Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*
Το 1996, στα γεγονότα των Ιμίων, μόλις είχα κλείσει τα δεκαεπτά. Ως εκ τούτου, τα γεγονότα χαράκτηκαν έντονα στη μνήμη μου και από τότε θυμάμαι…
Θυμάμαι κάποιον λογικό φόβο που υπήρχε από τον κόσμο, περισσότερο όμως ενθουσιασμό και ετοιμότητα. Θυμάμαι την οργή για γνωστό δημοσιογράφο ο οποίος παρουσίαζε στην τηλεόραση κάθε «βήμα» των ελληνικών ναυτικών δυνάμεων. Θυμάμαι ένα σύνθημα σε αφίσα, που με είχε βάλει σε σκέψεις: «Προτιμότερος ο πόλεμος από την ταπείνωση». Θυμάμαι στο σχολείο μου έναν ξεσηκωμό από τους συμμαθητές μου, ακόμα και από κάποιους που δεν είχαν δείξει δείγματα φιλοπατρίας. Θυμάμαι τις επόμενες μέρες το εύστοχο, αλλά και επίκαιρο σύνθημα: «Στα Ίμια νεκροί τρεις αξιωματικοί, αυτό θα πει φιλία ελληνοτουρκική». Θυμάμαι πως μέσα από κάποιες ανεκδιήγητες δηλώσεις, μάθαμε ότι ενίοτε, «τις σημαίες τις παίρνουν οι άνεμοι». Θυμάμαι τον τότε πρωθυπουργό κ.Σημίτη, με ισχυρές δόσεις οσφυοκαμψίας να ευχαριστεί τους Αμερικάνους για την βοήθειά τους ώστε να αποφευχθεί ο πόλεμος, ανάμεσα στα έντονα γιουχαΐσματα των βουλευτών. Στην ουσία, ο Έλληνας πρωθυπουργός ευχαριστούσε ένα ξένο κράτος που επενέβη και απωλέσαμε ελληνικό έδαφος με το γκριζάρισμα των Ιμίων.
Τέτοιες μέρες ήταν και δυο χρόνια πριν, που η πατρίδα μας έζησε μια ακόμα προδοσία με τη επικύρωση από την Βουλή, της συμφωνίας των Πρεσπών, υπό την πρωθυπουργία του κ.Τσίπρα. Αυτή η «φλούδα γης» δυστυχώς κατασπαράσσεται από τα «τσακάλια» και τις «αρκούδες». Οι μνήμες μας διαρκώς στάζουν αίμα, η πατρίδα μας χάνει κομμάτια της υπό την καθοδήγηση θλιβερών πολιτικών.
Δυστυχώς λοιπόν για όσους ορέγονται μοιράσματα του Αιγαίου, κάποιοι θυμούνται. Σήμερα, 25 χρόνια μετά, η ελληνική κυβέρνηση σέρνεται σε συζητήσεις με την Τουρκία. Δεν θα σταθώ στο περιεχόμενο των συζητήσεων και ποια θέματα πρέπει να συζητήσουμε ή όχι. Αυτό θα πρέπει να αναλυθεί αφού συμφωνήσουμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε συζητήσεις. Εδώ δημιουργείται ένα μεγάλο ερώτημα. Γιατί να πάμε σε συζητήσεις με κάποιον ο οποίος μονίμως αμφισβητεί κυριαρχικά μας δικαιώματα; Με κάποιον που δεν έχει ζητήσει ποτέ συγγνώμη και δεν έχει μετανιώσει για σωρεία εγκλημάτων και γενοκτονιών; Με κάποιον που εργαλειοποιεί το «μεταναστευτικό» για να δημιουργήσει πρόβλημα στη χώρα μας και μέχρι προσφάτως, το χρησιμοποιούσε ως Δούρειο Ίππο, στην προσπάθειά του να εισβάλλει στον Έβρο; Με κάποιον που όπως έχει δείξει επανειλημμένως δεν κάνει ποτέ ούτε βήμα πίσω στις διαπραγματεύσεις; Με κάποιον που διαρκώς απειλεί, εκβιάζει και προκαλεί; Με κάποιον που βοηθάει και υποστηρίζει τους τρομοκράτες τζιχαντιστές;
Με λίγα λόγια, δεν συζητάς με το κράτος – συμμορία, δηλαδή, με τον τραμπούκο της γειτονιάς σου. Πρώτα περιμένεις να αλλάξει στάση και μετά συζητάς. Ειδάλλως, οδηγείσαι σε μια συζήτηση που η μόνη πιθανότητα που υπάρχει είναι να βγεις χαμένος. Ο κ.Μητσοτάκης, πιστώνεται τη σθεναρή στάση των ελληνικών στρατευμάτων στον Έβρο και την πρόσφατη αγορά των Rafale. Όμως, ο λαός δεν ξεχνά την απραξία του στο θέμα της ακύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών. Η πατρίδα μας δεν μπορεί να δεχτεί άλλα ξεπουλήματα και άλλες γκρίζες ζώνες. Εύχομαι να μην ακολουθήσει το όνειδος των προαναφερθέντων πρωθυπουργών και λαός να δείξει την αντίθεσή του σε κάθε προσπάθεια ξεπουλήματος, όπως έκανε και με τη συμφωνία των Πρεσπών.
ΒΛΑΧΑΚΗΣ, ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ, ΓΙΑΛΟΨΟΣ, ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!
*Ιδιωτικός Υπάλληλος
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”, την Πέμπτη 28/01/21με τίτλο “Ξεπουλήματα”.
https://www.antibaro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου