Μία ἀπό τίς πιό συγκλονιστικές παραβολές γιά τόν κόσμο καί τόν
ἄνθρωπο εἶναι αὐτή τῶν κακῶν γεωργῶν. Λίγο πρίν τό πάθος του ὁ Χριστός περιγράφει ποιός εἶναι ὁ Θεός, ποιός ὁ ἄνθρωπος καί ποιός ὁ κόσμος. Χρησιμοποιεῖ, ὅπως τό συνηθίζει, μία εἰκόνα ἀπό τή ζωή τῶν
ἀνθρώπων, καί συγκεκριμένα ἀπό τήν ἀμπελουργία.
Ὁ οἰκοδεσπότης Πατέρας
Ὁ Θεός χαρακτηρίζεται ὡς «οἰκοδεσπότης». Μέ μιά σειρά ἀπό ρήματα, πού μαρτυροῦν λόγο καί ἐνέργεια, ἀποκαλύπτεται ὁ τρόπος μέ τόν
ὁποῖο μᾶς φανερώνεται. «Φύτεψε ἕνα ἀμπέλι, τό περιέφραξε, ἔσκαψε σ’
αὐτό πατητήρι, ἔχτισε πύργο, τό παραχώρησε σέ γεωργούς καί ἔφυγε
γιά ἄλλον τόπο» (Ματθ. 21,33). Ὁ κόσμος εἶναι ἀμπελώνας πού φυτεύτηκε ἀπό τόν Θεό. Ὁ ἀμπελώνας παράγει σταφύλια, τά ὁποῖα τρέφουν
καί εὐφραίνουν μέ τό κρασί τόν ἄνθρωπο. Τά σταφύλια ἔχουν μία ξεχωριστή ὀμορφιά. Μαρτυροῦν ἀφθονία καί λιτότητα. Ἀφθονία μέ τή γεμάτη ὄψη καί ὀμορφιά πού ἔχουν πάνω στό κλῆμα. Λιτότητα μέ τούς μικρούς καρπούς, πού γλυκαίνουν καί χορταίνουν, ἀλλά δέν χρειάζεται
νά φάει κανείς πολύ ἀπ’ αὐτούς.
Ἡ χαρά καί ἡ ἀσφάλεια στήν Ἐκκλησία
Ὁ Θεός ἔβαλε ὅρια στόν κόσμο, περιφράσσοντάς τον. Τά πάντα εἶναι
δικά μας, ἀλλά ὑπάρχει καί κάτι πού δέν μᾶς ἀνήκει. Αὐτό εἶναι ἡ δυνατότητα νά γίνουμε κατά χάριν θεοί ἀπό μόνοι μας. Ἡ θέωση ἔρχεται
ἐντός τοῦ ἀμπελῶνος, μέσα ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Θεό. Γιατί ὁ ἀμπελώνας δέν εἶναι μόνο ὑλικός. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή ὁ κόσμος
στόν ὁποῖο ἡ σχέση μέ τόν Θεό δίνει τό νόημα τῆς ζωῆς. Ἄν βγοῦμε ἀπό τά ὅρια τοῦ ἀμπελώνα, τότε ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τή χαρά καί τήν
ἀσφάλεια πού ὁ Θεός μᾶς παρέχει.
Ἡ ἀπομάκρυνση εἶναι ἡ ἁμαρτία.
Κάθε τί πού εἶναι ἐκτός τῶν ὁρίων τοῦ ἀμπελῶνος μπορεῖ νά μᾶς κάνει νά
αἰσθανθοῦμε προσωρινά ἐλεύθεροι, ἀλλά μᾶς παραδίδει στό κακό καί
τήν ἁμαρτία.
Ὁ Θεός ὅμως ἔσκαψε καί πατητήρι. Μᾶς ἔδωσε τήν εὐκαιρία νά χαροῦμε. Εὐλόγησε τή ζωή καί τούς καρπούς της. Τήν ἀγάπη, τή συνάντηση τῶν τρυγητάδων πού φέρνουν τόν καρπό τοῦ ἀμπελῶνος, γιά νά τόν
πατήσουν στό πατητήρι, νά τόν κάνουν μοῦστο καί κρασί. Ὁ μοῦστος
παράγει προϊόντα πού τρέφουν. Ἄν «βράσει», γίνεται ὁ οἶνος τῆς χαρᾶς
καί τῆς ζωῆς. Δέν πατᾶ μόνο ἕνας τά σταφύλια, ἀλλά πολλοί. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά χαροῦμε μαζί μέ τούς ἄλλους, στήν ἕνωση
καί τόν χορό τῆς ἀγάπης, ὅπως γινόταν παλαιότερα πού ὁ τρύγος καί τό
πάτημα τῶν σταφυλιῶν ἦταν γιορτή μέ τή συμμετοχή ὅλων.
Ὁ Θεός ὅμως ἔχτισε καί πύργο. Ἄφησε δηλαδή τόπο καί γιά νά ἑτοιμαστεῖ τό κρασί στά ὑπόγειά του, ἀλλά καί νά μποροῦν ὅσοι ζοῦνε στόν
ἀμπελώνα νά κατοικοῦν καί νά χαίρονται. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ πύργος τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ μέσα στόν κόσμο. Καί αὐτός ὁ πύργος μᾶς κάνει
νά παλεύουμε καί γιά τόν ἐπιούσιο ἄρτο καί γιά τόν ἄρτο τῆς ἀληθινῆς
ζωῆς μέ ἐπίγνωση ὅτι ὅλα ἀνήκουν στόν Θεό.
Πρόσκληση ἀγάπης καί δικαιοσύνης
Ὁ Θεός ὅμως παραχωρεῖ τόν ἀμπελώνα καί τά πάντα σ’ αὐτόν στούς
γεωργούς, στούς ἀνθρώπους, σ’ ἐμᾶς δηλαδή. Ὁ ἴδιος φεύγει. Μᾶς
ἐμπιστεύεται τόν κόσμο καί μᾶς δίνει τήν ἐλευθερία νά παλέψουμε σ’
αὐτόν. Νά χαροῦμε. Νά καρπωθοῦμε τά ἀγαθά του, ἀλλά καί μέ ἀγάπη
νά μοιραστοῦμε μέ τούς συνανθρώπους μας ὅ,τι μᾶς δόθηκε. Ὁ Θεός
στέλνει στόν κόσμο ἐκείνους πού μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι ὑπάρχει πάντοτε ἕνα μερίδιο πού ἀνήκει σ’ Ἐκεῖνον. Αὐτό εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ εὐγνωμοσύνη. Τό «εὐχαριστῶ» γιά ὅσα μᾶς ἔδωσε καί τήν ἴδια στιγμή ἡ εὐλογία
νά μοιραζόμαστε τά χαρίσματα τῆς ἀγάπης του πού μᾶς δόθηκαν, εἴτε
αὐτά εἶναι ὑλικά εἴτε πνευματικά ἀγαθά. Ἔτσι ἐπιστρέφουμε στόν Θεό
τό μερίδιό του πού εἶναι νά τοῦ μοιάσουμε, δίνοντας στούς ἄλλους.
Κάποιοι ὅμως ἀπό μᾶς μοιάζουμε μέ τούς κακούς γεωργούς. Ἀψηφοῦμε τόν Θεό γιατί δέν τόν βλέπουμε μέ τά σωματικά μας μάτια. Γιατί ἔχουμε τόση ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας καί τό λογικό μας, τά ὅπλα
καί τίς δυνάμεις μας, πού νομίζουμε ὅτι μποροῦμε νά τόν περιφρονοῦμε
καί νά θανατώνουμε ὅσους μᾶς ζητοῦν τό μερίδιο τοῦ Θεοῦ. Νά ἀρνούμαστε τήν ἀγάπη καί νά προτάσσουμε τήν αὐτάρκεια. Νά ἀρνούμαστε
τήν εὐχαριστία καί νά προτάσσουμε τό δίκιο μας. Νά σκεφτόμαστε ὅτι ὁ
Θεός δέν θά ἀσχοληθεῖ ἄλλο μαζί μας. Κι ἐνῶ ἐκεῖνος ἐπιμένει, στέλνοντας τόν Υἱό του, τόν Χριστό μας, ἐμεῖς ἐπιμένουμε νά κρατᾶτε τόν κόσμο ἐγωκεντρικά γιά ἐμᾶς. Καί βγάζουμε τόν Χριστό «ἔξω τοῦ ἀμ πελῶνος», ἔξω ἀπό τή ζωή μας, γιά νά τόν σκοτώσουμε, νά ποῦμε ὅτι δέν
ὑπάρχει γιά ἐμᾶς, ὥστε νά θεωροῦμε ὅτι τά πάντα μᾶς ἀνήκουν. Ὁ Θεός θά ἐπανέλθει. Τήν ὥρα τοῦ θανάτου μας θά γίνει καί ἡ κρίση
μας. Καί τότε ὁ κόσμος θά δοθεῖ σέ ἄλλους, πού θά ξέρουν ὅτι ἡ νοικοκυροσύνη, ἡ δημιουργικότητα, ἡ πρόνοια, τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἡ Θεία
Οἰκονομία ἔχει ὡς βάση της τήν ἀγάπη. Μόνο πού μαζί μέ τήν ἀγάπη συν -
υπάρχει ἡ δικαιοσύνη. Διότι κι αὐτή ἀναδεικνύει τήν ἀλήθεια. Καί ἡ μόνη
ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός.
Ἄς ξαναβροῦμε στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας τό νόημα καί τῆς δικῆς μας
ζωῆς, ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ἔναντι τοῦ πλησίον, ἔναντι τοῦ ἑαυτοῦ μας!
π. Θ. Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2020/36_2020.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου