«Ὅποιος θέλει νά σώσει τή ζωή του θά τή χάσει. Ὅποιος ὅμως χάσει τή ζωή του ἐξαιτίας μου καί ἐξαιτίας τοῦ Εὐαγγελίου, αὐτός θά τή σώσει» (Μάρκ. 8,35). Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ Ἐκκλησία τήν Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, φαίνεται ἀκατανόητος γιά τήν ἐποχή καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μεγαλώσαμε καί ζοῦμε. Ἄν θέλεις νά κερδίσεις ἀληθινά τή ζωή σου, τήν ὕπαρξή σου, τήν ψυχή σου, πρέπει νά τή χάσεις. Μά ἐμεῖς ἔχουμε μάθει νά ἀγωνιζόμαστε μόνο νά διαφυλάξουμε, νά κρατήσουμε μέ κάθε κόστος τή ζωή μας, τά ἀγαθά μας, τόν ἑαυτό μας. Ἔχουμε μάθει νά ζητᾶμε, νά θέλουμε νά παίρνουμε ἀπό τούς ἄλλους, ὄχι μόνο χρήματα, ἀλλά καί ἀναγνώριση, δόξα, ἀποδοχή, ἀγάπη. Ἡ ζωή μας εἶναι προσανατολισμένη στό νά λαμβάνουμε, καί ὄχι στό νά δίνουμε καί νά παραιτούμαστε ἀπό ὅ,τι ἔχουμε.
Ὁ Χριστός πέθανε μέ τή θέλησή του
Γιατί ὅμως ὁ Χριστός λέει αὐτό τόν λόγο; Εἶναι ἀρκετό ὅτι ὁ ἴδιος πρῶτος παραιτήθηκε πάνω στόν Σταυρό ἀπό τή ζωή του, ἀπό τή δυνατότητα νά μήν πεθάνει, ἀπό τήν ἐξουσία καί τήν παντοδυναμία τῆς θεότητας, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά ἐπιτρέψει στήν ἀνθρώπινη φύση νά μήν πεθάνει ἐπάνω στόν Σταυρό; Διότι ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἑκούσιος. Μέ τή θέλησή του παραιτήθηκε ἀπό τή ζωή. Δέν τό ἔκανε γιά νά μᾶς παραδειγματίσει, διότι ἡ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν ἕνα ἠθικό δίδαγμα, γιά νά μᾶς διδάξει κάτι. Ἦταν θυσία πού μᾶς ἔδωσε ζωή μέσα ἀπό τόν θάνατό του.
Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ἄτομο
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἔμφυτη τήν τάση γιά ἐπιβίωση, γιά διατήρηση τῆς ζωῆς του. Καί ὁ σύγχρονος πολιτισμός σ’ αὐτή τήν τάση στηρίζεται. Ἐπιβίωση μέ κάθε τίμημα. Αὐτή ἡ ἔννοια μετέτρεψε τόν ἄνθρωπο σέ ἄτομο, τό ὁποῖο εἶναι τό κέντρο τοῦ κόσμου, μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο. Καί τό ἄτομο δέν ξεκινᾶ ἀπό τήν κοινωνία, ἀπό τή σχέση του μέ τούς ἄλλους, ἀλλά πορεύεται μέ γνώμονα τόν ἑαυτό του. Γιά τό ἄτομο εἶναι ἡ ζωή. Γιά τό ἄτομο τά ἀγαθά. Γιά τό ἄτομο ἡ εὐτυχία. Γιά τό ἄτομο ἡ προτεραιότητα. Ἀκόμη καί σέ σχηματισμούς ὑπερεθνικούς καί παγκόσμιους, ἀκόμη καί στήν ἔννοια τῶν κρατῶν, τό ἄτομο κυριαρχεῖ. Δέν τίθενται σκοποί κοινωνικοί ὡς ἡ προτεραιότητα, ἀλλά τό ἀτομικό δικαίωμα. Καί γι’ αὐτό σέ περιόδους κρίσης, εἴτε ὑλικῆς εἴτε ἀσθενειῶν, ἡ ἀτομικότητα προηγεῖται. Ὁ φόβος γιά τόν πλησίον πού μπορεῖ νά γίνει ἀπειλή γιά τόν καθέναν μας. Καί ἐμεῖς γιά ἐκεῖνον.
Παρότι ἡ πνευματική μας παράδοση, ἀπό τά ἀρχαῖα ἀκόμη χρόνια, μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ ἄνθρωπος μέσα στό σύνολο, μέσα στό σῶμα μπορεῖ νά εἶναι καλά, νά εὐτυχεῖ, ἐντούτοις ἡ ἐποχή μας μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι οἱ λίγοι δέν εἶναι ἕτοιμοι νά στερηθοῦν γιά τούς πολλούς, νά παραιτηθοῦν ἀπό τίς ἀνέσεις τους καί τό περίσσευμα τῶν ἀγαθῶν τους, νά μοιραστοῦν μέ τούς πολλούς. Γι’ αὐτό καί σήμερα δέν συγκινούμαστε εὔκολα ἀπό παραδείγματα προσφορᾶς στό σύνολο, ἀπό ἀγῶνες πατριωτικούς, ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς θυσίας. Ἑπομένως, πῶς μπορεῖ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ νά ἔχει ἰσχύ;
Ἡ θυσία
Ὅσοι πιστεύουμε στό Εὐαγγέλιο καί στή ζωή πού μᾶς ἔδειξε ὁ Κύριος βρίσκουμε στήν ὕπαρξή μας μιά ἄλλη προτεραιότητα, αὐτή τῆς ἀγάπης. Καί ἀγάπη σημαίνει ἀκριβῶς θυσία, παραίτηση ἀπό τά δικαιώματά μας, μοίρασμα, δηλαδή ἀπώλεια τῆς προτεραιότητας τοῦ ἐγώ καί τῆς πρόταξής του στόν κόσμο. Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τοῦ σταυροῦ, ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητας. Καί εἶναι δύσκολος αὐτός ὁ δρόμος γιατί γεννᾶ ἐσωτερική σύγκρουση. Εἶναι ὁδός μαρτυρίου, νίκης κατά τοῦ ἑαυτοῦ καί τῆς ἀτομικότητας. Ἀλλά καί στήν προοπτική τῆς προσωπικῆς καταξίωσης, ὅσοι πιστεύουμε στόν δρόμο τοῦ Εὐαγγελίου μαθαίνουμε, ἐργαζόμαστε, λαμβάνουμε, γιά νά μποροῦμε νά δίνουμε. Κι αὐτός εἶναι ὁ πρωταρχικός μας δρόμος στή ζωή. Νά δίνουμε καί ἀπό τό περίσσευμα καί ἀπό τό ὑστέρημα καί ἐνίοτε καί τήν ἴδια τή ζωή μας. Κι αὐτός ὁ δρόμος γίνεται ἔτσι θάνατος ταυτόχρονα καί ἀνάσταση, κατά τή μίμηση τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ δρόμος τοῦ Κυρίου
Ὁ Χριστός μᾶς δείχνει τόν δρόμο. Καί εἶναι Ἐκεῖνος πού μέσα ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μᾶς βοηθᾶ νά ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο τῆς παραίτησης καί τῆς θυσίας. Σ’ αὐτό τόν δρόμο τῆς κοινωνίας τῶν προσώπων πού παραιτοῦνται ἀπό ὅσα δικαιοῦνται καί δίνουν περισσότερα ἀπό αὐτά πού τούς ζητοῦνται βρίσκεται ἡ ἀληθινή σωτηρία. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά ἐνταχθοῦμε στό σῶμα της, νά κοινωνοῦμε τόν Χριστό μαζί μέ τούς συνανθρώπους μας, νά μή φοβόμαστε τόν πλησίον, ἀκόμη κι ἄν πληγωθοῦμε ἀπό αὐτόν, νά ἔχουμε ἀνοιχτές τίς καρδιές μας, κι ἄς σταυρωνόμαστε συχνά ἀπό τήν κακία καί τήν ἀχαριστία. Στό «ἐμεῖς» λαμβάνει χάρη τό «ἐγώ» καί προχωρᾶ στήν ὁμοίωση τοῦ Χριστοῦ.
Στήν ἱστορία τοῦ κόσμου οἱ πολιτισμοί πού ἔγιναν πρότυπα καί ἔμειναν στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων δέν στηρίχτηκαν στή δύναμη καί τήν ἐξουσία τῶν ἀτόμων, ἀλλά στήν ἔγνοια γιά τούς πολλούς. Πρόσκαιρη εἶναι ἡ ἐπικράτηση καί χάνεται ἡ μνήμη ὅσων δέν μοιράστηκαν καί δέν θυσιάστηκαν. Ὅποιος χάνει ἀπό ἀγάπη, κερδίζει γιά πάντα τή σωτηρία. Καί εἶναι ἡ σωτηρία ἡ ἀνάσταση τόσο τοῦ σώματος ὅσο καί τῆς ψυχῆς, τοῦ σύνολου δηλαδή ἀνθρώπου, τήν ὁποία βλέπουμε στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί στά πρότυπα τῶν Ἁγίων μας. Ἄς ἀνοίξουμε τίς καρδιές μας καί ἄς προσπαθήσουμε νά βροῦμε τόν Χριστό καί Ἐκεῖνος θά μᾶς συνδράμει νά βροῦμε τόν δρόμο πού μᾶς λυτρώνει ἀπό τό ἄγχος νά ὑπάρχουμε μόνο γιά ἐμᾶς.
π. Θ. Μ
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2020/38_2020.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου