Από τη στιγμή που το Δημόσιο φορολογεί φανταστικό εισόδημα παραβιάζει το Σύνταγμα. Τα μεγάλα λάθη του φορολογικού μηχανισμού και πώς με απλές κινήσεις μπορεί να μεταμορφωθεί προς το καλύτερο. Γράφει ο Νίκος Κυριακόπουλος.
Το Σύνταγμα της Ελλάδος αποτελεί το θεμελιώδη νόμο της Πολιτείας, τον καταστατικό χάρτη αυξημένης τυπικής ισχύος, με τον οποίο πρέπει να συμφωνηθούν όλοι οι κανόνες δικαίου της έννομης τάξης. Αντιπροσωπεύει τον πυλώνα του πολιτικού και νομικού μας συστήματος, που εξασφαλίζει σταθερότητα και ασφάλεια δικαίου.
Η ιστορία του ισχύοντος Συντάγματος ξεκινάει το 1975. Οι αναθεωρήσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά τα έτη 1986, 2001 και 2008, επέφεραν μεταβολές και βελτιώσεις στο αρχικό κείμενο, ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και τις ανάγκες της εποχής.
Στο μέρος δεύτερο, όπου αναφέρεται ποια είναι Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, στο άρθρο 4, παράγραφος 5, αναφέρει «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη,ανάλογα με τις δυνάμεις τους».
Αυτή είναι η εισαγωγή για το κείμενο του Συντάγματος της Ελλάδος.
Από τότε, λοιπόν, που συντάχθηκε αυτό το κείμενο και έγινε Σύνταγμα της Ελλάδος, όλοι οι πολιτικοί, οι δικαστικοί και όσοι έχουν και είχαν εξουσία, δεν το έχουν εφαρμόσει. Συνεπώς, η ηγεσία της Ελλάδας, όποια κι αν ήταν αυτή, ήταν και εξακολουθεί να είναι παράνομη, τουλάχιστον όσον αφορά το άρθρο 4, παράγραφος 5 του Συντάγματος των Ελλήνων.
Από τότε, λοιπόν, που φτιάχτηκε ο πρώτος φορολογικός νόμος μετά τη δικτατορία, οι Έλληνες πολίτες φορολογούνται σε ένα «φανταστικό» εισόδημα. Το ίδιο το κράτος το βάπτισε τεκμαρτό εισόδημα ή εισόδημα με κλίμακα, κ.τλ. Δηλαδή, κάποιος που δημιουργεί ή αποκτά εισόδημα φορολογείται με 11% ή 26% ή 33% ή και περισσότερο, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι δαπάνες του. Λαμβάνονται υπόψη εν μέρει και όχι πάντα, με αποτέλεσμα να φορολογούμαστε σε εισόδημα που δεν υπάρχει, αφού έχει καταναλωθεί για βιοποριστικούς λόγους ή και άλλους (σημειωτέον ότι οι έμμεσοι φόροι έχουν πληρωθεί κατά την αγορά των αγαθών και υπηρεσιών).
Ποιό θα ήταν, λοιπόν, το δίκαιο φορολογικό σύστημα για το οποίο κάνει αναφορά το Σύνταγμα της Ελλάδος; Είναι απλό: αυτό το φορολογικό σύστημα που μας φορολογεί στα πραγματικά εισοδήματα. Δηλαδή, τόσο στις επιχειρήσεις, όσο και στα φυσικά πρόσωπα (μισθωτούς και συνταξιούχους), να εκπίπτουν όλες οι δαπάνες. Έσοδα μείον Έξοδα. Και η διαφορά να φορολογείται με κλίμακα από 20% έως 45%.
Το εισόδημα που θα απομείνει θα διασταυρώνεται με τις τράπεζες ή άλλες αγορές και πωλήσεις χρεογράφων κ.τλ.
Όλες οι συναλλαγές και οι πληρωμές μισθοδοσίας να γίνονται μέσω τραπεζικών μέσων (πιστωτικές κάρτες, χρεωστικές κάρτες, prepaid, μέσω e-banking ή επιταγής). Τώρα θα μου πείτε, «Ωραία. Και που θα βρίσκουν οι επιχειρήσεις τα P.O.S. (point of sale);». Να τα δώσει το κράτος μέσω ΕΣΠΑ.
Όλες οι συναλλαγές και οι πληρωμές μισθοδοσίας να γίνονται μέσω τραπεζικών μέσων (πιστωτικές κάρτες, χρεωστικές κάρτες, prepaid, μέσω e-banking ή επιταγής). Τώρα θα μου πείτε, «Ωραία. Και που θα βρίσκουν οι επιχειρήσεις τα P.O.S. (point of sale);». Να τα δώσει το κράτος μέσω ΕΣΠΑ.
Το κράτος θεωρεί εκ των προτέρων ότι οι επιχειρήσεις κλέβουν. Και τι κάνει γι' αυτό το κράτος; Βάζει τέλη επιτηδεύματος σε όλους, χωρίς να υπάρχει αντίκρισμα. Ή είναι διπλοφορολόγηση γιατί δεν ξέρει πώς αλλιώς να πιάσει τους «κλέφτες» και το βαπτίζει ΤΕΛΟΣ ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΑΤΟΣ;
Εάν κάποια επιχείρηση έχει ζημιές πάνω από τρία χρόνια συνεχόμενα, με αποτέλεσμα να μην πληρώνει φόρους, τότε αυτό που μπορεί να κάνει το κράτος είναι να διαπιστώσει μέσω τρίτων εάν μπορεί η επιχείρηση να είναι βιώσιμη ή όχι. Ποιος λογικός άνθρωπος θα κρατούσε μία επιχείρηση, η οποία είναι ζημιογόνα; Εκτός αν υπάρχει κάποια χρηματοδότηση που τη στηρίζει.
Τους εφοριακούς δεν πρέπει να τους έχει στην εφορία και να ασχολούνται με τους πολίτες. Οι εφοριακοί θα πρέπει να κυνηγούν αυτούς που κλέβουν. Όλες τις διοικητικές και διαδικαστικές αλλαγές θα πρέπει να τις δώσει στα Κ.Ε.Π., στους λογιστές ή δικηγόρους, σε ανθρώπους που θα έχουν πιστοποίηση.
Οι εφοριακοί ας ασχοληθούν με την πραγματική φοροδιαφυγή. Επίσης, επειδή και η ίδια η δικαιοσύνη είχε πρόβλημα με την πολυνομία και τις αντιφατικές διατάξεις, επιτέλους, ας δημιουργηθεί ένας φορολογικός νόμος με 50 φύλλα το πολύ. Χωρίς ερμηνευτικές εγκυκλίους, και χωρίς ασάφειες. Ερμηνεία κάνει μόνο το δικαστήριο. Επιπλέον, για να αισθάνεται ασφαλής η οποιαδήποτε νομική οντότητα, θα πρέπει να υπάρχει σταθερότητα στις φορολογικές διατάξεις, για τουλάχιστον 10 χρόνια, χωρίς αλλαγές, ούτως ώστε ο εν δυνάμει επενδυτής να νοιώσει σιγουριά.
Για παράδειγμα στα νοσοκομεία. Αυτός ή αυτοί που αναλαμβάνουν τους διαγωνισμούς, ας ελεγχθούν και οι ίδιοι και το στενό τους οικογενειακό περιβάλλον. Γιατί οι πανεπιστημιακοί γιατροί, οι στρατιωτικοί γιατροί από την στιγμή που εργάζονται και αμοίβονται από το δημόσιο τομέα να έχουν το δικαίωμα να ασκούν και ιδιωτικά το επάγγελμά τους; Ποια ανάγκη καλύπτουν; Μήπως στην πλειονότητά τους οι ασθενείς τους στα ιδιωτικά ιατρεία είναι αυτοί που δεν «μπορούν να εξυπηρετηθούν» από το Δημόσιο Σύστημα Υγείας το οποίο εξυπηρετούν οι ίδιοι γιατροί; Και οι αμοιβές στα ιδιωτικά ιατρεία τους, όλες είναι με απόδειξη παροχής υπηρεσιών; Γιατί δεν γίνονται έλεγχοι; Θα βγουν πολλά λαβράκια!
Τέλος, πρέπει να τελειώσει αυτό το αλισβερίσι με τους φαρμακοποιούς και προμηθευτές ιατρικών αγαθών και υλικών. Δεν μπορεί να υπάρχει τόσο προσωπικό στο δημόσιο τομέα ανεκμετάλλευτο και να προβαίνει το κράτος σε επιπλέον προσλήψεις, ενώ δε φτάνουν τα χρήματα. Αυτή είναι αδιέξοδη τακτική. Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν εργάζονται σύμφωνα με τη σύμβαση εργασίας τους, όλες τις ώρες που οφείλουν να εργάζονται και επιπλέον δεν εργάζονται κάποιοι από αυτούς αποδοτικά. Ας εργαστούν λοιπόν όλοιαποδοτικά, ιδίως αυτούς τους δύσκολους οικονομικά καιρούς που διανύουμε και εάν προκύψουν κενά ας καλυφθούν με επιπλέον προσλήψεις.
Είναι ντροπή να αγωνιούμε αν θα πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και να σκεφτόμαστε αν θα κάνουμε κι άλλες προσλήψεις. Τους ιδιωτικούς υπαλλήλους τους σκέφτηκε ποτέ το κράτος, που πολλές φορές μένουν απλήρωτοι για μήνες;
Ας μειωθούν οι συντελεστές για τις επιχειρήσεις, ώστε να έρθουν πολυεθνικές και να γίνει ανταγωνιστική η χώρα μας. Να κρατηθούν οι ήδη υφιστάμενες επιχειρήσεις που δουλεύουν νόμιμα και με πολύ αγώνα. Ας μειωθούν επιτέλους οι φορολογικοί συντελεστές. Είναι τουλάχιστον άδικο, στις νόμιμες επιχειρήσεις να «αρπάζει» το κράτος το 60% των «φανταστικών» κερδών τους.
* Ο κ. Νίκος Κυριακόπουλος είναι Πρόεδρος του Λογιστικού Συλλόγου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου