ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕΣΑΡΚΩΜΕΝΟΣ

            Η μητρόπολη τών εορτών πλησίασε, αγαπητοί αδελφοί. Ο Θεός γίνεται τώρα αυτό που ποτέ δεν ήταν -  άνθρωπος -  και έρχεται να μας συναντήσει. Γίνεται άνθρωπος, σε όλα όμοιος με μας, πλή τής αμαρτίας, κατακρίνοντας τήν δική μας αμαρτία στήν δική του αναμάρτητη σάρκα. Γι αυτό η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρει τήν κατιούσα απαρίθμηση γενεών από Αβραάμ μέχρι και τού Ιωσήφ τού μνήστορος τής Μαρίας, από τήν οποία γεννήθηκε ο Χριστός. Η απαρίθμηση αυτή περιλαμβάνει ποικίλους ανθρώπους, αμαρτωλούς και ενάρετους, θέλοντας να μας δείξει ότι ο Χριστός έγινε πραγματικός άνθρωπος.

            Ακολούθως, αναφέρεται ο πειρασμός τού Ιωσήφ λόγω τής εγκυμοσύνης τής Μαρίας, η απόφασή του να τήν διώξει κρυφά και η εμφάνιση τού αγγέλου που τον αποτρέπει και τού εξηγεί τί το υπερφυσικό συμβαίνει. Το κείμενο κατόπιν αναφέρει τήν εκπλήρωση τής προφητείας τού Ησαΐα για τήν γέννηση τού Χριστού εκ τής Παρθένου, τήν ονομασία του ως Εμμανουήλ. Ο Ιωσήφ υπακούει, και επιπλέον, το ιερό κείμενο μας δίνει τήν πληροφορία ότι δεν τήν εγνώριζε, έως ότου γέννησε τον πρωτότοκο γιό της, τον Ιησού. Το έως ού είναι εβραϊσμός και σημαίνει διά παντός. Άρα η Παναγία μας παραμένει παρθένος πρό, στήν διάρκειά του και μετά τον τοκετό. Αλήθεια τής πίστεώς μας που εξεικονίζεται στις αγιογραφικές παραστάσεις τού προσώπου τής Θεοτόκου, όπου τοποθετούνται τρείς αστέρες, δύο στούς ώμους και ένας στό πέπλο της, πάνω από το μέτωπο.

            Υπόρρητα, στήν διάρκεια τής Παλαιάς Διαθήκης, μια κραυγή διαρρέει τίς γενεές της: Έλα Κύριε! Σύμφωνα με τίς προφητείες άλλωστε, αναμενόταν εναγωνίως ο Μεσσίας και η τεκνοποιΐα, μάλιστα, ήταν ιδιαίτερη ευλογία διότι αποτελούσε συνεισφορά βιολογική στόν ερχομό τού Σωτήρα. Για τον ίδιο λόγο άλλωστε και η ατεκνία θεωρούνταν όνειδος.

            Η κατιούσα απαρίθμηση γενεών που μας κάνει ο άγιος Ματθαίος, χωρίζεται σε τρείς περιόδους διαρκείας δεκατεσσάρων γενεών η καθεμιά. Η πρώτη περίοδος Αβραάμ-Δαβίδ, αντιστοιχεί στό δημοκρατικό πολίτευμα. Τότε έζησαν οι Πατριάρχες και οι Κριτές. Ακολουθεί η βασιλεία για μια περίοδο από τον Δαβίδ μέχρι και τήν βαβυλώνια αιχμαλωσία, για να έρθει μετά, η δύσκολη περίοδος τής υποταγής σε ξένους ηγέτες, μια περίοδος απολυταρχική.

            Οι άνθρωποι, ούτως ή άλλως, επιβίωναν και υπό τα τρία καθεστώτα. Η απολύτρωση όμως από κάθε είδους δουλεία, κυρίως από τήν εσωτερική δουλεία στα πάθη, τα οποία λειτουργούν ως άλλοι τύραννοι, εγκαινιάστηκε με τον ερχομό στην γή τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

            Όλα κοντά και δίπλα στον Χριστό γλυκαίνουν και μετατρέπονται από πληγές και πειρασμούς σε άφατη χαρά, πηγή αγαλλιάσεως. Για να το εννοήσουμε κάπως αυτό θα αναφέρουμε στήν αγάπη σας τήν περίπτωση ενός άτεκνου ανδρόγυνου, οι οποίοι φτάνοντας κάποτε στό πετραχήλι τού πνευματικού, δήλωσαν πασιχαρείς ότι ο Θεός τούς κόσμησε με τό χάρισμα τής ατεκνίας για να μάθουν να αγαπούν τα παιδιά όλου τού κόσμου σαν δικά τους παιδιά! Αυτό σημαίνει υπέρβαση του πειρασμού και μεταμόρφωσή του από κατάρα σε ευλογία. Μόνο διά τού Χριστού και εν Χριστώ είναι κατανοητά όλα αυτά, δηλαδή αποκτούν νόημα, και ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν πιάνεται στο δόκανο τής απελπισίας, αλλ’ απεναντίας ευλογείται, και ο τρόπος του γίνεται τόπος ανακούφισης τών γύρω του, εγγύς και μακράν.

            Η καρδιά τού ανθρώπου τότε αποκτάει άμετρες διαστάσεις, χωράει τούς πάντες, συν-χωρούνται όλοι εντός της και κάνουν Χριστούγεννα καθημερινώς. Τότε, η ημερομηνιακή γιορτή γίνεται μια ευλογημένη υπόμνηση και ταυτόχρονα ενίσχυση αυτού που ο άνθρωπος τού Χριστού μονίμως αισθάνεται τον υπόλοιπο χρόνο, παρ’ όλους τους πειρασμούς και τίς εξουθενωτικές – κάποτε – δοκιμασίες.

            Ας γιορτάσουμε τα φετινά Χριστούγεννα καθώς αρμόζει σ’ αυτήν τήν μεγάλη χριστιανική εορτή, αδελφοί. Ας ευτρεπίσουμε τήν καρδιά μας, ώστε να μπορέσει αυτή να φιλοξενήσει τον Χριστό, ως άλλη Φάτνη. Όπως τότε, ο Χριστός ψάχνει να βρεί καρδιές για να γεννηθεί, αλλά τόπος εστίν ουδείς. Άς σκεφτούμε ένα Θεό πανταχού παρόντα, εισερχόμενο κεκλεισμένων τών θυρών σε όλα τα σπιτικά, ημών τών χριστιανών, που μάς ακούει να μιλάμε γι Αυτόν, αλλά να μην τού κάνουμε χώρο στις καρδιές μας. Ποιος μπορεί να συλλάβει τήν μοναξιά του;

            Στις μέρες μας ο Χριστός δεν ζητάει χρυσάφι, σμύρνα και λίβανο, όπως τότε που γεννήθηκε ιστορικά στην Βηθλεέμ. Ζητάει από τον καθένα μας να Τού δώσουμε τρία διαφορετικά και πολύ πιο σημαντικά δώρα: τον νού μας, τήν καρδιά μας και τήν προσοχή μας. Αυτοί είναι πλέον οι δύο ή τρείς συνηγμένοι στό Όνομά του, οπότε βρίσκεται ο ίδιος ανάμεσά τους και άρα μέσα μας. Έτσι θα επαληθεύεται αδιαλείπτως, εκείνο που ευχόμαστε στήν θεία Λειτουργία λίγο προς τής μικρής Εισόδου: Ο και δυσί και τρισί συμφωνούσιν επί τώ ονόματί σου τας αιτήσεις παρέχεις επαγγειλάμενος, και μέσα μας, αλλά και μεταξύ μας, ως λειτουργημένων προσώπων χάριτι γεννωμένων και γεννώντων τον Χριστό.

Αρχιμ. Ε.Τ.