ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

                Ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στήν σωτηρία τών ανθρώπων, τονίζει ότι όλος αυτός ο θαυμαστός τρόπος τής λυτρώσεώς μας από τήν αμαρτία είναι εξ ολοκλήρου έργο τής χάριτος τού Θεού. Γι αυτό και αναφέρει με έμφαση ότι «χάριτί εστε σεσωσμένοι». Ποιο ανθρώπινο έργο, όσο καλό ή σοφό ή μεγάλο κι αν χαρακτηρίζεται, θα μπορούσε να ελευθερώσει τήν ανθρώπινη φύση από τήν δυναστεία τής αμαρτίας; Μόνο ο Θεός, «ο πλούσιος εν ελέει», με τόν πλούτο τού ελέους και τής ευσπλαχνίας πού Τόν διακρίνει, έχει τήν δύναμη αλλά και τήν επιθυμία «διά τήν πολλήν αγάπην αυτού» και τήν αμαρτία να απαλείψει και εμάς να μας ζωοποιήσει από τήν πνευματική νέκρωση που εκείνη μάς προκάλεσε.

                Ο διάβολος έχει καταφέρει να πείσει πολλούς ανθρώπους ότι αν ζήσουν τήν πρόσκαιρη ζωή τους όσο γίνεται πιο αμαρτωλά και έντονα τήν κερδίζουν, δεν τήν χάνουν. Τούς ψιθυρίζει ότι μια ζωή έχουν και πρέπει να τήν απολαύσουν, να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τής σάρκας. Αυτός όμως ο τρόπος ζωής επιφέρει νέκρωση, θάνατο ψυχικό, αλλά και σωματικό. Εκδιώκει τήν χάρη τού Θεού που δίνει πνοή ζωής και προσεταιρίζεται τα έργα τού σκότους που οδηγούν στήν απώλεια τού ανθρώπου, ως δημιουργήματος τού Θεού. Διότι όπως ο Απόστολος μάς υπενθυμίζει, «αυτού γάρ εσμέν ποίημα», δηλ. είμαστε πλασμένοι από τόν Θεό, η ύπαρξή μας δεν είναι αυτόματη, αλλά καρπός τής θείας αγάπης, αποτέλεσμα τής δημιουργικής χάριτος και ενέργειας τού Παντοκράτορος.

                Υπάρχει η πλάνη ότι αν και αμαρτάνουμε, όμως ζούμε. Η ζωή όμως που ζούμε είναι ζωή χωρίς Θεό, χωρίς χάρη και ευλογία. Εξαντλούμε τόν χρόνο τής ζωής μας και φέρουμε μέσα μας τόν πνευματικό θάνατο που επισφραγίζεται με τό χωρίς Θεό τέλος τής επίγειας ζωής μας. Ζούμε χωρίς πίστη στήν αιώνιο ζωή και αποθνήσκουμε χωρίς ελπίδα αναστάσεως.

                Η παρουσία τού Χριστού στόν κόσμο είχε ένα μοναδικό και μεγαλειώδη σκοπό: τήν απαλλαγή μας από τήν αμαρτία, τήν αναζωοποίησή μας από τήν νέκρωση τής αμαρτίας. Ο Θεός μάς συνεζωοποίησε τώ Χριστώ, δηλ.μάς έδωσε τήν δυνατότητα να ξαναζήσουμε πνευματικά μέσα από τήν χάρη τού σωτηρίου έργου τού Χριστού. Η θυσία του πάνω στόν Σταυρό είναι το κατ’εξοχήν έργο που αποκαθιστά τόν άνθρωπο ζωντανό από τήν αμαρτία. Και οι αρετές τών μεγαλυτέρων Αγίων δεν είχαν, ούτε βέβαια έχουν τήν δύναμη να μάς ξεκολλήσουν από τήν αμαρτία και να μας χαρίσουν ζωή, και μάλιστα ζωή εκ νεκρών, ζωή αναστάσιμη, όπως αυτή ανέτειλε εκ τού ζωοδόχου τάφου τού Αναστημένου Χριστού.  

                Όποιος αποδέχεται και κοινωνεί τόν Χριστό σαρκωθέντα, σταυρωθέντα και αναστάντα εισέρχεται στήν δωρεά τής χάριτος που Εκείνος έδωσε. Οι πιστοί είμαστε τέκνα τής εν Χριστώ απολυτρώσεως, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού. Με τήν προσφορά τού αίματός του δημιούργησε καινή κτίση και καινούς ανθρώπους, που τούς έκτισε με τήν χάρη Του. Δημιούργησε καινούργιο τρόπο ζωής που αρχίζει από εδώ και ξεπερνάει τόν παρόντα αιώνα, επεκτείνεται στόν νέο αιώνα (τοίς αιώσι τοίς επερχομένοις), τόν αιώνα τού πλούτου τής χάριτος και δωρεάς, που ο Κύριος έχει υποσχεθεί σε όλα τα μέλη τής Εκκλησίας.

                Εγκαινίασε τήν χριστιανική πολιτεία πάνω στήν γή, ώστε όλοι οι πιστοί να προσαρμόζουν τόν τρόπο τής ζωής τους με τα νέα δεδομένα τής πνευματικής ζωής εν Χριστώ. Εδώ επενδύονται τα αγαθά έργα ως εφαρμογή τών εντολών τού Χριστού διότι συμβάλλουν στήν κατά Θεό πρόοδό μας, στόν αγιασμό μας, στήν εν Χριστώ τελείωσή μας.  Έργα που είναι αποχωρισμένα τής θείας χάριτος δεν συμβάλλουν στήν πνευματική άνοδο τού ανθρώπου. Είναι έργα που μένουν στό παρελθόν, ενώ τα έργα τής πίστεως μένουν αιώνια, διότι στηρίζονται στό ολοκαύτωμα τής θυσίας τού Θεανθρώπου και συνοδεύονται από τήν ζωοποιό και σωτήριό Του χάρη που είναι δωρεά πληρότητας ζωής αιωνίου.

                Ο αιώνας μας χαρακτηρίζεται από έξαρση δραστηριοτήτων, έργων ανάπτυξης, επιτευγμάτων που κάνουν τόν ανθρώπινο νού να θαυμάζει το πώς εξελίχθηκε η γνώση και ο πολιτισμός. Όμως όλοι αυτοί οι κόποι κινδυνεύουν να χαθούν αν δεν εδραιωθούν μέσα στήν προοπτική τής χάριτος τού Χριστού. Έργα χωρίς Θεό, έργα χωρίς πίστη στόν αιώνιο προορισμό τού ανθρώπου είναι βέβαιο ότι δεν θα ξεφύγουν από τό στίγμα τής ματαιότητας. Ένα ολοκληρωτικός πόλεμος και μάλιστα με τήν σύγχρονη τεχνολογία είναι ικανός να ισοπεδώσει τά πάντα. Αλλά και αν αυτό δεν συμβεί, το ότι ο άνθρωπος, φεύγει πεθαίνοντας και δεν παίρνει τίποτε από τα επίγεια έργα μαζί του, γεννάται τό ερώτημα: «ά δε ητοίμασας τίνι έσται;», δηλ. προς τι ετοιμάσθηκαν όλα αυτά; Για τις μελλοντικές γενεές; Αλλά μήπως η ματαιότητα τού παρόντος δεν μεταβιβάζεται πάλι στό μέλλον και τό καθιστά και αυτό μάταιο;

                Γιατί δεν σκεπτόμαστε εν Χριστώ; Ο Ιησούς έχει τήν δύναμη και τήν χάρη να μάς εγγυηθεί και τά παρόντα και τά μέλλοντα αγαθά.

Αρχιμ. Χ.Ν.