.jpg)
Πώς πολέμησε τους εχθρούς ο Κίμων ο Αθηναίος;
Είναι συγκλονιστικό!…Κατ’ εντολήν του ιδίου του Κίμωνος, ο θάνατός του επί 30 ημέρες έμεινε άγνωστος εις τον στρατόν του, για να νικήσει τους Φοίνικες και τους Κίλικες, που είχαν συμμαχήσει με τους Πέρσες!.. Διαβάστε το κείμενο!...
ΕΙΝΑΙ γνωστόν, ότι οι αναγνώστες της στήλης αυτής γνωρίζουν δύο Κίμωνες: 1) Τον Κίμωνα τον Αθηναίο, ο οποίος ήτο υιός του Στησαγόρου και πατήρ του Μιλτιάδου, εξωσθείς υπό του Πεισιστράτου εξ Αθηνών. Έρεπε δε να νικήση δύο φορές στα Ολύμπια, ώστε ο Πεισίστρατος ν’ αναθεωρήση την άποψίν του, μιας και τον είδε ν’ αναγορεύεται νικητής και να τον επαναφέρη στον πόλη της Παλλάδος Αθηνάς. Η «ατυχία» όμως του Κίμωνος ήτο να νικήση και τρίτη φορά, για να τον δολοφονήσουν πλέον οι Πεισιστρατίδαι, σύμφωνα με όλα όσα μας λέγει ο Ηρόδοτος μέσα στην Ιστορία του. (1). 2) Τον Κίμωνα, που ήτο υιός του Μιλτιάδου και της Ηγησιπύλης, θυγατρός του Ολόρου, του βασιλέως της Θράκης, ο οποίος εγεννήθη το 504 π.Χ.
Ο Κίμων αυτός , βλέποντας τον «εν ατιμία» θάνατον του Μιλτιάδου, μιας και δεν είχε κατορθώσει να πληρώση στο δημόσιο το πρόστιμο των 50 ταλάντων (ένα τεράστιο ποσό για τα σημερινά δεδομένα), για το οποίο είχε καταδικασθή, δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα, αφού αυτή η «ατιμία» περιήλθε και εις αυτόν , σύμφωνα με τον αττικόν νόμον. Ευτυχώς, δηλαδή, που ο πλούσιος Καλλίας προσέφερε τα χρήματα αυτά εις τον Κίμωνα, κατόπιν μεσιτείας της ετερομητρίου αδελφής του Ελπινίκης, την οποίαν, ως λέγουν, ενυμφεύθη ο Κίμων, αφού ο αττικός νόμος δεν το απηγόρευε απολύτως (2).
Ο Κίμων δεν είχε έξοχον ανατροφήν, ούτε διεκρίνετο και τόσο πολύ για τα ήθη του κατά την νεότητά του. Αλλ’ όταν οι Πέρσες επέδραμαν στην Ελλάδα, τότε απεδείχθη δια μιας κάθε κάθε του αξία, που ήτο από χρόνια «φωλιασμένη» στην ψυχή και το πνεύμα του.
Ο Κίμων αυτός , βλέποντας τον «εν ατιμία» θάνατον του Μιλτιάδου, μιας και δεν είχε κατορθώσει να πληρώση στο δημόσιο το πρόστιμο των 50 ταλάντων (ένα τεράστιο ποσό για τα σημερινά δεδομένα), για το οποίο είχε καταδικασθή, δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα, αφού αυτή η «ατιμία» περιήλθε και εις αυτόν , σύμφωνα με τον αττικόν νόμον. Ευτυχώς, δηλαδή, που ο πλούσιος Καλλίας προσέφερε τα χρήματα αυτά εις τον Κίμωνα, κατόπιν μεσιτείας της ετερομητρίου αδελφής του Ελπινίκης, την οποίαν, ως λέγουν, ενυμφεύθη ο Κίμων, αφού ο αττικός νόμος δεν το απηγόρευε απολύτως (2).
Ο Κίμων δεν είχε έξοχον ανατροφήν, ούτε διεκρίνετο και τόσο πολύ για τα ήθη του κατά την νεότητά του. Αλλ’ όταν οι Πέρσες επέδραμαν στην Ελλάδα, τότε απεδείχθη δια μιας κάθε κάθε του αξία, που ήτο από χρόνια «φωλιασμένη» στην ψυχή και το πνεύμα του.
.jpg)
Διάφορες προσωπικότητες της αρχαίας Αθήνας. [άνω: Όστρακο με το όνομα του Κίμωνα. (Μουσείο Αρχαίας Αγοράς, Αθήνα.)]
ΠΡΩΤΑ Η ΘΕΑ!…
Είναι η στιγμή κατά την οποίαν προσφέρει στην Πολιούχο Παλλάδα (την Πολιάδα, όπως έλεγαν τότε) ένα χαλινό και λαβών εξ αυτής μίαν των ιερών ασπίδων , κατήλθε στον λιμένα ωστε να συμπράξη στο σχέδιον του Θεμιστοκλέους περί ναυπηγήσεως στόλου.
Με τον δίκαιον Αριστείδη ομοφρονών, συνεδέθη μετ’ αρρήκτου φιλίας (3) και μάλιστα συνεναυάρχησε του Ελληνικού στόλου κατά την περίφημη ναυμαχία της Σαλαμίνος, ώστε να εξασφαλίση πλέον της ηγεμονίαν των Αθηνών, και - δια της αλώσεως της Ηϊόνος – την επί της Θράκης επιρροήν αυτών (4).
Είναι αυτό που λέει ο λαός μας : Ο Κίμωνας «είχε τσαγανό». Η, για να γίνουμε πιο σαφείς, «το έλεγε η καρδιά του», αφού δεν εδίστασε να κυριεύση την νήσον Σκύρον, της οποίας οι κάτοικοι ασκούσαν πειρατείαν, και από εκεί έφερε τα οστά του Θησέως στην Αθήνα για να τα ενταφιάση στο σημείον, που σήμερον ευρίσκεται το υπ’ αυτού αναγερθέν Θησείον!
Τι τα θέλετε, όμως, « η πολιτική είναι πολιτική »!… Ο Κίμων, διαπρέψας εις αυτήν, αναδεικνύεται αντίπαλος του Θεμιστοκλέους, ενώ, το 469 π.Χ, εκπλεύσας μετά στόλου εις την Μικράν Ασίαν, κυριεύει διαφόρους πόλεις της Καρίας και Λυκίας, για να νικήση στον Ευρυμέδοντα ποταμόν της Παμφυλίας (προφανώς το 466) τον μείζονα στόλον των Περσών, ενώ αυθημερόν νικά και τον εις βοήθειαν αυτών έρχόμενον φοινικικόν στόλον (!), σύμφωνα με όσα μας αναφέρουν διάφοροι ιστορικοί, ως ο Πλούταρχος και ο Θουκυδίδης (5).
Δεν είναι τυχαίον το γεγονός, ότι ο Κίμων εξεδίωξε και εκ της Χερσονήσου τους Πέρσας εν έτει 468, για να υποτάξη «πάσαν χώραν» εις τας Αθήνας (6), και να απαιτήση υπό των συμμάχων,, αντί πλοίων, την καταβολήν φόρου , με αποτέλεσμα, δια του τρόπου αυτού, ν’ αυξήση τον πλούτον, την δύναμιν, την ισχύν και την επιρροήν των Αθηνών, ενώ, ταυτόχρονα, ετιμώρησε αυστηρώς τους αντιστάντες αντιπάλους της Νάξου και της Θάσου ( 7).
«ΕΒΑΛΕ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΟΥ…»
Κοντολογίς, μετά τον θάνατον του Αριστείδου και την έξωσιν του Θεμιστοκλέους, εις την οποίαν συνετέλεσε και ο ίδιος ο Κίμων (8), έμεινε πανίσχυρος ηγέτης των Αθηνών, προκαλώντας, ασφαλώς, τον φθόνον (δικαιολογημένον η μη).
Δεν είναι τυχαίον το γεγονός, ότι κι αυτός ακόμη ο Περικλής - σύμφωνα με ορισμένους- κατηγόρησε τον Κίμωνα για δωροδοκία και μάλιστα ως ακολουθών φιλολακωνικήν πολιτικήν (9), για την οποίαν, όμως, ηθωώθη υπό του δικαστηρίου. Κατόπιν, όμως, ο Περικλής, όταν, απόντος του Κίμωνος, εμείωσε την εξουσίαν του Αρείου Πάγου, επωφελούμενος του γεγονότος, ότι οι Σπαρτιάτες απέπεμψαν την επικουρίαν, δια της οποίας ο Κίμων είχε πείσει τους Αθηναίους να τους στείλουν κατά των Μεσσηνίων, κατώρθωσε, το 460, την καταδίκην του εις δεκαετήν εξορίαν! Επρεπε, όμως, οι Αθηναίοι να ηττηθούν στην μάχη της Τανάγρας, το 457, για ν’ ακούσουν τον Κίμωνα που τους συνέστησε την ανάκλησίν του, όπως τουλάχιστον μας αναφέρει ο Πλούταρχος (10), για να διαπραγματευθή την ειρήνη.
Με τον δίκαιον Αριστείδη ομοφρονών, συνεδέθη μετ’ αρρήκτου φιλίας (3) και μάλιστα συνεναυάρχησε του Ελληνικού στόλου κατά την περίφημη ναυμαχία της Σαλαμίνος, ώστε να εξασφαλίση πλέον της ηγεμονίαν των Αθηνών, και - δια της αλώσεως της Ηϊόνος – την επί της Θράκης επιρροήν αυτών (4).
Είναι αυτό που λέει ο λαός μας : Ο Κίμωνας «είχε τσαγανό». Η, για να γίνουμε πιο σαφείς, «το έλεγε η καρδιά του», αφού δεν εδίστασε να κυριεύση την νήσον Σκύρον, της οποίας οι κάτοικοι ασκούσαν πειρατείαν, και από εκεί έφερε τα οστά του Θησέως στην Αθήνα για να τα ενταφιάση στο σημείον, που σήμερον ευρίσκεται το υπ’ αυτού αναγερθέν Θησείον!
Τι τα θέλετε, όμως, « η πολιτική είναι πολιτική »!… Ο Κίμων, διαπρέψας εις αυτήν, αναδεικνύεται αντίπαλος του Θεμιστοκλέους, ενώ, το 469 π.Χ, εκπλεύσας μετά στόλου εις την Μικράν Ασίαν, κυριεύει διαφόρους πόλεις της Καρίας και Λυκίας, για να νικήση στον Ευρυμέδοντα ποταμόν της Παμφυλίας (προφανώς το 466) τον μείζονα στόλον των Περσών, ενώ αυθημερόν νικά και τον εις βοήθειαν αυτών έρχόμενον φοινικικόν στόλον (!), σύμφωνα με όσα μας αναφέρουν διάφοροι ιστορικοί, ως ο Πλούταρχος και ο Θουκυδίδης (5).
Δεν είναι τυχαίον το γεγονός, ότι ο Κίμων εξεδίωξε και εκ της Χερσονήσου τους Πέρσας εν έτει 468, για να υποτάξη «πάσαν χώραν» εις τας Αθήνας (6), και να απαιτήση υπό των συμμάχων,, αντί πλοίων, την καταβολήν φόρου , με αποτέλεσμα, δια του τρόπου αυτού, ν’ αυξήση τον πλούτον, την δύναμιν, την ισχύν και την επιρροήν των Αθηνών, ενώ, ταυτόχρονα, ετιμώρησε αυστηρώς τους αντιστάντες αντιπάλους της Νάξου και της Θάσου ( 7).
«ΕΒΑΛΕ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΟΥ…»
Κοντολογίς, μετά τον θάνατον του Αριστείδου και την έξωσιν του Θεμιστοκλέους, εις την οποίαν συνετέλεσε και ο ίδιος ο Κίμων (8), έμεινε πανίσχυρος ηγέτης των Αθηνών, προκαλώντας, ασφαλώς, τον φθόνον (δικαιολογημένον η μη).
Δεν είναι τυχαίον το γεγονός, ότι κι αυτός ακόμη ο Περικλής - σύμφωνα με ορισμένους- κατηγόρησε τον Κίμωνα για δωροδοκία και μάλιστα ως ακολουθών φιλολακωνικήν πολιτικήν (9), για την οποίαν, όμως, ηθωώθη υπό του δικαστηρίου. Κατόπιν, όμως, ο Περικλής, όταν, απόντος του Κίμωνος, εμείωσε την εξουσίαν του Αρείου Πάγου, επωφελούμενος του γεγονότος, ότι οι Σπαρτιάτες απέπεμψαν την επικουρίαν, δια της οποίας ο Κίμων είχε πείσει τους Αθηναίους να τους στείλουν κατά των Μεσσηνίων, κατώρθωσε, το 460, την καταδίκην του εις δεκαετήν εξορίαν! Επρεπε, όμως, οι Αθηναίοι να ηττηθούν στην μάχη της Τανάγρας, το 457, για ν’ ακούσουν τον Κίμωνα που τους συνέστησε την ανάκλησίν του, όπως τουλάχιστον μας αναφέρει ο Πλούταρχος (10), για να διαπραγματευθή την ειρήνη.
ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΚΑΤΑ ΦΟΙΝΙΚΩΝ!..
Ελθών, όμως, ο Κίμων εις την Αθήνα, δεν μπορούμε να πούμε ότι κατώρθωσε και τάσα πολλά πράγματα, παρά μονά πενταετή ανακωχή (11), για να στρέψη πάραυτα τα όπλα των Αθηνών κατά των Περσών , οι οποίοι είχαν καταλάβει την Κύπρο, με αποτέλεσμα να γίνωνται πολύ απειλητικοί στους Έλληνες της Μικράς Ασίας!..
Εκπλεύσας, λοιπόν, μετά 200 πλοίων, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη (12), ωρισμένα εξ αυτών (εξήκοντα τον αριθμόν) έστειλε στην Αίγυπτο, προς βοήθειαν του Αμυρταίου, ενώ με τα υπόλοιπα επολιόρκησε το Κίτιον της Κύπρου, όπου, όμως, είχε την δυστυχία ν’ αποθάνη κατά την ώραν της πολιορκίας, το 449 π.Χ.
Λίγο πριν πεθάνει, δίδει εντολήν να παραμείνη άγνωστος ο θάνατός του επί 30 ημέρες και , δι’ αυτού του τρόπου, ενίκησε τον εις τους Πέρσας ανήκοντα Φοινικικόν στόλον, όπως κι αυτόν των Κιλίκων, ενώ ταυτόχροα κατετρόπωνε και τον πεζόν στρατόν που ήτο εις την παραλίαν, όπου, όμως, είχε την ατυχία να πέση ο Αθηναίος στρατηγός Αναξικράτης!..
Εκπλεύσας, λοιπόν, μετά 200 πλοίων, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη (12), ωρισμένα εξ αυτών (εξήκοντα τον αριθμόν) έστειλε στην Αίγυπτο, προς βοήθειαν του Αμυρταίου, ενώ με τα υπόλοιπα επολιόρκησε το Κίτιον της Κύπρου, όπου, όμως, είχε την δυστυχία ν’ αποθάνη κατά την ώραν της πολιορκίας, το 449 π.Χ.
Λίγο πριν πεθάνει, δίδει εντολήν να παραμείνη άγνωστος ο θάνατός του επί 30 ημέρες και , δι’ αυτού του τρόπου, ενίκησε τον εις τους Πέρσας ανήκοντα Φοινικικόν στόλον, όπως κι αυτόν των Κιλίκων, ενώ ταυτόχροα κατετρόπωνε και τον πεζόν στρατόν που ήτο εις την παραλίαν, όπου, όμως, είχε την ατυχία να πέση ο Αθηναίος στρατηγός Αναξικράτης!..
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΟΥ…
Σύμφωνα με τους ιστορικούς, τα οστά του μεγάλου Αθηναίου στρατηγού και πολιτικού ηγέτου μετεφέρθησαν εις την Αθήνα, ενώ δεν είναι τυχαίον το γεγονός ότι κι αυτοί ακόμη οι Κιτιείς τον ετίμησαν ως ήρωα, σύμφωνα με χρησμόν, που δόθηκε σ’ αυτούς!…(13)
Πρέπει εδώ να πούμε ότι, κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη (14), οι υπ’ αυτού ηττηθέντες Πέρσες, έστειλαν πρέσβεις στην Αθήνα, για να συνάψουν συνθήκην ειρήνης και μάλιστα υπό τον όρον της πλήρους ανεξαρτησίας των ελληνικών πόλεων της Ασίας. Και όχι μόνον!… Ουδείς Πέρσης σατράπης να πλησιάζη μέχρις αποστάσεως τριών ημερών της παραλίας!… Ουδέν περσικόν πολεμικόν πλοίον να πλέη εκτός της Φασηλίδος, στην Λυκία, και των Κυανέων νήσων κατά τον Θρακικόν Βόσπορον!…Οι δε Αθηναίοι να μη στέλνουν στρατόν στις περσικές επαρχίες.
Αλλο τώρα αν, σύμφωνα με ωρισμένους, δεν συνομολογήθηκε παρόμοια συνθήκη (15), ίσως ένεκα του θανάτου του Κίμωνος.
Πρέπει εδώ να πούμε ότι, κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη (14), οι υπ’ αυτού ηττηθέντες Πέρσες, έστειλαν πρέσβεις στην Αθήνα, για να συνάψουν συνθήκην ειρήνης και μάλιστα υπό τον όρον της πλήρους ανεξαρτησίας των ελληνικών πόλεων της Ασίας. Και όχι μόνον!… Ουδείς Πέρσης σατράπης να πλησιάζη μέχρις αποστάσεως τριών ημερών της παραλίας!… Ουδέν περσικόν πολεμικόν πλοίον να πλέη εκτός της Φασηλίδος, στην Λυκία, και των Κυανέων νήσων κατά τον Θρακικόν Βόσπορον!…Οι δε Αθηναίοι να μη στέλνουν στρατόν στις περσικές επαρχίες.
Αλλο τώρα αν, σύμφωνα με ωρισμένους, δεν συνομολογήθηκε παρόμοια συνθήκη (15), ίσως ένεκα του θανάτου του Κίμωνος.
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΙΜΩΝΟΣ ;
Αξίζει τον κόπο να πληροφορήσω τους αναγνώστες , ότι, κατά το πρόσφατο παρελθόν, εις μίαν τηλεοπτικήν εκπομπήν του γράφοντος, και συγκεκρμένως εις την εκπομπήν «Το Ντοκουμέντο της Εβδομάδος», στην «Τηλετώρα» ( 6 Ιανουαρίου 1993), έχοντας ως προσκεκλημένες την κ. ΜΑΡΙΑ ΠΥΡΓΑΚΗ, Καθηγήτρια της Εθνοαρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, και την κ. ΠΟΠΗ ΜΠΟΥΝΙΑ-ΠΑΣΠΑΛΙΑΡΗ, Καθηγήτρια της Φιλολογίας, επεδείχθη υπό του γράφοντος ιστορικόν πειστήριον, σύμφωνα με το οποίον ο τάφος του Κίμωνος (αλλά και του Περικλέους) βρίσκεται κάτω ακριβως από τον Ιερόν Ναόν της Αγίας Τριάδος, στον Κεραμεικό. Μάλιστα, σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα, υπήρχε σκέψις των αρχαιολόγων για την μεταφοράν του Ναού επάνω σε ράγες, όπως ακριβώς έγινε με τον Ιερόν Ναόν των Αγίων Σαράντα, στην Κηφισιά, ώστε ν’ αποκαλυφθούν οι τάφοι των μεγάλων αυτών ανδρών της αρχαιότητος!…
ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΚΙΛΙΚΕΣ ;
Κλείνοντας το παρόν άρθρον, δράττομαι της ευκαιρίας να πω και λίγα λόγια για τους Κίλικες, οι οποίοι, μαζί με τους Φοίνικες, ενετάχθησαν στους Πέρσες, ως πολέμιοι του Κίμωνος και, κατ’ επέκτασιν, ως πολέμιοι των Ελλήνων:
Η Κιλικία ήτο μία χώρα της Μικράς Ασίας, νοτίως της Καππαδοκίας και Λυκαονίας. Προς δυσμάς εχώριζεν αυτήν ο Ταύρος από της Παμφυλίας, προς αναταλάς οι Αμενίδαι πύλαι από της Συρίας, προς δυσμάς δε εξετείνετο μέχρι του Κιλικικού πελάγους και του κόλπου της Ισσού, με πρωτεύουσαν την Ταρσόν, όπως αναφέρει και η Αγία Γραφή (16).
Γνωστά τα ακρωτήρια αυτής (Ανεμόριον, Ποσειδώνιον, Αφροδισιάς, Ζεφύριον, Μέγαρσος), όπως και οι ποταμοί της (Καλύκαδνος, Λάμος, Κύδνος, Πύραμος), που όλα είχαν όνόματα ελληνικά.
Οι αρχαίοι κάτοικοι της χώρας, όπως λένε ορισμένοι, χωρίς, όμως να τεκμηριώνουν πειστικώς τούτο, ήσαν Σύριοι όταν, όμως, κατέκτησαν την περιοχήν οι Ελληνες, αυτοί απεσύρθησαν εις τα όρη και γι’ αυτό ωνομάζοντο «ελευθεροκίλικες», διάγοντες βίον ληστρικόν, ώστε να κυκλοφορή το ανέκδοτον , ότι -μετά των Καρών και των Κρητών – ν’ αποτελούν τα 3 κακά Κάππα (!).
Είναι αυτό που λέει η αρχαία παροιμία: «Εξ ιδίων κρίνοντες τ’ αλλότρια», δεδομένου ότι οι τραχείς Κίλικες είχαν εκεί και τους «ομοτέχνους» των θρασείς πειρατάς (Πισιδικής και Ισαυρικής καταγωγής), τους οποίους αργότερον κατέβαλεν ο Πομπήιος,
Κυριώτερες πόλεις της Κιλικίας ήσαν το Κορακίσιον, η Αμαρία, που παρήγαγεν κέδρους προς ναυπήγησιν πλοίων, η Σελινούς, η Αντιόχεια, το Ανεμούριον, η Κελενδρερίς, η Σελεύκεια, η Λάμος, η Κάρυκος (εις την οποίαν υπήρχεν το Κωρύκιον άντρον, μία βαθειά και πετρώδης κοιλάς, στην οποίαν έβγαζαν κρόκον). Ακόμη οι πόλεις Σόλος, Μαλλός, Ανάζαρβος, Μόψου, Εστία κλπ. (17).
Η Κιλικία ήτο μία χώρα της Μικράς Ασίας, νοτίως της Καππαδοκίας και Λυκαονίας. Προς δυσμάς εχώριζεν αυτήν ο Ταύρος από της Παμφυλίας, προς αναταλάς οι Αμενίδαι πύλαι από της Συρίας, προς δυσμάς δε εξετείνετο μέχρι του Κιλικικού πελάγους και του κόλπου της Ισσού, με πρωτεύουσαν την Ταρσόν, όπως αναφέρει και η Αγία Γραφή (16).
Γνωστά τα ακρωτήρια αυτής (Ανεμόριον, Ποσειδώνιον, Αφροδισιάς, Ζεφύριον, Μέγαρσος), όπως και οι ποταμοί της (Καλύκαδνος, Λάμος, Κύδνος, Πύραμος), που όλα είχαν όνόματα ελληνικά.
Οι αρχαίοι κάτοικοι της χώρας, όπως λένε ορισμένοι, χωρίς, όμως να τεκμηριώνουν πειστικώς τούτο, ήσαν Σύριοι όταν, όμως, κατέκτησαν την περιοχήν οι Ελληνες, αυτοί απεσύρθησαν εις τα όρη και γι’ αυτό ωνομάζοντο «ελευθεροκίλικες», διάγοντες βίον ληστρικόν, ώστε να κυκλοφορή το ανέκδοτον , ότι -μετά των Καρών και των Κρητών – ν’ αποτελούν τα 3 κακά Κάππα (!).
Είναι αυτό που λέει η αρχαία παροιμία: «Εξ ιδίων κρίνοντες τ’ αλλότρια», δεδομένου ότι οι τραχείς Κίλικες είχαν εκεί και τους «ομοτέχνους» των θρασείς πειρατάς (Πισιδικής και Ισαυρικής καταγωγής), τους οποίους αργότερον κατέβαλεν ο Πομπήιος,
Κυριώτερες πόλεις της Κιλικίας ήσαν το Κορακίσιον, η Αμαρία, που παρήγαγεν κέδρους προς ναυπήγησιν πλοίων, η Σελινούς, η Αντιόχεια, το Ανεμούριον, η Κελενδρερίς, η Σελεύκεια, η Λάμος, η Κάρυκος (εις την οποίαν υπήρχεν το Κωρύκιον άντρον, μία βαθειά και πετρώδης κοιλάς, στην οποίαν έβγαζαν κρόκον). Ακόμη οι πόλεις Σόλος, Μαλλός, Ανάζαρβος, Μόψου, Εστία κλπ. (17).
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ :
1) Ηρόδοτος ΣΤ, 103.
2 ) Πλουτ. Θεμ. ΛΒ.
3) Πλουτ. Κιμ. Δ, Ε.
4) Ηρόδοτος Ζ, 107.- Θουκ. Α, 98.- Πλούταρχος Κιμ. Ζ.
5) Πλουτ. Κιμ. ΙΒ.- Θουκ. Α, 100
6) Πλουτ. Κιμ. ΙΔ.
7) Ιδε Πλούταρχος στο ίδιο, ως άνω κεφάλαιον, και Θουκ. Α, 100, 101
8) Πλουτ. Θεμ. ΚΔ.
9) Πλούταρχος, ως παραπάνω, Περ.Ι.
10) Πλουτ. Κιμ. 12. Περικλ. Ι.
11) Θουκυδ. Α, 112
12) Θουκ. Α, 112
13) Πλουτ. Κιμ. 111. ΙΘ. Περ. Ι.
14) ΙΒ, 3-4
15) Ηρόδοτος ΣΤ, 42.
16) Πράξεις Αποστόλων 21,39.
17) Στράβων ΙΔ, 668.
2 ) Πλουτ. Θεμ. ΛΒ.
3) Πλουτ. Κιμ. Δ, Ε.
4) Ηρόδοτος Ζ, 107.- Θουκ. Α, 98.- Πλούταρχος Κιμ. Ζ.
5) Πλουτ. Κιμ. ΙΒ.- Θουκ. Α, 100
6) Πλουτ. Κιμ. ΙΔ.
7) Ιδε Πλούταρχος στο ίδιο, ως άνω κεφάλαιον, και Θουκ. Α, 100, 101
8) Πλουτ. Θεμ. ΚΔ.
9) Πλούταρχος, ως παραπάνω, Περ.Ι.
10) Πλουτ. Κιμ. 12. Περικλ. Ι.
11) Θουκυδ. Α, 112
12) Θουκ. Α, 112
13) Πλουτ. Κιμ. 111. ΙΘ. Περ. Ι.
14) ΙΒ, 3-4
15) Ηρόδοτος ΣΤ, 42.
16) Πράξεις Αποστόλων 21,39.
17) Στράβων ΙΔ, 668.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου