Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ

                Μετά τόν λιθοβολισμό τού αγίου Στεφάνου, έγινε μεγάλος διωγμός τών χριστιανών τής εκκλησίας τών Ιεροσολύμων. Με αποτέλεσμα να σκορπιστούν σε άλλες περιοχές μεταξύ τών οποίων και η τότε ακμάζουσα ξακουστή πόλη Αντιόχεια τής Συρίας. Πόλη στήν οποία κατοικούσαν πολλοί Έλληνες από την εποχή τής ιδρύσεώς τής από τον Σέλευκο.

                Εκεί σύμφωνα με τήν διήγηση τού βιβλίου τών Πράξεων πήγαν μερικοί από αυτούς που διώχθηκαν από τα Ιεροσόλυμα, καταγόμενοι από τήν Κύπρο και τήν Κυρήνη τής Λιβύης. Και άρχισαν να κηρύττουν το Ευαγγέλιο τού Χριστού στούς Ελληνιστές, δηλαδή τούς ελληνόφωνους Ιουδαίους. Αυτό ήταν σημαντικό για τήν διεύρυνση τής Εκκλησίας. Διότι μέχρι τότε το κήρυγμα τού Ευαγγελίου απευθυνόταν κυρίως στούς Ιουδαίους.

                Με τις φράσεις «ευαγγελιζόμενοι τόν Κύριον Ιησούν» και «ήν χείρ Κυρίου μετ’ αυτών» προσδιορίζεται τό περιεχόμενο τού κηρύγματός τους και ο τρόπος αποδοχής του από εκείνους που τούς άκουγαν.  

Α. Ως προς τό περιεχόμενο προβάλλεται το πρόσωπο τού Χριστού και όχι ιδέες θεωρητικές, φιλοσοφικές ή ηθικιστικά διδάγματα. Διότι ο Χριστός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός και Σωτήρας τού κόσμου. Χάριν του Ιησού ο άνθρωπος αναζωογονήθηκε πνευματικά, ηθικά και σωματικά, δηλαδή χαριτώθηκε ώστε να γίνει μέτοχος αγιασμού και ζωής αιωνίου, υιός κατά χάριν τής Βασιλείας τών Ουρανών.

Β. Ο τρόπος αποδοχής τής χριστιανικής πίστεως είναι «η χείρ Κυρίου», δηλαδή η θεία ενίσχυση που χορηγούσε ο Ιησούς Χριστός στούς ευαγγελιζομένους, το άγιο όνομά Του. Δηλαδή όπου κήρυτταν ήταν εκεί μαζί τους και ο Θεάνθρωπος δια τού Πνεύματος και τούς έδινε δύναμη πνεύματος και ψυχής να μεταδίδουν τήν αλήθεια τού Ευαγγελίου. Αυτό άλλωστε είχε υποσχεθεί στούς ένδεκα μαθητές του μετά την Ανάστασή Του: «ιδού εγώ μεθ’ ημών ειμί πάσας τάς ημέρας…», δηλαδή ότι θα είναι μαζί τους και θα τους ενισχύει συνεχώς  στό έργο διάδοσης τής πίστεως.

Δεν βοηθά όμως ο Κύριος μόνο αυτούς που διακονούν τήν Εκκλησία στήν διάδοση τού Ευαγγελίου αλλά και εκείνους που ακούνε περί τής αληθείας τής πίστεως. Επενεργεί διά τής χάριτος τού Αγίου Πνεύματος στίς καρδιές τους ώστε να φωτισθεί ο νούς τους και να πιστέψουν στόν Χριστό ως Θεό και σωτήρα τού κόσμου και να γίνουν πιστά μέλη τής Εκκλησίας.

Η θεία χάρη έχει διεισδυτική δύναμη και εισέρχεται στά ενδόμυχα τής ψυχής τού ανθρώπου. Ο «ετάζων νεφρούς και καρδίας» Θεός βρίσκει τό σημείο επαφής τής προαίρεσης τού ανθρώπου και τής πειστικής ενέργειας τού Παρακλήτου και πείθει τήν ψυχή με θαυμαστό τρόπο να αποδεχθεί τήν αποκαλυφθείσα αλήθεια.

Και συντελείται η ανάπλαση τού ανθρώπου. Ο ακροατής τού θείου λόγου δέχεται, πείθεται και πιστεύει. Αυτή είναι η δύναμη τής πίστεως. Συνεργεί ο Θεός με τόν άνθρωπο και συντελείται τό μυστήριο τής σωτηρίας. Είναι χαρακτηριστική η απάντηση τού Χριστού στήν ομολογία τού Πέτρου ότι Εκείνος είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού τού ζώντος: «σάρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ΄ ο πατήρ μου ο εν τοίς ουρανοίς». Δηλαδή ότι η πίστη του στόν Χριστό και η ομολογία του ότι είναι ο Υιός του ζώντος Θεού δεν είναι αποτέλεσμα τής ανθρώπινης έμπνευσης, αλλά θείος φωτισμός και επίσκεψη τής χάριτος τού Θεού Πατρός.

Παρόλο που η χάρη τού Θεού είναι ο πρωταγωνιστής στήν αποδοχή τής πίστεως, γράφει όμως, ό άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «η χάρις, κάν χάρις, τούς εθέλοντας σώζει». Δηλαδή παρ’ ότι η χάρη είναι δωρεά τού Θεού στόν άνθρωπο, για να πιστέψει όμως, δεν μπορεί να πιστέψει χωρίς να τό θέλει κι ο ίδιος. Η πίστη είναι καρπός πνευματικής ελευθερίας και όχι εξαναγκασμού και βίας. Δεν κάνει ο Θεός προπαγάνδα, «πλύση εγκεφάλου», αλλά καλεί με διάκριση και πολλή αγάπη τόν άνθρωπο να ανταποκριθεί εκουσίως στό κάλεσμα τού Δημιουργού, στήν αποκάλυψη τής χριστιανικής πίστεως. Με αυτόν τον τρόπο έγιναν οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες και ιδρύθηκαν οι τοπικές χριστιανικές εκκλησίες, όπως η Εκκλησία τής Αντιοχείας, όπου για πρώτη φορά, μετά τήν Ανάσταση τού Χριστού, όσοι πίστεψαν σε Αυτόν ονομάστηκαν χριστιανοί. Όνομα που φέρει τήν σφραγίδα τής θείας χάριτος αλλά και τής αυτοπροαίρετης διαθέσεως τού πιστού ανθρώπου. Εμπεριέχει δηλαδή τόν πολύτιμο καρπό τού Αγίου Πνεύματος που είναι η ακαταίσχυντη και βέβαιη πίστη στο θείο πρόσωπο τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού και το σώμα τής αγίας Του Εκκλησίας.

Αρχιμ. Χ.Ν.