Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

                Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε τον Κύριο να καλεί τέσσερις μαθητές του να τον ακολουθήσουν στο κήρυγμα. Αυτή είναι η δεύτερη κλήση τους. Την πρώτη μας την περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο πρώτο κεφάλαιό του Ευαγγελίου του. Εκεί μαθαίνουμε ότι οι τέσσερις αυτοί μαθητές πρώτα ήταν μαθητές του Προδρόμου και από εκείνον γνώρισαν τον Κύριο. Αφού όμως ο Πρόδρομος συνελήφθηκε από τον ασεβέστατο Ηρώδη και ο Κύριος αναχώρησε στην Γαλιλαία, αυτί επέστρεψαν στην εργασία τους, την αλιεία. Έρχεται λοιπόν ο Κύριος τώρα και τους καλεί να γίνουν από αλιείς ιχθύων αλιείς ανθρώπων.

                Η δεύτερη αυτή κλήση αποτελεί προτύπωση της τελικής αποστολής τους στα έθνη την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν κατέβηκε και εγκαταστάθηκε μέσα τους το Άγιο Πνεύμα και τους κατέστησε θεοφόρους και διαπρύσιους κήρυκες του ονόματος του Κυρίου σε όλη την οικουμένη. Τώρα με την σύλληψη του Προδρόμου και την αναχώρηση του Κυρίου, οι μαθητές πορεύονται στην Γαλιλαία και επιδίδονται στην αλιεία. Αργότερα, με την σύλληψη του Κυρίου και την δια του σταυρού αναχώρησή του από τα επίγεια, θα επιστρέψουν πάλι στα πλοία και τα δίχτυα. Στην Γαλιλαία τώρα τους συναντά ο Κύριος, στην Γαλιλαία αργότερα κατά την πρόρρησή του θα τους προφθάσει ο αναστημένος Ιησούς. Και τις δύο φορές τους βρίσκει να μην μπορούν να πιάσουν κανένα ψάρι, μολονότι κοπίασαν όλη την νύκτα, και με τον λόγο του γεμίζει τα δίχτυα τους. Αυτήν την φορά τους καλεί να τον ακολουθήσουν μόνιμα στο κήρυγμα της Βασιλείας του Θεού, εγκαταλείποντας τους συγγενείς τους και την τέχνη τους. Τον καιρό της Πεντηκοστής τους συγκεντρώνει στην Ιερουσαλήμ και στέλνει σ’ αυτούς το Άγιο Πνεύμα, το οποίο τους ενδυνάμωσε και τους οδήγησε στα πέρατα της οικουμένης, για να επιστρέψουν τον κόσμο από το σκοτάδι της πλάνης στο φώς της αληθείας και της αιωνίου ζωής.

                Ο ευαγγελιστής Ματθαίος είναι πολύ λιτός και ευσύνοπτος στην αφήγησή του. Παραλείπει τα γεγονότα της πρώτης κλήσεως και δεν είναι λεπτομερειακός, όπως ο Λουκάς. Αναφέρει μόνον ότι ο Κύριος βρήκε τους τέσσερις πρώτους αυτούς μαθητές να εργάζονται ως αλιείς, τους κάλεσε στο κήρυγμα και αυτοί αμέσως τον ακλούθησαν. Αυτό το έκανε περισσότερο για να τονίσει την άμεση ανταπόκρισή τους στο κάλεσμά του.

                Πράγματι, είναι αξιοθαύμαστοι και αξιομίμητοι οι μαθητές, οι οποίοι υπάκουσαν αμέσως στον λόγο του Κυρίου και τον ακολούθησαν. Χωρίς αναβολή, καθυστέρηση ή βαρυθυμία άφησαν στην μέση την εργασία τους, εγκατέλειψαν τις οικογένειές τους ( ο απόστολος Πέτρος ήταν νυμφευμένος), τους γονείς του (αναφέρεται ο Ζεβεδαίος, ο πατέρας του Ιωάννου και του Ιακώβου [σημ.ελεκλ. και η μητέρα τους]) και την επίγεια πατρίδα τους, επειδή αυτό ήταν το θέλημα του Κυρίου γι αυτούς. Βγήκαν από την μικρή ανθρώπινη οικογένειά τους και εισήλθαν στην μεγάλη οικογένεια του Θεού δεν σκανδαλίσθηκαν και δεν δείλιασαν από το γεγονός της συλλήψεως του Προδρόμου και από την αποφυγή εκ μέρους του Κυρίου να συγκρουστεί με τον επίγειο τύραννο.

                Έχοντας υγιή τα πνευματικά αισθητήρια της πίστεως, κατανοούσαν ξεκάθαρα στο πρόσωπο και στα λόγια του Χριστού την θεία χάρη και την παρουσία του Θεού. γι αυτό και έκαναν ολοπρόθυμη υπακοή στον λόγο του, μολονότι με τους οφθαλμούς του σώματος δεν είχαν δει ακόμη κάτι από αυτά που τους υποσχόταν ο Κύριος. Κατανόησαν την φοβερή δύναμη που είχε ο λόγος του Ιησού γι αυτό, όπως παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, πίστευσαν ότι με τον λόγο αυτόν με τον οποίο εκείνοι είχαν αλιευθεί από τον Κύριο τόσο εύκολα, με τον ίδιοι λόγο θα μπορούσαν εξ ίσου εύκολα να αλιεύσουν τους άλλους ανθρώπους.

                Ένα βασικό γνώρισμα της αρετής των αποστόλων ήταν η πολλή τους πτωχεία και ολιγάρκεια. Αναφέρει ο Ευαγγελιστής ότι ο Ιησούς τους βρήκε να μπαλώνουν τα δίχτυα τους. Δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν καινούργια. Και όταν ο Κύριος με θαυματουργό τρόπο γέμισε τα δίχτυα τους με πλήθος ιχθύων, αλλά ταυτόχρονα τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν, δεν αισθάνθηκαν μέσα τους κανέναν ενδοιασμό στο να εγκαταλείψουν την αναπάντεχη πλούσια τροφή τους, διότι δεν κατέχονταν από πλεονεξία και λαιμαργία. Δεν ενδιαφέρονταν τόσο πώς να θρέψουν την κοιλιά τους, όσο πώς να τραφούν από τον λόγο του Θεού, ο οποίος είναι γλυκύτερος «υπέρ μέλι και κηρίον». Η πτωχεία και η ολιγάρκειά τους ήταν σπουδαίοι σύμμαχοί τους στο να περιφρονήσουν τα πάντα, προκειμένου να κερδίσουν την Βασιλεία του Θεού.

                Και εμείς, αδελφοί μου, ας επιλέξουμε στην ζωή μας την πτωχεία και την ολιγάρκεια, για να είμαστε ανάλαφροι από περιττά βάρη και να μπορούμε να σηκώνουμε με ευκολία τον χρηστό ζυγό του Κυρίου. Έτσι θα βρούμε την αληθινή ανάπαυση στις ψυχές μας.

Αρχιμ. Π.Κ.