Ν. Δαπέργολας, «Εμείς έως πότε θα βουλιάζουμε μαζί της;»

 Posted on 4 Ιανουαρίου, 2024

Ἡ ζοφερὴ εἰκόνα τῆς (ὄχι ἁπλῶς παρηκμασμένης, ἀλλὰ ἀναφανδὸν σὲ καθεστὼς πνευματικῆς ἀποσύνθεσης καὶ ἀκραίου δαιμονισμοῦ) σημερινῆς Δύσης, ὅπως ἀποτυπώνεται καὶ σὲ ἐμβληματικὰ μνημεῖα τῆς ἐπελαύνουσας woke ἀτζέντας, ἀλλὰ καὶ στὸν τρόπο «ἑορτασμοῦ» τῶν Χριστουγέννων (μὲ ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ νὰ τίθεται πλέον σὲ καθεστὼς ἀποσιώπησης – ἢ καὶ ἀπαγόρευσης – μέ πρόσχημα τόν…σεβασμό τῆς διαφορετικότητας). Ἄκρως χαρακτηριστικὴ φυσικὰ καὶ ἡ φωτογραφία ἀπὸ ναὸ τοῦ Βελγίου, ὅπου μπορεῖ κανεὶς νὰ δεῖ τὸ γλυπτὸ «Ἐκπεσών Ἀρχάγγελος» (ποὺ ἀντιλαμβάνεστε προφανῶς πρὸς τιμὴν ποίου τοποθετήθηκε).

Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ ἐξολοκλήρου δαιμονικὸ τοπίο πῶς νὰ μὴν ξαναθυμηθεῖς ἄραγε ὅσα ἔγραφε, δεκαετίες πρίν, γιὰ τὴν κατάρρευση τῆς Δύσης, ὁ σπουδαῖος Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς στὸ βιβλίο του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός»;

«Ὁ ἄνθρωπος» ἔλεγε «εἶναι μεγάλος μόνον διὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν τῷ Θεῷ· τοῦτο εἶναι ἡ θεμελιώδης ἀρχὴ τοῦ θεανθρωπίνου πολιτισμοῦ. Χωρὶς τὸν Θεὸν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι παρὰ ἑβδομήκοντα κιλὰ αἱμόφυρτης ὕλης. Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔχει καταδικάσει εἰς θάνατον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ψυχήν. Δὲν κατεδίκασεν ὅμως οὕτω καὶ τὸν ἑαυτόν του εἰς θάνατον, ἐκ τοῦ ὁποίου θανάτου δὲν ὑπάρχει ἀνάστασις;

Κάμετε εἰλικρινῶς καὶ ἀμερολήπτως τὸν ἀπολογισμὸν τῆς Εὐρωπαϊκῆς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτικῆς, κουλτούρας, πολιτισμοῦ, καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι αὐταὶ ἔχουν φονεύσει εἰς τὸν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς. Ἐὰν ὅμως προσέξετε σοβαρῶς εἰς τὴν τραγικότητα τῆς ἀνθρωπίνης Ἱστορίας, ὁπωσδήποτε θὰ ἐννοήσετε ὅτι ἡ θεοκτονία πάντοτε καταλήγει εἰς τὴν αὐτοκτονίαν. Ἐνθυμεῖσθε τὸν Ἰούδαν; Ἐκεῖνος πρῶτος ἐφόνευσε τὸν Θεὸν καὶ ἔπειτα ἐξόντωσε τὸν ἑαυτόν του. Τοῦτο εἶναι ἀδυσώπητος νόμος, ὁ ὁποῖος κυριαρχεῖ εἰς τὴν Ἱστορίαν τοῦ πλανήτου τούτου.

Τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, οἰκοδομηθὲν χωρὶς τὸν Χριστόν, κατ’ ἀνάγκη θὰ καταρρεύση καὶ μάλιστα πολὺ συντόμως, ὡς προεφήτευσεν ὁ ὁραματιστὴς Ντοστογιέφσκι καὶ ὁ θλιμμένος Γκόγκολ πρὸ ἑκατὸν καὶ πλέον ἐτῶν. Καὶ ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν μας πραγματοποιοῦνται αἱ προφητεῖαι τῶν ὀρθοδόξων Σλάβων προφητῶν. Δέκα ὁλόκληρους αἰῶνας ἀνεγείρετο ὁ εὐρωπαϊκὸς πύργος τῆς Βαβέλ, καὶ ἡμεῖς ἠξιώθημεν τοῦ τραγικοῦ ὁράματος: Ἰδού, ἀνηγέρθη πελώριον μηδέν! Ἐπῆλθε γενικὴ σύγχυσις. Άνθρωπος δὲν ἐννοεῖ ἄνθρωπον, ψυχὴ δὲν ἐννοεῖ ψυχή, ἔθνος δὲν ἐννοεῖ ἔθνος. Ἠγέρθη ἄνθρωπος ἐναντίον ἀνθρώπου, βασιλεία ἐναντίον βασιλείας, λαὸς ἐναντίον λαοῦ, ἀκόμη καὶ ἤπειρος ἐναντίον ἠπείρου.

Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔφθασεν εἰς τὸν μοιραῖον ἴλιγγον, ὡδήγησε τὸν ὑπεράνθρωπον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ πύργου τῆς Βαβὲλ του, θέλων νὰ ἀποπερατώση μὲ αὐτὸν τὸ οἰκοδόμημα του, ἀλλ’ ὁ ὑπεράνθρωπος ἐτρελλάθη ἀκριβῶς ἐπὶ τῆς κορυφῆς καὶ ἐκρημνίσθη ἐκ τοῦ πύργου. Καὶ πίσω του ὁ ἴδιος ὁ πύργος κρημνίζεται καὶ θρυμματίζεται διὰ τῶν πολέμων καὶ ἐπαναστάσεων. Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔπρεπε κατ’ ἀνάγκην νὰ τρελλαθῇ εἰς τὸ τέλος τοῦ πολιτισμοῦ του· ὁ Θεοκτόνος ἦτο ἀδύνατον νὰ μὴν γίνη αὐτοκτόνος.

Νύκτα, βαριὰ νύκτα ἔχει καλύψει τὴν Εὐρώπη. Κρημνίζονται τὰ εἴδωλά της καὶ δὲν εἶναι πολὺ μακρὰν ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν θὰ μείνη οὔτε πέτρα ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν ἀπὸ τὴν κουλτούραν καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης, διὰ τῶν ὁποίων αὐτὴ ἀνήγειρε πόλεις καὶ κατέστρεψε ψυχάς, ἐθεοποίει τὰ κτίσματα καὶ ἀπέριπτε τὸν Κτίστην».

Πραγματικά, λόγoι ἀνατριχιαστικὰ ἐπίκαιρoι καὶ προφητικoί. Γιὰ μία Εὐρώπη (καὶ γενικότερα μία Δύση), τῆς ὁποίας ἀκοῦμε πλέον ξεκάθαρα – χωρὶς προσχήματα, ὡραιοποιημένα φίλτρα καὶ ψεύτικα φτιασίδια – τὸν μακάβριο ἐπιθανάτιο ρόγχο. Ἐμεῖς ἄραγε μέχρι πότε θὰ ἐπιλέγουμε μὲ τόσο ἐμμονικὴ ἀμετανοησία νὰ βουλιάζουμε μαζί της;