Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΧΑΡΑ

 Ὅπου Χριστός, ἐκεῖ χαρά ἀληθινή. 

–Γέροντα, μερικές φορές δέν μπορῶ νά χαρῶ, καί τότε σκέφτομαι μήπως ἡ χαρά δέν εἶναι γιά μένα. 

–Τί λές; Δέν εἶναι ἡ χαρά γιά σένα; Καί γιά ποιόν εἶναι; Γιά τό ταγκαλάκι; Χαμένο τὄχεις; Γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ χαρά. Ὁ Θεός δέν ἔδωσε λύπη· ἔδωσε μόνο χαρά. 

–Γιατί ὅμως, Γέροντα, δέν ἔχω πάντοτε μέσα μου χαρά; 

–Ὅταν ὁ νοῦς σου δέν εἶναι στόν Θεό, πῶς θά νιώσεις τή χαρά τοῦ Θεοῦ; Ἐσύ ξεχνᾶς τόν Χριστό καί ὁ νοῦς σου γυρίζει συνέχεια στίς δουλειές καί στίς μηχανές, καί ἔτσι σταματάει ἡ πνευματική σου μηχανή. Βάλε λοιπόν μπρός τήν εὐχή καί τή σιγανή ψαλμωδία, καί μετά θά τρέχεις καί θά γυρίζεις σάν σβούρα γύρω ἀπό τόν Χριστό. Μόνον κοντά στόν Χριστό βρίσκει κανείς τήν πραγματική, τή γνήσια χαρά, γιατί μόνον ὁ Χριστός δίνει χαρά καί παρηγοριά πραγματική. Ὅπου Χριστός, ἐκεῖ χαρά ἀληθινή καί ἀγαλλίαση παραδεισένια. Ὅσοι εἶναι μακριά ἀπό τόν Χριστό, δέν ἔχουν πραγματική χαρά. Μπορεῖ νά κάνουν ὄνειρα: «θά φτιάξω αὐτό, θά φτιάξω τό ἄλλο, θά πάω ἐδῶ, θά πάω ἐκεῖ», μπορεῖ νά ἀπολαμβάνουν τιμές ἤ νά τρέχουν στίς διασκεδάσεις καί νά χαίρονται, ἀλλά ἡ χαρά πού νιώθουν δέν εἶναι δυνατόν νά γεμίσει τήν ψυχή τους. Αὐτή ἡ χαρά εἶναι ὑλική, κοσμική χαρά, ἀλλά ἀπό ὑλικές χαρές δέν γεμίζει ἡ ψυχή, καί ὁ ἄνθρωπος μένει μ’ ἕνα κενό στήν καρδιά του. 

Εἶδες τί λέει ὁ Σολομών; «Ἔχτισα σπίτια, φύτεψα ἀμπέλια, ἔκανα κήπους, μάζεψα χρυσάφι, ἀπέκτησα ὅ,τι πόθησε ἡ καρδιά μου, ἀλλά στό τέλος κατάλαβα ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι μάταια». Ἡ κοσμική χαρά δίνει κάτι τό πρόσκαιρο, κάτι γιά ἐκείνη τή στιγμή, δέν δίνει αὐτό πού δίνει ἡ πνευματική χαρά. Ἡ πνευματική χαρά εἶναι ζωή παραδεισένια. Ὅσοι πέρασαν πρῶτα ἀπό τή Σταύρωση καί ἀναστήθηκαν πνευματικά, ζοῦν τήν πασχαλινή χαρά. «Πάσχα, Κυρίου Πάσχα»! Καί μετά ἔρχεται ἡ Πεντηκοστή!... Καί ὅταν φθάσουν πιά στήν Πεντηκοστή καί δεχθοῦν τήν πύρινη γλῶσσα, τό Ἅγιο Πνεῦμα, τότε ὅλα τελειώνουν...

 –Γέροντα, πέστε μας κάτι γιά τίς οὐράνιες χαρές. 

–Καί σ’ αὐτήν τή ζωή ὑπάρχουν οὐράνιες χαρές καί ἡδονές καί ἀναρωτιέται κανείς ἄν στήν ἄλλη ζωή ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο ἀπό αὐτό πού ὑπάρχει ἐδῶ. Αὐτές οἱ χαρές δέν ἐκφράζονται, μόνο βιώνονται. 

–Γέροντα, πῶς μπορεῖς νά φθάσεις σ’ αὐτήν τήν κατάσταση; 

–Γιά νά ἔρθεις στήν κατάσταση πού νά μήν μπορεῖς νά χωρέσεις τή χαρά οὔτε νά τήν ἐκφράσεις, χρειάζεται νά προσέξεις τρία πράγματα: Νά κινῆσαι ἁπλά, νά μήν ἀσχολῆσαι μέ τούς ἄλλους, νά λές τήν εὐχή. Ἄν κάνεις αὐτά, θά ἔρθει ὥρα πού θά νιώθεις τόση χαρά πού θά μοῦ λές: «Παππούλη μου, παλάβωσα! Μήπως δέν εἶμαι καλά; Τί εἶναι αὐτό πού νιώθω;». Τέτοια παλαβή χαρά θά ἔχεις!... 

(Ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ὑπό ἔκδοση)