Παραμύθα για ένα προτεκτοράτο.
1. Το Άγαλμα.
Στην Καβάλα, στην άκρη της χερσονήσου της Παναγίας στην παλιά πόλη, δίπλα στον ομώνυμο ναό και πολύ κοντά στον Φάρο που καταλήγει, δεσπόζει το ιστορικό σπίτι του 18ου αιώνα του αρχηγού της Αιγυπτιακής Δυναστείας Μωχάμετ Άλυ. Βακούφικη ιδιοκτησία του Αιγυπτιακού Κράτος μαζί με το Ιμαρέτ λίγο πριν, το οποίο έχει μετατραπεί σε γκλάμουρ Ξενοδοχείο πολυτελείας για ολίγους. Απέναντι από το σπίτι, επιβλητικό το ορειχάλκινο άγαλμά του να τον δείχνει καβαλάρη που επιστρέφει τοποθετώντας το σπαθί στο θηκάρι του. Για τους ντόπιους, απλά “Το Άγαλμα”. Προπολεμική προσφορά των Ελληνικών Κοινοτήτων της Αιγύπτου με την επιγραφή «Οι ελληνικές κοινότητες της Αιγύπτου ευγνωμονούσαι».
2. Απορία
Η απορία είναι πώς οι Αιγυπτιώτες ομογενείς ευγνωμονούν τον «Μεμέτη», μια αμφιλεγόμενη ιστορική προσωπικότητα, γέννημα και θρέμμα της Καβάλας, ο οποίος έφτασε να γίνει Βαλής και Αντιβασιλέας της Αιγύπτου που άνηκε τότε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και λίγο έλειψε να γίνει στα χρόνια της Επαναστάσεως Σουλτάνος στη θέση του Σουλτάνου, στην Κωνσταντινούπολη και πώς το πρόσωπο αυτό συνδέεται με τον Οριζόντιο Άξονα και τον Ενιαίο Χώρο προηγούμενης μελέτης μας. Η ιστορία είναι μεγάλη αλλά δεν είναι αντικείμενο της μελέτης μας αυτό. Εντελώς επιγραμματικά, αναφέρουμε τη δυνατή φιλία του με τον εξ Ιωαννίνων μέγα ευεργέτη Μιχάλη Τοσίτσα ο οποίος του στάθηκε οικονομικά σε μια δύσκολη φάση της ζωής του στην Καβάλα και με την παρέμβαση του οποίου σώθηκαν χιλιάδες Έλληνες σκλάβοι που μετέφεραν τα καράβια από την επαναστατημένη Πελοπόννησο, κι εκεί αντί να πωληθούν στα σκλαβοπάζαρα απελευθερώνονταν. Για να γίνουν μετέπειτα ο πυρήνας του νεότερου Αιγυπτιακού Ελληνισμού, τον οποίο εκδίωξε τη δεκαετία του ’50 ο Νάσερ εξαιτίας της διαμάχης με τους Βρετανούς για το Σουέζ. Και πολλά άλλα καλά και είχανε δίκιο οι Ελληνικές Κοινότητες να αισθάνονται ευγνωμονούσες και να του στήνουνε Άγαλμα στη γενέτειρά του Καβάλα. Για τους Καβαλιώτες, είναι συμπολίτης και πρόσωπο οικείο. Οι δεσμοί και εξάρτησή του από τη Γαλλία του Ναπολέοντα και ο θαυμασμός του προς αυτόν είναι γεγονότα, και πολλά άλλα ιστορικά. Αλλά ας ακολουθήσουμε τις Ιστορικές Πηγές που θα μας δικαιολογήσουν και τον τίτλο του κειμένου.
3. Παραμύθα
Η Παραμύθα που κατάπιαν αμάσητη και ρούφηξαν άκριτα οι Νεοέλληνες από τους Βαβαρούς μέχρι και σήμερα, είναι ότι ναι μεν επαναστατήσαμε – κατά μερικά ανθυποσκεπτόμενα ιστορικά ευρωληγούρικα αφασικά εθνομηδενιστικά μαλάκια από όλο το πολιτικό φάσμα και δη της λεγόμενης Αριστεράς κοινωνικά, δημιουργώντας τότε Έθνος – αλλά ψε! αν δεν ήταν το Ναυαρίνο και οι Μεγάλες Δυνάμεις τους οποίους αυτούς πρέπει να ευγνωμονούμε, τίποτα δεν θα γίνονταν. Και αυτό το ιδεολόγημα διδάσκεται συνεχώς και καταλαμβάνει χώρο ίσαμε να περνά πάνω από το σκυμμένο κεφάλι και τη λυγισμένη μέση. Προτάσσεται δηλαδή το ιδεολόγημα και στη συνέχεια επικαλείται η επίσκεψη ως εργαλείο για να το αποδείξει, ενώ επιστημονικά προηγείται το πείραμα και έπεται η ιδεολογία.
4. Οι καταδίκες
Το 1815 το Συνέδριο της Βιέννης με την Ιερά Συμμαχία βάζει τον ακρογωνιαίο λίθο της μεταναπολεόντιας Ευρώπης που κράτησε με κάποιους κραδασμούς για 99 χρόνια και έφτασε ως το 1914 όπου και ξεσπά ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόλις 6 χρόνια μετά, το status quo αυτό της μη αλλαγής συνόρων τολμά να το διαταράξει ένας ευρωπαϊκός βαλκανικός λαός που ακούει στο όνομα Έλληνες. Και αν δεν ήταν βαθιά μέσα στο διπλωματικό παιχνίδι από τη θέση ισχύος της Ρωσίας και των έκτακτων ικανοτήτων του ο «άγιος» άνθρωπος Καποδίστριας, δεν ξέρουμε πώς θα ήμασταν. Όχι πάντως αυτό που είμαστε. Ένα χρόνο πριν, ιδρύεται στην Οδησσό της Ρωσίας (ναι, Ουκρανία δεν υπήρχε εκεί. Μικρή Ρασία ήταν) η Φιλική Εταιρεία. Παρ’ όλ΄αυτά, έχουμε Επανάσταση κατά ενός κυρίαρχου Κράτους – Αυτοκρατορίας με άριστες σχέσεις τότε με τη δυτική συμμαχία και φαινομενικά λόγω Ιεράς Συμμαχίας και με τη Ρωσία. Με την έναρξή της καταδικάζεται το 1821 από τους Ευρωπαίους στο Λάυμπαχ (Λιουμπλιάνα). Φθινόπωρο του 1822 και μετά τη Σφαγή της Χίου που έγινε τον Μάιο, ξανακαταδικάζεται στη Βερόνα ως αποσχιστική – τρομοκρατική κίνηση.
5. Καποδίστριας
Ο Καποδίστριας τη διασώζει εμποδίζοντας την Ιερά Συμμαχία του Μέτερνιχ να αποστείλει στρατεύματα εναντίον των Ελλήνων και υπέρ των Τούρκων. Και όταν λέμε Τούρκους σε Μωριά, Ρούμελη, Μακεδονία, Μικρά Ασία και γενικότερα στον ευρύτερο Βαλκανικό Χώρο, ομιλούμε για ντόπιους εξισλαμισμένους πληθυσμούς ελληνόφωνους ως επί το πλείστον. Τουρκομάνους έχει να δει ο χώρος το πολύ από τα μέσα του 16ου αιώνα. Αυτοί, στην ιστορική περίοδο που μελετούμε είναι ελάχιστοι. Οι ίδιοι οι Σουλτάνοι έχουν οι περισσότεροι αίμα ελληνικό από χριστιανές και πολλές Ελληνίδες μητέρες, στα ανώτατα αξιώματα κυριαρχούν Έλληνες εξωμότες και από τότε μέχρι σήμερα τίποτα δεν άλλαξε. Βλέπε τον Πόντιο Ερντογάν. Οι άνθρωποι όμως αυτοί μισούν μετά μανίας κάθε ελληνικό πλην των κρυπτοχριστιανών. Στη «Σφαγή της Χίου» δύο μοίρες Αγγλικών και Γαλλικών πλοίων ήσαν παρούσες και δεν κουνήθηκαν πλην μερικών ορφανών που διέσωσαν στέλνοντας τα στις ΗΠΑ, διότι οι εντολές ήταν αυτές και το φαινόμενο επαναλήφθηκε ακριβώς έναν αιώνα αργότερα το 1922 στην Σφαγή της Σμύρνης. Πρέπει κάποτε να γίνει κατανοητό ότι στη Διπλωματία δεν υπάρχουν καθόλου φιλίες αλλά στεγνά συμφέροντα. Ο Καποδίστριας το γνώριζε.Από τις περιγραφές τους, το 1824 ο Ευγένιος Ντελακρουά ζωγραφίζει τον περίφημο πίνακα.
6. Κολοκοτρώνης
Η Επανάσταση συνεχίζεται και επιμένει. Η στρατηγική ευφυΐα του Κολοκοτρώνη φέρνει τα Δερβενάκια. Και το Μήλον της Έριδος που λέγεται Αγγλικό Δάνειο φέρνει τον Εμφύλιο. Παλαιό ελληνικό σπόρ η Διχόνοια από τα Ομηρικά χρόνια και πιο παλιά, στην Ελληνική Μυθολογία. Η ακεραιότητα λοιπόν των Οθωμανών είναι γεγονός και η αλλαγή στάσης έρχεται από το Λονδίνο – από πού αλλού; – ως αποτέλεσμα της πεισμώδους αντίστασης των Ελλήνων που επιτυγχάνουν πάρα τη φαγωμάρα τους και χάρη στον Κολοκοτρώνη να διατηρούν επαναστατημένα μεγάλα ηπειρωτικά και νησιωτικά τμήματα της Νότιας Ελλάδας, κυρίως μετά από την Άλωση της Τριπολιτσάς, έργο και αυτό του Κολοκοτρώνη. Στη Μολδοβλαχία δεν ευδόκησε λόγω της απροθυμίας του ντόπιου πληθυσμού αλλά και της στάσης του Τσάρου λόγω Ιεράς Συμμαχίας. Και να μη λησμονούμε ότι στόχος και Μεγάλη Ιδέα της Επαναστάσεως ήταν η Πόλη, η πρωτεύουσα του Ελληνισμού και η οποία είναι η μόνη Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα που παραμένει υπό Κατοχή. Αλλαγή Στάσης λόγω συμφερόντων, να ποδηγετήσουν αυτό που συνέβαινε και κρατούσε. Την Ελληνική Επανάσταση δηλαδή. Τα δύο δάνεια έφεραν Εμφύλιο και υποθηκεύοντας γεωπολιτικά μελλοντικές γαίες που θα απελευθερώνονταν. Ήδη ήσαν ελεύθερες αλλά στο Διεθνές Δίκαιο τα Στοιχεία του Κράτους είναι πάντοτε τέσσερα (4): Έδαφος, Λαός, Διοίκηση και Διεθνής Αναγνώριση. Ένα να απουσιάζει, δεν υπάρχει κρατική υπόσταση. Τα δύο πρώτα αυτοδικαίως τα είχαμε από χιλιετίες. Η Επανάσταση έδιωξε τους Οθωμανούς για να μπορέσουν να αυτοδιοικηθούν οι χριστιανοί και διοικούνταν έστω και με Κολοκοτρώνη στη φυλακή. Το τελευταίο τούς έλειπε και αυτό ήταν τώρα το ζητούμενο.
7. Αγγλία
Η Αγγλία αρχίζει να ανησυχεί από την παρατεταμένη εκκρεμότητα και διαβλέπει ρωσική διείσδυση στο Νότιο Αιγαίο, τον Ενιαίο Χώρο και δι’ αυτής στην Ανατολική Μεσόγειο. Η σημερινή Νοτιοανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ υφίστατο τότε διά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία και για αυτόν τον λόγο, της εμπόδισης δηλαδή της Ρωσίας να κατέλθει στις θερμές θάλασσες πρέπει να παραμείνει ακεραία. Ομοίως και σήμερα ο Ενιαίος αυτός Χώρος εκλαμβάνεται από τους Αγγλοσάξονες ως αδιάσπαστη κλειδαριά με κλειδί και ομφαλό. Το κλειδί σήμερα και τότε, η Πόλη. Ομφαλός η υπόλοιπη Ελλάς. Κανένα μόνο του δεν λειτουργεί. Τα περί αψιμαχιών και παραβιάσεων, τούς είναι σκουπιδάκια που πρέπει να μπουν κάτω από το χαλί. Η Αγγλία έρχεται στο Ναυαρίνο ακολουθούμενη από Γαλλία και Ρωσία διότι είναι ανάγκη να προωθηθούν και διασωθούν και συμφέροντα ιδικά τους. Αφ΄ενός μεν για να προλάβει πρώτη, αφ’ εταίρου δε, για να είναι παρούσα στην αλλαγή των γεωπολιτικών συσχετισμών και όχι για να απελευθερώσει την Ελλάδα αλλά για να αποικιοποιήσει την Αίγυπτο, να ανοίξει το Σουέζ και να συνδέσει οριζόντια την Ανατολική Μεσόγειο με την Αυτοκρατορία της στον Ινδικό Ωκεανό. Ο Οριζόντιος Άξονας.(Μ. Βρετανία – Γιβραλτάρ – Μάλτα – Πελοπόννησος – Σουέζ – Περσικός Κόλπος – Ινδία. Η Κύπρος θα έρθει το 1978 στο Συνέδριο του Βερολίνου με τα γνωστά γεγονότα και το Σουέζ θα ανοίξει το 1869),μειώνοντας κατά τα 2/3 το κόστος των εμπορευμάτων και οπλικών συστημάτων. Σήμερα ο Άξονας είναι ο αυτός, με καλώδιο τεράστιων ηλεκτρικών φορτίων λόγω καύσης γιγαντιαίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου, και αγωγών.
Σημειωτέον, πως όταν έλεγαν και λένε αυτοί Ελλάδα, και οι Φιλέλληνες μαζί, εννοούν Αρχαία Τοπωνύμια και Περικλή και Αριστοτέλη και αυτό απελευθέρωσαν. Ούτε λόγος για λεγόμενο Βυζάντιο. Φρόντισαν οι πρόγονοί τους από τον Καρλομάγνο και μετά να διαστρέψουν και να διαλύσουν καθετί το Ρωμαίικο σε επίπεδο διοίκησης. Ο λαός αντιστέκετο και μεγαλουργούσε και παρήγαγε Πολιτισμό μέσα σε Τουρκοκρατία επί αιώνες. Αυτό, το κατάφεραν σήμερα.
8. Πηγές
Επιστρέφοντας στην αρχή του Αγώνα και της Παραμύθας και στις Πηγές διότι δεν νοείται Ιστοριογραφία άνευ Πηγών, ο Νικηφόρος Μοσχόπουλος, Οθωμανολόγος, στο βιβλίο του «Πώς είδαν οι Τούρκοι ιστοριογράφοι την Επανάσταση», με αποσπάσματα από τον Τούρκο ιστορικό Αχμέτ Ρετζέπ Πασά, έχει μεταφρασμένη ολόκληρη τη Διαταγή Εκτέλεσης του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, η οποία είναι καταπέλτης στα μυαλά των Εθνομηδενιστών ελληνόφωνων. Εκεί διαβάζουμε στην πηγή και από δημόσιο οθωμανικό έγγραφο ότι ο Γρηγόριος ο Ε΄εκτελείται δι’ απαγχονισμού την Κυριακή 10 Απριλίου 1821 ανήμερα το Πάσχα στη μεσαία κεντρική πύλη του Πατριαρχείου έως σήμερα κλειστή, διότι: «…έκανε ανυπόστατο αφορισμό (σ.σ. στον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τους συν αυτώ), δηλαδή δεν είχε την απαιτούμενη απαρτία του Σώματος και η γλώσσα του αφορισμού ήταν σε ευχετική ευκτική (αοριστίες, είπα – ξείπα). Στην ίδια διαταγή διαβάζουμε ότι υπάρχει Αγία Λαύρα – λεν ότι δεν υπήρξε λόγω ημερομηνιών – ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είναι ανεψιός του Γρηγορίου του Ε΄ και για τα κακουργήματα που έκαναν κάποιοι άφρονες Ρωμιοί στην περιοχή Καλαβρύτων. Στο ίδιο βιβλίο, το 1830 στην ιδρυτική Συνθήκη του Λονδίνου της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος, καταργείται εν ζωή ο εν ενεργεία από τη Δ΄ Εθνοσυνέλευση Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας. «Το πολίτευμα της Ελλάδος θα είναι κληρονομική ελαίω Θεού Μοναρχία». Ούτε καν Βασιλεία. Ταύτα, από οθωμανικές πηγές. Και τα αρχεία του Φόρειν Όφις ενώ για όλες τις υποθέσεις ανοίγουν στα 30 έως 50 χρόνια, τα όσα αναφέρονται στον Καποδίστρια είναι κλειδωμένα για 300 χρόνια, μέχρι το 2131.
9. Μωχάμετ Άλυ
Στη συνέχεια θα ασχοληθούμε με την κατάρριψη του ιδεολογήματος (Παραμύθας) της Απελευθέρωσης από τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, πατώντας στα ίχνη του Μωχάμετ Άλυ από το σπίτι του στην Καβάλα μέχρι και την τελική ανεξαρτησία της Αιγύπτου. Το 1825 τον βρίσκουμε εδραιωμένο και ισχυρό στην Αίγυπτο, αλλά και υπέρμετρα φιλόδοξο. Τόσο, ώστε να θέλει διακαώς να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη» και να καταλάβει τη θέση του Σουλτάνου Μουράτ του Β΄ στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος αδυνατεί να ελέγξει την Ελληνική Επανάσταση την οποία είχαν υποτιμήσει αρχικά οι Οθωμανοί θεωρώντας την ως Στάση και ηττάται κατά κράτος χάρη στην στρατηγική ευφυΐα του Κολοκοτρώνη. Ακολουθεί καταστροφικός ελληνικός Εμφύλιος. Μια Αυτοκρατορία όμως από τον Περσικό Κόλπο ως το Μαρόκο έχει ηττηθεί στην Νότια Βαλκανική και ζητά τη βοήθεια του Βαλή της Αιγύπτου Μωχάμετ Άλυ που είναι υφιστάμενος του Σουλτάνου αλλά σε μια θέση κλειδί της Ανατολικής Μεσογείου στην οποία έχει βλέψεις και συμφέροντα η Αγγλία και δευτερευόντως η Γαλλία. Ό Άλυ έχει διασυνδέσεις με τη Γαλλία ήδη τουλάχιστον από την εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο και διαθέτει έναν οργανωμένο σύγχρονο στρατό ευρωπαϊκού τύπου εκπαιδευμένο από Γάλλους ανώτερους στρατιωτικούς. Αρπάζει λοιπόν την ευκαιρία και στέλνει τον θετό του γιο Ιμπραήμ, ομοίως φιλόδοξο και νέο, στην Πελοπόννησο για να καταστείλει την Επανάσταση και να κάνει πληθυσμιακή αντικατάσταση – θυμίζει κάτι σημερινό; – με Άραβες. Οι ντόπιοι όσοι επιζήσουν της σφαγής, προορίζονται για τα ανατολικά σκλαβοπάζαρα, άσχετα αν η επιρροή του Τοσίτσα προς τον Άλυ τελικά τους διασώζει. Την ημέρα της Ναυμαχίας στο Ναυαρίνο οι Τουρκοαιγύπτιοι κρατούν στα αμπάρια των πλοίων για αντιπερισπασμό εκατοντάδες αμάχους χριστιανούς αλυσοδεμένους οι οποίοι και βρήκαν φρικτό θάνατο. Οι Μεγάλες Δυνάμεις ουδόλως συγκινούνται από τέτοιου είδους παράπλευρες απώλειες. Το ζήσαμε και στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, όπου στα Δυτικά σκοτώνονταν οι χριστιανοί από τις Βενετικές κτήσεις και της Βαρκελώνης και στα Ανατολικά καράβια του εχθρού πληρώματα πάλι χριστιανικά κυρίως Έλληνες από τις οθωμανικές ανάλογες κτήσεις. Ο δε, αρχιναύαρχος του στόλου του Ιμπραήμ στο Ναυαρίνο ήταν ο Γάλλος Λε Τεριέ, απέναντι στον ναύαρχο των Γάλλων Ντε Ρινί (Δεριγνύ). Έπειτα τον έκανε αρχηγό του λιμενικού.
10. Ιμπραήμ
Αφού περνώντας ισοπεδώνει τον Μάιο του 1824 την Κάσο, ο Ιμπραήμ τον Ιανουάριο του 1825 αποβιβάζεται στην Πελοπόννησο με Άραβες, γαλλική διοίκηση και βετεράνους Γάλλους του Ναπολέοντα. Στόχος, να διεκδικήσει για λογαριασμό του πατέρα του Μωχάμετ Άλυ μέσω της νίκης στην Πελοπόννησο, την Υψηλή Πύλη στην Πόλη. Για να γίνει κατανοητός ο στόχος, μετά την τελική αποτυχία στην Πελοπόννησο τον βρίσκουμε 4 χρόνια μετά, να εκστρατεύει και να καταλαμβάνει την Παλαιστίνη, τη Συρία, τη Μ. Ασία και να τον σταματούν στρατεύματα των Άγγλων, Γάλλων και Ρώσων στην Προύσα ενώ ετοιμάζονταν να μπει στην Κωνσταντινούπολη, σε ένα επαναλαμβανόμενο χερσαίο Ναυαρίνο. Μόνο που αυτή τη φορά το έργο παίχτηκε στον Κάθετο Άξονα.
Συνεπώς στο Ναυαρίνο η Αγγλία θέλει να σταματήσει την άνοδο του Μωχάμετ Άλυ στον Ενιαίο Ανατολικό Χώρο χάρη του Οριζόντιου Άξονα και να αποικιοποιήσει την Αίγυπτο. Πράγμα που θα γίνει το 1841 όταν τελικά ανεξαρτητοποιηθεί η Αίγυπτος του Άλυ υπό την προστασία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Οι στόχοι δεν αλλάζουν και τα προγράμματά τους είναι εκατονταετιών. Όσοι προσέχουν, βλέπουν το παρόν με άλλο μάτι και τα πάντα εξηγούνται στη Θεωρία των Παιγνίων. Τα Καθαρά Μαθηματικά είναι η εμμονή και η αρρώστια τους σε αυτούς τους κύκλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περιβόητη Ελληνική Λεγεώνα στον Κριμαϊκό Πόλεμο υπό τον Παύλο Κοροναίο να βρίσκει λυσσαλέα αντίσταση από Άγγλους και Γάλλους που επιχειρούσαν αντίθετα από τους Ρώσους. Κάτι σημερινό θυμίζει πάλι. Οι ανδριάντες όμως του Κόδριγκτον και οι δρόμοι με το όνομά του, υπάρχουν. Και το 1831-39 οι Αμερικανοί χτίζουν τον Οθωμανοαιγυπτιακό στόλο που κατέστρεψαν στο Ναυαρίνο. Η Παραμύθα ενεργεί και ενεργεί καταλυτικά στη συλλογική μνήμη όταν της επιτρέπουμε να έχει μνήμη χρυσόψαρου.
11. Ιδεολόγημα
Γιατί όμως το Ναυαρίνο δεν απελευθέρωσε την Ελλάδα και γιατί δεν χρειάζεται να τους έχουμε υποχρέωση, όπως θέλουν; Απλά διότι ο Ιμπραήμ απέτυχε παταγωδώς τον στόχο του χάρη στους Έλληνες και μόνο και ο στόχος του Δυτικού στόλου δεν ήταν η απελευθέρωση των Ελλήνων όπως καταδείχτηκε αλλά και διότι ο Σουλτάνος δεν συζητούσε καν ελληνική απελευθέρωση. Ιδού τα γεγονότα εν συντομία: Ο Ιμπραήμ αποβιβάζεται και επιχειρεί κεραυνοβόλο πόλεμο με νίκες στη Σφακτηρία, στο Κρεμμύδι στο Μανιάκι όπου πέφτει ο Παπαφλέσσας. Αρχές Ιουνίου του 1825 φτάνει και στην έρημη Τρίπολη. Από κει και πέρα στις 13 Ιουνίου κατεβαίνει προς το Ναύπλιο την έδρα της Κυβερνήσεως αλλά τον περιμένει στους Μύλους ο Μακρυγιάννης με τον Δημήτριο Υψηλάντη και τον Μαυρομιχάλη. Εκεί διεξήχθη και ο περίφημος διάλογος που αναφέρει στα Απομνημονεύοντά του ο Μακρυγιάννης με τον Δεριγνύ: «Εκεί-οπού ᾿φκειανα τις θέσες εις τους Μύλους ήρθε ο Ντερνύς να με ιδή. Μου λέγει:– Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσες είναι αδύνατες, τι πόλεμον θα κάμετε με τον Μπραΐμη αυτού;– Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσες κ᾿ εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσες τις αδύνατες. Κι᾿ αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ᾿ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
– Τρε-μπιέν λέγει κι᾿ αναχώρησε ο ναύαρχος.»
12. Η αποτυχία
Ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο αποτυγχάνει και συντρίβεται. Τέλος Ιουνίου στρέφεται προς τη Μάνη. Ηττάται και στη Βέργα και στον Δυρό αντιμετωπιζόμενος από ντόπιο πληθυσμό. Στον ελιγμό από την Τσακωνιά στην Καστάνιτσα και στον Πραστό, ομοίως αντίσταση και εγκαταλείπει. Περνά το 1825 άκαρπο και έναν ολόκληρο χρόνο τον Αύγουστο του 1826 στην προσπάθειά του να έρθει από βόρεια προς νότια από τη Σπάρτη στη Μάνη, στην περιοχή Πολυάραβος, από τις σωρούς των Αράβων που έπεσαν εκεί, βρίσκει συνασπισμένους όλους τους Μανιάτες οπλαρχηγούς εκεί και συντρίβεται. Ο Έλληνας μόνο αν κινδυνεύει άμεσα ενώνεται. Τότε μόνο παίζει, δίνει την κλωτσιά στον εχθρό και μετά ξαναδιαιρείται και ξαναφαγώνεται. Ίσως έτσι να διατηρείται σε φόρμα και να επιβιώνει τόσες χιλιετίες.
Εκεί λήγει η στρατιωτική προσπάθεια του Ιμπραήμ και τον επόμενο χρόνο επιχειρεί με τρομοκρατία. Κάψιμο χωριών, κόψιμο δέντρων, προσκυνητοχάρτια με βράχο απέναντί του ανένδοτα τον Κολοκοτρώνη και «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Ποτέ δεν φοβήθηκα, θα πει στα απομνημονεύματά του, όσο τον καιρό του προσκυνήματος. Το Φθινόπωρο του 1827 ποια Ελλάδα απελευθερώνει το Ναυαρίνο; Την ήδη πρακτικά ελεύθερη; Και μετά τη καταστροφή του στόλου του ο Ιμπραήμ παραμένει άλλον ένα χρόνο στην Πελοπόννησο και αρνείται να φύγει ενώ ο Καποδίστριας είναι ήδη εκεί. Το Φθινόπωρο του 1828 φεύγει μετά από πόλεμο με τους Γάλλους οι οποίοι θεωρούν για τον εαυτό τους ότι είναι στρατός Κατοχής και για να φύγει παραδίδει όχι στον Καποδίστρια αλλά στον Γάλλο Μαιζόν. Οι Γάλλοι παρουσίασαν όπλα στον στρατό του Ιμπραήμ και οι Τουρκοαιγύπτιοι έφυγαν με γαλλικά πλοία και αφού ο Κόδριγκτον είχε επαφές και έγινε σύμφωνο με τον Μωχάμετ Άλυ. Ουδέποτε διδάχθηκαν ούτε θα διδαχτούν αυτά.
13. Ναυαρίνο
Όσο για τα γεγονότα της Ναυμαχίας, άλλο ένα ζωτικό ψεύδος είναι του τυχαίου γεγονότος. Υπάρχουν επιστολές Άγγλων πλοιάρχων προς τις οικογένειές τους, ότι την άλλη εβδομάδα θα πολεμήσουν με τους Τουρκοαιγυπτίους και ο Ιμπραήμ επισκέφθηκε τη ναυαρχίδα του Κόδριγκτον σε μια προσπάθεια να βρεθεί λύση αλλά η συνάντηση αποτυγχάνει. Το γνωρίζουμε από τον νεαρό τότε Πρόκερ φον Όστεν, μετέπειτα πρέσβη της Αυστροουγγαρίας στον Όθωνα, ο οποίος ήταν παρών στη συνάντηση. Ο Πήτερ Χάμπρο, διερμηνέας, λέει στον Πρόκερ ότι είχε γίνει κρούση στον Μωχάμετ Άλυ να ανεξαρτητοποιηθεί η Αίγυπτος υπό την αγγλική προστασία αλλά αρνείται. Δεν θέλει να είναι βασιλιάς της Αιγύπτου αλλά Σουλτάνος στην Πόλη. Στη συζήτηση που επαναλαμβάνεται στο Ναυαρίνο αρνείται και ο Ιμπραήμ. Ο Χάμπρο ήταν γόνος οικογενείας χρηματιστών που είχαν δανείσει τους Έλληνες και είχαν κάθε λόγο να γίνει η σύγκρουση διότι αν ο Ιμπραήμ συνέχιζε να παραμένει θα κινδύνευαν τα χρήματα των ομολογιούχων. Έτσι η Ναυμαχία έγινε, ο στόλος διαλύθηκε σε καδρόνια και βίδες και μετά από το Ναυαρίνο δεν έγινε απολύτως τίποτα επί δυόμισι χρόνια, με τον Ιμπραήμ να παραμένει άλλον ένα χρόνο στην Πελοπόννησο. Ο Σουλτάνος παγερά αδιάφορος για τον Ιμπραήμ και ο Καποδίστριας όλο αυτό το διάστημα να «βομβαρδίζει» με διπλωματικές επιστολές τις ξένες κυβερνήσεις και να κρατά την επανάσταση ζωντανή για να μεγιστοποιηθούν τα μελλοντικά σύνορα. Όλα όμως βρίσκονταν στον αέρα, με μια Τουρκία ανένδοτη στις προτάσεις των Δυνάμεων για Αυτονομία Ελλάδος φόρου υποτελής. Ούτε αυτό συζητούσε. Μέχρι το 1828.
14. Συνθήκη Αδριανούπολης
Την Άνοιξη του 1828, ο Σουλτάνος θυμωμένος για το Ναυαρίνο και για να εκδικηθεί τη Ρωσία, καταργεί τη Συνθήκη του Άκερμαν που επέτρεπε τη Ρωσία να κατεβαίνει από τα Στενά στη Μεσόγειο. (Θυμίζει κάτι αυτό;). Έξαλλος ο Τσάρος, εισβάλει το Καλοκαίρι του 1828 στην Τουρκία και το Φθινόπωρο του 1829 μετά από 15 μήνες σκληρό πόλεμο φθάνει στην Αδριανούπολη, λίγες ώρες πριν από την Κωνσταντινούπολη. Πανικόβλητος ο Σουλτάνος υπογράφει το Πρωτόκολλο της Αδριανούπολης με το οποίο δέχεται να επανέλθει η Συνθήκη του Άκερμαν και δευτερευόντως την ελληνική όχι πλέον αυτονομία που και αυτή έως τότε απέρριπτε αλλά Ανεξαρτησία. Έχουν δίκιο λοιπόν οι Ρώσοι όταν λένε ότι αυτοί έδωσαν την Ανεξαρτησία της Ελλάδας. Οι υπόλοιπες Δυνάμεις είχαν κάθε συμφέρον πλέον να ιδρυθεί ένα μικρό ελληνικό ελεγχόμενο κρατίδιο αλλά μόνο στη Νότια Βαλκανική για να ελέγχουν τον Οριζόντιο Άξονα και τη Ρωσία, μιας και οι επαναστάτες το ήλεγχαν εδώ και χρόνια και δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει η κατάσταση υπέρ των Οθωμανών. Η τελευταία Μάχη της Πέτρας με τον Δ. Υψηλάντη δίνεται στο τέλος του 1829 και υπογράφεται επίσημα από τις Μεγάλες Δυνάμεις τον Φεβρουάριο του 1830 η Συνθήκη του Λονδίνου με την οποία ιδρύεται το Ελληνικό Κράτος. Έπρεπε όμως να τελειώνουν σύντομα με τον Καποδίστρια.
15. Προτεκτοράτο
Εμείς επιμένουμε ακόμη και με φιέστες στο Ναυαρίνο. Για να λειτουργήσει η θεωρία ότι χρωστάμε την ελευθερία μας στον αγγλογαλικό παράγοντα έπρεπε να κατασκευαστεί η Παραμύθα ότι ο Ιμπραήμ εξάλειψε την Επανάσταση. Πάνω σε αυτόν τον ζωτικό μύθο οικοδομήθηκε η ξένη επιρροή στην Ελλάδα η οποία έκτοτε λειτουργεί ως κανονικό προτεκτοράτο των Αγγλοσαξόνων, η αποικιακή δομή του κράτους, τα αισθήματα βαθιάς ευγνωμοσύνης και εξάρτησης, η αποδυνάμωση της εθνικής αυτοπεποίθησης, η πολιτιστική αλλοίωση, η θρησκευτική άμβλυνση, η οικουμενιστική επιβολή, η αντικατάσταση του πληθυσμού από έτοιμους για όλα νέους άρρενες ασιάτες και αφρικανούς εισβολείς υπό την προδοτική ανοχή και συνεργασία ντόπιων και εσχάτως η κουφή γενοκτονία δια τρομοκρατικής επιβολής γενετικών τροποποιητών την οποίαν ανοήτως αποδεχθήκαμε. Και αποδεχόμεθα όπως φαίνεται αμαχητί έναν διπλό προδότη να αναγνωρίζει απατεώνες ως Εκκλησία της Βόρειας Μακεδονίας, ανεχόμενοι την Παραμύθα που μας προσφέρεται από Εκκλησιαστική Διοίκηση και Πολιτεία στο προτεκτοράτο που ιδρύθηκε το 1830 και δολοφόνησε τον Κυβερνήτη το 1831.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου