Συχνά οἱ χριστιανοί κατηγοροῦμε τόν κόσμο καί τό ἐκκοσμικευμένο πνεῦμα, τό ὁποῖο θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἡ αἰτία γιά τήν ἀπόσπαση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τήν παράδοσή τους σέ ἕναν τρόπο χωρίς Θεό. Διαμαρτυρόμαστε γι’ αὐτό τό πνεῦμα καί ἐντός τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Καί τό ἐντοπίζουμε στή χρήση τῆς τεχνολογίας, στήν ἐπιείκεια στίς ἀνθρώπινες πτώσεις, στήν ἔλλειψη σεμνότητας στή συμπεριφορά, στήν πρόταση γιά μικρές ἀλλαγές στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ἀπευθύνεται στόν κόσμο.
Ἡ αὐθεντική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ὅμως μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τό πραγματικά ἐκκοσμικευμένο πνεῦμα, μέ τήν ἔννοια τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τήν ἀλήθεια καί τόν τρόπο τῆς σωτηρίας πού μᾶς δίνει ὁ Χριστός, βρισκόταν ἀπό τήν ἀρχή ἐντός τῶν τειχῶν. Ὅπως χαρακτηριστικά ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου, ὅταν ἐπρόκειτο νά ἀναχωρήσει ἀπό ἐκεῖ, «ἀπό ἀνάμεσά σας θά βγοῦν πρόσωπα πού θά διδάσκουν πλάνες γιά νά παρασύρουν τούς πιστούς μέ τό μέρος τους» (Πράξ. 20,30). Καί ἄν ἀναλογιστοῦμε, θά διαπιστώσουμε ὅτι δέν ἔχουν ἀλλάξει τά πράγματα εἴτε μέ τούς αἱρετικούς εἴτε μέ ἐκείνους πού κλείνουν τήν πόρτα τῆς πίστης στούς λιγότερο δυνατούς εἴτε μέ ὅσους κάνουν τίς πτώσεις τους κανόνα.
Ἡ ἔνταξη στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ
Αὐτό συμβαίνει διότι ὁ ἄνθρωπος δέν ἐμπιστεύεται τήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, τήν αὐθεντία τοῦ πατερικοῦ λόγου, τή φώτιση τῶν μεγάλων προσωπικοτήτων πού χάραξαν ὑγιεῖς γραμμές στή ζωή τῆς πίστης, ἀλλά μόνο τόν ἑαυτό του καί τίς δικές του ἀναζητήσεις. Κι ἐνῶ τό κίνητρό του εἶναι ὑγιές, καθώς ἀναζητεῖ τό κάτι παραπάνω στήν κατανόηση καί στή βίωση τοῦ λόγου καί τῆς χριστιανικῆς ἐμπειρίας, δέν καταθέτει τήν ἀναζήτησή του στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἐπιδιώκει νά σύρει αὐτό τό σῶμα πρός τή δική του λογική, τή δική του κατεύθυνση. Ἔτσι ὁ λόγος του, ἀπό λόγος ἀναζήτησης, γίνεται διεστραμμένος λόγος. Μπορεῖ νά φαίνεται ἑλκυστικός, γιατί καλύπτει καί ἀνησυχίες ἄλλων. Δέν εἶναι ὅμως αὐθεντικός.
Καμία ἀναζήτηση δέν μπορεῖ νά ἀποβεῖ ὑγιής ἄν δέν εἶναι ἐνταγμένη στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στή σπουδή τῆς Παράδοσης. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει στατικότητα στήν ἀναζήτηση οὔτε αἴσθημα αὐτάρκειας. Κάποιοι πιστεύουν ὅτι οἱ παλαιότεροι ἔχουν μιλήσει γιά ὅλα. Δέν εἶναι ὅμως ὑγιές νά μήν μποροῦμε νά ἀξιοποιήσουμε τή σοφία, τή γνώση καί τήν ἐμπειρία τῶν παλαιοτέρων ὡς βάση καί νά προχωρήσουμε στόν ὅποιο διάλογο μέ τόν ἑαυτό μας, μέ τήν ἐποχή μας, μέ τόν κόσμο μας. Ὁ λόγος τῶν παλαιοτέρων εἶναι τό ὅριο, εἶναι τό σύνορο στό ὁποῖο ἡ ἀναζήτησή μας μπορεῖ νά αἰσθάνεται ὅτι εἶναι ὑγιής.
Ἡ συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ
Οἱ αἱρετικοί εἶναι συνήθως τελειομανεῖς. Ἔχοντας τή δίψα νά εἶναι οἱ ἐκλεκτοί, οἱ καθαροί, δέν μποροῦν νά ἀποδεχθοῦν πῶς ὁ Θεός συγκαταβαίνει στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, πῶς προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση καί τή συνενώνει μέ τή θεότητα, πῶς ὁδηγεῖται στό πάθος, τόν θάνατο, πῶς μέ τήν Ἀνάστασή του ἐπαναπροσλαμβάνει τό ἀνθρώπινο σῶμα καί μέ τήν ἔνδοξό του Ἀνάληψη τό ἀνεβάζει στόν οὐρανό, σέ πλήρη κοινωνία μέ τόν Πατέρα. Ἀπό τήν ἄλλη, ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι παραδίδονται στά πάθη τους καί θέλουν νά τά δικαιολογήσουν. Ἔτσι κρύβον - ται πίσω ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί καταργοῦν ὅρια καί κανόνες. Ἡ ἀγάπη φανερώνεται στή μετάνοια. Γίνεται οἰκονομία στήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά ζήσει στίς δυσκολίες τοῦ κόσμου. Δέν γίνεται ὅμως δικαιολογία περαιτέρω ἁμαρτίας.
Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δικαιούμαστε νά ζητοῦμε ἕναν Θεό αὐστηρό στά παραπτώματα τῶν ἄλλων, ἕναν Θεό ὁ ὁποῖος θά εἶναι ἐπιεικής μέ ὅσους τηροῦν τίς ἐντολές του καί θά τούς δίνει ξεχωριστή θέση σέ σχέση μέ ὅσους εἶναι φαινομενικά ἤ πραγματικά μακριά ἀπό ἐκεῖνον, ἐνῶ ὁ Θεός εἶναι γιά ὅλους. Ὁ Θεός δέν δικαιώνει ἐκείνους τούς αὐστηρούς πού διαπνέονται ἀπό ἕνα πνεῦμα ὑπερηφάνειας γιά τά κατορθώματά τους, κυρίως ἀσκητικά, ἀλλά δέχεται τή μετάνοια ὅλων, συγκαταβαίνον - τας καί σέ ὅσους μέ πραγματική ἀγωνία καί δίψα γιά σωτηρία καί ἄλλων δίνουν τά χαρίσματά τους, ὥστε τό μήνυμα τῆς ἀληθείας νά προσελκύσει τούς καλοπροαίρετους.
Πιστοί καί ὄχι ὀπαδοί
Οἱ αἱρετικοί ἄνθρωποι ἔχουν ἱεραποστολικό ζῆλο, ὁ ὁποῖος μεταφράζεται μέ τήν ἀναζήτηση καί καλλιέργεια διαπροσωπικῶν σχέσεων. Νιώθουν τήν ἀνάγκη νά πείσουν. Τό ἴδιο καί ὅσοι, στήν προσπάθειά τους νά καινοτομήσουν καί νά ἑλκύσουν μέ τίς καινοτομίες τους κι ἄλλους, μένοντας πολλές φορές στό φαίνεσθαι, ἔχουν ὄρεξη καί ἐνθουσιασμό. Ὅμως ἡ παράδοσή μας δέν θέλει ὀπαδούς στήν Ἐκκλησία ἀλλά πιστούς στόν Χριστό. Ἐκκοσμίκευση τελικά εἶναι ἡ παράδοσή μας στήν ἁμαρτία, στήν ἄρνηση τῆς ἀλήθειας, στήν παραβίαση τοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου, στήν ἄρνησή μας νά ἀκολουθήσουμε τό πνεῦμα καί τό ἦθος τῶν Πατέρων. Ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ ἄρνησή μας νά θέσουμε τίς σκέψεις, τόν λόγο, τίς ἐμπνεύσεις μας στό κριτήριο τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν ἀριθμό ὅσων μᾶς ἀκολουθοῦν καί ὄχι στήν ταπεινότητα τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ὑπακοῆς.
Ἄς προβληματιστοῦμε λοιπόν καί ἄς ἀναζητήσουμε στή ζωή καί τή διδαχή τῶν Πατέρων μας τά πρότυπα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα θά μᾶς βοηθήσουν νά ζήσουμε πιό γνήσια τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί νά μήν παρασυρθοῦμε ἀπό ἀνθρώπους πού μέ τή διαστροφή τοῦ λόγου τους θά βροῦνε τήν ἀδυναμία μας καί θά μᾶς ἀποτραβήξουν ἀπό τήν ἀλήθεια.
π. Θ. Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου