Στή ζωή πάντοτε ὑπάρχουν οἱ ἰσχυροί καί οἱ ἀδύναμοι. Ἡ ἰσχύς δέν ἔχει νά κάνει μόνο μέ τή σωματική δύναμη ἤ τήν ἐξουσία. Ὑφίσταται καί στή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν Ἐκκλησία καί μέ ἐκείνους πού αὐτή ἔχει ὁρίσει νά εἶναι ἐπικεφαλῆς τῶν ἀνθρώπων. Αὐτοί εἶναι οἱ ἐπίσκοποι, οἱ πνευματικοί, οἱ ἱερεῖς στίς ἐνορίες, ἀλλά καί ὅσοι χάρη στή γνώση, τήν πνευματική τους πρόοδο, τήν ἀφιέρωσή τους στό ἔργο τοῦ Θεοῦ ἔχουν ξεχωρίσει. Σέ ὅλους δόθηκαν τά χαρίσματα ἀπό τόν Θεό γιά νά διακονοῦν τούς ἀδελφούς τους τούς ἐλαχίστους. Ἰδίως ἀπέναντι στούς ποιμένες οἱ πιστοί ὀφείλουν ὑπακοή, σεβασμό, ἀναγνώριση στό ἔργο τοῦ Θεοῦ τό ὁποῖο ἐπιτελοῦν. Ὅμως καί οἱ ποιμένες, ἐπειδή εἶναι τύπος Χριστοῦ στό ποίμνιό τους, δέν πρέπει νά ἐπιτρέπουν στόν ἑαυτό τους νά καθιστᾶ τήν ἐξουσία πού τούς δόθηκε «πρόσκομμα τοῖς ἀσθενέσιν», ἐμ - πόδιο γιά τούς ἀδύναμους (Α´ Κορ. 8, 9).
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίνει αὐτή τή συμβουλή, καθότι βλέπει τό πρόβλημα τῆς τροφῆς ἀπό τίς θυσίες στά εἴδωλα νά ἔχει ἐπιφέρει ἀναστάτωση στήν ἐκκλησιαστική κοινότητα τῆς Κορίνθου. Δέν εἶναι οἱ τροφές βεβαίως πού καθορίζουν τή θέση τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὁ Παῦλος βλέπει ὅτι μία μερίδα ἀνθρώπων σκανδαλίζεται. Προτείνει λοιπόν στούς ποιμένες, ἀκόμη κι ἄν ἔχουν τήν ἐξουσία νά φᾶνε ἀπό τό κρέας τῶν εἰδώλων, νά μήν τό κάνουν, γιά νά θεραπεύσουν τόν λογισμό τῶν ἀδυνάμων.
Ἡ προτροπή τοῦ Ἀποστόλου ἔχει ἕνα εὐρύτερο περιεχόμενο. Πόσο οἱ ἄλλοι, οἱ ἐντός καί οἱ ἐκτός τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας, μποροῦν νά ρυθμίζουν τήν συμπεριφορά μας; Ἄν συνδέουν τήν πίστη στόν Χριστό μέ ἀσήμαντα καί ἐπουσιώδη, ποιά στάση καλούμαστε νά κρατήσουμε, ὄχι μόνο οἱ ποιμένες ἀλλά καί ὁ κάθε χριστιανός, γιά νά μήν σκανδαλιστοῦν;
Ἡ κριτική τῶν ἐκτός τῆς κοινότητας
Ὁ Παῦλος θέτει τρεῖς προϋποθέσεις. Πρῶτα ἀναφέρεται στή ζωή τῆς ἴδιας τῆς κοινότητας. Ὁ χριστιανός δέν μπορεῖ νά σκέφτεται καί νά δρᾶ μέ βάση τό πῶς καί τό τί ἐπιθυμοῦν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονται ὅτι πιστεύουν, ἀλλά στήν οὐσία ἀπέχουν ἀπό τή ζωή τῆς ἐπισκοπῆς, τῆς ἐνορίας, τῆς μονῆς. Οἱ ἄνθρωποι θέλουν νά ἔχουν γνώμη γιά ὅλα. Αὐτό στήν ἐποχή μας ἔχει ἐπιταθεῖ μέ τήν παντοδυναμία τῶν ΜΜΕ, καί εἰδικά τοῦ Διαδικτύου. Κριτήριο γιά πολλούς εἶναι τό τί θά εἰπωθεῖ, πῶς θά σχολιασθεῖ καί τί θά γραφτεῖ καί θά ἀναρτηθεῖ γιά τά ἔργα τους. Ἔτσι βιάζονται νά κρίνουν τούς ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μέ βάση τίς γενικές ἰδέες περί πίστεως. Ἐδῶ οἱ χριστιανοί καλούμαστε νά δείχνουμε κυρίως φιλανθρωπία καί μέτρο. Εἶναι, ἄλλωστε, τό μόνο πού βλέπουν οἱ ἐκτός τῆς κοινότητας. Ἀπαντοῦμε ἀλλά καί προχωροῦμε στήν ὁδό τῆς πίστεως.
Ἡ ἐργασία γιά τήν πρόοδο στήν πίστη
Ἡ δεύτερη προϋπόθεση εἶναι ἡ ὑπενθύμιση ὅτι στήν Ἐκκλησία ἡ ἐξουσία δέν εἶναι μία δυναστική συμπεριφορά ἤ ἡ ἐπιβράβευση γιά τυχόν προσωπική πρόοδο στήν πίστη, γιά νά δοξάζονται αὐτοί πού ὑπερέχουν. Ὁ Παῦλος ζητᾶ ἀπό τούς πιό προχωρημένους νά συγκαταβαίνουν στήν ἀδυναμία τῶν ἀσθενούντων. Νά μήν τούς προκαλοῦν, ἀλλά νά ἐργάζονται, ὥστε καί αὐτοί νά διακρίνουν τί εἶναι οὐσιῶδες καί τί ὄχι.
Αὐτή εἶναι ἡ ἀγάπη. Λαμβάνει ὑπόψη τίς ἀνάγκες ὅλων σέ μία κοινότητα καί δέν λειτουργεῖ μέ ὑπεροψία. Ἡ ἐπίγνωση τί σημαίνει πίστη κάνει αὐτόν πού γνωρίζει νά βάζει τόν ἑαυτό του στή θέση τοῦ πιό ἀδύναμου. Αὐτό δέν σημαίνει συμβιβασμό μέ τήν ἀδυναμία, ἀλλά ἀγώνα ὥστε σταδιακά καί ὁ ἀδύναμος νά φωτιστεῖ καί νά προοδεύσει στά οὐσιώδη.
Παράδοση καί δικαιώματα
Τέλος, ἡ ἐξουσία στήν ἐκκλησιαστική κοινότητα συνδέεται καί μέ τήν παραίτηση ἀπό τά ὅποια δικαιώματα ἀπορρέουν ἀπό αὐτήν, χάριν τῆς ἀγάπης. Ὁ χριστιανός προτιμᾶ νά στερηθεῖ ὁ ἴδιος παρά νά γίνει ἀφορμή οἱ ἄλλοι νά σκανδαλίζονται καί νά κινδυνεύουν νά χαθοῦν. Ἡ στέρηση σήμερα ἔχει νά κάνει περισσότερο μέ τήν κλήση τοῦ χριστιανοῦ, ἰδίως τῶν ποιμένων, γιά ἰσορροπία ἀνάμεσα στό γράμμα καί τό πνεῦμα τῆς παράδοσης. Ἡ παράδοση δέν πρέπει νά λειτουργεῖ ὡς μίμηση τοῦ παρελθόντος ἀλλά καί ὡς ἄνοιγμα στό παρόν. Νά γίνεται ἐπίκαιρη, χωρίς οἱ χριστιανοί νά παύουν νά εἶναι τό ἅλας τῆς γῆς. Νά συζητοῦν μέ τό σήμερα, χωρίς ὅμως νά ἀδιαφοροῦν γιά τό ὅτι ὁ λόγος, ὁ τρόπος, τά ἤθη, τά σύμβολα ἔχουν ἱστορία. Οἱ χριστιανοί διασώζουμε τά πάντα μέ μέτρο. Ρίπτουμε τόν σπόρο τῆς πίστης μέ τόν τρόπο πού αὐτή μπορεῖ νά ἀγγίξει τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἀλλά καί ἀναστέλλουμε τό δικαίωμα τοῦ νά ζοῦμε μέ αὐτό πού ἡ πίστη δέν ἀπαγορεύει, ὅταν οἱ πολλοί δέν εἶναι ἕτοιμοι νά δεχθοῦν. Θά ἔρθει τό πλήρωμα τοῦ χρόνου. Τό ζήτημα τῶν εἰδωλοθύτων λύθηκε ὁριστικά στήν Ἐκκλησία μέ τήν κατάργηση τῆς εἰδωλολατρίας. Ὁ Θεός γνωρίζει τό πότε ἡ ὅποια ἐπικαιροποίηση τοῦ μηνύματος τῆς πίστης μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτή ἀπό τούς πιστούς.
Ἐξουσία στήν Ἐκκλησία σημαίνει θυσία καί ταπείνωση. Σημαίνει διάκριση καί συγκατάβαση. Σημαίνει πρωτίστως συνάντηση προσώπων πού πιστεύουν, στά πλαίσια μίας ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Καί τά τρία σημεῖα ἔχουν νά κάνουν μέ τήν ἀγάπη. Αὐτή πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ὁδό τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, αὐτή πού πάντοτε θά εἶναι καί θά πρεσβεύει ἡ Ἐκκλησία.
π. Θ.Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/10_2021(3536).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου