Εκλογές ευρωπαϊκού τύπου

Ναπολέων Λιναρδάτος

Στο δελτίο του Σκάι ακούσαμε ότι ο υποψήφιος υπουργός Οικονομικών των αντισυστημικών κομμάτων στην Ιταλία, ο Πάολο Σαβόνα, είναι η ιταλική έκδοση του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο Πάολο Σαβόνα, εκτός από καθηγητής πανεπιστημίου, είναι πρώην υπουργός, πρώην ανώτερο στέλεχος της Κεντρικής Τράπεζας, πρώην πρόεδρος του ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων και πρώην διευθυντής επενδυτικού οργανισμού στο Λονδίνο. Από τα παραπάνω είναι κάπως λίγο δύσκολο να τον εντάξεις στον κύκλο μπαρουφολογίας Βαρουφάκη. 

Ομως, για τα ΜΜΕ όλοι όσοι ασκούν κριτική στο ευρώ και στην ευρωκρατία ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο, ανεξάρτητα από το σκεπτικό και την ιδεολογική προέλευση των επιχειρημάτων τους. Είναι η μετάσταση της συριζαϊκής λογικής και τακτικής που κρίνει πως ό,τι βρίσκεται στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια απόχρωση της άκρας Δεξιάς. Η κριτική στην ευρωκρατία είναι αποδεκτή μόνο σε επίπεδο τακτικής ή από τη σκοπιά τού «δεν προχωρούμε αρκετά γρήγορα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Οτιδήποτε άλλο είναι μια έκφραση παραλογισμού και, επομένως, το τσουβάλιασμα των αντιφρονούντων είναι η λογική κατάληξη της πεφωτισμένης δημοσιογραφικής τάξης.

Οι Ιταλοί τώρα, όπως οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Δανοί, οι Ιρλανδοί και οι Ελληνες παλαιότερα, έκαναν το λάθος να πιστέψουν ότι η ψήφος σε εκλογές θα μπορούσε να αλλάξει τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Αυτή είναι μια απαρχαιωμένη άποψη, που δεν συνάδει με τα σύγχρονα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Αν μη τι άλλο, το πρώτο και βασικό πλεονέκτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι η δυνατότητα της πολιτικής τάξης να παίρνει τις επιθυμητές αποφάσεις χωρίς την αναγκαιότητα δημοκρατικής νομιμοποίησης. Για να χρησιμοποιήσουμε την προσφιλή φράση του Ευάγγελου Βενιζέλου, στο τέλος τα κόμματα συντάσσονται στην «εθνική στρατηγική», που βασικά ορίζεται από τις Βρυξέλλες. Παρεμπιπτόντως, βασικό αποτέλεσμα αυτής της «εθνικής» στρατηγικής είναι η κατάργηση της δυνατότητας εθνικής στρατηγικής και επιλογής.

Το βιοτικό επίπεδο των Ιταλών έχει «κολλήσει» στο έτος 1995. Λαμβάνοντας υπόψη το χρέος της Ιταλίας και μερικά άλλα οικονομικά δεδομένα, δεν είναι τόσο δύσκολο να δει κανείς ότι η ιταλική οικονομία βρίσκεται σε μια κατάσταση στασιμοχρεοκοπίας. Οι Βρυξέλλες, φυσικά, δεν έχουν καμία λύση για το συγκεκριμένο θέμα. Οι Βρυξέλλες όμως έχουν πρόβλημα με τρία θέματα που οι εκλογές ανέδειξαν: με την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, την υψηλή φορολογία και τη λαθρομετανάστευση. Τα τρία αυτά θέματα είναι βασικές προτεραιότητες της ευρωκρατίας και ταυτόχρονα ανάθεμα για τα έθνη της Ευρώπης. Υπάρχει μια διαρκής σύγκρουση μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων, με τους δεύτερους να μη δείχνουν να θέλουν να συμβιβαστούν στον ρόλο του πειθήνιου υπηκόου. Ισως σε καιρούς ευημερίας η τυφλή υπακοή να ήταν εφικτή, αλλά ποιος θέλει να είναι υποτακτικός σε μια ευρωκρατία της μιζέριας;