Για μια γυναίκα
σκυμμένη παθολογικά δεκαοκτώ χρόνια, την οποία συνάντησε ο Χριστός στήν Συναγωγή
και τήν θεράπευσε, μας μιλάει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί.
Βλέποντάς την ο Χριστός ακροώμενη τον λόγο τού Θεού, τήν έλυσε από αυτό τό
παθολογικό δέσιμο, τήν θεράπευσε πάραυτα. Με τό προκάλυμμα τού φθόνου για τό θαύμα
που έγινε τό Σάββατο, ο αρχισυνάγωγος επέμενε στήν αργία τού Σαββάτου, σε τρόπο
που να μην επιτρέπεται ούτε η ευεργεσία τήν ημέρα τού Σαββάτου. Ο Χριστός όμως πολύ
όμορφα, όσο και αποστομωτικά, τού απάντησε ότι μέρα Σάββατο κάποιος παίρνει από
τήν φάτνη το βόδι του ή τον όνο του και πηγαίνει να τά ποτίσει, χωρίς αυτό να
θεωρείται παρανομία. Με ποια λογική η θεραπεία ενός ανθρώπου και μάλιστα τέκνου
τού Αβραάμ θα θεωρηθεί παράνομη; Όχι μόνο παράνομη δεν είναι, αλλά θα έπρεπε να
χαρείς κιόλας, ήταν σαν να έλεγε στόν αρχισυνάγωγο ο Χριστός, φέρνοντας στήν
επιφάνεια τήν υποκρισία του.
Άνθρωπος σημαίνει
άνω θρώσκω, κοιτώ ψηλά. Η γυναίκα αυτή, λόγω τής πολυετούς ασθενείας τής, η οποία
είχε δαιμονική προέλευση κατά τα λεγόμενα τού ίδιου τού Χριστού, είχε με τα χρόνια
χάσει αυτήν τήν αίσθηση.
Ερμηνεύοντας
βαθύτερα τήν συγκεκριμένη περικοπή θα λέγαμε ότι κάθε άνθρωπος με τον τρόπο τής
ζωής τού μπορεί να χάσει τήν αναφορά του στόν Θεό, υποκύπτοντας στις πιέσεις
και τίς απαιτήσεις τών παθών και τών δαιμόνων. Απομακρύνεται από τον Θεό και σύμφωνα
με τον γνωστό πατερικό λόγιο ο νούς που θα απομακρυνθεί από τον Θεό ή κτηνώδεις
γίνεται ή δαιμονιώδης σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Ενώ πλάστηκε για
να ηγεμονεύει τής ψυχής και τού σώματος, καταλήγει χειρότερος και από τα ερπετά
και τα τετράποδα. Γίνεται όντως συγκύπτων, λησμονώντας τήν θεία του καταγωγή.
Υπομένοντα μαρτυρικά
τήν ασθένειά της η συγκύπτουσα, τελικά θεραπεύεται από τον Χριστό μέσα στήν
Συναγωγή. Δεκαοκτώ χρόνια υπομονής μέσα στήν σύναξη τής Συναγωγής λήγουν αισίως
με τήν εύρεση τής πολυπόθητης υγείας από τον Χριστό. Γι αυτό, όσα και όποια κι
αν είναι τα παραπτώματά μας, οι πτώσεις μας, τα βάσανα, τα τραύματα, οι θλίψεις,
οι στενοχώριες και οι συμφορές μας, να μην λησμονούμε ποτέ τήν λατρευτική σύναξη.
Η θεία Λειτουργία, ως εμπειρία τού εκκλησιαστικού σώματος ιάται τα συντρίμματα
τών ψυχών και τών σωμάτων μας. Πάντοτε θα μας ελεεί ο Θεός, παραβλέποντας τα πλήθη
τών ανομιών μας. Ο χειρότερος σύμβουλος είναι η απελπισία. Υπομονή και επιμονή
στήν προσευχή και τήν λατρεία τού Θεού, αποτελούν τήν σωστή ευλογημένη αντιμετώπιση
οποιουδήποτε πειρασμού.
Το περιστατικό
τής ίασης τής συγκύπτουσας συγκεφαλαιώνει τήν πνευματική περιπέτεια τού ανθρώπου.
Αποτελεί κυριολεκτικά περίληψη τής Αγίας Γραφής. Στήν Παλαιά Διαθήκη εκφράζεται
και περιγράφεται η πτώση τού ανθρώπου και τα αποτελέσματά της, ενώ βαθιά και υπόρρητα
αναπέμπεται από όλο τον πρό Χριστού κόσμο τό αμήν, έρχου κύριε Ιησού, γεγονός
που πραγματοποιείται και περιγράφεται στήν Καινή Διαθήκη, όπου δια τής σταυρώσεως,
ταφής, αναστάσεως και αναλήψεως τού Χριστού, ανορθώνεται και αποκαθίσταται η
πεσμένη ανθρώπινη φύση.
Τα γεγονότα
αυτά, γίνονται μέρος τής προσωπικής ιστορία καθενός που ζεί το μυστήριο τού
Χριστού μέσα στήν Εκκλησία. Συσταυρώνεται, συνθάπτεται, συνανίσταται και
συναναλαμβάνεται με τον Χριστό μέσα στήν θεία Λειτουργία, μετέχοντας κατάλληλα
προετοιμασμένος στό Σώμα και τό Αίμα τού Χριστού. Η πτώση και η ανόρθωση τού
ανθρώπου είναι ένα συνεχές μυστήριο, ένα διαρκές γεγονός που καταλήγει στήν
μεταμόρφωση τού ανθρώπου από τον Χριστό.
Παρατηρούμε
στό σημερινό Ευαγγέλιο με πόσο φθόνο και μίσος αντέδρασε ο αρχισυνάγωγος απέναντι
στόν Χριστό, άρα και τήν συγκύπτουσα, καλύπτοντας μάλιστα νομότυπα τήν άρρωστη
αυτή εκδήλωση τών συναισθημάτων του.
Συχνά συμβαίνει
και μάλιστα στόν εκκλησιαστικό χώρο να βλέπουμε θαυμαστές μεταστροφές πολλών
ανθρώπων με άσχημο πρότερο βίο. Τούς βλέπουμε κυριολεκτικά αλλοιωμένους από τήν
χάρη τού Θεού και αντί να χαιρόμαστε που αρκετά πληγωμένα πρόβατα τού Χριστού
βρήκαν τον δρόμο για την Εκκλησία, μετατρεπόμαστε εμείς σε σύγχρονους αρχισυναγώγους,
σε λύκους βαρείς και ασκούμε – δυστυχώς – τίς απρεπέστερες κριτικές σε αυτά τα αδέλφια
μας. Αντί να θαυμάσουμε το έργο τού Θεού, να δοξάσουμε το Όνομά Του, να κάνουμε
χώρο θαλπωρής και στοργικής υποδοχής στην καρδιά μας, αντιδρούμε αφύσικα, ίσως
και με κάποια υποσυνείδητη ζήλεια. Αυτό ακριβώς αποδεικνύει τον κίβδηλο χαρακτήρα
τής πνευματικής μας ζωής, γεγονός που μας παροτρύνει να κατακρίνουμε, να
καταλαλούμε, να συκοφαντούμε και γενικά να δυσκολεύουμε τήν ζωή μας.
Ανάγκη λοιπόν
μεγάλη είναι, να επιστρέψουμε στον εαυτό μας, να κάνουμε αυστηρή ενδοσκόπηση, ώστε
να νιώσουμε έσχατοι πάντων. Τότε δεν θα έχουμε λόγο να υποφέρουμε από αυτού τού
τύπου τούς βλαβερούς λογισμούς. Αντίθετα, θα μας χαρίσει ο Κύριος τήν αίσθηση τής
ίασης στήν συγκύπτουσα ψυχή μας και θα μας ανορθώσει.
Αρχιμ. Ε.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου