ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

            Πηγή νερού που ξεδιψάει τούς ανθρώπους, ονομάζει τον εαυτό του ο Χριστός στήν σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί. Ακριβέστερα μιλάει για το Άγιο Πνεύμα, το οποίο λαμβάνουν όσοι πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, πόσο μάλλον όσοι συμμετέχουν στήν λειτουργική ζωή τής Εκκλησίας μας.

            Πράγματι, η λήψη τού Αγίου Πνεύματος από τούς ανθρώπους, ως προσωπική Πεντηκοστή τού καθενός, πραγματοποιείται και εξυμνείται σε κάθε θεία Λειτουργία με τρόπο ώστε μετά τήν κοινωνία τού Σώματος και τού Αίματος τού Χριστού, να αναφωνούμε με χαρά και αγαλλίαση: «Είδομεν το φώς τό αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή αδιαίρετον τριάδα προσκυνούντες, αύτη γαρ ημάς έσωσεν». Εδώ συνδέεται η λήψη τού Αγίου Πνεύματος με τήν εύρεση τής αληθούς και απλανούς πίστεως. Αυτή πάλι εκφράζεται με τήν λατρεία στόν Ένα και Τριαδικό Θεό μας και τήν ομολογία τής σωτηρίας μας. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο ύμνος αυτός αποτελεί το νικητήριο παιάνα τής Εκκλησίας μας απέναντι στις ποικιλώνυμες ασχήμιες και «δύσοσμες» δυνάμεις τού σκότους κάθε εποχής.

           

            Εορτή καταλλαγής αποτελεί η Πεντηκοστή. Συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό. Με τήν Ανάληψη η θεωθείσα ανθρώπινη φύση ανέβηκε και κάθισε στα δεξιά τού Πατέρα. Δέχονται τό δώρο αυτό τα ουράνια και σε αντάλλαγμα αποστέλλουν το πανάγιο Πνεύμα, σημείο καταλλαγής με τούς ανθρώπους.

            Το πανάγιο Πνεύμα εκπορεύεται αχρόνως από τόν Πατέρα, εν χρόνω πέμπεται από τον Υιό σ’ εμάς και αναπαύεται στόν Υιό. Άπειρα τα χαρίσματά του, προέρχονται από τήν μία ρίζα και διαφορετικά στολίζουν τον κάθε άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει για να αλληλοσυμπληρώνονται με ταπείνωση και αγάπη οι άνθρωποι, διότι το χάρισμα που δεν έχει ο ένας, το έχει ο άλλος και αντίθετα. Έτσι, με αγιοπνευματικό τρόπο γινόμαστε και συγγενείς «εξ αίματος» όλοι οι λειτουργούμενοι ορθόδοξοι χριστιανοί. Καταλλασσόμαστε συνεχώς μεταξύ μας και με τον πανάγιο Θεό.

            Η θεία Λειτουργία είναι ο παράδεισος πάνω στήν γή. Είναι η φανέρωση τής Βασιλείας, ο έσχατος τόπος και τρόπος ζωής τού ανθρώπου. Εδώ πραγματώνεται ο πρώτιστος σκοπός τού χριστιανού, που κατά τον όσιο Σεραφείμ τού Σάρωφ είναι η απόκτηση τού Αγίου Πνεύματος. Εδώ είναι το εργαστήρι τής αγιότητας. Εδώ συναντιόμαστε με τον ζωντανό Θεό. Εδώ λαμβάνουμε τα άπειρα προσόντα τού Αγίου Πνεύματος, όταν όμως με τήν ζωή μας κάνουμε «χώρο»  σε Αυτό για να έρθει να μας βρεί.

            Δεν είναι τυχαίο που το Άγιο Πνεύμα «εν είδει περιστεράς» φανερώθηκε και στάθηκε πάνω στήν κεφαλή τού βαπτιζόμενου Χριστού. Το περιστέρι είναι πολύ ευαίσθητο πουλί, ώστε και ο παραμικρός θόρυβος και η παραμικρή κίνηση να τό τρομάζουν και να φεύγει. Γι αυτό πρέπει μετά φόβου Θεού, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, να επιμελούμαστε τήν κάθαρση από τα πολλά δυσκαταγώνιστα και ακατονόμαστα πάθη, τα οποία κραταιώς μας κατέχουν, κεραυνοβολώντας τα με μετάνοια, θέληση και θέρμη για προσευχή, που κι αυτά πάλι καρποί τού Παναγίου Πνεύματος είναι.

            Αν δεν προσέχουμε τήν ζωή μας, η χάρη τού Αγίου Πνεύματος υποχωρεί, συστέλλεται, και ο άνθρωπος, υπό τήν μορφή ποικίλων κολάσεων γεύεται τούς καρπούς τών έργων του. Πρόκειται για τήν κατάσταση εκείνη, στήν οποία παραδίδεται ο άνθρωπος ένεκα φανερής ή λανθάνουσας υπερηφάνειας και τήν οποία απευχόμαστε τήν Κυριακή Προσευχή, όταν ζητάμε από τον Θεό «και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν». Πρόκειται για τον έσχατο πειρασμό τού σκοτισμού τού νου, όπου ο άνθρωπος όχι μόνο δεν ξεχωρίζει το σωστό από τό λάθος, το φώς από τό σκοτάδι, αλλά και μισεί τό φώς, γιατί είναι πονηρά τα έργα του.

           

            Η κάθοδος τού Αγίου Πνεύματος κατά τήν στιγμή τής μεταβολής τών Τιμίων Δώρων επισκιάζει κι εμάς: «κατάπεμψον το Πνεύμα Σου τό Άγιον εφ’ ημάς και επί τα προκείμενα δώρα ταύτα». Όπως ακριβώς οι μαθητές τότε, στό υπερώο τής Ιερουσαλήμ δέχτηκαν το Άγιο Πνεύμα με τήν μορφή πύρινων γλωσσών, έτσι κι εμείς ζούμε στό υπερώο τού ιερού ναού τήν επισκίαση τού Παρακλήτου στόν νού, τήν καρδιά και τό σώμα μας.

            Ακόμη και η  προσφορά τού θυμιάματος έχει σχέση με τον Άγιο Πνεύμα. Πρίν θυμιάσει ο Ιερέας προσεύχεται ως εξής: «Θυμίαμά σοι προσφέρομεν Χριστέ ο Θεός ημών, εις οσμήν ευωδίας πνευματικής, ο προσδεξάμενος εις το υπερουράνιόν σου θυσιαστήριον, αντικατάπεμψον ημίν τήν χάριν τού παναγίου σου Πνεύματος». Με τήν αντικατάπεμψη αυτή οι πιστοί μεταβαλλόμαστε, χάριτι Θεού, σε πανευώδη θυμιάματα, αποπνέοντα τήν χάρη τού Παρακλήτου και γινόμαστε ικανοί να ζήσουμε τήν προσωπική του Πεντηκοστή ο καθένας, ευαγγελιζόμενοι τήν χαρά τού Χριστού και στούς άλλους.

Αρχιμ. Ε.Τ.