Η θεραπεία της κόρης της Χαναναίας έχει άμεση σχέση με αυτά που προηγήθηκαν και τα αφηγείται ο ευαγγελιστής Ματθαίος στο 15ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. συγκεκριμένα, αφού στο 14ο κεφάλαιο περιέγραψε το καταπληκτικό θαύμα του Κυρίου, δια του οποίου με πέντε ψωμιά και δύο ιχθύες έθρεψε πάνω από πέντε χιλιάδες ανθρώπους, παρουσιάζει στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο τους φαρισαίους, που αντί να θαυμάζουν, σκανδαλίζονται και κατηγορούν τους μαθητές του, διότι τρώνε χωρίς να νίψουν τα χέρια τους! Με αφορμή τα παράπονα αυτά των φαρισαίων ο Κύριος κάνει λόγο για την παύση του νόμου της διάκρισης των φαγητών σε καθαρά και ακάθαρτα, και λέει την αποφθεγματική φράση: «ου το εισερχόμενον εις το στόμα κοινοί τον άνθρωπον, αλλά το εκπορευόμενον εκ του στόματος».
Αμέσως μετά, όπως παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, αφού ο Κύριος απάλλαξε τους Ιουδαίους από την διάκριση των φαγητών σε καθαρά και ακάθαρτα, προχωρεί προς τα μέρη της Τύρου και Σιδώνος και ανοίγει την θύρα της πίστεως στα έθνη. Το ίδιο βλέπουμε στις Πράξεις των Αποστόλων να κάνει το Άγιο Πνεύμα στην περίπτωση του αποστόλου Πέτρου και του Κορνηλίου, ο οποίος ήταν εθνικός. Όταν επρόκειτο το Άγιο Πνεύμα να στείλει τον απόστολο Πέτρο να βαπτίσει τον Κορνήλιο, του έδειξε με θαυμαστό όραμα των διάφορων ζώων, ότι έπαυσε πλέον η νομική διάκριση ανάμεσα στα καθαρά και τα ακάθαρτα.
Βλέπουμε λοιπόν ότι υπήρχε στενή σχέση ανάμεσα στην διάκριση των φαγητών σε καθαρά και ακάθαρτα και την διάκριση των λαών στον καθαρό λαό Ισραήλ και τα ακάθαρτα έθνη. Η ύπαρξη του νόμου περί καθαρών και ακαθάρτων ήταν τύπος και σύμβολο που υποδήλωνε και υπογράμμιζε την πραγματικότητα ότι πρό Χριστού πλην του Εβραϊκού λαού όλα τα άλλα έθνη ήταν ακάθαρτα, διότι αγνοούσαν τον αληθινό Θεό και λάτρευαν ψεύτικους θεούς. Τώρα όμως που δια του Χριστού ήλθε η ώρα να επιστρέψουν τα έθνη στον αληθινό Θεό και να καθαριστούν με το Βάπτισμα, έπαυσε και ο τύπος και η σκιά του νόμου περί καθαρών και ακαθάρτων.
Τρανή απόδειξη και χαρακτηριστικό δείγμα της διαθέσεως των εθνικών να επιστρέψουν στον αληθινό Θεό αποτελεί η Χαναναία. Ο Κύριος πορεύεται στα όρια της Τύρου και Σιδώνος, για να προδηλώσει την επιστροφή των εθνών. Κρύβεται όμως, όπως παρατηρεί, ο ευαγγελιστής Μάρκος, επειδή δεν ήταν ακόμη ο καιρός της μαζικής επιστροφής τους στην αλήθεια. Μαθαίνοντας την εκεί παρουσία του η Χαναναία, βγαίνει από τα όρια του έθνους της και πορεύεται προς αυτόν στην Παλαιστίνη, ζητώντας να δείξει έλεος προς αυτήν, θεραπεύοντας την κόρη της. Ο Κύριος αρχικά προσποιείται ότι αδιαφορεί. Μετά την αποθαρρύνει, λέγοντας ότι είναι απεσταλμένος μόνο για τον Ισραηλιτικό λαό. Έπειτα της μιλά με ονειδιστικά λόγια, παρομοιάζοντας αυτήν και τα ειδωλολατρικά έθνη με κυνάρια – σκυλάκια. Η Χαναναία όμως αντί να αποθαρρύνεται και να προσβάλλεται, γίνεται πιο επίμονη στην παράκλησή της και φανερώνει όλο και περισσότερο την ταπείνωσή της. Γι αυτό και ο Κύριος την επαινεί και την ανακηρύσσει για την μεγάλη της πίστη και θεραπεύει αμέσως την κόρη της. Έτσι, αποδεικνύει εμπράκτως ότι η απόσπαση του θείου ελέους και της σωτηρίας δεν εξαρτάται από το έθνος και την καταγωγή, αλλά από την αγαθή προαίρεση και την πίστη του κάθε ανθρώπου προς τον Υιό του Θεού.
Με την προσποιητή αδιαφορία και την αρχική άρνηση που έδειξε ο Χριστός στην Χαναναία αποκαλύπτει επίσης ένα βασικό τυπικό του Θεού: Δεν απαλλάσσει τον άνθρωπο από τις θλίψεις και τις δοκιμασίες του, παρά μόνο όταν δει ότι έφτασε στα όρια των δυνατοτήτων του. Και όσο πιο δυνατή πίστη και έφεση δεί σε κάποιον, σε τόσο μεγαλύτερες δοκιμασίες επιτρέπει να περιπέσει εκείνος. Και όσο πιο δυνατή πίστη και έφεση δει σε κάποιον, σε τόσο μεγαλύτερες δοκιμασίες επιτρέπει να περιπέσει εκείνος. Αυτό συμβαίνει, επειδή είναι κανόνας πνευματικός ότι όσο περισσότερες θλίψεις υπομένει κάποιος για να τηρήσει τον λόγο του Θεού, τόσο πιο πολύ πλαταίνεται η καρδιά και ο νούς του, ώστε να χωρέσει θεία χάρη και δόξα. Ο Θεός λοιπόν που ως στοργικός Πατέρας ποθεί να μας καταστήσει αιώνιους κληρονόμους του, φροντίζει για τον καθένα προσωπικά, να γεμίσει τον σάκο της καρδιά του όσο γίνεται περισσότερο με θεία χαρίσματα – τα οποία μόνο δια του κόπου και των θλίψεων μπορεί να αφομοιώσει ο άνθρωπος.
Αξίζει λοιπόν κατά το παράδειγμα της Χαναναίας να ισχυροποιήσουμε την ύπαρξή μας με την ταπείνωση και την πίστη στον Ιησού Χριστό, για να αντέξει να μεταφέρει μαζί της στην αιωνιότητα το ελαφρύ φορτίο των θείων χαρισμάτων που αφθόνως ο Κύριος εναποθέτει πάνω μας, τυλιγμένο μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες.
Αρχιμ. Π.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου