Οἱ ἄνθρωποι ζητοῦμε ἀπό χώρους ὅπως ἡ Ἐκκλησία τήν τελειότητα. Νά ἀκολουθοῦν τά δικά μας θέλω, τά δικά μας πρότυπα, νά μήν ὑπάρχει ψεγάδι στόν τρόπο πού λειτουργοῦν. Κι ἄν μάλιστα βλέπουμε ὅτι κάτι δέν πάει καλά, κουνοῦμε περιφρονητικά τό κεφάλι καί λέμε ὅτι δέν ὑπάρχει λόγος νά ἀκολουθοῦν οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι ἕναν θεσμό πού δέν μπορεῖ νά μεταμορφώσει τούς οἰκείους του.
Τέλειοι ἤ ἀγωνιζόμενοι;
Ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι χῶρος τελείων, ἀλλά σῶμα πού ἀποτελεῖται ἀπό μέλη πού θέλουν νά ἁγιαστοῦν, ἀνθρώπους πού ἔχουν τά προτερήματα καί τά ἐλαττώματά τους, πού ἀγωνίζονται, πέφτουν καί σηκώνονται, πού ἔχουν τό ἐγώ τους καί τόν πειρασμό νά τούς ταλαιπωρεῖ. Κάποτε ἡττῶνται. Ὅμως δέν μένουν στήν ἥττα τους. Παλεύουν νά βροῦνε λύσεις σύμφωνα μέ τά κριτήρια τῆς ἀγάπης. Δέν μένουν στόν γογγυσμό, στή μόνιμη γκρίνια δηλαδή καί τή μεμψιμοιρία πού ταλαιπωρεῖ πολλούς. Διότι ὁ γογγυσμός ἔχει νά κάνει μέ τήν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου νά διαμαρτύρεται, διότι δέν βρίσκει τά πράγματα ὅπως τά θέλει, χωρίς νά εἶναι πρόθυμος νά ὑπομείνει, νά συγχωρήσει, νά ἀνεχτεῖ. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ζητᾶ ἀπό τούς ἀνθρώπους νά πορεύονται μέ εἰλικρίνεια, ἀλλά καί διάθεση νά συνυπάρξουν, καί ὄχι νά τονίζουν τίς διαφορές τους.
Ἡ πρώτη ἐκκλησιαστική κοινότητα τῶν Ἱεροσολύμων, μολονότι εἶχε τά χαρακτηριστικά τῆς ἀγάπης, τῆς κοινοκτημοσύνης, τοῦ ἐνθουσιασμοῦ γιά τήν πίστη, τῆς ἀπόλυτης ἑνότητας, γρήγορα ἄρχισε νά ἀντιμετωπίζει τίς πρῶτες δυσκολίες. Τόν γογγυσμό. Οἱ ἑλληνόφωνοι παραπονιοῦνταν γιά τούς ἑβραιόφωνους, διότι οἱ τελευταῖοι, πού εἶχαν τήν εὐθύνη γιά τή διανομή τῶν τροφίμων, ἀδικοῦσαν στή μοιρασιά τίς χῆρες, πού προέρχονταν ἀπό τίς ἑλληνόφωνες οἰκογένειες (Πράξ. 6,1). Τό αἰώνιο πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ τροφή. Ἀκόμη καί τό θαῦμα τῆς πίστης κινδυνεύει ἀπό τήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά τραφεῖ. Καί ὄχι μόνο. Ἀπό τήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά βρεῖ δικαιοσύνη σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στήν τροφή. Ἡ ἐπιβίωση μπαίνει πιό πάνω ἀπό τήν ἀγάπη. Κάποτε καί ἡ ἀπληστία. Στήν περίπτωση τῶν πρώτων χριστιανῶν μπαίνει ὁ ἐθνικισμός. Ἡ διαφορετικότητα. Ἡ αἴσθηση ὅτι οἱ ἑλληνόφωνοι δέν εἶναι τόσο δικοί μας ὅσο οἱ ἑβραιόφωνοι. Καί γίνονται διακρίσεις, οἱ ὁποῖες ἀπειλοῦν τήν ἑνότητα. Ἀπειλοῦν καί τό ἔργο τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι πιέζονται νά ἐγκαταλείψουν τό ἔργο τοῦ Θεοῦ καί νά διακονοῦν τίς διανομές τῶν τροφίμων. Αὐτό πού πηγάζει ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν ἑνότητα καί εἶναι σημεῖο της, ἀπειλεῖ νά ὑποσκάψει καί νά διαλύσει τήν κοινότητα. Ἀπό σημεῖο γίνεται σημαία.
Ὁ παλαιός ἄνθρωπος
Γιατί ὅμως αὐτή ἡ παραθεώρηση; Προφανῶς καί δέν φταίει ἡ πίστη. Εἶναι ὅμως δεδομένο ὅτι ἡ πίστη στήν πρώτη Ἐκκλησία δέν ἦταν ἐκ φύσεως στούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἐξ ἐπιλογῆς. Δέν εἶχαν μεγαλώσει μ’ αὐτή, ἀλλά τήν βρῆκαν στήν πορεία τῆς ζωῆς τους. Ἦταν διαμορφωμένες οἱ προσωπικότητες, οἱ ἀνάγκες τους, ὁ τρόπος τους. Ἡ πίστη ἔρχεται νά δώσει μιά νέα ἀφετηρία στή ζωή τους. Ἔχοντας συναντήσει τόν Χριστό καλοῦνται νά ξαναχτίσουν τόν ἑαυτό τους. Καί δέν ἀρκεῖ ὁ ἐνθουσιασμός. Χρειάζεται πνευματική ἐργασία, γιά νά φύγει ὁ παλαιός ἄνθρωπος. Διότι σημάδι τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου εἶναι τόσο ἡ ἔγνοια γιά ἐπιβίωση, ὅσο καί ὁ χωρισμός τῶν ἀνθρώπων σέ οἰκείους καί ξένους. Σημάδι τῆς πίστης εἶναι ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό ὡς ἄρτο τῆς ζωῆς καί ἡ ἐμπιστοσύνη σ’ αὐτόν, ὅπως ἐπίσης καί ἡ ἑνότητα πού καταργεῖ κάθε διαχωρισμό. Ἄν ὁ Χριστός εἶναι ἡ προτεραιότητα, τότε ἡ πίστη νικᾶ καί τόν πειρασμό. Στήν περίπτωση τῆς πρώτης Ἐκκλησίας αὐτό δέν κατέστη τελικά ἐφικτό καί γι’ αὐτό οἱ Ἀπόστολοι προχωροῦν στήν πρακτική ἐπίλυση τῶν προβλημάτων, δίνοντας στήν Ἐκκλησία θεσμούς, ὅπως αὐτός τῶν ἑπτά διακόνων, οἱ ὁποῖοι θά μεριμνοῦν γιά τή δικαιοσύνη στό ζήτημα τῆς ἐπιβίωσης καί διά τῆς αὐθεντίας πού προῆλθε ἀπό τή δημοκρατική ἐκλογή, θά διασφαλίσουν τήν ἑνότητα.
Συγκατάβαση καί ἀλήθεια
Ἡ κίνηση αὐτή δείχνει τή συγκατάβαση τῆς πίστης στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Δέν προσποιοῦνται οἱ Ἀπόστολοι ὅτι δέν εἶναι σημαντικό τό πρόβλημα, οὔτε ὅτι ζοῦν σέ ἕναν ἰδανικό κόσμο. Ξέρουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά ἀγωνιστοῦν πολύ γιά νά νικήσουν τόν παλαιό ἑαυτό τους. Γι’ αὐτό καί δείχνουν τί εἶναι σημαντικό καί τί ὄχι, ἀλλά καί λύνουν τό πρόβλημα. Ὁ ἀγώνας ὅμως γιά νά εἶναι ἡ πίστη πιό πάνω ἀπό τήν ἀνάγκη δέν σταματᾶ. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός ἤξερε ὅτι ἀπευθύνεται στόν ἄνθρωπο. Αὐτόν πού νικιέται ἀπό τούς πειρασμούς. Αὐτόν πού ἔχει ὁριοθετήσει τήν ὕπαρξή του μέ τέτοιον τρόπο, ὥστε νά προηγεῖται ὁ ἑαυτός του καί μετά νά ἀκολουθεῖ ἡ σχέση μέ τόν Θεό. Καί ὁ Χριστός διά τῆς Ἐκκλησίας συγκαταβαίνει, ἀλλά καί δείχνει τήν ἀλήθεια.
Τό ἐρώτημα ἔρχεται καί σέ μᾶς. Ἀποκτήσαμε τήν πίστη ἀπό τήν ἀρχή τῆς ζωῆς μας καί ὄχι ἀπό μεταστροφή. Παρόλα αὐτά, κι ἐμεῖς γογγύζουμε διότι βλέπουμε τή ζωή στήν προοπτική τῆς ἐπιβίωσης, τῶν δικαιωμάτων, τῶν ἀναγκῶν μας, τῆς διαφορετικότητάς μας, δηλαδή στήν προοπτική τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό χρειάζεται νά ἐμπιστευόμαστε τήν Ἐκκλησία ὡς θεσμό ἡ ὁποία ἁγιάζεται καί ἁγιάζει. Νά μή χρησιμοποιοῦμε ὡς πρόφαση τήν ἀπουσία τελειότητας τῶν ἄλλων, ἀλλά μέ ταπείνωση νά παραμένουμε ἐνταγμένοι στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί μέ ἐμπιστοσύνη καί ὑπομονή νά βρίσκουμε τόν δρόμο μας. Γιά νά μή νικᾶ ὁ γογγυσμός, ἀλλά ἡ διάθεση γιά ἑνότητα καί ζωή μέ τήν ὄντως Ζωή. Χριστός ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
π. Θ. Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/20_2021(3546).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου