Ὅπως στήν πρώτη Ἐκκλησία, ἔτσι καί στούς καιρούς μας οἱ χριστιανοί ζοῦμε ἕναν πειρασμό, ὁ ὁποῖος μᾶς ὠθεῖ νά ἀρνηθοῦμε τήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ στούς μαθητές του νά πορευθοῦν καί νά κηρύξουν τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου σέ ὅλους τούς λαούς, βαπτίζοντας τούς ἀνθρώπους καί διδάσκοντάς τους νά τηροῦν ὅσα ὁ ἴδιος δίδαξε (Ματθ. 28,19- 20). Εἶναι τό αἴσθημα τῆς αὐτάρκειας, ὅτι δηλαδή εἶναι ἀρκετό τό Εὐαγγέλιο νά κηρυχθεῖ στούς οἰκείους, στούς δικούς μας ὡς πρός τή γλώσσα καί τήν καταγωγή καί τίς ἰδέες. Εἶναι ἀρκετοί οἱ δικοί μας γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτοί ἄλλωστε τό ἐπιζητοῦν. Δέν χρειάζεται νά καταβάλλουμε κόπο γιά τούς ἄλλους, διότι, ἐκτός τῆς δυσκολίας τοῦ εὐαγγελισμοῦ τους, εἶναι διαφορετικοί ἀπό ἐμᾶς. Πῶς θά τούς ἐντάξουμε στή δική μας κοινότητα; Πῶς θά τούς πείσουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀλήθεια; Κι ἄν ἔλθουν στήν Ἐκκλησία, μήπως πάρουν τίς θέσεις καί τά προνόμιά μας; Ἀκόμη ὅμως κι ἄν δέν συμβεῖ αὐτό, ὁ κόπος πού θά πρέπει ὅσοι πιστεύουμε νά καταβάλουμε εἶναι δυσανάλογος τῶν ἀποτελεσμάτων. Ἔτσι ἡ αὐτάρκεια ὀνομάζεται ρεαλισμός καί γίνεται παραίτηση ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ ἐμεῖς σωζόμαστε, καλά εἴμαστε.
Ἡ ἱεραποστολή
Ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετώπισε αὐτόν τόν πειρασμό καλλιεργώντας τήν ἱεραποστολή. Ἀμέσως μετά τό μαρτύριο τοῦ πρωτομάρτυρος καί ἀρχιδιακόνου Στεφάνου, πολλοί ἀπό τούς χριστιανούς τῆς Παλαιστίνης διεσπάρησαν καί βρέθηκαν σέ περιοχές ὅπου ὑπῆρχαν «ἑλληνιστές», δηλαδή Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι μιλοῦσαν ἑλληνικά, πίστευαν στόν Ἰουδαϊσμό, ἀλλά εἶχαν ἐπηρεαστεῖ ἀπό τή συνύπαρξή τους στή διασπορά μέ τούς εἰδωλολάτρες Ἕλληνες. Ἀρχικά λοιπόν ὅσοι εἶχαν γίνει χριστιανοί κήρυτταν τήν πίστη μόνο στούς Ἰουδαίους, σέ ἐκείνους πού καί μιλοῦσαν ἑβραϊκά καί ἀκολουθοῦσαν τίς ἰουδαϊκές παραδόσεις. Τούς ἦταν δύσκολο νά ἀνοιχτοῦν σέ ἐκείνους πού δέν ἦταν ἀκραιφνεῖς Ἰουδαῖοι, ἀπό τή στιγμή πού δέν μιλοῦσαν τή γλώσσα καί ζοῦσαν ἀνάμεσα σέ εἰδωλολάτρες. Κάποιοι ὅμως τόλμησαν. «Ἀφοῦ εἰσῆλθαν στήν Ἀντιόχεια, κήρυτταν στούς ἑλληνόφωνους Ἰουδαίους τό χαρμόσυνο μήνυμα ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριος» (Πράξ. 11,20). Ὑπερέβησαν τήν αὐτάρκεια καί τό ἀποτέλεσμα ἦταν ἐκπληκτικό. Καθώς «ἡ χείρ Κυρίου μετ’ αὐτῶν ἦν», ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ ἦταν μαζί τους, μεγάλος ἀριθμός ἀνθρώπων ἀφοῦ πίστεψε, ἐπέστρεψε πρός τόν Κύριο.
Ὁ πειρασμός τῆς ἐκκοσμίκευσης
Τά χαρακτηριστικά αὐτῆς τῆς κατάστασης τά βιώνουμε τόσο στόν κόσμο ὅσο καί στήν Ἐκκλησία καί σήμερα. Ἀπό τή μιά ὁ κόσμος αἰσθάνεται τήν αὐτάρκεια νά μπορεῖ νά ζεῖ χωρίς Θεό, χωρίς νόημα αἰωνιότητας, γι’ αὐτό καί λοιδορεῖ τήν πίστη καί ἀρνεῖται νά συζητήσει γιά τόν Θεό. Δέν θέλουν νά ἀκούσουν γιά τήν πίστη, τήν ὁποία θεωροῦν κατάλοιπο τοῦ παρελθόντος. Καί παρότι φαίνεται καθημερινά ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι παντοδύναμος, ὅτι ὁ θάνατος συντρίβει τίς ὅποιες ψευδαισθήσεις μας, ἐντούτοις ἐξακολουθοῦν νά παραμένουν στήν αὐτάρκειά τους ὅτι μποροῦν χωρίς τόν Θεό!
Ἀπό τήν ἄλλη, ὑπάρχει καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἕνα ρεῦμα, τό ὁποῖο εἶναι ἐγκλωβισμένο στή δική του αὐτάρκεια. Χρησιμοποιεῖ ὡς ἐπιχείρημα τόν φόβο τῆς ἐκκοσμίκευσης, ὅτι δηλαδή γιά νά ἀκουστεῖ τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου οἱ χριστιανοί πρέπει νά μιλήσουμε τή γλώσσα καί νά ἀκολουθήσουμε τίς τακτικές τοῦ κόσμου, νά παραδοθοῦμε στά ἐπιτεύγματα τῆς ἐποχῆς μας, νά χάσουμε τήν καθαρότητά μας καί νά «χαλαρώσουμε» τήν πίστη. Ἔτσι, αὐτό τό ρεῦμα δείχνει μία Ἐκκλησία μέ νοοτροπία φόβου πρός τόν κόσμο, πού κλείνεται στό χτές, παραθεωρώντας ὅτι ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ σέ μία συνεχή Ἀνάσταση, δηλαδή ἐπ-ανάσταση ἀπέναντι στό βόλεμα τῆς ἀτομικῆς μας σωτηρίας καί ζητᾶ νά μιλήσουμε, νά συζητήσουμε μέ τόν κόσμο, νά μήν φοβηθοῦμε νά ἀποδεχτοῦμε καί ὅ,τι δέν βλάπτει τήν πίστη μας, συγκαταβαίνοντας στά πρόσωπα καί ὄχι στίς νοοτροπίες. Αὐστηροί πρός τόν ἑαυτό μας, ἐπιεικεῖς
Ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ
Ἄς ξαναβροῦμε τό ἦθος καί τόν τρόπο τῆς ἱεραποστολῆς. Ἄς ὑπερβοῦμε τήν αὐτάρκειά μας. Καί τήν ἴδια στιγμή ἄς μή φοβόμαστε τήν κοσμική αὐτάρκεια. Ἡ περιθωριοποίηση τῶν χριστιανῶν καί ὁ διωγμός – σωματικός, ψυχολογικός, ἠθικός, πνευματικός– εἶναι σημεῖο τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο καλούμαστε νά σηκώσουμε. Μέσα στήν ὅποια ὅμως ἀπόρριψη ὀφείλουμε νά μήν ἐγκαταλείψουμε τό ὅραμα νά συνδράμουμε ὥστε καί ἄλλοι νά ἀποκτήσουν εὐκαιρίες νά γνωρίσουν τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Νά προβληματισθοῦν. Νά καλλιεργήσουν ἀνησυχίες, πού ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θά βοηθήσει νά γίνουν μονοπάτια σωτηρίας. Αὐτός ὁ δρόμος χρειάζεται τόλμη, ἰδίως γιά τή νεότερη γενιά. Ὁ ἐπανευαγγελισμός τῶν ἀνθρώπων εἶναι ζητούμενο, διότι μᾶς δείχνει ὅτι δέν φτάνει νά σωθοῦμε μόνοι μας. Ἡ δεκτικότητα καί ἡ ἀγάπη ἄς μᾶς κάνουν ἀνοιχτούς στόν πλησίον. Εἶναι δρόμος ζωῆς καί ἐλπίδας καί «ἡ χείρ τοῦ Κυρίου» θά εἶναι «μεθ’ ἡμῶν». Χριστός ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
π. Θ. Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/22_2021(3548).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου