Ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ ἀπό τόν Θεό νά τοῦ προσφέρει ζωή, ἀγαθά, ὑγεία, βεβαιότητες τόσο γιά τόν παρόντα χρόνο καί κόσμο, ὅσο καί γιά τήν αἰωνιότητα. Ἀντίθετα, βλέπουμε τόν Θεό, στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἐπάνω στόν σταυρό, νά προσφέρει στόν ἄνθρωπο ὡς δῶρο τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό (Ἑβρ. 4,14 καί 5,1), ὡς θυσία γιά ὅλες τίς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες, τίς ἐπιλογές μας ἔργω καί λόγω, τίς πράξεις καί τίς παραλείψεις, μέ τίς ὁποῖες χωριζόμαστε ἀπό ἐκεῖνον. Ἡ αὐτοπροσφορά τοῦ Χριστοῦ γίνεται κλήση γιά ὅλους μας νά πορευθοῦμε σέ μία ζωή μετανοίας καί ἀγάπης. Ἀντί νά περιμένουμε ἀπό τόν Θεό ἤ καί τούς συνανθρώπους μας, νά κάνουμε ἐμεῖς τό βῆμα, τήν ἀρχή.
Ὑπακοή στό θεῖο θέλημα
Ἐπάνω στόν σταυρό ὁ κόσμος βρῆκε καί πάλι τόν ἀληθινό του προορισμό. Γιατί ὁ κόσμος δημιουργήθηκε ἀπό τόν Τριαδικό Θεό γιά νά μετάσχει στή δόξα του. Νά κοινωνεῖ μέ τόν Θεό, νά φωτίζεται ἀπό ἐκεῖνον καί νά μοιράζεται τό φῶς τῆς αἰωνιότητος καί τῆς ζωῆς. Τήν ἴδια στιγμή ὁ κόσμος ὑπάρχει καί γιά χάρη τοῦ ἀνθρώπου. Γιά νά μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ὄχι ἁπλῶς νά ἐπιβιώνει ἐντός του, ἀλλά καί νά γνωρίζει διά τῆς φυσικῆς θεωρίας, μέσα δηλαδή ἀπό τήν ὀμορφιά καί τήν ἁρμονία τῆς κτίσης, ποιός εἶναι ὁ δημιουργός. Προϋπόθεση γι’ αὐτήν τήν ὁδό εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ ἄνθρωπος ἀρνήθηκε νά ὑπακούσει μέ ταπείνωση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ὁδηγηθεῖ στή διακοπή τῆς κοινωνίας μαζί του, στήν πτώση. Ὁ Χριστός ἐπάνω στόν σταυρό μπορεῖ νά φαίνεται ὅτι πεθαίνει διαπομπευμένος καί ἔχοντας ἀπορριφθεῖ ἀπό τούς ἀνθρώπους, τήν ἴδια στιγμή ὅμως «ἡ δύναμίς του ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Γι’ αὐτό καί γίνεται ὁ βασιλιάς τῆς δόξης. Ἐπειδή ἀποδέχεται μέ ταπείνωση τό θέλημα τοῦ Πατρός του καί τήν ἴδια στιγμή ἐπειδή ἀνέχεται οἱ ἄνθρωποι νά γίνονται ὄργανα τοῦ πονηροῦ, ὁ ὁποῖος μέ κάθε τρόπο προσπαθεῖ νά τόν θανατώσει, γιά νά μπορεῖ νά χαρεῖ τόν θρίαμβο τοῦ κακοῦ στόν κόσμο καί τήν ἀλλαγή σκοποῦ τῆς δημιουργίας.
Ἡ σταυροαναστάσιμη ζωή
Ἐπάνω στόν σταυρό ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά δώσει στόν Ἐσταυρωμένο ὡς ἀντίδωρο γιά τήν προσφορά του τίς ἁμαρτίες. Νά ἀφήσει κατά μέρος τήν αἴσθηση ὅτι ἔχει δικαιολογίες γιά τά πάθη, τίς κακίες, τή μικρότητά του. Ὁ σταυρός ἀποκαλύπτει τό ψέμα στό ὁποῖο ἔχουμε ἐπιλέξει νά ζοῦμε. Δέν εἶναι παντοδύναμος ὁ κόσμος. Δέν εἶναι ὅ,τι βλέπουμε ἡ μοναδική ἐπιλογή μας. Μένουμε στόν κόσμο, διότι ἡ κλήση μας εἶναι νά βροῦμε τήν ὁδό τῆς σωτηρίας σ’ αὐτόν. Ἀγωνιζόμαστε νά φυλαχτοῦμε ἀπό τήν ἁμαρτία. Νά ἀσκηθοῦμε διά τῆς προσευχῆς καί τῆς νηστείας στήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί στήν ἔννοια γιά τόν πλησίον μας. Νά διαπιστώσουμε τίς ρίζες τῶν παθῶν πού μᾶς ρυπαίνουν. Δέν εἶναι ὁ Θεός πού μᾶς ἀποστρέφεται. Εἶναι ἡ καρδιά μας πού μᾶς τραβᾶ πρός τόν κόσμο καί τά βάρη του, πού δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά τόν ἀποδεχθοῦμε. Ἐκεῖνος κατεβαίνει συνεχῶς στή ζωή μας καί ταυτόχρονα ἀνεβαίνει στόν σταυρό γιά νά μᾶς δείξει ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος. Μετάνοια, λοιπόν, καί ἀληθινή ζωή μέσα στόν κόσμο καί ὄχι φυγή ἀπό αὐτόν. Σταδιακή ἐλάττωση τῆς ἐκκοσμίκευσης καί υἱοθέτηση τῆς σταυροαναστάσιμης ζωῆς.
Γιατί αὐτός εἶναι τελικά ὁ δρόμος τοῦ σταυροῦ. Ἡ πεποίθηση καί ἡ βίωση τῆς Ἀνάστασης. Σέ ἕναν κόσμο χωρίς ἐλπίδα αἰωνιότητας, ὅπου ὁ πόνος φαίνεται ἰσχυρός καί θριαμβευτής καί ὅπου ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νά λησμονήσει καί τά πάθη καί τίς δοκιμασίες καί τόν θάνατο, ἡ χριστιανική ζωή εἶναι ἠθελημένη πορεία πρός τόν σταυρό, μέ τήν ἐλπίδα ὅμως καί τήν προσδοκία τῆς ἀνάστασης. Ξέρουμε ὅτι ὅπως ὁ Κύριος ἀναστήθηκε, τό ἴδιο θά γίνει καί μέ μᾶς. Καί τότε βλέπουμε τόν κόσμο ὅπως ἀληθινά πλάστηκε. Γιά νά μετέχει καί αὐτός, ἀλλά καί ἐμεῖς στή δόξα τοῦ Θεοῦ «ἐν Χριστῷ». Ἡ ὁδός λοιπόν τῆς χαρμολύπης τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀνάστασης ἄς εἶναι τό δῶρο πού ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό, καθώς προσκυνοῦμε στή μέση τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς τόν Τίμιο Σταυρό στούς ναούς μας καί τά ὑπόλοιπα θά μᾶς προστεθοῦν!
π. Θ.Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/14_2021(3540).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου