Καθώς πλησιάζουμε στίς ἡμέρες τοῦ Ἁγίου Πάσχα ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει ἀλήθειες γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς τόν φανερώνουν διαφορετικά ἀπό ὅ,τι οἱ πολλοί πιστεύουν γι’ αὐτόν. Οἱ ἄνθρωποι ἐπιμένουν στήν ἀνθρώπινη, τή συναισθηματική πλευρά θέασης τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ. Ζητοῦμε ἕναν Θεό παντοδύναμο, ὁ ὁποῖος νά διορθώσει τίς ἀτέλειες τῆς ζωῆς μας καί τήν ἴδια στιγμή νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό δοκιμασίες, προβλήματα, ἀρρώστιες, νά ἀναστείλει ἀκόμη καί τόν θάνατο. Γιά τήν πίστη μας ὅμως ὁ Χριστός, χωρίς νά ἀπορρίπτει τήν ἐγκόσμια πραγματικότητα, εἶναι ὁ Θεάνθρωπος ὁ ὁποῖος ἦρθε στόν κόσμο «γιά νά μᾶς ἐξασφαλίσει τήν αἰώνια σωτηρία», «αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος» (Ἑβρ. 9, 12).
Αὐτό σημαίνει ὅτι ἦρθε γιά νά ἐκπληρώσει στό πρόσωπό του ὅλους τούς τύπους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί νά μᾶς κάνει νά δοῦμε ἀλλιῶς τόν κόσμο καί τή ζωή, μέσα ἀπό τό πρίσμα τῆς σχέσης μαζί του. Τήν ἴδια στιγμή, ὅλοι οἱ θρησκευτικοί τύποι ἤ καταργοῦνται ἤ ἀλλάζουν περιεχόμενο. Αὐτό θά συμβεῖ καί μέ τή θυσία τοῦ ἐξιλασμοῦ τῶν Ἑβραίων, στήν ὁποία ὁ Ἀρχιερέας τοῦ κάθε ἔτους ἔμπαινε μία φορά τόν χρόνο στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων, γιά νά προσφέρει μέ τό αἷμα τῶν τράγων καί τῶν μόσχων θυσία ὑπέρ τῶν δικῶν του ἁμαρτημάτων καί παντός τοῦ λαοῦ. Ὁ Χριστός θά εἰσέλθει μία φορά στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὄχι τοῦ χειροποίητου ναοῦ, ἀλλά ὁλόκληρου τοῦ κόσμου, καί θά προσφέρει στόν Γολγοθᾶ ὄχι τό αἷμα τῶν ζώων, ἀλλά τό δικό του αἷμα. Ἡ θυσία δέν γίνεται γιά τίς δικές του ἁμαρτίες, διότι ἦταν ἀναμάρτητος. Ὁ Χριστός παραδίδει μέ τήν θέλησή του τόν ἑαυτό του στόν θάνατο γιά τίς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὄχι μόνο τῆς τότε ἐποχῆς, ἀλλά καί μέχρι τοῦ τέλους τοῦ κόσμου. Δέν καθαρίζει ἐξωτερικά τούς ἀνθρώπους ἀπό ὅ,τι τούς χωρίζει ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καθαρίζει τή συνείδησή τους ἀπό τά ἔργα πού ὁδηγοῦν στόν θάνατο. Καί ἔτσι, μπορεῖ ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτόν νά λατρεύει τόν ἀληθινό Θεό.
Ἡ λύτρωση καί τά ὑποκατάστατα
Λύτρωση χρειαζόμαστε οἱ ἄνθρωποι. Ἀπό τούς φόβους μας. Ἀπό τά προβλήματά μας. Ἀπό τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό. Ἀπό τούς ἄλλους πού δέν μποροῦν νά μᾶς καταλάβουν. Ἀπό τά πάθη καί τίς ἀνάγκες μας. Κυρίως, ἀπό τό ἄγχος τοῦ θανάτου. Καί ἀναζητοῦμε τή λύτρωση αὐτή στόν χρόνο καί στό ξόδεμά του. Προτιμοῦμε τά ὑποκατάστατα τῆς ζωῆς, πού μᾶς προσφέρει ὁ κόσμος μας. Μεταθέτουμε τήν ἀπάντηση στή διασκέδαση, στήν ἐργασία, στήν τηλεόραση, στήν εἰκονική πραγματικότητα, στό Διαδίκτυο, στήν ἡδονή, στό αὔριο. Ἔχουμε χρόνο. Καί ὁ πολιτισμός μας προσπαθεῖ νά σκιάσει τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, θεωρώντας εἴτε ὅτι δέν ὑπάρχει, εἴτε ὅτι ἔχει νά κάνει μέ τήν αἰωνιότητα καί ὄχι μέ τό σήμερα. Τά ὑπαρξιακά μας ὅμως ἄγχη παραμένουν ἀξεγέλεστα. Καί μᾶς καλοῦν νά ἀπαντήσουμε στίς προκλήσεις πού θέτουν.
Τό κακό πού ξεχάσαμε
Λύτρωση χρειαζόμαστε οἱ ἄνθρωποι. Ἔχουμε διαγράψει τό πρόσωπο τοῦ διαβόλου, τήν ἐμπάθεια, τήν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας ἀπό τή ζωή μας καί τόν πολιτισμό μας, διότι τά θεωροῦμε κατάλοιπα μίας ἄλλης ἐποχῆς. Κι ὅμως οἱ καταστάσεις τοῦ κακοῦ, ἐφόσον δέν ὑπάρχει ὁ Θεός στή ζωή μας, βασιλεύουν. Καί γιά νά μπορέσουμε νά τίς ἐκδιώξουμε ἀπό τή ζωή μας, χρειάζεται ἡ πίστη στόν Χριστό. Ἡ γνώση τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ του ἔργου. Ἡ ὑπέρβαση τῆς παιδικῆς θρησκευτικότητας, ἡ ὁποία περιορίζεται σέ τύπους πού μᾶς προετοιμάζουν γιά τή συνάντηση μέ τόν νικητή τοῦ θανάτου, ἀλλά δέν ἐπαρκοῦν γιά νά ἀλλάξουν τή ζωή μας, ἄν δέν ἀφήσουμε ἐκεῖνον, μέσα ἀπό τή μετοχή στή θεία Εὐχαριστία, μέσα ἀπό τή μετατροπή τοῦ χρόνου μας σέ προσευχή, ἀγάπη καί συγχώρεση, μέσα ἀπό τή βεβαιότητα τῆς ἀνάστασης, νά ἀλλάξει τελικά τή ζωή μας.
Λύτρωση γιά τήν αἰωνιότητα
Λύτρωση χρειαζόμαστε οἱ ἄνθρωποι. Ὄχι πρόσκαιρη, ἀλλά αἰώνια. Γι’ αὐτό καί δέν ἀρκεῖ νά πιστεύουμε σέ ἕναν Θεό πού τόν βλέπουμε μέ γνώμονα τό ἔλασσον, δηλαδή τό πρόσκαιρο συμφέρον, ἀλλά νά ἀφεθοῦμε στό μεῖζον, πού εἶναι ἡ αἰωνιότητα. Ἄν δέν ὀργανώσουμε τή ζωή μας, ἔχοντας νόημα καί προοπτική τήν αἰωνιότητα, τότε ἡ λύτρωση πού λαμβάνουμε στήν Ἐκκλησία εἶναι ἁπλῶς ἀνακούφιση καί γαλήνη ἀπό τά πολλά προβλήματά μας, μία παρηγοριά, ἡ ὁποία δέν ἀρκεῖ. Γιά νά ἔρθει ἡ λύτρωση, χρειάζεται νά παραιτηθοῦμε ἀπό τή βεβαιότητα καί τήν ἀσφάλεια τῆς ἡσυχίας. Νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ σχέση μέ τόν Χριστό εἶναι σταυρός καί ἄρση του. Ὅτι εἶναι δρόμος ἐμβάθυνσης στό μυστήριο τῆς κοινωνίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου, στή ζωή τῆς πίστης στήν ὁποία κυρίως καλούμαστε νά δίνουμε καί ὄχι νά ἀποσκοποῦμε στό νά παίρνουμε. Ὅτι εἶναι δρόμος ἐμπιστοσύνης καί ἀλήθειας. Ἄν δέν κατανοήσουμε καί δέν ζήσουμε τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητας, ἀκόμη κι ἄν αὐτή ἀφήνει ἐπώδυνα κενά στά παρόντα, τότε ἡ πίστη μας δέν μπορεῖ νά κραταιωθεῖ καί ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ θά μένει δεύτερη, μπροστά στήν προτεραιότητα τοῦ συμφέροντος.
Ἄς ἐμπιστευθοῦμε τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, μή παραδίδοντας τόν ἑαυτό μας στούς τύπους τοῦ παρελθόντος, ἀλλά ζώντας τά πάντα ὡς καινούργιο ξεκίνημα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Γιά νά ἔρθει ἡ λύτρωση!
π. Θ.Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/16_2021(3542).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου