Ἡ προσδοκία τῆς συνάντησης μέ τόν Θεό ἀπασχόλησε καί ἀπασχολεῖ κάθε ἄνθρωπο πού ζητᾶ ἀπάντηση στά ὑπαρξιακά του προβλήματα. Ὅσοι πιστεύουν στόν Θεό μετατρέπουν τόν πόθο τους γιά νά κοινωνήσουν μαζί του σέ βεβαιότητα ὅτι δέν θά ἀργήσει ἐκείνη ἡ ὥρα καί ἡ στιγμή. Ὅσοι ἐντρυφοῦν στή θρησκευτική παράδοση ἀναζητοῦν στήν προσευχή τά σημεῖα τῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, στίς τελετές καί τά μυστήρια τήν κάθοδο τοῦ Θεοῦ καί τήν εἴσοδο στή ζωή τους. Ὅσοι βλέπουν τή σχέση μέ τόν Θεό σέ πρακτικό ἐπίπεδο, ἀγωνίζονται νά τηρήσουν τίς ὅποιες ἐντολές ἐκεῖνος ἀπευθύνει διά τῆς θρησκείας σέ ὅσους τόν ἐπιζητοῦν, ὥστε νά δικαιοῦνται τή συνάντηση. Ἡ πίστη στόν Θεό, μάλιστα, δίνει ἀπάντηση στό δυσκολότερο γεγονός τῆς ὕπαρξής μας πού εἶναι ὁ θάνατος.
Ὁ Θεός πού μᾶς ἀποκαλύφθηκε
Ἡ Ἐκκλησία μας πιστεύει σέ ἕναν Θεό ὁ ὁποῖος δέν εἶναι ἐπινόηση τοῦ μυαλοῦ μας, οὔτε περιμένει τόν θάνατο γιά νά συναντήσει τόν ἄνθρωπο. Πιστεύει σέ ἕναν Θεό ὁ ὁποῖος ἀποκάλυψε τόν ἑαυτό του τόσο στήν Παλαιά Διαθήκη σέ κάποια πρόσωπα καί σέ ἕναν λαό, τόν ἰουδαϊκό, ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη. Πιστεύει σέ ἕναν Θεό ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος καί τήν ἴδια στιγμή ἔδωσε στούς ἀνθρώπους τή δυνατότητα νά τόν συναντήσουν ὄχι ἀναμένοντας αὐτούς νά ἔρθουν πρός ἐκεῖνον, ἀλλά εἰσερχόμενος ὁ ἴδιος στή ζωή τους. Δέν περίμενε ἀπό τούς ἀνθρώπους νά τοῦ ζητήσουν τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα τοῦ θανάτου, ἀλλά τήν ἔδωσε ὁ ἴδιος μέ τήν ἀνάσταση. Δέν περίμενε ἀπό τούς ἀνθρώπους νά τόν ἀγαπήσουν, ἀλλά πρῶτα ἀγάπησε ὁ ἴδιος τούς ἀνθρώπους καί ἔφθασε μέχρι σταυροῦ καί ταφῆς, δείχνοντας τή θυσία πού ἡ ἀγάπη φέρνει στόν κόσμο. Δέν περίμενε ἀπό τούς ἀνθρώπους νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τίς ἁμαρτίες τους καί νά τηρήσουν τίς ἐντολές του γιά νά τούς φανερωθεῖ, ἀλλά ἐπέλεξε νά δείξει ὅτι τό βαθύτερο νόημα αὐτῶν τῶν ἐντολῶν εἶναι ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Πατρός, ἡ ὁποία φθάνει μέχρι θανάτου.
Ἡ ἐγγύτητα τοῦ Θεοῦ
Γι’ αὐτό καί ὅσοι πιστεύουμε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό δικαιούμαστε νά ἀναφωνοῦμε «ὁ Κύριος ἐγγύς», ὁ Κύριος εἶναι κοντά (Φιλιπ. 4, 4). Καί δέν εἶναι ἐγγύς μόνο μέ τήν ἐσχατολογική διάσταση τῆς φράσης, ὅτι δηλαδή πλησιάζει ἡ στιγμή κατά τήν ὁποία ὁ κόσμος θά γίνει «καινός», καινούργιος χάρη στήν ἀνάσταση τῶν πάντων καί τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐγγύτητα ἔχει νά κάνει μέ τή συνάντηση τήν ὁποία ὁ Χριστός μᾶς προσφέρει κάθε στιγμή. Εἶναι κοντά μας μέσα ἀπό τήν πίστη. Μέσα ἀπό τή μετοχή στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τή ζωή στό σῶμα του πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ἐγγύς μας, καθώς μέ τήν ἔξοδό μας ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, ὅποτε καί νά γίνει αὐτή, θά τόν συναντήσουμε καί θά ὑπάρχουμε μαζί του αἰωνίως ἐφόσον πιστεύουμε καί ἀγαποῦμε καί τόν ἴδιο καί τήν εἰκόνα του πού εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος. Εἶναι ἐγγύς καί καρδιακά, βιωματικά, διότι ὅποιος πιστεύει, γνωρίζει καί ζεῖ τήν ὑπέρβαση τῆς μοναξιᾶς του. Ἔχει ὡς παρηγοριά τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δέν μᾶς ἐγκαταλείπει.
Ἄς σηκώσουμε τόν σταυρό του
Ζοῦμε σέ μία ἐποχή ἀπουσίας τῆς ἐγγύτητας, τόσο στίς ἀνθρώπινες σχέσεις, ὅσο καί στή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Ὑποκαταστήσαμε τήν ἀγάπη μέ τά ὑλικά ἀγαθά. Ὑποκαθιστοῦμε τή γνήσια κοινωνία μέ τόν συνάνθρωπο μέ τό μίσος, τήν κατάκριση, τό ἐγωκεντρικό θέλημα, τή χρήση τῶν ἄλλων πρός δική μας ἱκανοποίηση καί ἐκπλήρωση τῶν ἐπιθυμιῶν μας. Ἄλλοτε πάλι χάνουμε τόν χρόνο μας στή σαγήνη τῆς εἰκονικῆς πραγματικότητας. Καί τήν ἴδια στιγμή, ἀπαιτοῦμε ἀπό τόν Θεό τήν ἐγγύτητα ὡς ἱκανοποίηση τοῦ συμφέροντος καί τῶν ὅποιων αἰτημάτων μας, καθώς καί νά μᾶς ἐπιτρέπει νά κάνουμε ὅ,τι θέλουμε δῆθεν γιά νά εἴμαστε ἐλεύθεροι. Ζητοῦμε τήν ἀνάστασή μας χωρίς νά σηκώνουμε λίγο ἀπό τόν σταυρό του, μετανοώντας, ἀγαπώντας καί συγχωρώντας. Δέν μᾶς ἐνοχλεῖ νά μεταβάλλουμε τά συναισθήματά μας, ὅπως ἐκεῖνος ὁ λαός τῶν Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος τήν ἡμέρα τῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στήν πόλη τόν ἀποθέωνε κρατώντας βάϊα καί σέ λίγες ἡμέρες ἀναφωνοῦσε «ἄρον, ἄρον, σταύρωσον αὐτόν». Ἀφήνουμε τελικά τήν ἁμαρτία νά κυριαρχεῖ σέ βάρος τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλήθειας στή ζωή μας, χωρίς νά αἰσθανόμαστε ὅτι αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς παγίδευσής μας στό κακό καί τόν θάνατο.
Ὁ Χριστός εἰσέρχεται στήν ἁγία Πόλη ἔχοντας ἀναστήσει τόν Λάζαρο. Ἔδωσε τήν ἀπάντηση στό ποιός εἶναι ὁ Θεός καί πῶς μπορεῖ νά λυθεῖ τό πρόβλημα τοῦ θανάτου. Καί μᾶς καλεῖ, μέ τή βοήθεια τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου, νά τηρήσουμε «ὅ,τι εἶναι ἀληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, ἀξιαγάπητο, καλόφημο, ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν ἀρετή καί εἶναι ἄξιο ἐπαίνου» (Φιλιπ. 4, 8). Καί τήν ἴδια στιγμή, νά εἶναι ἡ καλοσύνη ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο καί συμπεριφερόμαστε καί σκεπτόμαστε, γιά νά γίνει ἡ εἴσοδος τοῦ Κυρίου μόνιμη κατάσταση στίς καρδιές μας. Θέλει κόπο αὐτός ὁ δρόμος. Ὡστόσο, χρειαζόμαστε μιά τέτοια ζωή, μέ τόν ἴδιο νά τῆς δίνει νόημα.
π. Θ.Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/17_2021(3543).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου