Στο φοβερό
γεγονός τής ήττας τού θανάτου αναφέρεται το σημερινό Ευαγγέλιο, αδελφοί, όπως και
στην κατάπαυση τής μακροχρόνιας αιμορραγίας μιάς γυναίκας. Πρώτα πληροφορούμαστε
ότι ο αρχηγός τής ιουδαϊκής συναγωγής Ιάειρος, γονυπετώντας μπροστά στόν Χριστό,
Τον παρακαλεί να γιατρέψει την δωδεκαετή θυγατέρα του, η οποία ασθενούσε βαριά
και τήν ώρα εκείνη πέθαινε. Ταυτόχρονα μια γυναίκα με δωδεκαετή αιμορραγία,
απογοητευμένη από τούς γιατρούς, Τον πλησίασε με τρόπο, για να μην γίνει
αντιληπτή από τον όχλο και, βέβαιη για τήν θεραπεία της, Τον άγγιξε στό στρίφωμα
τού ιματίου Του, για να γίνει αμέσως καλά. Ο Χριστός ρώτησε ποιος Τον άγγιξε
και στήν απόκριση τών μαθητών Του ότι πολλοί είναι εκείνοι που Τον σπρώχνουν
και Τόν συνθλίβουν, δήλωσε ότι ένοιωσε θεραπευτική δύναμη να βγαίνει από μέσα
Του. Η γυναίκα φοβισμένη επειδή δεν ξέφυγε από τήν προσοχή Του, διηγήθηκε ενώπιον
όλων ό,τι συνέβη. Ο Χριστός την ενθάρρυνε, λέγοντας ότι η πίστη της σε Εκείνος
τήν είχε σώσει και ας ειρηνεύει πλέον.
Την στιγμή
εκείνη ειδοποίησε κάποιος τον αρχισυνάγωγο ότι η θυγατέρα του απεβίωσε. Ο Χριστός,
λέγοντάς του να μην φοβάται, πήγε στο σπίτι του και δηλώνοντας εκεί ότι το κορίτσι
κοιμάται και δεν πέθανε, προκάλεσε τα ειρωνικά σχόλια τών παρευρισκομένων. Μπροστά
στούς γονείς και στούς τρείς μαθητές Του, έπιασε το κορίτσι από το χέρι και τού
φώναξε να σηκωθεί. Η ψυχή της κάνοντας υπακοή στόν Χριστό, επέστρεψε στό σώμα
και, μπροστά στα έκπληκτα μάτια τών γονέων της, αναστήθηκε.
Η
καρδιά τού ανθρώπου μοιάζει πολλές φορές με μια βαθιά θάλασσα γεμάτη κήτη, θαλάσσια
τέρατα, ζώα μικρά και μετά μεγάλων, όπως περιγράφεται στόν προοιμιακό Ψαλμό τού
Εσπερινού. Όπως ακριβώς «τα σπλάχνα μας κι η θάλασσα, ποτέ δεν ησυχάζουν» σύμφωνα
με τον εθνικό μας Ποιητή Διονύσιο Σολωμό, το ίδιο και οι διαθέσεις, οι τάσεις,
τα ορμήματα, η αίσθηση τής ψυχής, συνεχώς διακυμαίνονται επηρεάζοντας και το σώμα
τού ανθρώπου. Τα πάθη μας πάμπολλα, πολλές φορές δημιουργούν τέτοιους σεισμούς
και τέτοιο σάλο, που όντως μας φέρνουν σε μια κατάσταση όπως αυτή τής αιμορροούσας
γυναίκας. Απογοητευόμαστε από ανθρώπους, επειδή τούς υπερεκτιμούμε. Όταν όμως ο
άνθρωπος απευθύνεται συνεχώς στόν Χριστός με εκκλησιαστικό τρόπο ζωής, συμμετέχοντας
στα μυστήρια τής Εκκλησίας μας, με πίστη, με εμπιστοσύνη όπως η αιμορροούσα,
ζητώντας Του να τον βοηθήσει ακόμα και στήν απιστία του πολλές φορές, γιατρεύεται
από Εκείνον. Η καρδιά του, διά τής αφαίρεσης τού υγρού πύου τών παθών, μετατρέπεται
από πληγή σε πηγή χαράς, δοξολογίας και αγαλλίασης. Άλλωστε η διαφορά ανάμεσα στις
λέξεις πληγή-πηγή είναι το υγρό σύμφωνο λάμδα!
Ανασταίνοντας
ο Κύριος τήν θυγατέρα τού Ιάειρου, προλογίζει τήν ολοκληρωτική συντριβή τού θανάτου
διά τού δικού Του θανάτου πάνω στόν Σταυρό και τής Αναστάσεώς Του, που θα συμβούν
όχι πολύ αργότερα. Από τήν Ανάσταση τού Χριστού και μετά, όλα λάμπουν μέσα στό
Φώς τής αιωνιότητας. Ενώ ο θάνατος εξακολουθεί να υπάρχει και καθημερινά βρισκόμαστε
μπροστά στό φάσμα του, έχει απονευρωθεί από τον Χριστό και δεν αγωνιούμε. Πριν από
τον Χριστό, ήταν ένα τείχος πάνω στο οποίο πέφταμε και συντριβόμασταν. Από τήν
Ανάστασή Του και μετά, ο θάνατος γίνεται για τον καθένα που θα πιστέψει σ’ Αυτόν,
η θύρα δια τής οποίας περνάει στήν αιωνιότητα, σε αιώνια συναναστροφή με τον Κύριο,
τους αγγέλους και τούς αγίους Του, όλους τούς εν ουρανοίς απογεγραμμένους.
Όσο ο άνθρωπος
ζεί μέσα στήν Εκκλησία και χρησιμοποιεί τα μέσα που Εκείνη μας παρέχει, συν τώ
χρόνω θεραπεύεται και ανασταίνεται, συγγενεύοντας από εδώ με τούς αγίους τού
Θεού. Η θεραπεία – ανάσταση μάς παρέχεται δωρεάν. Εκείνο που ζητάει από εμάς ο
Χριστός είναι να Τον εμπιστευόμαστε, παρ’ όλες τίς αμαρτίες μας και τα πολλά
σοβαρά και βαρύτατα κρυφά και φανερά πάθη μας. Να Τον επικαλούμαστε άπειρες φορές
με το υπέρ πάν όνομά Του· «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ταυτόχρονα να
διατηρούμε εχθρική στάση προς το όποιο πάθος μας, να ακολουθούμε – όσο μπορούμε
– τίς νηστείες τής Εκκλησίας μας, να συμμετέχουμε στα μυστήριά Της, να εφαρμόζουμε
τίς εντολές τού Θεού όσο μπορούμε, διότι αποτελούν αυτές «τέλειο φάρμακο τής ψυχής»
(άγιος Γρηγόγιος Παλαμάς) και, αναλόγως όλων αυτών, ο Χριστός «ποιεί τήν έκβασιν»
τών πειρασμών μας. Τούτο σημαίνει ότι μας προστατεύει, μας απαλλάσσει ή μας δίνει
υπομονή να αντέχουμε στόν πνευματικό αγώνα και συν τώ χρόνω μάς χαρίζει τήν ειρήνη
και τήν ησυχία Του μέσα στις καρδιές μας, θεραπεύοντάς μας και ανασταίνοντας τα
σώματα και τίς ψυχές μας από τούτη κιόλας τήν ζωή, όπως ακριβώς επενέβη στήν ζωής
τής αιμορροούσας γυναίκας και τού αρχισυναγώγου Ιαείρου.
Αρχιμ. Ε.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου