Ο ΑΤΟΜΙΣΜΟΣ ΩΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ.

            Για την γνωστή παραβολή τού ανώνυμου πλουσίου και τού φτωχού Λαζάρου γίνεται λόγος, αγαπητοί αδελφοί, στο σημερινό Ευαγγέλιο. Τα χαρακτηριστικά τής ζωής τού πλουσίου είχαν σχέση με την πολυτέλεια, την σπατάλη, τήν κοσμική αίγλη, το ακόρεστο τών απολαύσεων, τον ατομισμό και τήν αδιαφορία. Αντιθέτως τήν ζωή του φτωχού Λαζάρου χαρακτηρίζουν η στέρηση, η θλίψη, η ανέχεια, η ασθένεια και επιπλέον, ο πόνος που προερχόταν από το ότι τα αδέσποτα σκυλιά έρχονταν και έγλυφαν τίς πληγές από το γεμάτο έλκη σώμα του. Αναίσθητος ο πλούσιος, καμία σημασία δεν έδινε στον καταπληγωμένο Λάζαρο, που βρισκόταν ξαπλωμένος στήν εξώπορτά του και επιθυμούσε να τρέφεται μόνο από τα περισσεύματα, τα ψίχουλα τών γευμάτων και τών δείπνων τής πλούσιας τράπεζάς του.

            Πέθαναν και οι δύο και, περνώντας στήν αιωνιότητα, τόσο ο ανώνυμος πλούσιος, όσο και ο φτωχός Λάζαρος βρίσκονται σε μια εντελώς αντίστροφη κατάσταση: ο Λάζαρος απολαμβάνει την μακαριότητα τού Παραδείσου μέσα στήν αγκαλιά τού πατριάρχου Αβραάμ και ο πλούσιος βρίσκεται μέσα στόν ζόφο τής στέρησης τής αγάπης τού Θεού, ακριβέστερα «μαστιγώνεται» από τήν αγάπη τού Θεού. Εκτός αυτού, «μαστιγώνεται» και από τήν έννοια που έχει για τούς δικούς του· «φροντίζει» γι ατούς, ώστε να μην έρθουν κι εκείνοι στόν ζοφερό τόπο όπου βρίσκεται αυτός ο ίδιος.

            Μας κάνει εντύπωση ότι ο Χριστός αποσιωπά τό όνομα τού πλουσίου. Ο άνθρωπος αυτός, αδιαφόρησε απέναντι στόν πλησίον του, άρα και απέναντι στόν Θεό. Θεώρησε σαν δεδομένα, σταθερά και εδραία, μόνο τα δεδομένα τών αισθήσεών του, δόθηκε στόν τρυφηλό βίο τών αισθήσεων, «χάθηκε» μέσα στήν καλοζωία του και τελικά διάλεξε ενσυνείδητα τό μονοπάτι που οδηγεί στόν πνευματικό θάνατο. Έχασε τον εαυτό του.

            Αντιθέτως ο φτωχός τής εξώπορτα Λάζαρος, υπομένοντας τό μαρτύριο τής συνειδήσεως λόγω τής ασπλαχνίας τού πλουσίου, τού πόνου από τα έλκη τής ασθένειάς του, τον καύσωνα τής ημέρας και τον παγετό τής νύχτας, έλκει τελικά πλούσιο το θείο έλεος και απολαμβάνει την θεία παρουσία, μέσα στις αυλές μιάς χαράς που δεν είναι άλλη από τήν βασιλεία τού Θεού. Γεύεται τήν μακαρία ησυχία μέσα στήν αγάπη τού Θεού, γι αυτό δεν φαίνεται να μιλάει πουθενά. Πάσχει τήν θεία αγάπη. Ούτε που ακούγεται.

            Ο πλούσιος  ωστόσο κάνει πολύ «θόρυβο». Βρίσκεται κι αυτός μέσα στήν θεία Παρουσία, αλλά κατά έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, έναν τρόπο ύπαρξης που τον χωρίζει αβυσσαλέα από τον σαββατισμό τού Λαζάρου. Υποφέρει. Οδυνάται. Διψάει. Απελπίζεται. Δεν μπορεί να ζητήσει συγγνώμη. Πρέπει να τον βοηθήσουμε όλοι τώρα. Και ο Αβραάμ και ο Λάζαρος. Αλίμονο όμως! Έχει περάσει πλέον ανεπιστρεπτί σε έναν διάφορο, αλλότριο τρόπο ύπαρξης.

            Τον απασχολεί πολύ και το θέμα με τα πέντε εν ζωή αδέλφια του. Θέλει να μην έλθουν κι αυτοί εδώ που βρίσκεται εκείνος, γι αυτό εκλιπαρεί τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο να τους πεί τήν αλήθεια. Ο Αβραάμ αντιλέγει λέγοντάς του ότι δεν θα πεισθούν για τό τί συμβαίνει μετά τον θάνατο ούτε αν δούν κάποιο νεκρό να ανασταίνεται, εφόσον ο Μωυσής και οι Προφήτες δεν τούς πείθουν. Άλλωστε είναι γνωστό και σ’ εμάς ότι και τότε που ανέστησε τον Λάζαρο ο Χριστός, οι Ιουδαίοι επιθυμούσαν επανειλημμένα να τον δολοφονήσουν για να εξαφανίσουν τα πειστήρια τής ανάστασής του.

            Μήπως και οι Προφήτες και οι Άγιοι κάθε εποχής δεν είναι οι αναστημένοι εν Χριστώ; Πόσοι τελικά είναι αυτοί που τούς πιστεύουν;

            Το φάρμακο τελικά, είναι να μπορεί κανείς, ζώντας εκκλησιαστικά να υπερβαίνει τα εμπόδια που τού υψώνει ο εγωισμός του και να ανοίγεται σε σχέση με τον πλησίον του άνθρωπο, ειδικά τόν αναγκεμένο, εξουθενωμένο, πνευματικά αναιμικό άνθρωπο τών ημερών μας.

            Σίγουρα ο καθένας μας πολλούς «Λαζάρους» συναντάει στήν καθημερινή ζωή του. Μέσα σε αυτούς κρύβεται ο Χριστός, όχι απαιτώντας, αλλά, επειδή είναι η άκρα ευγένεια, επαιτώντας, το ποτήριο ψυχρού ύδατος τής αγάπης μας.

            Η αγάπη Του εκτείνεται ως τα όρια τής επαιτείας και μας αφοπλίζει. Οφείλουμε να έχουμε ή να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε πνευματικούς οφθαλμούς και πνευματικά ώτα, ώστε να κατανοήσουμε ότι ο Κύριος πεινάει και διψάει τήν σωτηρία μας, σαν άλλος Λάζαρος στην εξώθυρα τής καρδιάς μας. Αν δεν τού ανοίξουμε θα αναχωρήσει για να πάει να επαιτήσει αλλού, έξω από άλλες καρδιές. Αν όμως Τού ανοίξουμε και Τον φιλοξενήσουμε, μας αδειάζει από κάθε ίζημα εγωισμού, μας καθιστά «μηχανήματα τού Θεού», σύμφωνα με τήν όμορφη έκφραση τού γέροντος Ιωσήφ τού Σπηλαιώτη, που άλλο δεν κάνουμε, παρά να πεινάμε και να διψάμε τήν σωτηρία κάθε πλησίον μας, συνδράμοντάς τον, τόσο πνευματικά, όσο και υλικά.

Αρχιμ. Ε.Τ.