᾿Ιωαν. α´ 35-52

Εἱστήκει ὁ ᾿Ιωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, καὶ ἐμβλέψας τῷ ᾿Ιησοῦ περιπατοῦντι λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. καὶ ἤκουσαν αὐτοῦ οἱ δύο μαθηταὶ λαλοῦντος, καὶ ἠκολούθησαν τῷ ᾿Ιησοῦ. Στραφεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ θεασάμενος αὐτοὺς ἀκολουθοῦντας λέγει αὐτοῖς· τί ζητεῖτε; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· ῥαββί· ὃ λέγεται ἑρμηνευόμενον διδάσκαλε· ποῦ μένεις; λέγει αὐτοῖς· ἔρχεσθε καὶ ἴδετε. ἦλθον οὖν καὶ εἶδον ποῦ μένει, καὶ παρ᾿ αὐτῷ ἔμειναν τὴν ἡμέραν ἐκείνην· ὥρα ἦν ὡς δεκάτη. ἦν ᾿Ανδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ ᾿Ιωάννου καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ. Εὑρίσκει οὗτος πρῶτος τὸν ἀδελφὸν τὸν ἴδιον Σίμωνα καὶ λέγει αὐτῷ· εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν· ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός· καὶ ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. ἐμβλέψας αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπε· σὺ εἶ Σίμων ὁ υἱὸς ᾿Ιωνᾶ, σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς, ὃ ἑρμηνεύεται Πέτρος. Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως ᾿Ανδρέου καὶ Πέτρου. εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ ᾿Ιωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· ἔρχου καὶ ἴδε. εἶδεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· ἴδε ἀληθῶς ᾿Ισραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. ἀπεκρίθη Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ῥαββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ. ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει.καὶ λέγει αὐτῷ· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ᾿ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.

Νεοελληνική απόδοσις

Ο᾿Ιωάννης στεκόταν πάλι μὲ δύο ἀπὸ τοὺς μαθητές του· καί, καθὼς εἶδε τὸν ᾿Ιησοῦ νὰ προσπερνάει, εἶπε· «Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ». Οἱ δύο μαθητὲς τὸν ἄκουσαν νὰ τὸ λέει καὶ ἀκολούθησαν τὸν ᾿Ιησοῦ. ῾Ο ᾿Ιησοῦς γύρισε καί, βλέποντάς τους νὰ τὸν ἀκολουθοῦν, τοὺς εἶπε· «Τί θέλετε;» Κι αὐτοὶ τοῦ ἀπάντησαν· «Ραββὶ -ποὺ σημαίνει Διδάσκαλε- ποῦ μένεις;» «᾿Ελᾶτε καὶ θὰ δεῖτε», τοὺς λέει. Πῆγαν λοιπόν, καὶ εἶδαν ποῦ μένει, κι ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἔμειναν κοντά του· ἡ ὥρα ἦταν περίπου τέσσερις τὸ ἀπόγευμα.

῾Ο ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο ποὺ ἄκουσαν τὰ λόγια τοῦ ᾿Ιωάννη κι ἀκολούθησαν τὸν ᾿Ιησοῦ ἦταν ὁ ᾿Ανδρέας, ὁ ἀδελφὸς τοῦ Σίμωνος Πέτρου. Αὐτὸς βρίσκει σὲ λίγο τὸν ἀδελφό του τὸν Σίμωνα καὶ τοῦ λέει· «Βρήκαμε τὸν Μεσσία» -ποὺ σημαίνει τὸν Χριστό. Καὶ τὸν ἔφερε στὸν ᾿Ιησοῦ. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τὸν κοίταξε καλὰ καὶ εἶπε· «᾿Εσὺ εἶσαι ὁ Σίμων, ὁ γιὸς τοῦ ᾿Ιωνᾶ· ἐσὺ θὰ ὀνομαστεῖς Κηφὰς»  — ποὺ σημαίνει Πέτρος. Τὴν ἄλλη μέρα ὁ ᾿Ιησοῦς ἀποφάσισε νὰ πάει στὴ Γαλιλαία. Βρίσκει τότε τὸν Φίλιππο καὶ τοῦ λέει· «῎Ελα μαζί μου».

῾Ο Φίλιππος καταγόταν ἀπὸ τὴ Βηθσαϊδά, τὴν πατρίδα τοῦ ᾿Ανδρέα καὶ τοῦ Πέτρου. Βρίσκει ὁ Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ τοῦ λέει· «Αὐτὸν ποὺ προανήγγειλε ὁ Μωυσῆς στὸν νόμο καὶ οἱ προφῆτες, τὸν βρήκαμε· εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς, ὁ γιὸς τοῦ ᾿Ιωσὴφ ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ». «Μπορεῖ ἀπὸ τὴ Ναζαρὲτ νὰ βγεῖ τίποτα καλό;» τὸν ρώτησε ὁ Ναθαναήλ. «῎Ελα καὶ δὲς μόνος σου», τοῦ λέει ὁ Φίλιππος. ῾Ο ᾿Ιησοῦς εἶδε τὸν Ναθαναὴλ νὰ πλησιάζει καὶ λέει γι’ αὐτόν· «Νά ἕνας γνήσιος ᾿Ισραηλίτης, χωρὶς δόλο μέσα του». «᾿Απὸ ποῦ μὲ ξέρεις;» τὸν ρωτάει ὁ Ναθαναήλ. Κι ὁ ᾿Ιησοῦς τοῦ ἀπάντησε· «Προτοῦ σοῦ πεῖ ὁ Φίλιππος νὰ ᾿ρθεῖς, σὲ εἶδα ποὺ ἤσουν κάτω ἀπ’ τὴ συκιά». Τότε ὁ Ναθαναὴλ τοῦ εἶπε· «Διδάσκαλε, ἐσὺ εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἐσὺ εἶσαι ὁ βασιλιὰς τοῦ ᾿Ισραήλ». Κι ὁ ᾿Ιησοῦς τοῦ ἀποκρίθηκε· «᾿Επειδὴ σοῦ εἶπα πὼς σὲ εἶδα κάτω ἀπὸ τὴ συκιά, γι’ αὐτὸ πιστεύεις; Θὰ δεῖς μεγαλύτερα πράγματα ἀπ’ αὐτά». Καὶ τοῦ λέει· «Σᾶς βεβαιώνω ὅτι σύντομα θὰ δεῖτε νὰ ἔχει ἀνοίξει ὁ οὐρανός, καὶ οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνεβαίνουν καὶ νὰ κατεβαίνουν πάνω στὸν Υἱὸ τοῦ ᾿Ανθρώπου».

Σκέψεις στο Ευαγγέλιο της Κυριακής 30 Νοεμβρίου - Ανδρέου Πρωτοκλήτου - (᾿Ιωαν. α´ 35-52)

῾Ο ἅγιος ᾽Ανδρέας 

ἀπαρχῆς

νιώθει τήν ἀνάγκη

νά μαρτυρήσει

γιά τόν Χριστό

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

῾῏Ην δέ ᾽Ανδρέας...᾽ (᾽Ιωάν. 1, 41)

α. Τά συγκεκριμένα ἀναγνώσματα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἀποστολικό καί εὐαγγελικό, ἀντιστοιχοῦν στήν ἑορτή τοῦ ἁγίου ἀποστόλου ᾽Ανδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. ῞Ο,τι συμβαίνει γενικῶς ὅταν πρόκειται γιά ἑορτές ἀποστόλων ἡμέρα Κυριακή, ὅπου ἀφήνονται κατά μέρος τά ἀναγνώσματα τοῦ Κυριακοδρομίου, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν Κυριακή αὐτή. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ προσωπικότητα τοῦ ἁγίου ᾽Ανδρέου, ἑνός ἀπό ῾τούς θεμελίους᾽ τῆς ᾽Εκκλησίας, ὥστε ἡ κλήση του ἀπό τόν Κύριο καί ἡ ἀποστολική του ἰδιότητα προβάλλονται στήν ἐκκλησιαστική σύναξη. 

β. 1. Καταρχάς, πρίν ποῦμε ὁτιδήποτε γιά τήν  πνευματική πορεία του, θά πρέπει νά θυμηθοῦμε ὅτι ὁ ἅγιος ᾽Ανδρέας σχετίζεται ἰδιαιτέρως, περισσότερο ἴσως ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἀποστόλους, μέ ἐμᾶς τούς ῞Ελληνες. Τό ἴδιο τό ἑλληνικό ὄνομά του ἀποτελεῖ τήν ἐπιβεβαίωση. Κι ἴσως φαίνεται ὅτι γνώριζε, ὅπως καί ὁ ἄλλος μέ ἑλληνικό ὄνομα ἀπόστολος, ὁ Φίλιππος, τήν ἑλληνική γλώσσα. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὅταν προσῆλθαν ῞Ελληνες ὀλίγον πρό τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου στόν Φίλιππο, προκειμένου νά τοῦ ζητήσουν νά δοῦν τόν Διδάσκαλό τους, στόν ᾽Ανδρέα ἀπευθύνθηκε ὁ Φίλιππος καί ἐκεῖνος στόν ᾽Ιησοῦ, γιά νά ἀκουστεῖ τό μεγαλειῶδες ῾ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου᾽.  ῞Οπως τό σημειώνει καί ὁ μεγάλος Φώτης Κόντογλου: ῾Συμπεραίνω πὼς οἱ Ἕλληνες πήγανε καὶ τὄπανε στὸν Φίλιππο γιατὶ θἄξερε ἑλληνικά, ἀφοῦ καὶ τὄνομά του ἤτανε ἑλληνικό, μακεδονικό. Κι᾿ αὐτὸς πάλι τὸεἶπε στὸν Ἀνδρέα, ποὺ εἶχε κι᾿ αὐτὸς ἑλληνικὸ ὄνομα, κ᾿ ἴσως γνώριζε καὶ τὴ γλώσσα. Ἀπὸτοὺς δώδεκα μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, μοναχὰ αὐτοὶ οἱ δυὸ εἴχανε ἑλληνικὰ ὀνόματα᾽. Κι ἀκόμη περισσότερο: μετά πολλές ἱεραποστολικές ὁδοιπορίες, ὁ ᾽Ανδρέας κατέληξε στήν ᾽Αχαΐα, κι ἰδίως στήν Πάτρα, ὅπου ὄχι μόνο κήρυξε ἀλλά καί παρέδωσε ἐκεῖ μέ μαρτυρικό θάνατο τήν ἁγιασμένη του ψυχή. Ξεχωριστή σχέση λοιπόν μέ τούς ῞Ελληνες ὁ θεωρούμενος ἁπλός ψαράς, στήν πραγματικότητα ὅμως σοφός, ὀλιγόλογος, βαθύς ἀναζητητής τῆς ἀλήθειας ἅγιος ᾽Ανδρέας. 

2. Καταγόταν ἀπό τή Βηθσαϊδά τῆς Γαλιλαίας ὁ πρωτόκλητος ἀπόστολος καί μαζί μέ τόν ἀδελφό του πρωτοκορυφαῖο καί πρωτόθρονο ἀπόστολο Πέτρο ὑπῆρξε πρῶτα μαθητής τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννου τοῦ Προδρόμου κι ἔπειτα τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου. Μετά τήν ᾽Ανάληψη ᾽Εκείνου κι ἰδίως μετά τήν πλήρωση τοῦ ᾽Ανδρέα ἀπό τό πυρφόρο Πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς τόν βλέπουμε νά κηρύσσει καί νά θαυματουργεῖ στή Βιθυνία, στόν Εὔξεινο Πόντο, στίς περιοχές τοῦ Βυζαντίου, στή Θράκη, στή Μακεδονία, στήν Ἤπειρο, στήν ᾽Αχαΐα. Στήν ᾽Αχαΐα μάλιστα παρέμεινε ἐπ᾽ ἀρκετόν καί ἐκεῖ θεράπευσε μεταξύ ἄλλων τή Μαξιμίλλα, σύζυγο τοῦ Ρωμαϊκοῦ ἐπάρχου Αἰγεάτη. ῾Ο Αἰγεάτης ἦταν ἐκεῖνος μάλιστα πού ἐπειδή ἡ γυναίκα του πίστεψε στόν Χριστό ὁδήγησε στά βανιστήρια καί στό τελικό μαρτύριο τόν ἅγιο ᾽Ανδρέα. Κατά πῶς τό ἀναφέρει καί πάλι ὁ Κόντογλου: ῾Γυρίζοντας στὴν Πάτρα ὁ Αἰγεάτης καὶ μαθαίνοντας αὐτὰποὺ γινήκανε, πρόσταξε νὰ πιάσουνε τὸν Ἀνδρέα καὶ νὰ τὸν βάλουνε στὴ φυλακή, καὶ σὲλίγες μέρες, ἀφοῦ τὸν δίκασε, ἔβγαλε ἀπόφαση νὰ σταυρωθεῖ…Σὰν ξημέρωσε ἡ μέρα ποὺ θὰτὸν σταυρώνανε, οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, ἀφοῦ τὸν βασανίσανε, τὸν πήγανε στὴνἀκροθαλασσιά, στὸν τόπο ποὺ εἶναι σήμερα χτισμένη ἡ ἐκκλησιά του καὶ ποὺ τότες ἤτανε χτισμένος ὁ ναὸς τῆς Δήμητρας. Γύρισε καὶ κοίταξε ἀτάραχος τὸ σταυρὸ καὶ τὸν βλόγησε, βλόγησε καὶ τὸν κόσμο, κ᾿ ὕστερα τὸν σταυρώσανε, γέρον, παραπάνω ἀπὸ ἑβδομήντα χρονῶν. Ὁ σταυρὸς ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἤτανε κανωμένος ἀπὸ δυὸ ἴσια σταυρωτὰξύλα σὲ σχέδιο X, καὶ κατὰ τὴν παράδοση ἤτανε ἀπὸ ξύλο τῆς ἐληᾶς. Μαρτύρησε βασιλεύοντας στὴ Ρώμη ὁ Νέρωνας. Κατὰ τὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο, «ἤτανε μεγαλόσωμος, λίγο σκυφτός, μὲ γυριστή μύτη καὶ μὲ πυκνὰ φρύδια᾽. Γι᾽ αὐτό εἶναι εὐνόητο πού ἡ  Πάτρα καυχᾶται, γιατί ὄχι μόνο τά χώματά της ἁγιάσθηκαν ἀπό τό τίμιο αἷμα τοῦ μαθητῆ τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί γιατί κατέχει, μετά ἀπό πολές περιπέτειες βέβαια, τμῆμα ἀπό τήν κάρα του καί τόν ἅγιο σταυρό του. 

3. Δέν χρειάζονται πολλά λόγια γιά τόν ἅγιο ᾽Ανδρέα. Κάποια καίρια στοιχεῖα ὅμως πρέπει νά ἐπισημανθοῦν:

(1) ῾Ο ἅγιος ἀπόστολος ὑπῆρξε ὅπως εἴπαμε βαθύς ἀναζητητής τῆς ἀλήθειας. Ψαράς στό ἐπάγγελμα ἀλλά μέ μεγάλο πόθο νά βρεῖ ἀπαντήσεις γιά τό νόημα τῆς ζωῆς. Μαθητής τοῦ ἁγίου Προδρόμου μελετᾶ τόν Νόμο καί τούς προφῆτες, κι ὅταν ὁ δάσκαλός του ὑποδεικνύει τόν Μεσσία πού ῾αἴρει τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου᾽, τόν ᾽Ιησοῦ Χριστό, ἐγκαταλείπει τόν ᾽Ιωάννη γιά νά ἀφοσιωθεῖ ἔκτοτε στόν Κύριο τῆς ζωῆς του. Στόν πρῶτο πού κλήθηκε ἀπό τόν Κύριο ἐπισημαίνουμε τήν ἀλήθεια ὅτι ὅποιος μέ γνησιότητα ἀναζητεῖ αὐτήν, τήν ἀλήθεια, θά βρεῖ τόν ἴδιο τόν Θεό νά γίνεται ὁ ῾κυνηγός᾽ τῆς ὕπαρξής του, ὁ ῾Οποῖος τοῦ διανοίγει τά πνευματικά ὦτα γιά Τόν ἀκούσει. ῾Πᾶς ὁ ὤν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς᾽.

(2) ῾Ο ἀπόστολος διακατείχετο ἀπό τόλμη, καρπό τῶν πνευματικῶν του ἀναζητήσεων. Δέν διστάζει νά γίνει μαθητής τοῦ ἀσκητικοῦ καί αὐστηροῦ ᾽Ιωάννη, δέν διστάζει καί νά τόν ἀφήσει γιά νά ἀκολουθήσει τόν ῾ἄγνωστο᾽ Δάσκαλο, δέν διστάζει νά ἐπιμείνει στήν ἀκολουθία ᾽Εκείνου, ἔστω καί μέ θυσία τῆς ζωῆς του. Στόν ἀπόστολο ᾽Ανδρέα διαπιστώνουμε λόγω καί τῆς παρουσίας πιά τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὅ,τι διεκήρυξε ὁ ἄλλος μεγάλος ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος: ῾οὐκ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ᾽. 

(3) ῾Ο ἅγιος ᾽Ανδρέας ἀπαρχῆς νιώθει τήν ἀνάγκη νά μαρτυρήσει γιά τόν Χριστό. ῎Οχι μόνο μέ τήν ἔννοια τῆς προσφορᾶς τῆς ζωῆς – αὐτό θά ἔλθει ἀρκετά ἀργότερα - ἀλλά πρωτίστως μέ τήν ἔννοια τῆς κατάθεσης τῆς ἐμπειρίας ἀπό τή συνάντηση μαζί Του. Καλεῖται ἀπό τόν Κύριο κι εὐθύς σπεύδει νά προσκαλέσει καί τόν ἀδελφό του Σίμωνα Πέτρο. Τήν προσωπική του χαρμόσυνη ἐμπειρία θέλει νά τή μοιραστεῖ, κι ὁ πρῶτος γι᾽ αὐτό εἶναι ὁ ἀδελφός του. ῞Ολη ἡ μετέπειτα ζωή του βεβαίως συνιστᾶ τήν ἐπιβεβαίωση τῆς ἀνάγκης του αὐτῆς, ἡ ὁποία ταυτοχρόνως ἀποτελεῖ καί τήν ὑπακοή του στόν Κύριο καί Διδάσκαλό Του. ῾Καί ὑμεῖς μαρτυρεῖτε περί ἐμοῦ᾽. ῾Καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς᾽. 

(4) Κι ἀκριβῶς καί στόν ἅγιο ᾽Ανδρέα ἐπισημαίνουμε τόν πνευματικό νόμο ὅτι ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως στόν Χριστό ὡς κατάθεσης ἐμπειρίας συνυπάρχει συνήθως καί μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματος. ῾Ο Κύριος ῾ἔδεσε᾽ τίς δύο αὐτές συνιστῶσες τῆς ἀκολουθίας Του: ὅποιος Τόν ἀκολουθεῖ καί τόν ἐξαγγέλλει, ὁ ἴδιος καί θά γεύεται τόν καρπό: τή φονική διάθεση τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντί του. ῾Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσι᾽. Κι αὐτό βεβαίως θά εἶναι ἡ σωτηρία καί ἡ ἀνάστασή του, ὅπως καί ἡ μεγαλύτερη εὐεργεσία πού μπορεῖ νά προσφέρει στό ἀνθρώπινο γένος.  

γ. ῾Η ζωή τοῦ ἁγίου ᾽Ανδρέα ἀποτελεῖ παράδειγμα καί γιά μᾶς. ῞Οπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος καλοῦσε σέ μίμηση τῆς ζωῆς του - ῾μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ᾽ - τό ἴδιο καλεῖ καί ὁ ἑορταζόμενος σήμερα ἀπόστολος ᾽Ανδρέας. Πού σημαίνει: δέν πρέπει νά αὐταπατόμαστε ὅτι εἴμαστε χριστιανοί χωρίς καθ᾽ ἡμέραν ἀναζήτησης τοῦ Χριστοῦ πρός συνάντησή Του – τό νά βρίσκουμε τόν Χριστό, κατά τούς Πατέρες μας, εἶναι τό ῾ἀεί ζητεῖν Αὐτόν᾽ -, χωρίς παράλληλα μαρτυρίας ᾽Εκείνου πρωτίστως ἔργῳ καί ὕστερα λόγῳ, ὅταν μᾶς ζητεῖται κάτι τέτοιο, χωρίς ἑτοιμότητα θυσίας καί τῆς ζωῆς μας γι᾽ Αὐτόν. 

http://synodoiporia.gr/index.php/articles/ekklisiastika/kirigma/851-skepseis-sto-evaggelio-tis-kyriakis-30-noemvriou-andreou-protoklitou

Σκέψεις στον Απόστολο της Κυριακής 30 Νοεμβρίου - (Α´ Κορ. δ´ 9-16)

Βασικός θεμέλιος λίθος

εἶναι ὁ Κύριος,

ἄλλοι θεμέλιοι

κατά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ

εἶναι οἱ μαθητές Του,

οἱ ᾽Απόστολοι

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

῾῾Ο Θεός ἡμᾶς τούς ἀποστόλους ἐσχάτους  ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους᾽ (Α´ Κορ. 4, 9)

Δραματική ἔνταση χαρακτηρίζει τόν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου στό συγκεκριμένο ἀπόσπασμα ἀπό τήν Α´ πρός Κορινθίους ἐπιστολή  του. Κι αὐτό γιατί ὁ ἀπόστολος ἀπευθύνεται ὡς πατέρας στά πνευματικά του παιδιά προκειμένου νά τούς δώσει νά καταλάβουν ὅτι εἶναι ἕτοιμοι, αὐτός καί οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι, νά ὑποστοῦν τά πάντα, ἀκόμη καί ἐξευτελισμούς καί θάνατο, γιά νά γνωρίσουν τόν Χριστό πού εἶναι ἡ σωτηρία τους. Παιδαγωγούς μπορεῖ νά ἔχετε μύριους, σημειώνει ὁ ἀπόστολος, ἀλλά ἐγώ εἶμαι ὁ πνευματικός πατέρας σας. Γιατί σᾶς γέννησα ἐν Χριστῷ μέ τό εὐαγγέλιο. Τούς καλεῖ γι᾽ αὐτό νά τόν ἀκολουθήσουν στή ζωή του πού εἶναι βεβαίως ζωή Χριστοῦ. ῾Η συγκεκριμένη φράση του μάλιστα ὅτι ῾ὁ Θεός ἔδωσε στούς ἀποστόλους τήν ἐλεεινότερη θέση, σάν νά εἶναι καταδικασμένοι νά πεθάνουν στήν ἀρένα᾽ - ῾ὁ Θεός ἡμᾶς τούς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους᾽ - ἀκούγεται προκλητική καί παράδοξη καί χρήζει κάποιας διασαφάνισης. 

1. Πράγματι, πῶς νά μήν ἠχεῖ παράδοξος ὁ λόγος ὅταν γνωρίζουμε ὅτι οἱ ᾽Απόστολοι εἶναι αὐτοί πού συνιστοῦν ῾τά θεμέλια τῆς ᾽Εκκλησίας᾽, κατά τόν λόγο τοῦ ἴδιου τοῦ ἀποστόλου Παύλου; Βασικός θεμέλιος λίθος εἶναι ὁ Κύριος, ἄλλοι θεμέλιοι κατά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ μαθητές Του, οἱ ᾽Απόστολοι. Ἡ θέση τους λοιπόν ὄχι μόνο δέν φαίνεται νά εἶναι ῾ἐσχάτη᾽ καί ἐλεεινή, ἀλλά πρώτη καί διαπρεπής. Κι οἱ ᾽Απόστολοι δέν εἶναι ἐπίσης ἐκεῖνοι πού κλήθηκαν ἀπό τόν Κύριο γιά νά εἶναι οἱ μάρτυρες τῆς ζωῆς Του, ἔχοντας μάλιστα τίς δοσμένες ἀπό Αὐτόν δυνάμεις Του, ὥστε ὅ,τι ἔκανε κι ᾽Εκεῖνος νά κάνουν ἀντιστοίχως κι αὐτοί; ῾᾽Ιδού δίδωμι ὑμῖν τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί οὐδέν ὑμᾶς οὐ μή ἀδικήσει᾽, τούς εἶπε. Μέ ἀποκορύφωση τήν πνευματική ἐξουσία, ἐξουσία κυριολεκτικά θεϊκή, ῾τοῦ δεσμεῖν καί λύειν τάς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων᾽. ῾Λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον. ῎Αν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς. ῎Αν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται᾽. Νά ἔχεις τή δύναμη νά κυριαρχεῖς πάνω στά θηρία, ἀκόμη καί στόν Πονηρό διάβολο καί στόν θάνατο, καί νά θεωρεῖσαι τελευταῖος καί ἐλεινός, εἶναι πράγμα ἀνάποδο. 

2. Κι ὅμως! Ὁ ἀπόστολος μέ ἐπίγνωση τῶν ἐξουσιῶν τοῦ ἴδιου καί τῶν λοιπῶν ἀποστόλων στόν κόσμο, φυσικό καί πνευματικό, φανερώνει τήν  παράδοξη θέση πού τούς ἔχει ἐπιφυλάξει ὁ Θεός: ῾ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς ἐπιθανατίους᾽. Γιατί ῾θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καί ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις᾽. Γίναμε θέαμα σ᾽ ἀγγέλους καί ἀνθρώπους. Ἡ ἀπαρίθμηση πού κάνει προκειμένου νά ἐξηγήσει τό ῾ἀνεξήγητο᾽ εἶναι ἀναλυτική: Γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ παρουσιαζόμαστε ἀνόητοι, περιφρονημένοι, πεινασμένοι καί διψασμένοι, ξυλοδαρμένοι, διωγμένοι, κυριολεκτικά σκουπίδια καί ἀποβράσματα τοῦ κόσμου. 

Ποιό τό ἑρμηνευτικό κλειδί τῆς κατάστασης αὐτῆς; Πῶς οἱ προικισμένοι μέ τίς δυνάμεις τοῦ Θεοῦ θεωροῦνται τόσο ἐξευτελισμένοι; ῾Η ἑρμηνεία βρίσκεται ἀφενός στό ῾διά Χριστόν᾽ καί ἀφετέρου στό ὅτι ῾ὁ κόσμος κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ᾽. Σ᾽ ἕναν κόσμο πεσμένο στήν ἁμαρτία πού δέν δίστασε νά ἀπορρίψει καί νά σκοτώσει καί τόν ἴδιο τόν Δημιουργό Του, δέν ὑπάρχει ἄλλη στάση ἔναντι τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. ῞Ο,τι στάση ἐπεφύλαξε ὁ πονηρός κόσμος στόν Χριστό, τήν ἴδια στάση κράτησε καί κρατάει καί γιά τούς δικούς Του πιστούς. Δηλαδή τόν διωγμό καί τόν θάνατο. ῾Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσι᾽. Καί: ῾πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ, διωχθήσονται᾽. Κι εἶναι ῾λογικό᾽: ὁ ἁμαρτωλός κόσμος δέν ἀνέχεται ὁποιονδήποτε τόν ἀρνεῖται καί τόν ἐλέγχει. ῾Η παρουσία τοῦ Κυρίου ὡς ἡ φανέρωση τῆς ἀλήθειας συνιστοῦσε ἀποκάλυψη τοῦ σκότους καί τῆς πονηρίας. ῾Νῦν κρίσίς ἐστιν τοῦ κόσμου τούτου᾽. ῎Επρεπε λοιπόν νά ἐξαφανισθεῖ. Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ὅπως παλαιότερα τό ἴδιο διώχθηκαν καί τέλος θανατώθηκαν καί οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. 

3. Αὐτό συμβαίνει διαχρονικά καί μέ τήν ᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. ῞Οσο ἡ ᾽Εκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ φανερώνει τή ζωή τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀρχηγοῦ της ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, θά ὑφίσταται, κατά παραχώρηση πάντοτε βεβαίως τοῦ Θεοῦ, διωγμούς καί βασανιστήρια. ῞Ολη ἡ ἱστορία τῆς ᾽Εκκλησίας ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωση  τῆς πραγματικότητας αὐτῆς: τῆς μαρτυρίας καί τοῦ μαρτυρίου τῶν συνεπῶν μελῶν της. Δέν ὑπάρχει σχεδόν ἡμέρα στό καθημερινό ἑορτολόγιό της πού νά μήν ἔχει ὄχι ἕναν ἀλλά περισσοτέρους ἁγίους μάρτυρες πού ἑορτάζουν, γιατί κράτησαν ἀνοικτή τήν ψυχή τους στό ὀξυγόνο τοῦ οὐρανοῦ καί ὑπέστησαν γι᾽ αὐτό τή φονική ἔκφραση τοῦ πνιγμοῦ τῶν ὀργάνων τοῦ Πονηροῦ. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ᾽Εκκλησία μας οὐδέποτε αἰσθάνθηκε ἄνετα μέ τίς πρωτοκαθεδρίες τοῦ κόσμου τούτου, καλύτερα: θεωροῦσε ὁποιεσδήποτε τιμές τοῦ κόσμου πρός αὐτήν ὡς ἀπάδουσες πρός τό πνεῦμα τοῦ ᾽Αρχηγοῦ της καί ὡς προδοσία τῆς ἴδιας τῆς ψυχῆς της. Τό ῾περιθώριο᾽  λοιπόν εἶναι ἡ φυσιολογική θέση τῆς ᾽Εκκλησίας, ὅπως περιθωριοποιημένο εἶχαν οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου τόν ἴδιο τόν Κύριο. 

4. Κι ἐκεῖ ἀρχίζει τό ἄλλο παράδοξο: στό περιθώριο ἡ ᾽Εκκλησία, ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἡ ἀτίμωση τοῦ Σταυροῦ καί τῆς ἀμφισβήτησης, προβάλλει τήν ἀναστημένη ζωή τοῦ ἀρχηγοῦ της. Στό περιθώριο κυοφοροῦνται οἱ δυνάμεις τῆς ζωῆς πού τελικῶς θέτουν τήν ᾽Εκκλησία, δηλαδή τόν ἴδιο τόν Χριστό, στό κέντρο ὄχι τοῦ κόσμου, ἀλλά στό κέντρο τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν, ἐφόσον αὐτές διακρατοῦν κάποια γνήσια ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας. ῾Λίθον ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλήν γωνίας᾽. ῾Ο Κύριος ἐπάνω στόν Σταυρό ἦταν ὁ παντοδύναμος ἐν σαρκί Θεός. ῾Ο Σταυρός φανέρωνε τή δόξα Του. Στόν τάφο διέλυσε τό βασίλειο τοῦ ῞Αδου καί ἀνέστη τριήμερος, φανερώνοντας ὅτι ἡ ζωή κυριεύει τοῦ θανάτου. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ᾽Εκκλησία: ὅσο ὁ πονηρός κόσμος θά τήν ἀμφισβητεῖ καί θά τήν θέτει στόν τάφο, τόσο ὁ Θεός θά τήν ἀναδεικνύει, θά τήν ἀνασταίνει καί θά τήν καθιστᾶ ζωή τῶν ἀνθρώπων. Γιά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι τόν τελευταῖο λόγο πάντοτε τόν ἔχει ὄχι ὁ παρερχόμενος καί ἐν θανάτῳ κόσμος, ἀλλά ὁ παντοδύναμος Θεός. 

᾽Ελεεινοί οἱ ἀπόστολοι λοιπόν σ᾽ ἕναν κόσμο φθορᾶς καί θανάτου. ᾽Αλλά γι᾽ αὐτό καί πλήρεις δόξης καί δυνάμεως καί σωφρονισμοῦ. ῾Ο ἀπόστολος ἀποκαλύπτει ἐν Πνεύματι κρυμμένα μυστήρια, πού δόξα τῷ Θεῷ οἱ πιστοί φωτιζόμαστε λίγο νά τά καταλαβαίνουμε καί νά τά κατανοοῦμε. ᾽Αλλά πρέπει νά εἴμαστε κι ἐμεῖς συντονισμένοι στήν ἴδια συχνότητα μ᾽ ἐκείνους, πού σημαίνει νά εἴμαστε ἕτοιμοι καί γιά τό μαρτύριο πρός χάρη τῆς πίστης μας. 

http://synodoiporia.gr/index.php/articles/ekklisiastika/kirigma/852-skepseis-ston-apostolo-tis-kyriakis-30-noemvriou

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (Α´ Κορ. δ´ 9-16)

Αδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. ῾Ημεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. ῎Αχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. ᾿Εὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ

Αδελφοί, ὁ Θεὸς σ’ ἐμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἔδωσε τὴν ἐλεεινότερη θέση, σὰν νὰ εἴμαστε καταδικασμένοι νὰ πεθάνουμε στὴν ἀρένα. Γιατὶ γίναμε θέαμα γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ ἀγγέλους καὶ γι’ ἀνθρώπους. ᾿Εμεῖς παρουσιαζόμαστε μωροὶ γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε σοφοὶ χάρη στὸν Χριστό· ἐμεῖς εἴμαστε ἀδύναμοι, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε δυνατοί· ἐμεῖς εἴμαστε περιφρονημένοι, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε τιμημένοι! ῝Ως αὐτὴν τὴν ὥρα πεινᾶμε, διψᾶμε, γυρνᾶμε μὲ κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, ἀπὸ τόπο σὲ τόπο χωρὶς σπίτι, καὶ μοχθοῦμε νὰ ζήσουμε δουλεύοντας μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια.

Στοὺς ἐμπαιγμοὺς ἀπαντᾶμε μὲ καλὰ λόγια, στοὺς διωγμοὺς μὲ ὑπομονή, στὶς συκοφαντίες μὲ λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σὰν τὰ σκουπίδια ὅλου τοῦ κόσμου, ὣς αὐτὴν τὴν ὥρα θεωρούμαστε τὰ ἀποβράσματα τῆς κοινωνίας.

Δὲν σᾶς τὰ γράφω αὐτὰ γιὰ νὰ σᾶς κάνω νὰ ντραπεῖτε, ἀλλὰ γιὰ νὰ σᾶς συμβουλέψω ὅπως ὁ πατέρας τ’ ἀγαπημένα του παιδιά. Γιατὶ κι ἂν ἀκόμα ἔχετε χιλιάδες δασκάλους στὴ ζωή σας μὲ τὸν Χριστό, δὲν ἔχετε πολλοὺς πατέρες ἀλλὰ μόνον ἕνα. Στὴ σωτήρια οἰκονομία τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐγὼ σὰν πατέρας σᾶς γέννησα μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου. Σᾶς ζητῶ λοιπὸν νὰ με μιμηθείτε.

ΓΕΥΣΑΣΘΕ ΚΑΙ ΙΔΕΤΕ ΟΤΙ ΧΡΗΣΤΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ

                Στην σημερινή περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, δίνεται μαρτυρία περί τού Ιησού από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και επακολουθεί η γνωριμία τού Χριστού με τούς Ανδρέα, Πέτρο, Φίλιππο τον συμπολίτη τους από την Βηθσαϊδά και Ναθαναήλ κατά σειρά.

                Ο Ιωάννης βλέποντας τον Χριστό, τον κατονομάζει μπροστά στόν Ανδρέα και κάποιον άλλον μαθητή του, με τήν βιβλικής προέλευσης φράση «αμνός τού Θεού», ενώ προηγουμένως στόν Ιησού που τον πλησιάζει προσθέτει «που αίρει τήν αμαρτία τού κόσμου».

                Στήν ερώτηση τών δύο μαθητών «που μένεις;», ο Χριστός απαντάει με τό «ελάτε και θα δείτε». Ο Ανδρέας με τον άλλο μαθητή πήγαν στό μέρος που έμενε ο Κύριος και έμειναν εκεί εκείνη τήν ημέρα. Ο Ανδρέας κατόπιν πρώτος, βρίσκει τον Πέτρο, λέγοντάς του όι βρήκαν τον Μεσσία. Ακολουθεί η συνάντηση τού Πέτρου με τον Χριστό και ύστερα τού Φιλίππου. Την φράση «έλα και θα δεις» επαναλαμβάνει αργότερα και ο Φίλιππος στόν Ναθαναήλ, απαντώντας στην αμφισβήτηση τού δεύτερου για τό πρόσωπο τού Ιησού ως Μεσσία, λόγω τής ταπεινής καταγωγής Του από τήν Ναζαρέτ. Στήν συνάντηση τού Ναθαναήλ με τον Χριστό, ο υπερφυσικός οφθαλμός τού Θεανθρώπου βυθομετράει τον μαθητή και Τού παραδίδεται και αυτός.

«Έρχου και ίδε». Είναι η φράση εκείνη που αποκαλύπτει τήν εμπειρία και όχι τήν «ιδεολογία» τής Εκκλησίας. Στην Εκκλησία οι ιδέες δεν ευδοκιμούν. άλλο θρησκεία, η όποια θρησκεία, η οποία δεν είναι παρά ιδεολογήματα που κάθε άλλο παρά ξεδιψούν τον άνθρωπο, ειδικά τής σημερινής εποχής, και άλλο Σάρκα και Αίμα τού Θεού για να ζήσεις. Άλλο πράγμα είναι το φάρμακο τής αθανασίας και άλλο η νεύρωση τής θρησκείας που σαν εγκόσμιο σύστημα σκέψης δεν βγάζει τον άνθρωπο από τό κλουβί του νοηματοδοτώντας τον χωροχρόνο του, αλλά ταλαιπωρεί και βασανίζει τον ίδιο και τούς γύρω του.

                «Έρχου και ίδε» στην Ορθοδοξία σημαίνει «έλα να με γνωρίσεις», έλα να γνωρίσεις τήν νέα ζωή που προσφέρει ο Χριστός. Η φράση αυτή απευθύνεται διά τού Χριστού στούς ανθρώπους όλων τών αιώνων. Μένει εμείς που μετέχουμε σε αυτό το πνευματικό πανηγύρι, κατά χάριν Χριστοί γενόμενοι, να επαναλαμβάνουμε τό ίδιο και σε κάθε άνθρωπο που πλησιάζει. Όχι μόνο στούς καλοπροαίρετους – ποιος άλλωστε εκτός από τον Χριστό μπορεί να γνωρίζει καλύτερα τα βάθη τών καρδιών ενός εκάστου, όπως συνέβη με τον Ναθαναήλ -  αλλά και σε αυτούς που φαίνονται κακοπροαίρετοι.

                Πρέπει όμως αυτή η αλλοίωση τής εμπειρίας τής Εκκλησίας να φαίνεται στήν ζωή μας. Δεν θα πρέπει να απολογούμαστε, να διευκρινίζουμε, να αιτιολογούμε και να διαλεγόμαστε καθ  υπερβολήν για τον τρόπο ζωής μας, ακόμα ίσως και όταν μας ζητηθεί, βέβαιοι ότι η Απολογητική δεν γεννάει πίστη στόν ακροατή. Η ζωντανή εμπειρία μας τον αλλοιώνει. Η πίστη δεν είναι πειθώ, είναι Χάρη που ξεπηδάει, αναβρύει μέσα από τήν καρδιά και πληροφορεί αρρήτως και απορρήτως ολόληρο τον άνθρωπο: το σώμα του, τήν ψυχή του και τον νού του. Έκτοτε αυτός δεν ζητάει καμία απολύτως απόδειξη. Μιλώντας ή σιωπώντας μοιράζει τήν σάρκα τού και τό αίμα του.

                Στις μέρες μας τα λόγια μας έχουν καταντήσει κούφιες κουβέντες που κανέναν δεν πείθουν. Περίτεχνες ενίοτε δαντέλες πάνω στην ζωή τών ήχων που φτάνουν μέχρι τον θάνατο, αλλά δεν τον ξεπερνούν. Από τον ξύλινο λόγο τής πολιτικής, που έχασε τήν φρεσκάδα τής αμεσότητας κάποιου που θα αφοσιωνόταν ολοκληρωτικά στην διακονία τού λαού, τον λόγο τής Λογοτεχνίας που μοιάζει πλέον παραισθητικός, έως τον λόγο τής Θεολογίας που κάποτε καταλήγει σε θρησκευτικά τρομοκρατικά παραληρήματα ιδιωτικού τύπου, ξένα προς τό γεγονός τής Εκκλησίας, έχουμε να κάνουμε με μια παθολογία, άλλοτε καλυμμένη, άλλοτε εξώφθαλμη.

                Αν ο άνθρωπος δεν αγαπήσει ολοκληρωτικά τον Χριστό, πάσχει σε όλα τά επίπεδα: στο σωματικό, τό ψυχολογικό και το πνευματικό. Η σύνδεσή του με τον Χριστό δια τής Εκκλησίας τον επανεντροχιάζει στα μόνα απαραίτητα που ρυθμίζουν όλα τα άλλα: στόν εαυτό του και τήν μόνη ελπίδα του, τον Χριστό.

                Ο άγιος Ανδρέας πήρε στα σοβαρά το θέμα τής σωτηρίας από τήν πρώτη στιγμή που συνάντησε τον Σωτήρα. Πεινούσε και διψούσε πράξη και ζωή. Στο πρόσωπο του Κυρίου συνάντησε Εκείνον που θα έσβηνε μια για πάντα τήν πείνα του και τήν δίψα του. Εκείνον που φώτισε τήν άβυσσο τής καρδιά του. Γεύτηκε τον Χριστό. Τήν αγαθότητά του, τήν μανική Του αγάπη. Ένιωσε να σώζεται από τήν λιμοκτονία και Τού παραδόθηκε, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που να μαρτυρήσει για τό Όνομά Του, με μια πίστη που νικούσε τον θάνατο.

                Ας αναλογιστούμε εμείς σήμερα, οι ογδοήτες Χριστιανοί τών πολλών άσφαιρων, άνευρων και άσαρκων λόγων και τών πολλών δραστηριοτήτων, μήπως τελικά έχουμε χαθεί μέσα στήν καλοζωία τής δράσης, χάνοντας ταυτόχρονα το «έν ού ετι χρεία», αυτό δηλαδή που βρήκαν οι Μαθητές τού σημερινού Ευαγγελίου και άλλαξαν τήν ζωή τους.

                Αγαπήστε τον Χριστό. Η ζωή με τον Χριστό είναι έρωτας, έλεγε ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης στις μέρες μας. Τον αγαπάμε και Τον ψάχνουμε στα αλήθεια; Ο τρόπος ζωής μας θα δείξει ποίου πνεύματος είμαστε τελικά, αγαπητοί αδελφοί.

Αρχιμ. Ε.Τ.

«Χριστός γεννᾶται· δοξάσατε...![1]»

¨Ἡ Ἑλλάδα μας νά θεωθεῖ καί ἡ γῆ μας νά γίνει οὐρανός¨

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ  ΜΗΝΑ

Ἄρχισε ἤδη ἡ τεσσαρακονθήμερος νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Δίδεται ἔτσι γιά ἄλλη μιά φορά ἀπό τόν Τριαδικό Θεό ἡ εὐκαιρία στούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς νά ἐναποθέσουν τίς καρδιές τους στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ καί ἐκεῖ μυστικά, κρυμμένες σέ ἀπόλυτη ἀσφάλεια, νά ἐντρυφοῦν μέ Ἁγία μέθεξη τήν Δόξα καί τό Φῶς τοῦ ἐρχομένου Μεσσία. Τούς χαρίζεται ἡ δυνατότητα νά προστατευθοῦν μέ τήν παντοδύναμο Δεξιά τοῦ Ὑψίστου κυρίως ἀπό δύο κινδύνους, ἕναν πνευματικό καί ἕναν σωματικό.

Ὁ πνευματικός κίνδυνος ἀναφέρεται στήν προσπάθεια ἐκείνων τῶν δολίων πού μέ μανία ἐργάζονται νυχθημερόν γιά τόν ἀποπροσανατολισμό καί τήν ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀπό τόν Θεάνθρωπο Χριστό. Καί τί δέν ἔχουν ἐπιστρατεύσει τόν τελευταῖο καιρό γιά τόν σκοπό αὐτό. Οὐράνια σώματα, μετεωρῖτες, ὡς δῆθεν αἰτία ζωῆς στόν πλανήτη Γῆ, τουριστικά ταξίδια στό διάστημα, τύμβους ἀρχαίων προγόνων μέ γυμνά κόκκαλα, χωρίς νά πιστεύουν στήν κοινή Ἀνάσταση καί στήν αἰώνια ζωή ψυχῶν καί σωμάτων[2] καί βέβαια, προβολή τῶν ψευτοθεῶν τοῦ Ἅδη, τῶν ψυχῶν καί τῶν νεκρῶν. Δισεκατομμύρια δολλάρια σπαταλῶνται μέ τελικό ἀποτέλεσμα νά τούς ἐκγελάσει ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

Εἴμαστε ἐναντίον τῆς ἐπιστήμης καί τῆς φιλοσοφίας; Ὄχι, βέβαια!!! Ἐν τούτοις, εἴμαστε ἀντίθετοι στήν προπαγάνδα τῆς Νέας Ἐποχῆς μέσῳ τῆς ἐπιστήμης καί τῆς φιλοσοφίας, πού στό μέτρο τῆς ἀπομακρύνσεως τῶν ἐκπροσώπων της ἀπό τόν Χριστό, μπερδεύουν, ἀγχώνουν καί πολυδιασποῦν τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὁδηγώντας το στόν Παγανισμό, στήν εἰδωλολατρία, στούς ψευτοθεούς τοῦ Ὀλύμπου[3]. Γνωρίζουμε, ὅτι ὅταν ἡ ἐπιστήμη καί ἡ φιλοσοφία ὑπηρετήθηκαν ἀπό ἀξιόλογους ἀνθρώπους πού ἐπιζητοῦσαν καί ἀγαποῦσαν τή φανέρωση τῆς Ἀληθείας γιά τόν Δημιουργό τοῦ Σύμπαντος, τότε προσέφεραν σπουδαία ὑπηρεσία στούς ἀνθρώπους, τούς ὁποίους προετοίμαζαν νά ὑποδεχθοῦν, νά γνωρίσουν καί νά ὑπηρετήσουν τήν Αὐτοαλήθεια, ὅταν θά ἐρχόταν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου καί θά φανερωνόταν στόν κόσμο ὁ Ἰησοῦς Χριστός. «ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον,  ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.»(Γαλ., 4:4).

Τοιουτοτρόπως καί οἱ Ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι, πού ἀγωνίζονταν νά ἐφεύρουν καί νά ὑπηρετήσουν τήν ἀληθινή γνώση περί τοῦ Θεοῦ καί τῆς Δημιουργίας μέσῳ τῆς ἀληθοῦς φιλοσοφίας καί ἐπιστήμης, βραβεύθηκαν πρῶτοι αὐτοί ἀπό τόν Μεσσία Χριστό καί ὅταν ἐστάλῃ ἐνώπιόν τους ὁ κῆρυξ τῆς Ἀληθείας Ἀπόστολος Παῦλος ἐπίστευσαν στόν Μεσσία, ἐπειδή ἀκριβῶς ἐπιζητοῦσαν καί ἀγαποῦσαν τήν ἀλήθεια. Αὐτήν τήν Ὀρθόδοξο πίστη, ἀφοῦ τήν ἐγκολπώθησαν οἱ ἴδιοι, τή μετελαμπάδευσαν σέ ὅλο τόν κόσμο καί τήν πότισαν μέ θυσίες, ἱδρῶτα καί μαρτυρικό αἷμα.

Ἔτσι ἔφθασε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ θαυματουργός Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, κατά θείαν ἀποκάλυψιν, νά ὁμολογεῖ ὅτι τό Ἑλληνικόν Ἔθνος εἶναι ὁ ὑγιής φωτεινός ὀφθαλμός τοῦ κόσμου, πού παραμένει καί θά παραμένει ἀκατάλυτος ἕως καί τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Καί ὅλα αὐτά πρός ντροπή καί αἰσχύνη ὅλων ὅσων ἀγωνίζονται καί πρωτοστατοῦν σήμερα νά «ἀποδείξουν» ὅτι δῆθεν δέν ὑπάρχει ὁ Δημιουργός Θεός, ὁ Παντοκράτωρ καί ὅτι ὅλα ὅσα μᾶς περιβάλλουν στό παγκόσμιο στερέωμα μέ τήν ἐκπληκτική τους ἁρμονία εἶναι δῆθεν τυχαῖα!!!

Μετά τήν πνευματική προστασία, ἄς δοῦμε τώρα καί τή σωματική τοιαύτη καί φύλαξη στήν ἀγκαλιά τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Ἄς προσέξουμε τά ἑξῆς: ἐπιτρέποντας στή σκέψη μας καί στή γνώση μας νά ἀνατρέξει στά φοβερά τελευταῖα γεγονότα, δηλαδή δυστυχήματα, φυσικές καταστροφές, πού μαστίζουν τήν Πατρίδα μας, τήν Εὐρώπη, τόν κόσμο.

Ἄς δοῦμε ἐδῶ, πιό ἐξειδικευμένα, τί συμβαίνει στή χώρα μας, τήν Ἑλλάδα καί μάλιστα, ἀπό τήν Κυριακή ἐκείνη τό πρωΐ πού ἡ Ρουμάνικη νταλίκα, στήν Ἐγνατία ὁδό, θέρισε ἀνθρώπους καί ὀχήματα. Στή συνέχεια, Ἀλβανός ὁδηγός σκοτώνει ἀθώους ἀνθρώπους στό πεζοδρόμιο.  Ἑλληνόπουλα κάνοντας σοῡζες ἤ πηδώντας σέ μπαλκόνια φονεύονται στήν ἄσφαλτο ἤ στά πεζοδρόμια. Ἐπίσης, ταβάνι ἀπό γυψοσανίδες καί καθρέπτες πέφτει στά κεφάλια τῶν νέων μας ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ. Ἀλβανός θερίζει μέ καλάσνικοφ καί ἀχρηστεύει τή νεολαία μας ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ. Φυσικά φαινόμενα, πλημμῦρες καί ἄλλα τρομακτικά σημεῖα, σαρώνουν τήν πατρίδα μας μέ ἀπίστευτη σφοδρότητα, ἐπιτείνοντας τήν οἰκονομική δυσπραγία τοῦ λαοῦ μας. Γιατί ἄραγε συμβαίνουν ὅλα αὐτά; Μήπως ἐξαιτίας τῆς ἀπομάκρυνσης καί τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τόν Σωτῆρα Χριστό;  Ἄραγε, παραχωρεῖ ὁ Θεός  καί λειτουργοῦν οἱ πνευματικοί νόμοι;

Παντοῦ ἀπογοήτευση καί ἀποτυχία σέ κάθε προσπάθεια συμφιλίωσης καί συνεννόησης.

Οἰκονομική ἐξαθλίωση καί σκληροκαρδία στίς διαπραγματεύσεις μέ τούς ἑταίρους - ἐπιζητοῦν ἀκόμα καί τή φυσική μας ἐξόντωση.

Ἐπιβουλή ἐχθρικῶν κρατῶν ἐνάντια στήν ἀκεραιότητα τῆς πατρίδος.

Ἀκόμη καί στά πιό ἁπλά, π.χ. ἀθλητισμός, «πιάσαμε πάτο».

Στά σχολεῖα ἀξιολογήσεις. Δηλαδή ¨ὁ θάνατός σου ἡ ζωή μου¨ ἤ ἀλληλοφάγωμα. Καί σέ ὅλα αὐτά τά δεινά οὐδένας προβληματισμός, κανένα ἐρωτηματικό στίς σκέψεις καί τίς ἀποφάσεις τῶν πολλῶν. Ὅλα φορτώνονται στή «θεά-τύχη» ἤ στίς «θεῖες συμπτώσεις». Ἄνθρωποι «ἕως πότε βαρυκάρδιοι; ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ., 4:3).

Ἐν τούτοις, αὐτό τό τεσσαρακονθήμερο τῶν Χριστουγέννων, ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μέ τούς θεόπνευστους ὕμνους, τίς κατανυκτικές Θεῖες Λειτουργίες (σαρανταλείτουργο), τήν προσκύνησιν τῶν Ἱερῶν Λειψάνων σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια, πού εὐωδιάζουν καί θαυματουργοῦν, μᾶς ὑπενθυμίζουν τή φιλανθρωπία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τόν Ἀτίμητο Θησαυρό, τήν Θείαν καί Θεοποιόν Ἄκτιστον Χάριν, πού δωρεάν προσφέρει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἐπί τῇ Θείᾳ Γεννήσει Του καί καθιστᾶ αὐτούς, πού ἔχουν ἀρχή καί τέλος ἀπό τήν φύσι τους, ἀνάρχους καί ἀθανάτους (Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής). Ἔτσι καί ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος μή ζῶντας τήν ζωή πού ἔχει χρόνο, ἀλλά τήν «ἀΐδια καί θεία ζωή, πού προέρχεται ἀπό τόν Λόγο πού κατοίκησε μέσα του», ἔγινε κατά Χάριν χωρίς ἀρχή καί χωρίς τέλος. «Αὐτό εἶναι τό εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ,...διά μέσου τοῦ Υἱοῦ πού σαρκώθηκε καί χαρίζει ὡς μισθό σέ ὅσους πείθονται σ΄Αὐτόν τήν ἀγέννητη θέωσι» (Παλαμ.Ταμεῖον, σελ.484-485).

Ἀδελφοί μου, ἄς ὁδηγηθοῦμε εἰ δυνατόν ὅλοι σέ μετάνοια καί νά χρησιμοποιήσουμε ἄδολα αὐτόν τόν πνευματικό καί ὑπερκόσμιο πλουτισμό σάν κόσμημα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας καί συγχρόνως μέ πανελλαδικήν πρόσκλησιν, μετέχοντες στήν προσκύνησιν τοῦ Θείου Βρέφους, ἡ Ἑλλάδα μας νά θεωθεῖ καί ἡ γῆ μας νά γίνει οὐρανός ἀφοῦ ὁ Θεός γίνεται Υἱός ἀνθρώπου καί δίδεται ἔτσι ἡ δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος κατά Χάριν νά γίνει υἱός Θεοῦ. «Ἡ ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανὸν διήκουσα, κλῖμαξ οὐράνιος, δι΄ἧς Θεοῦ Λόγος, τοῖς βροτοῖς ὡμίλησεν, εὐλογημένη Πάναγνε, ἀνερμήνευτον θαῦμα, ἀκατανόητον ὅραμα, σῶζε τοὺς εἰς σὲ καταφεύγοντας»(Θεοτοκίον α΄ὠδῆς,Νοεμβρίου κ΄).

Ἄς τρέξουμε, λοιπόν, στή Φάτνη τήν ἁγιασμένη τῆς Βηθλεέμ καί ἐκεῖ, στήν ὑπερκόσμια αὐτή συνάντηση τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων, νά προσκυνήσουμε τό Θεῖο Βρέφος καί ὅπως οἱ τρεῖς Μάγοι, δηλαδή οἱ ἐπιστήμονες ἀστρονόμοι, μαθηματικοί καί φιλόσοφοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γονάτισαν καί προσκύνησαν τόν Κύριο, προσφέροντάς Του τά δῶρα ἐκεῖνα πού Τόν ἐδείκνυον καί ὁμολογοῦσαν «Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα...κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα», σαφῶς νά διακηρύξουμε καί ἐμεῖς ὅπως ἐκεῖνοι, μ΄αὐτήν τήν ταπεινήν προσκύνησιν, ὅτι ἡ ἐπιστήμη καί ἡ φιλοσοφία εἶναι δωρεά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τότε καί μόνον τότε ὑπηρετοῦν τόν Ἄνθρωπο, τήν Ἀλήθεια καί τήν Δικαιοσύνη, ὅταν τίς θεωρήσουμε ὑπ᾿ αὐτό τό ὀπτικό πρῖσμα· δηλαδή στό μέτρο πού δέχονται καί διακονοῦν τή Μοναδικότητα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ὡς Μόνου Μεσσία, Σωτῆρα καί Λυτρωτῆ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Σέ κάθε ἄλλη ἀντίθετη περίπτωση καθίστανται ἐπικίνδυνες καί ἀφερέγγυες.

«Ἐλθὲ Παράκλητε Ἀγαθέ, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,

ὃν ἐπόθησε καὶ ποθεῖ ἡ ταλαίπωρός μου ψυχή, ...

ὅτι σὺ ὑπάρχεις πᾶν ἀγαθὸν καὶ πᾶσα δόξα καὶ πᾶσα τρυφὴ

καὶ σοὶ πρέπει ἡ δόξα, τῇ Ἁγίᾳ καὶ Ὁμοουσίῳ καὶ Ζωοποιῷ Τριάδι,

τῇ ἐν Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι σεβομένῃ τε καὶ γνωριζομένῃ

καὶ προσκυνουμένῃ καὶ λατρευομένῃ ὑπὸ πάντων πιστῶν

νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμὴν.»

(Ἁγ. Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου).

---

[1] Καταβασίες Χριστουγέννων, ὠδή α΄.

[2] «καί ἐγένετο ἐπ' ἐμὲ χεὶρ Κυρίου, καὶ ἐξήγαγέ με ἐν πνεύματι Κύριος καὶ ἔθηκέ με ἐν μέσῳ τοῦ πεδίου, καὶ τοῦτο ἦν μεστὸν ὀστέων ἀνθρωπίνων· καὶ περιήγαγέ με ἐπ' αὐτὰ κυκλόθεν κύκλῳ, καὶ ἰδοὺ πολλὰ σφόδρα ἐπὶ προσώπου τοῦ πεδίου, ξηρὰ σφόδρα. καὶ εἶπε πρός με· υἱὲ ἀνθρώπου, εἰ ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα; καὶ εἶπα· Κύριε Κύριε, σὺ ἐπίστῃ ταῦτα.  

καὶ εἶπε πρός με· προφήτευσον ἐπὶ τὰ ὀστᾶ ταῦτα καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς· τὰ ὀστᾶ τὰ ξηρά, ἀκούσατε λόγον Κυρίου. τάδε λέγει Κύριος τοῖς ὀστέοις τούτοις· ἰδοὺ ἐγὼ φέρω ἐφ' ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς  καὶ δώσω ἐφ' ὑμᾶς νεῦρα καὶ ἀνάξω ἐφ' ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ' ὑμᾶς δέρμα καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε· καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος.   

 καὶ ἐπροφήτευσα καθὼς ἐνετείλατό μοι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐμὲ προφητεῦσαι καὶ ἰδοὺ σεισμός, καὶ προσήγαγε τὰ ὀστᾶ ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ. καὶ εἶδον καὶ ἰδοὺ ἐπ' αὐτὰ νεῦρα καὶ σάρκες ἐφύοντο, καὶ ἀνέβαινεν ἐπ' αὐτὰ δέρμα ἐπάνω, καὶ πνεῦμα οὐκ ἦν ἐπ' αὐτοῖς.

 καὶ εἶπε πρός με· προφήτευσον ἐπὶ τὸ πνεῦμα, προφήτευσον, υἱὲ ἀνθρώπου, καὶ εἰπὸν τῷ πνεύματι· τάδε λέγει Κύριος· ἐκ τῶν τεσσάρων πνευμάτων ἐλθὲ καὶ ἐμφύσησον εἰς τοὺς νεκροὺς τούτους, καὶ ζησάτωσαν. καὶ ἐπροφήτευσα καθότι ἐνετείλατό μοι· καὶ εἰσῆλθεν εἰς αὐτοὺς τὸ πνεῦμα, καὶ ἔζησαν καὶ ἔστησαν ἐπὶ τῶν ποδῶν αὐτῶν, συναγωγὴ πολλὴ σφόδρα. » (Ἰεζεκιήλ,37:1-10)

[3] « ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει» (Ματθ.,12:30)