Τον Χριστό
τού Ευαγγελίου, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, έζησαν και κήρυξαν οι Πατέρες μας και
ακριβέστερα διατύπωσαν σε γλώσσα θεολογική και συγκεκριμένη όσα αφορούν στο πρόσωπό
Του, οι Πατέρες τής Δ’ Οικουμενικής Συνόδου στήν Χαλκηδόνα το 451 μ. Χ.
Οι Πατέρες
ομολόγησαν με παρρησία τίς δύο φύσεις τού Χριστού, θεία και ανθρώπινη, ενωμένες
στό ένα Πρόσωπο τού Θεού Λόγου, χωρίς να συγχέονται, να διαιρούνται, να τρέπονται
η μια στήν άλλη ή να χωρίζονται μεταξύ τους. Ο Χριστός επομένως είναι τέλειος
Θεός και τέλειος, δηλαδή αναμάρτητος άνθρωπος. Σαρκώθηκε από τα πανάχραντα αίματα
τής Παναγίας μας, τής υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, και θέλησε να
συναναστραφεί τον άνθρωπο για να τον κάνει θεό κατά χάρη. Με τον τρόπο αυτό,
απαντούσαν στην πλάνη ενός αρχιμανδρίτη, τού Ευτυχή, ο οποίος έλεγε ότι μια φύση
είχε ο Χριστός, τήν θεία, η οποία απορρόφησε πλήρως τήν ανθρώπινη, με αποτέλεσμα
να έχουμε ένα κράμα δύο φύσεων. Ο Χριστός τού Ευτυχούς δεν είναι λοιπόν ούτε τέλειος
άνθρωπος, αφού η θεία του φύση απορρόφησε τήν ανθρώπινή Του φύση, ούτε τέλειος
Θεός, εφόσον μετά από αυτήν τήν συγχώνευση δε έχει πλέον τήν αυτή φύση με τον Θεό
Πατέρα.
Μπορεί λοιπόν
αυτός ο Χριστός τού Ευτυχή να προσλάβει, να σώσει, να λυτρώσει και να θεώσει τον
άνθρωπο; Έχει σχέση αυτός ο Χριστός με τον Χριστό τής ιστορικής πραγματικότητας
και τού Ευαγγελίου; Ο Ευτυχής μέσα από αυτή του τήν διανοητική εσφαλμένη σύλληψη
είναι σαν να μας λέει να μην πλησιάσουμε στόν Χριστό γιατί θα μας εξαφανίσει,
θα μας πολτοποιήσει, θα μας λιώσει! Επιπλέον αν η ανθρώπινη φύση απορροφήθηκε
από τήν θεία ο Ιησούς τής Ιστορίας αποτελεί φάντασμα, ψευδαίσθηση. Μια τέτοια
φανταστική επινόηση σαρκωμένου Θεού δεν αποτελεί παρά έσχατη πλάνη που καμιά σχέση
με την πραγματικότητα δεν έχει. Τήν πραγματικότητα ενός Θεού που σαρκώθηκε,
συναναστράφηκε και έπαθε για μας, σταυρώθηκε, ετάφη και αναστήθηκε, ανελήφθη
και κάθισε στα δεξιά τού Πατέρα Του, για να τα καταστήσει όλα αυτά δώρο στόν άνθρωπο,
αν τελικά αυτός ο τελευταίος τό θελήσει.
Τελικά βλέπουμε
ότι σε κάθε αίρεση, δεν είναι ο Θεός που πλήττεται, αλλά ο άνθρωπος. Καταστρέφονται
τα εχέγγυα τής σωτηρίας του και η πνευματική του πορεία καθίσταται προβληματική.
Μελέτη,
προσευχή, συμμετοχή στα Μυστήρια τής Εκκλησίας, είναι τριπλή αναγκαιότητα τής
πνευματικής ζωής τού Χριστιανού. Οφείλουμε να μελετάμε τήν Αγία Γραφή και τα
συγγράμματα τών Πατέρων για να κατηχούμαστε πάνω στις μεγάλες σωστικές αλήθειες.
Να ρωτούμε άλλους εμπειρότερους και παλαιότερους πάνω σε θέματα που δεν κατανοούμε.
Να ζητάμε διευκρινίσεις, να διατυπώνουμε απορίες. Οι Πατέρες αλλάζουν ανά τις εποχές,
τό Άγιο Πνεύμα όμως, παραμένει το ίδιο μέσα στούς αιώνες και εκτός από τό ότι
παρηγορεί και στηρίζει, εμπνέει κιόλας τήν Εκκλησία, λαλεί στα ώτα της και
δίνει λόγο στό στόμα της.
Δεν έχει όμως
νόημα να μελετάει και να ενημερώνεται κανείς, αν ταυτόχρονα δεν εκζητάει αδιάλειπτα
το θείο έλεος και τον άνωθεν φωτισμό. Αυτό επιδιώκεται και επιτυγχάνεται, μάλλον
άνωθεν δίνεται, σε αυτόν που προσεκτικά και ταπεινά επιμένει και υπομένει. Ένας
ευλογημένος τρόπος που μας παρέδωσαν οι Πατέρες μας είναι η αδιάλειπτη επίκληση
Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, η οποία ταυτόχρονα είναι και διατύπωση τού
ακριβούς δόγματος. Το Κύριε παραπέμπει στήν θεία φύση τού Χριστού, το Ιησού στήν
ανθρώπινη και τό Χριστέ στήν Θεανθρωπότητά Του. Οι τρείς αυτές λέξεις αποτελούν
τό δογματικό μέρος τής προσευχής και τό ελέησόν με, αποτελεί το ικετευτικό της μέρος,
όπου ομολογούμε τήν αμαρτωλότητά μας, τήν αποτυχία μας, την αστοχία μας. Αποτελεί
τήν περίληψη τού Ευαγγελίου, θα λέγαμε, τήν οποία κάθε Χριστιανός μπορεί αδιάλειπτα
να φέρει στα χείλη, τον νού ή τήν καρδιά του.
Ένα τρίτο
σημείο το οποίο πρέπει να τονιστεί είναι η συχνή συμμετοχή μας, έπειτα από την
απαραίτητη προετοιμασία στό σωστικό μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας. Προνομιακά οι
Ορθόδοξοι, έχουμε τον αληθινό Θεό, βρώσιμο και πόσιμο, Θεό που ενθρονίζεται και
απαστράπτει πάνω στό Θαβώρ τής καρδιάς μας και μας μεταμορφώνει με τρόπο υπέρτερο
και από αυτόν τής ιστορικής Μεταμόρφωσής Του πάνω στό Θαβώρ ενώπιον τών τριών
προκρίτων από τούς μαθητές Του.
Τώρα ο καθένας
από μας μπορεί όχι μόνο τέκνο αγαπημένο του Χριστού και τής Εκκλησίας να γίνει,
αλλά και Πατέρας τής Εκκλησίας και λύχνος και πρόκριτος μαθητής, ο οποίος
αγκαλιάζοντας τον θησαυρό τής Παράδοσης, όπως ακριβώς ο Ιωάννης έλαβε εις τα ίδια
τήν Παναγία Μητέρα τού Θεού, εγκολπώνεται και μεταδίδει τον ζωντανό στούς αιώνες
Χριστό.
Αρχιμ. Ε.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου