Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΙΣΟΒΙΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ

            Την ομολογία για τον Χριστό ως Σωτήρα και Θεό ενώπιον τών ανθρώπων εγκωμιάζει στήν σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Κύριος, αγαπητοί αδελφοί. Πράγματι, το φρόνημα τού αληθινού χριστιανού φαίνεται από την μετά διακρίσεως ομολογία τού αγίου ονόματος του Χριστού ενώπιον ανθρώπων εχθρικών προς τήν διδασκαλία τού Κυρίου. Η με παρρησία ομολογία αυτή αποδεικνύει τον πιστό, αληθινό συγγενή τού Χριστού, ο οποίος κατόπιν θα τον ομολογήσει σαν τέτοιο ενώπιον τού Πατέρα του.

            Είναι πολύ καίριος ο λόγος τού Κυρίου ειδικά στήν σημερινή εποχή, όπου μάς διακρίνει ένα πνεύμα (υπερήφανο) δειλίας στό να ομολογούμε – όταν χρειάζεται φυσικά – ότι είμαστε χριστιανοί, ότι νηστεύουμε, ότι εκκλησιαζόμαστε. Μάλιστα σκεπτόμαστε ακόμη και τον σταυρό μας να κάνουμε περνώντας έξω από κάποια εκκλησία. Πολλοί από εμάς νομίζουμε ότι καλώς πράττουμε για να μη σκανδαλίσουμε τούς αντιφρονούντες, ας αποτελούν και μειοψηφία, αφού τελευταίως σεβόμαστε πάρα πολύ τίς απόψεις μειοψηφιών, σε τέτοιο βαθμό ώστε να οφείλει να υποχωρεί η πλειοψηφία από δημοκρατική ευαισθησία. Ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης ωστόσο είναι πολύ λακωνικός και σαφής: Δειλία εστίν εκτροπή πίστεως.

            Η αγάπη στόν πατέρα και τήν μητέρα είναι διαφορετική από τήν αγάπη στόν Χριστό. Λένε πώς όταν είναι υγιής, η αγάπη τής μητέρας προς τό παιδί, είναι η πιο ανιδιοτελής αγάπη που υπάρχει. Κι όμως ο Χριστός εδώ, υπεισέρχεται και στήν αγάπη τού ανθρώπου προς τούς γονείς του, λέγοντας πως αν τοποθετούμε τούς γονείς μας πάνω από Αυτόν, δεν τού είμαστε άξιοι.

            Δεν πρόκειται για διαφορετικές αγάπες, αλλά για διαφορετικές οντολογικές τροχιές. Η σωστή αγάπη από και προς τούς γονείς είναι όντως κάτι συγκλονιστικό και προσανατολίζει τον άνθρωπο σωστά μέσα στόν κόσμο που θα ζήσει, χτίζοντας σωστά τήν ψυχοσωματική του υπόσταση. Υποφέρουν όντως οι άνθρωποι που δεν γνώρισαν τήν σωστή αγάπη από τους γονείς τους. Η αγάπη όμως τού Χριστού για τον άνθρωπο είναι κάτι το ανατρεπτικό: νικάει τον θάνατο. Γι αυτό και με την εξουσία του ως Θεού υπεισέρχεται και στις πιο στενές ανθρώπινες σχέσεις. Μόνο σαν Θεός μπορεί να το κάνει αυτό, γιατί αν ήταν μόνο άνθρωπος και ζητούσε τέτοιου είδους αποκλειστικότητα, θα ήταν η απεχθέστερη, η φρικτότερη μορφή τής ανθρωπότητας. Συνεπώς, αγαπώντας τον Χριστό και ομολογώντας τον και με τούς λόγους, αλλά και με την ζωή μας, νικάμε τον θάνατο, που είναι το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο.

            Σταυρός, ταφή και ανάσταση αποτελούν τριπλή αναγκαιότητα τής πνευματικής ζωής, σαρκωμένη ομολογία τής πίστης στόν Χριστό. Ο σταυρός θυμίζει τήν ματωμένη πορεία τών αγίων τού Θεού, τούς οποίους οφείλουμε να μιμούμαστε σηκώνοντας τον σταυρό του ο καθένας. Σταυρώνουμε τίς αισθήσεις μας και δοκιμάζουμε τό άλγος τού σταυρού. Η ταφή θυμίζει τον εγκλεισμό τού νού στό βάθος τής καρδιάς συντροφιά με τό θείο όνομα. Εκεί ο νούς ενώνεται με τήν καρδιά και τελούνται γαμήλια δείπνα παρόντος τού Τριαδικού Θεού. Έτσι ανασταίνεται ολόκληρος ο άνθρωπος.

            Υπήρξαν άνθρωποι που δέχτηκαν το κάλεσμα τού Θεού και κατόπιν έγιναν επιλήσμονες τής τιμής που τούς έγινε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ιούδας. Ο Ιούδας ως ομαδικός ενοχικός αρχέτυπος στήν γλώσσα τής ποιμαντικής ψυχολογίας και ως τρόπος συμπεριφοράς επηρεάζει τον άνθρωπο, στό να γίνει επιλήσμων, ρίψασπις και στό τέλος να καταποθεί από τήν δαιμονική λύπη και αν είναι δυνατόν να αυτοκτονήσει. Άλλωστε, ξέρουμε όλοι πως ο διάβολος ανθρωποκτόνος ήν απ’  αρχής. Άλλοι πάλι ξεκίνησαν τήν ζωή τους με τον Χριστό έχοντας βαρύτατο παρελθόν και έλαμψαν διά τής μετανοίας. Κλασσικό παράδειγμα αυτής τής πορείας αποτελεί η οσία Μαρία η Αιγυπτία. Στο συγκλονιστικό βίο της βλέπει κανείς πόσο μεγάλη είναι η δύναμη τής μετανοίας και τής προσευχής που σώζει από τήν απόγνωση. Δίκαια η Εκκλησία μας τοποθέτησε τήν μνήμη της μέσα στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή για να αποτελεί ανά τους αιώνες εμψυχωτικό παράδειγμα τού «οι έσχατοι έσονται πρώτοι».

            Υπήρξαν βέβαια και οι χριστιανοί εκείνοι, οι οποίοι παρέμειναν πιστοί στήν κλήση τους από τήν πρώτη στιγμή με όλους τούς πειρασμούς και τα εμπόδια που συνάντησαν. Ήταν εκείνοι που έκαναν υπομονή στούς ανέμους τών πειρασμών, στόν καύσωνα και τον παγετό τών παθών, εκείνοι που αν και έπεφταν σηκώνονταν και πάλι έπεφταν και πάλι σηκώνονταν, προσανατολισμένοι σταθερά στό πρόσωπο τού Χριστού.

            Σε οποιαδήποτε ομάδα κι αν ανήκουμε αγαπητοί αδελφοί, ας μας εμπνέει το ότι ο Κύριος θέλει όλους να μας σώσει, αρκεί να τό θέλουμε κι εμείς.

Αρχιμ. Ε.Τ.