ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΛΗΘΩΣ!

            Χριστός Ανέστη, αγαπητοί αδελφοί! Το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού είναι εκείνο που τέμνει την Ιστορία και τα ανθρώπινα πλήθη: την Ιστορία σε πρό Χριστού και μετά Χριστόν, ώστε ο Χριστός να είναι το κέντρο και του γραμμικού χρόνου, όπως δεν το πέτυχε κανείς έως τώρα στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά και τα ανθρώπινα πλήθη σε εκείνους που τον θεωρούν κέντρο της ζωής τους και της ύπαρξής τους και τον εμπιστεύονται και σε εκείνους που τον μάχονται ασταμάτητα, τον διώκουν, τον συκοφαντούν, κυρίως στα πρόσωπα αυτών που τον ακολουθούν.

            Θεμέλιο της πίστης μας, αποτελεί η Ανάσταση τού Χριστού, πράγμα που διακηρύσσει περίτρανα ο απόστολος Παύλος: « ει δε ανάστασις νεκρών ούκ έστιν, ουδε Χριστός εγήγερται· ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών». Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, ποιος ο λόγος να πιστεύουμε σε Αυτόν; Αν η ζωή μας καταντούσε να είναι ένα γραμμικό χρονικό διάστημα μεταξύ μιάς ημερομηνίας γέννησης και μιάς ημερομηνίας θανάτου, υπάρχει ανοητότερο πλάσμα από τον άνθρωπο πάνω στην γή;

            Δεν υπάρχει νόημα στο να ζει κανείς, αν δεν δώσει νόημα στην ζωή του ο Θεάνθρωπος. Χωρίς τον Χριστό, λέει ο μεγάλος Σέρβος θεολόγος και όσιος πλέον πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, ο χώρος και ο χρόνος καταντούν τέρατα για τον άνθρωπο, ένα φοβερό ανυπόφορο δίδυμο, ένας αφόρητος ζυγός. Μόνον όταν εμβολιάζεται ο χρόνος στην αιωνιότητα, δηλαδή στην θεανθρωπότητα αποκαλύπτεται το νόημά του και μόνον όταν ο χώρος μας εμβολιαστεί στον αναστημένο Χριστό ευλογείται, αγιάζεται, νοηματοδοτείται. Κοντολογίς, χώρος και χρόνος μας γίνεται το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η Εκκλησία του. Από την Ανάσταση του Χριστού και μετά, όλοι κρινόμαστε μέσα στο φώς του Χριστού. Δεν έμεινε τίποτε πλέον αφώτιστο, σκαιό, ασαφές. Αυτός που εμπιστεύεται τον Χριστό, τον κάνει φίλο του, αδελφό του, δεν κρίνεται και, τελειώνοντας τούτο τον βίο, μεταβαίνει « εκ του θανάτου εις την ζωήν». Αυτήν την εμπειρία γεύεται ήδη ο χριστιανός μέσα στην θεία Λειτουργία: την συγκατοίκηση με τον Χριστό μέσα στην καρδιά του και την ανείπωτη παρηγορία αυτού του συγχρωτισμού. Μέσα στο αναστάσιμο φώς του Χριστού, η θεία Λειτουργία συγκεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα της θείας Οικονομίας, τα οποία γίνονται μέρος της προσωπικής ιστορίας του καθενός.

            Αντίτυπο των ουρανίων πραγματικοτήτων είναι η θεία Λειτουργία. Μέσα στο φώς της Ανάστασης του Χριστού κατανοεί κανείς και την έλευση του Χριστού στον κόσμο δια της Μικράς Εισόδου, και την πορεία προς τον Γολγοθά και τον Τάφο δια της Μεγάλης Εισόδου, και της Αναστάσεως δια της συμμετοχής του στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αλλά και της Πεντηκοστής διά του θριαμβικού ύμνου «Είδομεν το φώς το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον». Όλα τα γεγονότα της θείας Οικονομίας τα ζεί ο πιστός ως φάσεις πνευματικών μεθηλικιώσεων εν Χριστώ μέσα στην καρδιά του, και βρίσκεται από τούτη κιόλας την ζωή, στα πέραν τούτης της ζωής, στα επέκεινα, ή μάλλον η ερχόμενη και πάντα παρούσα Βασιλεία του Αναστάντος μας καλεί εκ των εγκάτων: Ζούμε την Ανάσταση του Κυρίου σε κάθε θεία Λειτουργία!

            Η αδικία και η βιαιότητα είναι τα χαρακτηριστικά τού θανάτου γιατί δεν άρπαξε τον Αδάμ και την Εύα, αλλά τον δίκαιο Άβελ, και μάλιστα με φονικό, βίαιο τρόπο. Όμως απατήθηκε, γιατί κατάπιε Θεό καλυμμένο κάτω από αναμάρτητη σάρκα. «Δηλητηριάστηκε» και έβγαλε και όσους « έφαγε» πριν από αυτόν. Άδειασε το βασίλειό του. Κενώθηκε ο θάνατος, απονευρώθηκε.

            Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο γιατί νίκησε την αμαρτία, π ου ήταν το φαρμακερό κεντρί του. Ο θάνατος προέρχεται από την αμαρτία. Διά της σταυρικής θυσίας του Χριστού, καταργείται η αμαρτία και επομένως ο θάνατος.

            Με μέσα τον Αναστημένο Χριστό και την αγία Εκκλησία του πολεμάμε πολύ πιο εύκολα έναν νικημένο εχθρό, τον διάβολο. Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε πρωτότοκος από τους νεκρούς, με την επίκληση του παντοδύναμου Ονόματός του, τον πνευματικό αγώνα και την συμμετοχή στην κοινωνία του Σώματος και Αίματός του, ανασταινόμαστε κι εμείς από τα μνήματα των παθών και της αμαρτίας: η αμαρτία θανατώνει τον άνθρωπο· όταν όμως αυτός μετανοήσει και επιστρέψει με τόν τρόπο ζωής του στον Χριστό, βιώνει μια νεκρανάσταση.

            Ξεκινάει άλλη ζωή, «άλλην βιοτήν». Ο Χριστός γίνεται γι αυτόν τροφή και ποτό, τρυφή πνευματική και βάλσαμο παρηγορίας και όντως μπαίνει ο άνθρωπος σε μια καινούρια αναστάσιμη σχέση με τον Θεάνθρωπο, τον συνάνθρωπο και την κτίση.

Αρχιμ. Ε.Τ.