Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

                Μέσα στην Εκκλησία ο πιστός ζεί μια διπλή πνευματική εμπειρία. Η πρώτη είναι η συμμετοχή στό μυστήριο τής ενσάρκου οικονομίας τού Θεανθρώπου, τήν κοινωνία τής χάριτος τού Αγίου Πνεύματος και παιδαγωγείται στό θαύμα τής εν Χριστώ τελειώσεώς του.

                Η δεύτερη εμπειρία είναι η κοινωνία του με τους άλλους πιστούς ως κοινωνία ανθρώπων πιστών αλλά και με όλες τις αδυναμίες και ατέλειές τους. Και μέσα σ’ αυτές καλούνται να δείξουν αλληλεγγύη και κατανόηση ο ένας στόν άλλο, ώστε από κοινού να αγωνίζονται για τόν κοινό σκοπό που είναι η σωτηρία και η θέωσή τους. Να αναπτύξει ο καθένας εκκλησιαστικό ήθος και συμπεριφορά απέναντι στον ομόπιστο συνάνθρωπό του. Όπως λέει και ο άγιος Ι. Χρυσόστομος, από τήν στιγμή που είναι κανείς άνθρωπος είναι φυσικό και αναγκαίο να αναμιγνύεται, να επικοινωνεί με ανθρώπους.

                Μέσα στόν κοινό χώρο τής Εκκλησίας δεν καταργείται ο άνθρωπος και η κοινωνική του συμπεριφορά. Ήδη από τήν πρώτη Αποστολική Εκκλησίας παρουσιάσθηκαν εκδηλώσεις ανθρώπινης αδυναμίας. Παραπονούνταν οι ελληνόφωνοι ότι παραγκωνίζονται στίς τράπεζες τής αγάπης από τούς εβραιόφωνους πιστούς. «Εγένετο γογγυσμός», δηλαδή παράπονα και διαμαρτυρίες μέσα στήν πρώτη χριστιανική κοινότητα. Αυτό δείχνει ότι οι πιστοί μέσα στήν Εκκλησία δεν παύουν να είναι και άνθρωποι. Μπορεί ο κύριος σκοπός τους να είναι ο φωτισμός και ο αγιασμός τους, όμως αυτόν τόν σκοπό τόν προσεγγίζουν ως άνθρωποι «φέροντες ασθένειαν», δηλαδή με αδυναμίες και ατέλειες.

                Επειδή ο άνθρωπος δεν είναι ασώματος αλλά, όπως αναφέρει και ο Μέγας Βασίλειος, είναι διφυής, δηλαδή αποτελείται από ψυχή και σώμα, είναι επόμενο ότι, για να προσεγγίσει τό πνευματικό μεγαλείο τής εν Χριστώ τελειώσεως, χρειάζεται βοήθεια. Και μάλιστα από Εκείνον που έζησε τήν ανθρώπινη φύση ως πραγματικός άνθρωπος, πλήν τής αμαρτίας.

                Ο Κύριος είναι τέλειος Θεός αλλά και τέλειος άνθρωπος. Δεν παύει όμως να γνωρίζει όσο κανείς τις ανθρώπινες αδυναμίες μας και ατέλειές μας. Γι αυτό και στό συγκεκριμένο πρόβλημα φώτισε τούς Αποστόλους να μεριμνήσουν άμεσα και να καλυφθούν οι ανάγκες που προέκυψαν.

                Δόθηκε η λύση με τήν σύσταση τού θεσμού τών Διακόνων. Συμβούλευαν τούς πιστούς να διαλέξουν επτά άνδρες που διακρίνονταν για τήν αρετή τους, τήν θεία φώτιση και τήν σύνεσή τους, ώστε να αναλάβουν τήν πρόνοια κάλυψης τών αναγκαίων τροφών για όλους, χωρίς να παραθεωρείται κανείς.

                Και η προτροπή τών Αποστόλων έλαβε σάρκα και οστά. Επιλέγησαν οι καλύτεροι. Παρά ταύτα όμως χρειάσθηκε να προσευχηθούν γι αυτούς οι Απόστολοι και να επιθέσουν τα αποστολικά τους χέρια πάνω στίς κεφαλές τών εκλεγμένων υποψηφίων για να έλθει η χάρη τού Αγίου Πνεύματος. Διότι η χάρη θεραπεύει και ενισχύει τήν ασθένεια τής ανθρώπινης φύσεως και αναπληρώνει με τήν δωρεά τών θείων χαρισμάτων τις ανθρώπινες ελλείψεις. Με αυτόν τόν τρόπο, δηλαδή τήν χειροτονία τών Διακόνων από τούς Αποστόλους, καλύφθηκε η ανάγκη τών πιστών που συνευρίσκονταν στίς τράπεζες τής αγάπης τής πρώτης Αποστολικής Εκκλησίας και ταυτόχρονα θεσμοθετήθηκε ο πρώτος βαθμός τής ιεροσύνης, ο βαθμός τού Διακόνου.

                Ο Χριστός είναι η κεφαλή τής Εκκλησίας και ο μόνος φιλάνθρωπος Κύριος. Διήλθε τήν επίγεια ζωή Του ευεργετώντας τούς συνανθρώπους Του μέσα στήν κοινωνία. Αυτός οριοθέτησε τήν χριστιανική συμπεριφορά λέγοντας «αγαπήσεις τόν πλησίον σου ως σεαυτόν», για να μετατρέψει τήν ανθρώπινη κοινωνία σε κοινωνία αγάπης και προσφοράς. Εκείνος είναι που ελεεί χωρίς υποτιμητικές διακρίσεις. Και θέλει όλοι οι άνθρωποι να γίνουν ένα, μια κοινωνία αγάπης Θεού «ίνα ώσιν έν», όπως παρακάλεσε τόν Πατέρα Του στήν Αρχιερατική Του προσευχή.

                Τί άραγε εμποδίζει τις σύγχρονες κοινωνίες να κάνουν πράξη αυτήν τήν ουράνια επιδίωξη; Οι προσωπικές αμαρτίες τού καθενός; Τα προσωπικά μας πάθη; Γιατί δεν τα παραμερίζουμε με τήν βοήθειά Του; Εκείνος μας προτρέπει να πάμε κοντά Του, όσοι είμαστε κουρασμένοι από τα προσωπικά μας λάθη και φορτωμένοι απογοήτευση από τις  κοινωνίες που έφτιαξαν τα διάφορα συμφέροντα. Και έχει τήν δύναμη να μας ανακουφίσει, να μας αναπαύσει. Αρκεί να τόν πιστέψουμε. Εκεί βρίσκουμε τό κλειδί που θα ξεκλειδώσει τήν σκληρότητα τής καρδιάς μας για να εισέλθει η απλότητα τής χάριτος.

                Παράδειγμα ο άγιος Στέφανος που, για τήν πίστη του και τήν προσφορά του στήν αγάπη τού πλησίον, αξιώθηκε να δεί τόν Υιό του Θεού εκ δεξιών τού Πατρός, ενώ οι επιλήσμονες φαρισαίοι και γραμματείς παρέσυραν τόν όχλο να τόν λιθοβολήσει. Παράδειγμα και η ασθενής γυναικεία φύση τών Μυροφόρων που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στήν διάδοση τού Ευαγγελίου τής ειρήνης και τής αγάπης και αξιώθηκαν να γίνουν οι πρώτοι κήρυκες τής Αναστάσεως τού Κυρίου.

                Από τήν άλλη πλευρά όμως, όσοι νιώθουμε συνειδητά μέλη τής Εκκλησίας να μην περιχαρακωνόμαστε στήν προσωπική μας σωτηρία και μόνο. Αλλά να δείξουμε πνεύμα αλληλεγγύης χωρίς διακρίσεις σε όσο τό δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Για να νιώσουν τήν ζεστασιά τής χριστιανικής αγάπης. Για να πεισθούν ότι η Εκκλησία είναι κοινωνία αγάπης και αγκαλιάζει όλους τούς ανθρώπους.

Αρχιμ. Χ.Ν.