Ἡ Ἄλλη Ἑλλάδα

Θεέ μου! Πόσα λένε τὰ ἀγάλματα δίχως νὰ μιλοῦν. Κι ὕστερα παντοῦ μιὰ μουσική. Καὶ φῶς! Λόγος καὶ Μουσικὴ καὶ Φῶς. Αὐτά. Αἰῶνες πρίν... Αἰῶνες μετά... Γιὰ πάντα. Μὲς τὴν αἰωνιότητα μικρὲς φιγοῦρες στραμμένες στὸν οὐρανό. Στὴν παντοκρατορία τοῦ Γαλάζιου. Στὸ φῶς. Στὸν Θεὸ τὸν Ἴδιο. Ποὺ ἐμεῖς πιὰ κινδυνεύουμε νὰ ἀπολέσουμε. Καὶ ἐκεῖνα τὰ μικρὰ ἀγάλματα, τὰ εἰδώλια, τὰ πρῶτα - πρῶτα, εἶχαν ἤδη βρεῖ. Γιατί τάχα νὰ κρατοῦσαν ψηλὰ τὰ κεφάλια, εἴ μὴ μόνον γιὰ νὰ συνομιλήσουν μὲ τὸν Ἕνα; Ποὺ διαπερνοῦσε τὴ διαφάνεια τοῦ μαρμάρου, διασποῦσε τὴν ὕλη καὶ σκορποῦσε Μουσικὴ μέσα στὶς μικρὲς λευκὲς ψυχές... Στὸ Αἰγαῖο... Κάποτε... Γιὰ πάντα. Ἡ πρώτη - πρώτη Μουσική. Ὁ Λόγος. Τὸ Φῶς. Κάποτε... Γιὰ πάντα. 

Γιατί, στὸ μεταξὺ καὶ αἰῶνες μετά, κάποιοι λὲν πὼς ἡ Ἑλλάδα ἐσιώπησε. Ἐσίγησεν τὸ λᾶλον ὕδωρ. Τελευταῖα, καὶ ἀπὸ πάντα βεβαίως, διαχέεται ἡ φήμη ὅτι ἐσιώπησε καὶ ὁ Λόγος. Ἤ - πιὸ βολικὸ αὐτό - πὼς δὲν ὑπῆρξε ποτέ. Παράλληλα, αὐτὸ τὸ ἰδιαίτερο φῶς, αὐτὸ τὸ "ὅτι καλὸν" μπῆκε στὸ στόχαστρο, ὡς μέγας ἐχθρός. Λίγο πιὸ πρὶν ἢ καὶ ταυτόχρονα, πάντως σὲ χρόνους κοντινούς, ἡ Μουσικὴ ἔγινε θόρυβος. Συγχρόνως ποινικοποιήθηκε καὶ ἡ ἀνάσα. Αὐτά, κάτω ἀπὸ γκρίζους οὐρανούς. Δηλαδή, ὅτι ἦταν διαχωρισμένο ἀπὸ πάντα, σὲ χρόνο Ἄχρονο... "...καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ Φῶς ὅτι καλὸν καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους", ἀλλοίμονον, πολεμιέται νὰ γίνει κάτι ἐνδιάμεσο, ἀσαφές, ἀπροσδιόριστο καὶ ἐν τέλει, ἀνάποδο: 

Τὸ Φῶς, σκοτάδι.Ἡ Μουσικὴ, θόρυβος.Τὸ Γαλάζιο, γκρίζο. Ἡ Ἑλλάδα, χῶρος.Ἡ ἀνάσα,καταδίκη. Ὁ Ἄνθρωπος, τέρας. Ὁ Θεὸς, δαίμων.

Ὡραῖα! 

Ξεχνοῦν ὅμως, 

πὼς πίσω, πέρα καὶ πάνω ἀπ'όλα αὐτὰ ὑπάρχει ἕνας ἄλλος κόσμος. Ποὺ ἐπιμένει. Νὰ ἀνασαίνει. 

Καὶ ἡ ποίησις εἶναι ἀνάσα. Ἀναγκαιότης. 

Καὶ ἡ Μουσικὴ εἶναι ὁ Λόγος. 

Καὶ "ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν." 

Καὶ ἐκεῖνος στέργει πάντα "ὅ,τι καλόν". 

Καὶ ἔχει ἤδη διαχωρίσει το Φῶς ἀπὸ τὸ Σκότος. 

Ἔτσι. 

Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ἐπίσης ὅτι πιθανόν, μιᾶς καὶ τὸ ἐδημιούργησε, στέργει ἰδιαιτέρως καὶ τὸ Ἀρχιπέλαγος. Τὸ φωτεινό. Τὸ γαλάζιο. Μπορεῖ καὶ νὰ ἀναπαύεται - ποιός ξέρει; στοῦ Αἰγαίου το φῶς. 

Τὸ Φῶς, ἀγαπᾶ τὸ φῶς... "Ὅτι καλόν". Καί τη Μουσική. Καὶ τοὺς μικροὺς Μουσικούς. Αὐτούς, ποὺ πρῶτοι - πρῶτοι, πῆραν τὴν ἅρπα τους, σήκωσαν τὸ κεφάλι τους στὸν οὐρανό, καὶ ἔντυσαν τὸ λόγο μὲ μουσική, καὶ γεννήθηκε ποίησις καὶ ἔλαμψε τὸ φῶς στὸ λευκὸ τοῦ μαρμάρου, καὶ δυνήθηκε τὸ ἀνήμπορο χέρι τοῦ ἀνθρώπου νὰ κρατήσει τὴ στιγμὴ μὲς τὴν Αἰωνιότητα. Καὶ νὰ στείλει ὡς μήνυμα συμπαντικό, τὸν ἀγγελιαφόρο του. Μικρό, ὑπόλευκο, παλαιὸ μὲ δύο κομμένα χέρια, μὲ μοναδική του ἁρματωσιὰ μιὰν ἅρπα χωρὶς χορδές. 

Γιὰ νὰ ξαναθυμήσει πὼς τὸ φῶς εἶναι Φῶς καὶ πὼς τοῦ Αἰγαίου τὸ γαλάζιο, γαλάζιο θὰ μείνει γιὰ πάντα ὅταν... ὅταν πάρει βαθιὰ ἀνάσα αὐτὴ ἡ ἄλλη Ἑλλάδα ποὺ ὑπάρχει .

Καὶ ὑπομένει, 

καὶ ἐπιμένει, 

νὰ ἀνασαίνει καὶ νὰ ὀνοματίζει το φῶς, Φῶς, 

Καὶ τὸν λόγο, Λόγο. 

Αὐτή, ἡ ἄλλη Ἑλλάδα! 

https://arpistis.blogspot.com/