5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· 6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· 7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. 8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. 9 ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. 10 ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. 11 ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· 12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. 13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. 14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.
Νεοελληνική απόδοσις
Βγήκε ο σποριάς για να σπείρει το σπόρο του· καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο, όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν τα πουλιά. Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δεν είχε υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και, όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους, τους έπνιξαν. Άλλοι όμως έπεσαν στο γόνιμο έδαφος, φύτρωσαν κι έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο. Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: « Όποιος έχει αυτιά για ν’ακούει ας τα ακούει ». Οι μαθητές του τότε τον ρωτούσαν: « Τι σημαίνει η παραβολή αυτή; » Εκείνος τους απάντησε: « Σ’ εσάς έδωσε ο Θεός να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, ενώ στους υπόλοιπους αυτά δίνονται με παραβολές, ώστε να κοιτάζουν και να μη βλέπουν και ν’ ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν ». Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Οι σπόροι που έπεσαν στο δρόμο είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο του Θεού, έρχεται όμως ύστερα ο διάβολος και τον παίρνει απ’ τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν. Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο, τον δέχονται με χαρά. Δεν έχουν όμως ρίζα· γι’ αυτό πιστεύουν για λίγο διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας, απομακρύνονται. Αυτοί που έπεσαν στ’ αγκάθια είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο, συμπορεύονται όμως με τις φροντίδες, με τον πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής, πνίγονται απ’ αυτά και δεν καρποφορούν. Με το σπόρο που έπεσε στο γόνιμο έδαφος εννοούνται όσοι άκουσαν το λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, τον φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή.
Σχολιασμός
Την Δ΄ Κυριακή Λουκά αναγινώσκεται η παραβολή του σπορέως. Η Εκκλησία όρισε την ανάγνωση αυτής της περικοπής κατ’ αυτή την περίοδο, καθότι την εποχή αυτή γίνεται η σπορά των αγρών και έτσι οι εικόνες τις οποίες ο Κύριος χρησιμοποιεί στην παραβολή είναι πιο έντονες στη σκέψη των ακροατών.
Το ευαγγέλιο μας μιλά για ένα γεωργό ο οποίος βγήκε να σπείρει τα χωράφια του. Καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο, όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν τα πουλιά. Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δεν είχε υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και, όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους, τους έπνιξαν. Άλλοι όμως έπεσαν στο γόνιμο έδαφος, φύτρωσαν κι έδωσαν καρπό. Ο σπορέας είναι ο ίδιος ο Κύριος, είναι Aυτός που ποίησε τον ουρανό και τη γη. Είναι Αυτός που για την μεγάλη του αγάπη προς τον άνθρωπο, έγινε άνθρωπος· ταπεινώνοντας έτσι τον εαυτό του.
«Σπείραι τον σπόρον αυτού».
O σπόρος που αναφέρεται στην παραβολή, είναι ο λόγος της διδασκαλίας, τα λόγια της αιώνιας ζωής, οι εντολές της αθανασίας, η επαγγελία της νέας ζωής, το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών (Γρηγ. Παλαμά, ΕΠΕ τόμος 11, 116), είναι τα λόγια που βγήκαν από το στόμα του Χριστού, του Λόγου του Θεού.
O Κύριος λοιπόν βγήκε να σπείρει το λόγο Του, την ελπίδα στις καρδιές των ανθρώπων που αυτές είναι σαν χωράφι που δέχεται τα πνευματικά σπέρματα. Ένα μέρος όμως των σπόρων, έπεσε στο δρόμο όπου καταπατήθηκε και φαγώθηκε από του πουλιά. Ο λόγος του Θεού σε αυτή τη περίπτωση ακούστηκε από ανθρώπους οι οποίοι ήταν τελείως έξω από την κύρια και ευθεία οδό. Και έτσι τα πετούμενα η αλλιώς τα εναέρια δαιμονικά πνεύματα κατέφαγαν το λόγο του Θεού.
Ένα άλλο μέρος των σπόρων έπεσε πάνω σε πετρώδες έδαφος, όπου δεν υπάρχει χώμα για να κρατιέται υγρασία και να μπορεί ο σπόρος να μεγαλώσει. Ό λόγος του Θεού σε αυτή τη περίπτωση, δεν βρήκε θέση στη σκληρή καρδιά αυτών των ανθρώπων. Δεν μπόρεσε ο λόγος του Θεού να σπάσει την σκληράδα της ψυχής, και έτσι αφαιρέθηκε από την καρδιά τους, ο λόγος του Θεού. Είναι λοιπόν οι άνθρωποι εκείνοι που άκουσαν το λόγο του Θεού, όμως ο λόγος δεν μπορούσε να καρποφορήσει πάνω στο πετρώδες έδαφος της καρδιάς τους και ξηράθηκε.
Ένα άλλο μέρος των σπόρων έπεσε μέσα στα αγκάθια. Αυτές οι ψυχές ήταν προσκολλημένες στα σωματικά και πρόσκαιρα. Οι καρδιές αυτών των ανθρώπων ήταν δοσμένες, βυθισμένες στις ηδονές και στις απολαύσεις του μάταιου τούτου κόσμου. Η μερίδα αυτών των ανθρώπων αν και άκουσαν το λόγο του Θεού, αν και είχαν την θέληση να πράξουν το θέλημα του Κυρίου· εντούτοις νίκησε το πάθος τους για τις πρόσκαιρες απολαύσεις. Τα πλούτη λοιπόν και οι ηδονές, τα αγκάθια αυτά, κατασπάραξαν από τις καρδιές των ανθρώπων το λόγο του Θεού· αφήνοντας τους στο έλεος των πονηρών πράξεων τους.
Τέλος, αρκετοί σπόροι έπεσαν εύφορο έδαφος. Έπεσε δηλαδή σε καρδιές ανθρώπων που είχαν αγαθή προαίρεση και που δέχθηκαν με προθυμία το λόγο του Θεού εφαρμόζοντάς τον στην ζωή τους. Εδώ δεν μπορούσε να κατασπαραχθεί ο σπόρος, διότι αφού ρίζωσε καλά στο εύφορο έδαφος, ως ασπίδα πλέον εμπόδιζε τις πονηρές επιρροές να μπουν στη καρδιά τους. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Χριστού «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω». Ας ανοίξουμε λοιπόν τα αυτιά μας, ώστε να ακούσουμε τι ζητά από εμάς ο αγαθός Θεός μας. Ο Κύριος ζητά από εμάς να έχουμε υπομονή. «Και καρποφορούσιν εν υπομονή», λέει χαρακτηριστικά. Είναι αλήθεια πως αυτοί που υπομένουν αγόγγυστα και με καρτερία τα πάντα, μένουν πιστοί στο θέλημα του Θεού. Κι αυτοί που μένουν πιστοί στο θέλημα τού Θεού, θα πάρουν την αμοιβή που υποσχέθηκε o Χριστός, τη βασιλεία των ουρανών. Η υπομονή στις δοκιμασίες είναι ασφαλές μέσο για να ενωθούμε με το Θεό. Όσο o γογγυσμός χωρίζει από το Θεό τόσο η υπομονή σφυρηλατεί την ενότητα μαζί Του. Αν λοιπόν υπομένουμε με ευγνωμοσύνη όλες τις δοκιμασίες για χάρη Του, και ο φιλάνθρωπος Θεός θα μας ανταποδώσει την αιώνια μακαριότητα.
Μέσω της θλίψεως και της υπομονής εισερχόμαστε στο χώρο της αληθινής γνώσεως και καθαριζόμαστε από το πλήθος των αμαρτιών μας.
Ο άνθρωπος πρέπει να αποβλέπει και να ελπίζει στο έλεος του Θεού. Να θυμόμαστε τα απ' αιώνων θαυμάσια Του, και την βοήθειά Του προς τους αγίους Του, να θυμόμαστε, ότι σε καμιά ανάγκη και θλίψη δεν μας αφήνει o Θεός και ότι ποτέ δεν αφήνει να μας βρουν πειρασμοί υπέρ την δύναμή μας. Και γι' αυτό έχουμε χρέος, με θάρρος να βαστάζουμε τον σταυρό μας και όλα τα λυπηρά που μας συμβαίνουν να τα υπομένουμε με ευγνωμοσύνη στον Θεό.
Ο άνθρωπος πρέπει να αποβλέπει και να ελπίζει στο έλεος του Θεού. Να θυμόμαστε τα απ' αιώνων θαυμάσια Του, και την βοήθειά Του προς τους αγίους Του, να θυμόμαστε, ότι σε καμιά ανάγκη και θλίψη δεν μας αφήνει o Θεός και ότι ποτέ δεν αφήνει να μας βρουν πειρασμοί υπέρ την δύναμή μας. Και γι' αυτό έχουμε χρέος, με θάρρος να βαστάζουμε τον σταυρό μας και όλα τα λυπηρά που μας συμβαίνουν να τα υπομένουμε με ευγνωμοσύνη στον Θεό.
Κατά τον απόστολο: «Διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν των Ουρανών» (Πράξ. 14,22). Από αυτήν την στενή και τεθλιμμένη οδό θα φθάσουμε στην ύψιστη τελειότητα της υπομονής.
«Υπομένων υπέμεινα τον Κύριο και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου» (Ψαλμ. 39,1). Ο Κύριος δέχεται σαν θυσία ευάρεστη την ανδρεία υπομονή, ενώ αποστρέφει το πρόσωπό Του από τη μικροψυχία. Οι άνθρωποι τής υπομονής ακολουθούν πιστά τα ίχνη Του, οι δειλοί και οι μικρόψυχοι απομακρύνονται από κοντά Του.
«Υπομένων υπέμεινα τον Κύριο και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου» (Ψαλμ. 39,1). Ο Κύριος δέχεται σαν θυσία ευάρεστη την ανδρεία υπομονή, ενώ αποστρέφει το πρόσωπό Του από τη μικροψυχία. Οι άνθρωποι τής υπομονής ακολουθούν πιστά τα ίχνη Του, οι δειλοί και οι μικρόψυχοι απομακρύνονται από κοντά Του.
Καλούμαστε λοιπόν ως γνήσιοι απόγονοι του Μωυσή, να υπομένουμε τις δυσκολίες της καθημερινής μας ζωής, είτε αυτές είναι συναισθηματικού περιεχομένου ή κοινωνικού. Και πάντοτε να έχουμε κατά νου ότι μετά τη σταύρωση ακολουθεί η ανάσταση, έτσι όπως μας δίδαξε με το λόγο και με την πράξη του ο Χριστός.
http://www.imconstantias.org.cy/2366.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου