Οι Έλληνες πρώτοι τόνισαν ότι η απλή συμμόρφωση προς τους νόμους από το φόβο της τιμωρίας δεν είναι πραγματική δικαιοσύνη και ο πολίτης αυτός δεν είναι δίκαιος, αλλά μόνο νομοταγής.Ο πράγματι δίκαιος είναι αυτός που αγαπά την δικαιοσύνη και αποφεύγει την αδικία. Ο Πλάτων υποστήριξε ότι: «δικαιοσύνη ασκεί εκείνος που είναι πράγματι και όχι εκείνος που φαίνεται δίκαιος», προσθέτοντας: «Ο πραγματικά μεγάλος άνδρας ούτε τον εαυτό του ούτε τα δικά του πρέπει να αγαπά, αλλά τα δίκαια, είτε δικά του είναι, είτα ξένα».
Ο Αριστοτέλης τόνισε: «Η αρετή της δικαιοσύνης συνίσταται στη μετριοπάθεια και κανονίζεται με τη σύνεση», και ότι «Η δικαιοσύνη είναι η κοινή πηγή όλων των αρετών». Πράγματι μπορεί κάποιος να είναι δίκαιος, εάν δεν κοσμείται με τη φρόνηση, με τη σωφροσύνη και με την ανδρεία, ώστε να μη δειλιάζει και άφοβα να λαμβάνει δίκαιες θέσεις και αποφάσεις;
Τέλος ο Ισοκράτης είπε: «Να προτιμάς δίκαιη φτώχεια παρά άδικο πλούτο, γιατί η δικαιοσύνη είναι καλύτερη από τα χρήματα – αυτά μεν ωφελούν μόνο τους ζωντανούς, εκείνη δε προετοιμάζει δόξα και για τους νεκρούς».
από το βιβλίο: «ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΗΓΕΣΙΑ» του Γεωργίου Σ. Κουγιουμτζόγλου – Πρεσβύτερου Ταξίαρχου ε.α. (Θεσσαλονίκη 2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου