ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΦΙΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

            Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, αναφέρεται στον από Αριμαθαίας Ιωσήφ, ο οποίος ήταν αξιοσέβαστο μέλος του ιουδαϊκού συνεδρίου και καλοπροαίρετος άνθρωπος που είχε πιστέψει στο κήρυγμα του Χριστού περί της Βασιλείας του Θεού. Φάνηκε να μην πτοήθηκε από τον θάνατο του Χριστού, αντίθετα από τους άλλους μαθητές, γι αυτό και μας διευκρινίζει το κείμενο πώς τόλμησε να πάει και να ζητήσει το σώμα του Κυρίου από τον Πιλάτο.  Γι αυτό και τόσο όμορφα ψάλλουμε στους ναού μας: «Πέπαυται τόλμα μαθητών, Αριμαθαίας δε αριστεύει Ιωσήφ» ! Πήρε το σώμα από τον Πιλάτο, αφού διευκρινίστηκε ο θάνατος του Ιησού και τυλίγοντάς το σε καθαρό σεντόνι, το ενταφίασε σε δικό του καινούριο μνημείο.

            Οι μυροφόρες γυναίκες ξημερώματα της Κυριακής έφτασαν στο μνημείο με σκοπό να αρωματίσουν το νεκρό σώμα του Χριστού. Αξιώνονται όμως να μάθουν από άγγελο λευκοφορεμένο και στίλβοντα, που στέκεται παραπλεύρως του μνήματος, ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Τις παροτρύνει μάλιστα να κοιτάξουν τα άδεια σάβανα και να πάνε να αναγγείλουν στους μαθητές που πενθούσαν και έκλαιγαν ότι αναστήθηκε ο Χριστός. Κάνει ταυτόχρονα ειδική μνεία στόν Πέτρο επειδή, κατά τους Πατέρες, είχα ανάγκη παρηγοριάς και επιβεβαίωσης ότι συγχωρήθηκε η τριπλή άρνησή του. Βρίσκονταν σε έκσταση και κατάπληξη μαζί.

            Στην διάρκεια της θείας Λειτουργίας αξιωνόμαστε με την χάρη του Θεού να ζήσουμε όλα αυτά τα γεγονότα, όπως ακριβώς τα βίωσαν ο Ιωσήφ και οι μυροφόρες γυναίκες. Τίποτε δεν γίνεται τυχαία εδώ. Τα καλύμματα του δισκοπότηρου, τα οποία στην ιερά Πρόθεση συμβολίζουν τα σπάργανα του νεογέννητου Χριστού, στην διάρκεια της Μεγάλης Εισόδου, η οποία εικονίζει την πορεία προς τον Γολγοθά και το κενό μνημείο που είναι η αγία Τράπεζα, τα καλύμματα γίνονται σάβανα. Μόλις τοποθετηθούν τα Τίμια Δώρα προ της μεταβολής τους ακόμη σε Σώμα και Αίμα, ο Ιερέας – Ιωσήφ επιβεβαιώνει πως «ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών το άχραντόν σου σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασιν εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο» . Αρώματα είναι το θυμίαμα που προσφέρουμε εκείνη την ώρα.

            Η τόλμη που έδειξαν ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, όπως και οι μυροφόρες γυναίκες ήταν βασικά κάτι εκ πρώτης όψεως μη αναμενόμενο. Θα περίμενε κανείς ανάλογη τόλμη να δείξουν οι φανεροί μαθητές του Χριστού. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ακολούθησαν τον Χριστό, άκουσαν την διδασκαλία του, είδαν τις θαυματουργίες του, συν-μεταμορφώθηκαν στο Θαβώρ, αλλά στο τέλος τον εγκατέλειψαν. Πόσο θαυμάζει κανείς την μακροθυμία του Χριστού, να αφήνεται στις επικήδειες φροντίδες των κρυφών του μαθητών! Πόσο επίσης επικίνδυνο και πρόωρο είναι να μέμφεται κάποιος άλλον αδελφό για έλλειψη παρρησίας ως προς το θέμα της ομολογίας της πίστης! Οι τολμηροί και θαρρετοί σίγησαν και οι αφανείς αρίστευσαν.

            Στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να διακρίνουμε τις καταστάσεις: πότε να σιωπούμε, πότε να μιλάμε, πότε να ομολογούμε, πότε να απολογούμαστε. Χρειάζεται η διάκριση που κατά τους Πατέρες μας είναι η κορωνίδα των αρετών. Ο άκαιρος λόγος και η παρρησία όταν δεν τα απαιτούν οι περιστάσεις, πολλές φορές δημιουργούν σκάνδαλα και καταστάσεις αδιέξοδες και εκρηκτικές, ενώ προδίδουν αλαζονικό, υπερφίαλο, ζηλωτικό, θρασύ και επιδεικτικό πνεύμα, εν τέλει πνεύμα φατριαστικό και έλλειψη πίστης, δηλαδή εμπιστοσύνης στην θεία πρόνοια. «Καιρός του λαλείν, καιρός του σιγάν». Περισσότερο παρά ποτέ σήμερα, που, παρόλη την πολυεπίπεδη κρίση είναι μια πολύ ευλογημένη περίοδος, χρειάζεται οι χριστιανοί να σιωπούν και να προσεύχονται.

            Η προσευχή είναι σίγουρο ότι θα εξέλθει νικήτρια, αν πάρουμε στα σοβαρά εμείς οι χριστιανοί το θέμα της σωτηρίας μας και της σωτηρίας όλου του κόσμου. Η λειτουργική προσευχή που εκτοξεύεται και αγκαλιάζει τα ύψη των ουρανίων διαμονών και τα έγκατα του Άδη, κινεί τα μυστικά νήματα της ιστορίας και παρηγορώντας μας στο παρόν μάς μεταθέτει ταυτόχρονα στο μέλλον, εκεί όπου η Αγάπη θα κλείσει την ιστορία.

            Η θεία Λειτουργία είναι η κατεξοχήν αγαπητική πράξη μέσα από την οποία ο χριστιανός εξέρχεται, βγαίνει από τον εαυτό του και μαθαίνει ν’ αγαπάει και ν’ αγκαλιάζει τους άλλους, κατά το πρότυπο του εσταυρωμένου Σωτήρα. Με την Σάρκωσή του, την έκρηξη αγάπης, ο Χριστός κένωσε τον εαυτό του: πανάκριβο μύρο κεκλεισμένο σε αγγείο, έσπασε το αγγείο και μοσχοβόλησαν τα σύμπαντα. Μετέχοντας στην ζωή του κι εμείς, αδελφοί, γινόμαστε ζωντανά μυροδοχεία της χάριτος, άνθρωποι που αποπνέουν οσμήν ευωδίας πνευματικής και αυτό είναι το αποτελεσματικότερο κήρυγμα μέσα στο τέλμα της σημερινής κρίσης του ανθρώπινου πολιτισμού.

Αρχιμ. Ε.Τ.