Στην σημερινή
ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, γίνεται ένας συγκλονιστικός διάλογος
μεταξύ του Χριστού και της Σαμαρείτιδος. Κουρασμένος από την οδοιπορία, κάθεται
το καταμεσήμερο στο φρέαρ Συχάρ και συναντιέται με την Σαμαρείτιδα γυναίκα που ήρθε
να αντλήσει νερό από το πηγάδι.
«Δός μοι
ποιείν», είναι η φράση που της απευθύνει ο Χριστός. Αυτή απορεί πώς είναι δυνατόν,
Ιουδαίος άνδρας να της απευθύνει λόγο και μάλιστα με παρρησία, δεδομένου ότι ένεκα
πολλών διαφορών Ιουδαίοι και Σαμαρείτες δεν είχαν σχέσεις. Ο Χριστός της διευκρινίζει
ότι της μιλάει και για το «ζωντανό νερό» που ξεδιψάει τον άνθρωπο για πάντα,
εννοώντας το Άγιο Πνεύμα. Η γυναίκα τελικά του λέει ότι θέλει να πιεί από αυτό
το νερό. Ο Χριστός μιλώντας της για το Άγιο Πνεύμα της εξηγεί ότι επειδή ο Θεός
είναι πνεύμα, αυτοί οι οποίοι τον προσκυνούν πρέπει να το κάνουν εν Πνεύματι
και αληθεία, χωρίς να δίνουν σημασία σε διαφορές τόπων. Άλλωστε, την γνωστή
προσευχή που απευθύνεται στο πανάγιο Πνεύμα, το «Βασιλεύ ουράνιε», ονομάζουμε
το Πνεύμα αυτό «Πνεύμα της αληθείας». Κατόπιν της αναφέρει αναλυτικά τα γεγονότα
της ζωής της με αποτέλεσμα να τον ομολογήσει προφήτη, ο Ίδιος δε να της συστηθεί
ως ο αναμενόμενος Μεσσίας.
Το Άγιο Πνεύμα
ως ζωντανό νερό, ξεδιψάει τους κουρασμένους και φορτωμένους από την δύσκολη
οδοιπορία της παρούσας ζωής και αναπαύει δια παντός στην μετά τον σωματικό θάνατο
ζωή. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι επειδή η Εκκλησία μας προετοιμάζει να
γιορτάσουμε την Πεντηκοστή και το Άγιο Πνεύμα, την προηγούμενη Κυριακή, την σημερινή
και την επόμενη, στα τρία Ευαγγέλια που θα αναγνωσθούν, κεντρικό σύμβολο είναι
το νερό, που μας ανάγει στο συμβολιζόμενο που είναι το Άγιο Πνεύμα.
«Καθάρισέ μας από κάθε κηλίδα», προσευχόμαστε στο Πανάγιο
Πνεύμα. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε την ακαθαρσία της ψυχής μας και απευθυνόμαστε
στην πηγή του καθαρτικού ύδατος. Αλλά και η αναγνώριση των πολλών σφαλμάτων μας,
πάλι έργο του Αγίου Πνεύματος είναι. Στην διάρκεια, επίσης, του μυστηρίου της μετανοίας,
το πετραχήλι του πνευματικού ως άλλος νοητός Ιορδάνης ποταμός «ξεπλένει» τον άνθρωπο
από κάθε είδους κηλίδες. Μήπως και η θέληση να πάει κανείς στο μυστήριο της Εξομολόγησης,
πάλι έργο του Παναγίου Πνεύματος δεν είναι; Μια τέτοια διαδικασία, εκτός των άλλων,
είναι και ο διάλογος Χριστού – Σαμαρείτιδας.
Όπως όταν πέφτει
το νερό της βροχής, γονιμοποιεί τα χωράφια και καρποφορεί η γή, έτσι υπάρχουν
και πνευματικοί όμβροι δακρύων και πνευματικοί σεισμοί στεναγμών που κατευνάζουν
το αγέρωχο του ανθρώπου, γειώνουν την υπερηφάνεια, απομακρύνουν την οίηση, γαληνεύουν
την ψυχή και το σώμα. Άλλου είδους «πνευματικές βροχές», σε κάθε εποχή, ποτίζουν
το σώμα της Εκκλησίας και καρποφορεί αγίους, μάρτυρες, εργάτες του Ευαγγελίου,
ιεραποστόλους, οσίους, προφήτες. Ακόμη πληροφορούν πρόσωπα που θα δεχθούν την ιερατική ή την μοναστική κλήση, ομολογητές,
αγιασμένους έγγαμους με τις κατ’ οίκον εκκλησίες τους. Άπειρα τα χαρίσματα του Αγίου
Πνεύματος, άπειροι και οι συνδυασμοί τους, αντίστοιχοι στην μοναδικότητα των προσώπων
που κοσμούν.
Ο ανθρωπισμός
των τελευταίων αιώνων υπερύψωσε τόσο τον άνθρωπο, ώστε τον έχασε. Ο άνθρωπος της
εποχής μας γοητευμένος από την ψεύτικη γοητεία των φαινομένων, βυθίζεται ολοένα
και περισσότερο στην άβυσσο της ανυπαρξίας, κάποτε χωρίς να το καταλαβαίνει. Επειδή
όμως, όπως το μάτι πλάστηκε με γνώμονα το φώς και το αυτί με γνώμονα τα ηχητικά
κύματα, έτσι και ο άνθρωπος με γνώμονα τον έρωτα προς τον Χριστό, δεν μπορεί να
βρεί πραγματική παρηγοριά, οπουδήποτε αλλού κι αν απευθυνθεί. Θέλει να σβήσει την
δίψα του. Δεν μπορεί. Γι αυτό ο Χριστός στο διάλογό του με την Σαμαρείτιδα μίλησε
για «νερό» που ξεδιψάει αιωνίως. Ο «πολύς» Ζαν Πωλ Σάρτρ, υπαρξιστής φιλόσοφος,
φθάνει στο σημείο να θεωρήσει τον άλλον, τον πλησίον ως κόλασή του, δείχνοντας απελπισμένα
μέσα από το κενό των πράξεων και των σκέψεών του την τραγική κατάληξη όλων των –ισμών.
Από την άλλη
πλευρά, ένας άνθρωπος έμπλεως της χάρης του Αγίου Πνεύματος, ο όσιος Σεραφείμ του
Σάρων, οποιονδήποτε συναντούσε τον προσφωνούσε «χαρά μου»! «Χριστός Ανέστη, χαρά
μου», όλως τις ημέρες του χρόνου. Θεμελιώδης η διαφορά. Ανάμεσα στους δύο τρόπους
ζωής «χάσμα μέγα εστήρικται». Ο ίδιος Άγιος αναφέρει πως σκοπός του ορθόδοξου
χριστιανού είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Είναι θέμα
επιλογής, αδελφοί μου. Πρέπει να θέλεις. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…». Δεν
σε βιάζει κανείς. Ο Χριστός άφησε την Σαμαρείτιδα του σημερινού Ευαγγελίου να
διαλέξει μεταξύ του νερού του πηγαδιού και του ζωντανού νερού της Χάρης. Εμείς τι
θα διαλέξουμε; Πηγάδι ή Ουρανό;
Αρχιμ. Ε.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου