Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

                Η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, εορτάζει σήμερα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής τήν λαμπροφόρο ημέρα τής Αναστάσεως. Είναι το κορυφαίο λατρευτικό γεγονός που καθορίζει τήν υπόστασή μας ως χριστιανών, τήν χριστιανική μας πίστη. Διότι όπως γράφει ο απ. Παύλος, «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών». Η βεβαιότητά μας στό μυστήριο τής Αναστάσεως τού Κυρίου τροφοδοτεί το κυρίαρχο νόημα τής πίστεώς μας στήν αιώνια ζωή, στήν αναδημιουργία τού ανθρώπου και στήν ανακαίνιση τής κτίσεως.

                Στό ερώτημα εάν πράγματι αναστήθηκε ο Χριστός, απαντά η προσωπική εμπειρία τών Αποστόλων, η μαρτυρία τής πρώτης Αποστολικής Εκκλησίας. Με το κήρυγμά τους πρόβαλαν τήν αλήθεια τής Αναστάσεως σ’ όλο τόν κόσμο ως αυτόπτες μάρτυρες, όπως ο Κύριος τούς προέτρεψε «έσεσθέ μοι μάρτυρες… έως εσχάτου τής γής». Και βεβαίωσαν με την διδασκαλία τους, τα θαύματά τους και τήν υπομονή τους στίς δοκιμασίες και τα μαρτύρια ότι «Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή τών κεκοιμημένων εγένετο».

                Δεν χωράει στήν ανθρώπινη λογική τό γεγονός τής Αναστάσεως τού Ιησού. Διότι είναι μια αλήθεια που ξεπερνά τούς νόμους τής φθαρτής φύσεώς μας. Όμως, πρίν εισέλθει η αμαρτία στήν ανθρώπινη φύση, υπήρχε ισχυρή δυνατότητα και προσδοκία αθανασίας και αιωνιότητας. Ήταν ο τελικός σκοπός τής δημιουργίας τού ανθρώπου, ως πλάσματος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν τού Υψίστου. Ο άνθρωπος διατηρούσε συνεχή κοινωνία με τόν Θεό, διαλεγόταν, συζητούσε μαζί Του και η έννοια τής αθανασίας ήταν εφικτό γεγονός.

                Από τήν στιγμή, όμως, που εισήλθε η αμαρτία στόν κόσμο ο άνθρωπος έζησε τήν εμπειρία τής απομάκρυνσής του από τόν Θεό, εισήλθε στήν εμπειρία τού θανάτου. Αλλοιώθηκε η λογική του και η συνείδησή του. Η αθανασία και η αιωνιότητα έγιναν ανεκπλήρωτοι πόθοι και όνειρα. Διότι μαζί με τήν αμαρτία εισήλθε η φθορά και ο άνθρωπος κλήθηκε πια να ζεί μέσα σε μια διαφορετική πραγματικότητα, την πραγματικότητα τής φθαρτής φύσεως. Γεγονός που δεν τού επέτρεπε να αντιληφθεί με τήν λογική αυτήν τό γεγονός τής Αναστάσεως.

                Ο Χριστός, όμως, με τήν Ανάστασή Του, επανέφερε τήν πίστη στήν αφθαρσία τού σώματος και τήν αθανασία τής ψυχής. Έγινε ο νέος Αδάμ, ο πνευματικός, σε αντίθεση με τόν παλαιό Αδάμ, τον χοϊκό. Δεν ήταν ο άνθρωπος ο στερημένος από τήν χάρη τής αιωνιότητας, αλλά ο Θεάνθρωπος «πλήρης χάριτος και αληθείας». Για μας τούς πιστούς, όπως αναφέρει ο απ. Λουκάς στο βιβλίο τών Πράξεων, ο Χριστός «παρέστησεν εαυτόν ζώντα». Δηλαδή απέδειξε τήν Ανάστασή Του με τήν ζωντανή παρουσία Του, χρησιμοποιώντας πολλούς πειστικούς τρόπους και αποδείξεις, εμφανιζόμενος στούς μαθητές του συνεχώς για σαράντα μέρες. Τήν εμπειρία τής Αναστάσεως έζησαν έντονα και οι μάρτυρες τής Εκκλησίας, στούς οποίους εμφανιζόταν ο αναστάς Ιησούς για να τούς ενισχύσει προ τού μαρτυρίου τους. Την εμπειρία τής Αναστάσεως ζούμε και μείς μέσα στήν λατρευτική ζωή τής Εκκλησίας μας.

                Επειδή με τήν κυριαρχία τής επιστήμης και τής τεχνολογίας έχει επικρατήσει ο ορθός λόγος και η επιστημονική έρευνα, δεν είναι εύκολο να γίνει αποδεκτό, με τέτοιες μεθόδους, το γεγονός τής Αναστάσεως. Διότι λείπει η επιστασία, η παρουσία, ο φωτισμός και η εμπειρία τού Αγίου Πνεύματος. ο Απ. Λουκάς γράφει ότι ο Κύριος έδωσε τήν εντολή στούς μαθητές του να κηρύξουν αυτήν τήν μεγάλη αλήθεια «διά Πνεύματος Αγίου», δηλαδή με τήν δύναμη τού Παναγίου Πνεύματος. Γι αυτό και ο Ίδιος τούς υποσχέθηκε ότι θα λάβουν τήν δύναμη τού Παρακλήτου για να γίνει πιστευτό τό κήρυγμά τους: «λήψεσθε δύναμιν, επελθόντος τού Αγίου Πνεύματος». Το Πνεύμα τό Άγιο ενίσχυσε τούς Αποστόλους με τήν διεισδυτική δύναμή Του, ώστε να εισέρχεται ο λόγος τους στά βάθη τής ανθρώπινης ψυχής και τού νού και να τούς πείθει για τήν αλήθεια τού κηρύγματος τής Αναστάσεως τού Χριστού.

                Για να αντέξει και να αποδεχθεί ο σύγχρονος άνθρωπος τό γεγονός ότι Χριστός Ανέστη και ως εκ τούτου υπάρχει ζωή μετά θάνατον, χρειάζεται τήν συνδρομή, τήν βοήθεια, τόν φωτισμό τής χάριτος τού Θεού, τήν επιστασία τού Αγίου Πνεύματος. Να φωτίσει τόν νού και τήν γνώση τού σύγχρονου ανθρώπου ότι η πραγματικότητα τής ζωής δεν περιορίζεται μέσα στά πλαίσια τού κόσμου αυτού. Επεκτείνεται πολύ περισσότερο. Υπάρχει η πραγματικότητα τής αθανασίας που βιώνεται ως εμπειρία μέσα στήν λατρευτική ζωή τής Εκκλησίας και βεβαιώνεται μετά θάνατον. Αυτή είναι η διακονία τών μυστηρίων της, να μυήσει τόν άνθρωπο στήν υπέρ λόγον αλήθεια, που είναι ο αναστάς Ιησούς Χριστός, και να τόν καταστήσει μέτοχο τής αιώνιας ζωής και αθανασίας που δώρισε ο Κύριος.

Αρχιμ. Χ.Ν.