Γράφει ὁ Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, ἱεροκῆρυξ Ἱ. Μητροπόλεως Δρ. Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης
Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα
(Πράξ. Ἀποστ. Α΄1-8)
Πάσχα! Πάσχα Κυρίου Πάσχα, ἀδελφοί! Ἀνάστασις Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ!
Καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἡ χαρὰ μας εἶναι ἀσυγκράτητη. Τὴν διαλαλοῦμε δὲ καὶ τὴν κηρύσσουμε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Συμψάλλουμε μὲ τὴν θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία τὸν παιάνα τῆς Νίκης «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτω θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος»!
Γι' αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ θεμελιῶδες γεγονὸς τῆς πίστεώς μας, κάνει λόγο καὶ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Γράφει ὁ Ἕλληνας Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς, πρὸ τῆς Ἀναλήψεώς του στοὺς οὐρανούς «παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις», στοὺς μαθητές του. (Πράξ. Ἀποστ. Α΄3).
Δηλ. ὁ Ἀναστᾶς Κύριος, τοὺς παρουσίασε τὸν ἑαυτὸν του ζῶντα μετὰ τὸ πάθημα τοῦ Σταυροῦ. Καὶ τὸ θαυμαστὸ εἶναι ὅτι αὐτὸ ἔγινε μὲ πολλὲς ἀποδείξεις. Ἐμφανιζόταν ὁ Κύριος «δὶ ἡμερῶν τεσσαράκοντα».
Ἐπὶ σαράντα ἡμέρες, κατὰ διαλείμματα τοὺς ἔλεγε...
περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καὶ τοὺς ἐτόνιζε ὄτι «οὐ μετὰ πολλᾶς ταύτας ἡμέρας» θὰ βαπτισθούν «ἐν Πνεύματι Ἁγίω».(Πράξ. Ἀπ. Α΄5). Θα λάβουν δηλ. τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, καὶ ἀφοῦ δὲν εἶναι δικό τους θέμα τὸ νὰ γνωρίζουν τοὺς «χρόνους ἢ τοὺς καιροὺς οὖς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τὴ ἴδια ἐξουσία» (Πράξ. Ἀπ. Α7), δηλ. περὶ τῶν ἐσχάτων, τοὺς δίνει τὴν εὐλογημένη ἐντολὴ νὰ γίνουν «μάρτυρες ἐν τὲ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάση τὴ Ἰουδαία καὶ Σαμαρεία καὶ ἕως ἐσχάτου της γὴς» (Πράξ. Ἀπ. Α΄8). Δηλαδή τοὺς εἶπε ὅτι θὰ λάβετε ἐνίσχυση καὶ δύναμη, ὅταν ἔλθει ἐπάνω σας ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ θὰ εἶστε μάρτυρες τοῦ βίου μου καὶ τῆς διδασκαλίας μου καὶ στὸν χῶρο τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς Ἰουδαίας καὶ Σαμαρείας, ἀλλὰ καὶ ἕως τὸ ἔσχατον καὶ τὸ πλέον ἀπομεμακρυσμένο σημεῖο τῆς γής.
περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καὶ τοὺς ἐτόνιζε ὄτι «οὐ μετὰ πολλᾶς ταύτας ἡμέρας» θὰ βαπτισθούν «ἐν Πνεύματι Ἁγίω».(Πράξ. Ἀπ. Α΄5). Θα λάβουν δηλ. τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, καὶ ἀφοῦ δὲν εἶναι δικό τους θέμα τὸ νὰ γνωρίζουν τοὺς «χρόνους ἢ τοὺς καιροὺς οὖς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τὴ ἴδια ἐξουσία» (Πράξ. Ἀπ. Α7), δηλ. περὶ τῶν ἐσχάτων, τοὺς δίνει τὴν εὐλογημένη ἐντολὴ νὰ γίνουν «μάρτυρες ἐν τὲ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάση τὴ Ἰουδαία καὶ Σαμαρεία καὶ ἕως ἐσχάτου της γὴς» (Πράξ. Ἀπ. Α΄8). Δηλαδή τοὺς εἶπε ὅτι θὰ λάβετε ἐνίσχυση καὶ δύναμη, ὅταν ἔλθει ἐπάνω σας ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ θὰ εἶστε μάρτυρες τοῦ βίου μου καὶ τῆς διδασκαλίας μου καὶ στὸν χῶρο τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς Ἰουδαίας καὶ Σαμαρείας, ἀλλὰ καὶ ἕως τὸ ἔσχατον καὶ τὸ πλέον ἀπομεμακρυσμένο σημεῖο τῆς γής.
Φυσικὰ ὂλ' αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ ἀναστᾶς Κύριος πραγματοποιήθηκαν, ἀλλὰ καὶ θὰ πραγματοποιοῦνται πρὸς δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἕως τὸ τέλος τῆς Ἱστορίας. Οὐδέποτε θὰ παύσει νὰ κηρύσσεται ἡ ἔνδοξος Ἀνάστασις τοῦ Χριστοὺ «ἕως ἐσχάτου της γής», πρὸς πεῖσμα τῶν δαιμόνων.
Τί κι ἂν κατὰ καιροὺς φαίνεται ὅτι σὲ ὁρισμένα σημεῖα τοῦ κόσμου κυριαρχοῦν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ Ἅδου; Ὄχι μόνο δὲν ἐμποδίζουν τὴν ἀλήθεια τῆς Εὐαγγελικῆς διδαχῆς καὶ τὴν πραγματικότητα τῆς Ἀναστάσεως, ἂλλ΄ὅλως ἀντιθέτως, ἡ ἴδια ἡ πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι δίχως νὰ τὸ θέλουν, κατορθώνουν τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο.
Κλασσικὸ πλέον παραδειμα τούτου, γιὰ τὴν γενεά μας τὴν «μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλὸν» ἀποδείχθηκε ὁ θρίαμβος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στὰ πρώην κουμουνιστικὰ κράτη.
Ἐκεῖ ποὺ φαινόταν ὅτι εἶχε τὸν θρόνο του, τὸ αἱμοβόρο θηρίο τοῦ ἀθεϊσμοῦ καὶ τοῦ ἀπαίσιου καὶ ξεπερασμένου πλὲν μαρξισμοῦ, στὴν Μόσχα, ἐκεῖ δηλαδὴ ἀκριβῶς ποὺ φαινόταν νὰ κυριαρχοῦσε ἡ ἄρνηση τῆς Ἀναστάσεως, ἐκεῖ ἦταν ποὺ ὑπέστη καὶ τὸν ἐξευτελισμόν του. Διαλύθηκε εἰς τὰ ἐξ' ὧν συνετέθη, καὶ στοὺς ἴδιους χώρους τώρα κτίστηκε ἀπὸ τὴν ἐπίσημη Ρωσικὴ κυβέρνηση ὁ μεγαλοπρεπὴς Ὀρθόδοξος Ναὸς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ!
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἀνόητοι ἀντίχριστοι ἐτύπωναν τὸ περιοδικὸ «Ἄθεος» γιὰ νὰ χτυπήσουν τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν, ἐκεῖ τώρα οἱ Ἀρχὲς καὶ οἱ ἐξουσίες τὴ νύκτα τῆς Ἀναστάσεως θὰ κοινωνήσουν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ! Ἐκεῖ ποὺ ὑπῆρχε ὁ πάγος καὶ ἡ βουβαμάρα τοῦ διωγμοῦ, τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, καὶ ὄχι μόνον, οἱ πελώριες καμπάνες τοῦ Κρεμλίνου θὰ μεταφέρουν πανηγυρικῶς τὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως, ἕως τὶς ἐσχατιὲς τῆς ἀχανοῦς αὐτῆς χώρας. Θὰ μεταφέρεται τὸ ζεστὸ καὶ γλυκό, συνάμα δὲ καὶ λαμπρὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ἕως ἐκεῖ ποὺ μέχρι προσφάτως ὑπῆρχαν τὰ ἀλήστου μνήμης γκουλάγκ. Τὰ πλέον σκληρὰ καὶ φρικτὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στὰ ὁποῖα ἐγκλείονταν τὰ τέκνα τοῦ φωτὸς καὶ τῆς Ἀναστάσεως, γιὰ νὰ περάσουν ἀπὸ κεῖ στὸ φωτεινὸ χῶρο τῶν Ἁγίων, καὶ γιὰ νὰ ἱκετεύσουν τὸν Θεὸ ὑπὲρ τῶν δεινῶς χειμαζομένων καὶ δεδιωγμένων ἀδελφῶν τους (Ἀποκάλυψις ΣΤ΄10).
Ἀλλὰ τί νὰ πρωτοπεῖ κανεὶς γιὰ τὶς ἱστορικὲς καὶ ἀδιαμφισβήτητες πλεὸν αὐτὲς ἀλήθειες; Ποῦ νὰ πρωτοσταθοῦμε, καὶ ποῦ νὰ ἑστιάσουμε τὸ βλέμμα μας; Νὰ ἀνοίξουμε τὴν τραγική, συνάμα δὲ καὶ τόσο λαμπερὴ σελίδα, ὅσον ἀφορᾶ τὴ δύναμη τῆς Ἀναστάσεως; Νὰ ἀνοίξουμε τὴν μαύρη βίβλο τῆς γειτονικῆς μας Ἀλβανίας, ἢ μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα νὰ ἀτενίσουμε σὲ τόσα ἄλλα μέρη τῆς πονεμένης Ρωμιοσύνης, καὶ τῆς ὅπου γὴς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δήλ. τῆς Ὀρθοδοξίας μας;
«Ἐπιλήψει μὲ διηγούμενον ὁ χρόνος».
Ἀναμφιβόλως, γιὰ ὅσους διαθέτουν τὸν κοινὸν νοῦν καὶ θέλουν νὰ εἶναι ἐλεύθερες προσωπικότητες, ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀκαταμάχητες ἀλήθειες, «ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις». Ἀλήθειες γιὰ τὸ ὅτι ὁ Χριστός «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἴνα νικήση»! (Ἀποκάλ. ΣΤ΄2).
Καὶ τονίζουμε ἀδελφοί μου τον «κοινὸν νοῦν» καὶ τὸ «ἐλεύθερον τῆς προσωπικότητος», κυρίως δὲ τῆς ὀρθοδόξου καὶ δὴ Ἑλληνικῆς Χριστιανικῆς προσωπικότητας. Ναί, γιὰ νὰ κατανοήσει κανεὶς τὰ τῆς πίστεως καὶ συγκεκριμένα τὰ τῆς Ἀναστάσεως, ὅτι δήλ. ὁ Χριστὸς εἶναι ἀκατανίκητος, ἐπιβάλλεται νὰ τονίζουμε τὸ στοιχεῖο τοῦ κοινοῦ νοῦ καὶ τῆς ἐλεύθερης προσωπικότητας!
Διότι τί ἄλλο μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπισημάνει ὅταν βλέπει ὄχι πλέον ἀθέους καὶ ἀπίστους (θὰ λέγαμε ὅτι γιὰ τὴν περίπτωση αὐτῶν ἰσχύει ὁ λόγος «ἐκ κόρακος κρᾶ», τέτοιοι εἶναι, τέτοια μόνο γνωρίζουν νὰ ζοῦν καὶ νὰ ἐκφράζουν), ἀλλὰ χριστιανοὺς καὶ μάλιστα κληρικούς, ἐπισκόπους, νὰ συμμετέχουν ἀπροκάλυπτα καὶ νὰ φωτογραφίζονται ἀδιάντροπα σὲ ἐκδηλώσεις μασσωνικές, τουτέστιν σατανικές, ἀφοῦ ὁ Θεὸς τῆς ἐπάρατης μασσωνίας, δὲν εἶναι ὁ Ἀναστᾶς Ἰησοῦς, ἀλλὰ στὴ μορφὴ τοῦ Μπαθομέτ, ἴδιος ὁ διάβολος;
Καὶ ἀπορεῖ κανεὶς μὲ ὅλα αὐτά. Τί λοιπὸν συμβαίνει μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους; Ἀνήκουν μὲ τὴν θέλησή τους στὸ «λόμπι» τοῦ Ἰούδα; Τοῦ προδότου μαθητοῦ, ὁ ὁποῖος καίτοι εὑρισκόταν στὸν κύκλο τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, καὶ μάλιστα μὲ ἰδιαίτερο διακόνημα, τελικῶς ἔφτασε νὰ κάνει τὸ ἔγκλημα τῶν αἰώνων, ἐντελῶς συνειδητά; Ἢ μήπως συμβαίνει τοῦτο, ὅτι δήλ. παρὰ τὸ ἀξίωμα ποὺ φέρουν εἶναι ἐντελῶς ἀδαεῖς καὶ ἀνόητοι, καὶ βραδεῖς τὴ καρδία;
Ὁμολογουμένως, βρίσκεται κανεὶς σὲ δίλημμα. Μήπως πάλι κάποιοι τοὺς «κρατοῦν ἀπὸ κάπου» καὶ δὲν μποροῦν οἱ ταλαίπωροι νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴν φωλιὰ τοῦ ὄφεως, διότι τοῦτο συνεπάγεται εἴτε προσωπικὸ ἐξευτελισμὸ εἴτε θάνατο ἢ στὴν καλύτερη τῶν περιπτώσεων «ὕπνωση»;...
Ἀλήθεια, τί χαρακτηρισμὸ νὰ προσάψει κανεὶς σ' αὐτὲς τὶς περιπτώσεις; Τοῦ προδότη ἢ τοῦ ἀνόητου; Ἢ μήπως τὸ συναμφότερον, ποὺ μᾶλλον εἶναι καὶ τὸ πιθανότερον;
Καὶ ἀλλοίμονο, ἂς μὴ βρεθεῖ κανένας πιστὸς ἔχοντας «εὐλάβεια μὲ βλάβη» κατὰ τὸν προσφυὴ λόγο τοῦ Γέροντος Παϊσίου καὶ ὑποστηρίξει ὅτι βρέθηκαν οἱ κληρικοὶ στὶς μασσωνικὲς (σατανικὲς) στοές, λόγω ὑπακοῆς στὴν προϊσταμένη τοὺς ἀρχή. Ἂν ἀκουστεῖ κάτι τέτοιο ἢ παρόμοιο τότε θὰ ἀποδειχθεῖ ἀφ' ἑνὸς ἡ «βλάβη», ἀφ' ἑτέρου τὸ ὅτι πράγματι εἴμαστε ἄξιοι ὑποδουλώσεως...
Στὴν περίπτωση ὅμως ὅπου ἀποδειχθεῖ ὅτι «κάτι σάπιο ὑπάρχει στὸ βασίλειο τῆς Δανιμαρκίας», ὅτι δήλ. ὄντως ἡ προϊσταμένη ἀρχὴ κάλυψε τὴν ὅλη κίνηση τοῦ ἐξευτελισμοῦ, ἢ ἔστω ἁπλῶς καὶ γνώριζε τὰ τεκταινόμενα τοῦ παραρτήματος τοῦ Ἅδου καὶ τὸν διασυρμὸ τοῦ Ὀρθοδόξου ράσου, τότε πλέον τὸν λόγο, τόσο γιὰ ὑφισταμένους, ὅσο κυρίως γιὰ προϊσταμένους, θὰ πρέπει νὰ λάβει ἡ Ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη, μὲ ὅ,τι βεβαίως αὐτὸ συνεπάγεται ἐκ τῶν Ἱερῶν κανόνων.
Ἐπιπροσθέτως δὲ νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἔχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα οἱ συνειδητοὶ τουλάχιστον κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ νὰ ἀρνηθοῦν νὰ λάβουν εὐχὴ καὶ νὰ ἔχουν ὁποιαδήποτε ἄλλης μορφῆς ἐπικοινωνία μὲ τὰ πρόσωπα αὐτὰ ποὺ τόλμησαν νὰ «κοινωνήσουν ποτηρίου Κυρίου καὶ ποτηρίου δαιμόνων» (Α΄Κορινθ. Ι΄21).
Καὶ αὐτὰ μέν, συνοπτικῶ τῷ τρόπω γιὰ τοὺς προδότες τῆς πίστεως ἢ τοὺς ἀνοήτους ποὺ διασύρονται διαδικτυακῶς μάλιστα ἀπ' αὐτοὺς τοὺς ἴδιους ποὺ τοὺς προσκάλεσαν δῆθεν γιὰ νὰ τοὺς «εὐλογήσουν», οὐσιαστικῶς ὅμως νὰ ἐξευτελίσουν τὸ σχῆμα τοὺς μέσα στὶς ρετουσαρισμένες «κοινωνικὲς τελετές».
Ἐμεῖς ὅμως ἀδελφοί μου, παρὰ τοὺς τυχὸν κραδασμούς, ποὺ πάντα ὑφίστανται στὴν κοινωνία μας, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ χαιρόμαστε μὲ ὅλη μας τὴν ὕπαρξη τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως.
Καὶ ὅπως οἱ πρῶτοι χριστιανοί, δὲν τὰ ἔχασαν καὶ δὲ κλονίστηκε ἡ πίστη τους ἀπὸ τὴν προδοσία καὶ τὸ κατάντημα τοῦ Ἰούδα, καὶ κατόπιν βεβαίως μὲ τοὺς πεπτωκότας καὶ τοὺς ἐν γένει ἀποστάτες, ἀλλὰ στηρίχθηκαν στὴν πίστη τους ἀπὸ τὰ «τεκμήρια» δήλ. τὶς ἀποδείξεις τῆς Ἀναστάσεως, ἔτσι ἀκριβῶς ἂς συμβαίνει καὶ μὲ ἐμᾶς.
Νὰ καλλιεργοῦμε συνεχῶς τὴν πίστη μας στὴ Θεότητα τοῦ Χριστοῦ!
Μάλιστα, τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως δηλώνει ὄχι μόνο τὴν νίκη ἐναντίον τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀγαπητοί μου. Ἡ Ἀνάσταση πολλαπλασιάζεται καὶ καταυγάζει τὸ ἀνέσπερο φῶς της στὴν καθημερινότητα καὶ σὲ ὅλες τὶς εὐλογημένες πράξεις τῶν ἀνθρώπων, θέλοντας καὶ μή.
Τὸ θέμα ὅμως εἶναι, τί στάση θὰ κρατήσει ὁ καθένας; Θὰ ἀνήκει στὸν εὐλογημένο κύκλο τῶν μαθητῶν καὶ στὶς ἀνδρεῖες Μυροφόρες ποῦ ἔλαβαν τὰ «χαρᾶς εὐαγγέλια»; Ή τραγικὰ θὰ μιμηθεῖ τὸν Ἰούδα ποὺ μετὰ τὸ ἔγκλημα τῆς προδοσίας πῆγε νὰ βρεῖ καταφυγὴ στὸ συνέδριο τῶν Ἑβραίων, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἴδιοι οἱ «πάτρωνές» του, ἀμέσως νὰ τὸν ἀπορρίψουν καὶ νὰ τὸν ἀρνηθούν «τί πρὸς ἠμᾶς; σὺ ὄψει» (Ματθ. ΚΖ΄4), γιὰ νὰ τὸν καταβροχθήσει τελικῶς ὁ Ἅδης;
Τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι οὐδέποτε οὐδεὶς κατόρθωσε ἢ θὰ κατορθώσει νὰ συνδιάσει καὶ τὰ δύο. Δήλ. νὰ ἀπολαμβάνει καὶ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ ταυτοχρόνως νὰ θητεύει στὰ σκοτεινὰ παραρτήματα τῶν Ἑβραίων.
Οὐδέποτε μπορεῖ κανεὶς νὰ εἶναι συνειδητὸ μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καὶ ταυτοχρόνως συνειδητὸ μέλος ἢ τιμῆς ἕνεκεν (ἐν προκειμένω ἀτιμίας), συνοδοιπόρος στὸ κατρακύλισμα τῶν ἐχθρῶν καὶ «ἀνταλλακτικὸ» (βεβαίως ἀναλώσιμο) στὰ γρανάζια τοῦ διαβόλου. Τελικῶς ἡ ἴδια ἡ πράξη δείχνει ὅτι τὰ «ἀνταλλακτικὰ» αὐτά, συνθλίβονται μέσα στὰ φοβερὰ γρανάζια τῆς μηχανῆς, ποὺ δῆθεν θὰ τὰ ἀναδείκνυε.
Τὸ λοιπόν. Ἢ Χριστὸς ἢ χάος!
Ἢ διηνεκὴς χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως ἢ πρόγευση κολάσεως ἀπ' αὐτὴ τὴ ζωή.
Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως γιὰ ὅσους συνειδητὰ τὸ ἀρνοῦνται ἢ νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ «παίξουν» μὲ τὸν Ἰησοῦ, γίνεται «πῦρ καταναλίσκον» ἀφοῦ «φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χείρας Θεοῦ ζῶντος» κατὰ τὸν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἴδια ἡ ζωὴ ποὺ εἶναι ἡ ἀδιάψευστη πραγματικότητα.
Ἀδελφοί μου. Ζοῦμε καὶ θὰ ζοῦμε πρὸς δόξαν Θεοῦ, πάντα καὶ γιὰ πάντα, τὸ φῶς, τὴν χαρά, τὴν εὐωδία, τὸν θρίαμβο καὶ τὴν αἰώνια νίκη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ!
Χριστὸς Ἀνέστη-Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου