«ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ…»

            Σήμερον κρεμάται επί ξύλου… Από απόψε οδεύει προς την κορύφωσή του το δράμα της πορείας του Θεανθρώπου στη Γη, όπως το θέτει η Χριστιανική Θρησκεία. Ανεξάρτητα από το κατά πόσον γίνεται αποδεκτή η μεταφυσική, θεολογική παρουσίαση και ερμηνεία των γεγονότων, δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να παραλείψει ο σύγχρονος άνθρωπος κάποια από τα σημαντικότατα μηνύματά τους.

            Μέσα σε συνθήκες κοινωνικού σκότους (δουλοκρατία), εμφανίζεται μια ανθρώπινη μορφή για να αμφισβητήσει την κατεστημένη τάξη των πραγμάτων. Να αρνηθεί την υποκρισία εκείνων, που παριστάνουν τον αγαθό, ενώ ενσαρκώνουν τη σήψη. Να καταδικάσει αυτούς, που προσκυνούν γονυπετείς τα Θεία, ενώ, ταυτόχρονα, είναι άμεσοι υπεύθυνοι ή αδιάφοροι για τα δεινά των συνανθρώπων τους. Να υπενθυμίσει στους κατόχους της γήινης εξουσίας ότι ουσιαστικά δεν είναι τίποτα μπροστά στην «υπέρτατη Αρχή». Να τονίσει ότι οι αναγνωριζόμενοι ως ενάρετοι δεν υπερτερούν για πάντα έναντι εκείνων, που στιγματίζονται ως αμαρτωλοί. Και, πάνω απ΄ όλα, να δώσει την υπέρτατη παραίνεση: «ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ». Συνοδευόμενη από κάτι πρακτικό: «όποιος έχει δυο χιτώνες, να δώσει τον ένα σε αυτόν που τον στερείται».

            Ο Ιησούς, επομένως, έθιξε το θεμέλιο της συγκρότησης των ταξικών κοινωνιών: την ανισότητα και τη γήινη εξουσία. Αυτό κι αν ήταν βλασφημία! Το ότι οι Γραμματείς και Φαρισαίοι κραύγαζαν πως βλασφημεί, επειδή παρουσιάζει τον εαυτό του ως Υιό του Θεού, αυτό ήταν η δικαιολογία. Το άλλο τους ενοχλούσε: ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ της Διδασκαλίας ενός «απλού μαραγκού». Επαναστατικός, που χρησιμοποιούσε το Λόγο χωρίς ένοπλη βία (αν και το φραγγέλιο στο Ναό υπενθύμιζε ότι κάποια στιγμή τα λόγια συνοδεύονται από έργα). Άλλωστε, επαναστάτης δεν είσαι μόνο αν χειρίζεσαι το σπαθί. Είσαι και αν ξεσηκώνεις με τις Ιδέες σου τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, οι οποίοι, με τη σειρά τους, μπορεί να σηκώσουν και σπαθί. «Ορθά», λοιπόν, ανησύχησαν οι Άρχοντες των Ιουδαίων (από τη σκοπιά της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους)! Απειλήθηκε ο πλούτος τους και η εγκόσμια εξουσία! Τον σταυρώνεις έναν τέτοιον «ανακατωσούρα» ή δεν τον σταυρώνεις; «Άρον, άρον», μάλιστα!

            Τα χρόνια πέρασαν. Ο Χριστιανισμός, εκφράζοντας τους μύχιους πόθους για Ανθρωπιά εκατομμυρίων απελπισμένων αλλά και δικαίων «εχόντων», άντεξε θηριώδεις διωγμούς. Η Πίστη προς τον Ιδρυτή του ενέπνευσε, ατσάλωσε, εξύψωσε «καθημερινούς» ανθρώπους μπροστά στα λιοντάρια, τους σταυρούς και τον πέλεκυ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η τελευταία, όπως κάθε Αυτοκρατορία, έκανε τον κύκλο της και συντρίφτηκε. Η Χριστιανική Θρησκεία βγήκε νικήτρια και συζεύχτηκε με τη γήινη εξουσία, στο Βυζάντιο και στη Ρώμη.

Αυτή η σύζευξη, όμως, δημιούργησε προβλήματα. Όπως κάθε εξουσία, έτσι και οι «Χριστιανικές» εξουσίες αξιοποίησαν το Χριστιανισμό για τη νομιμοποίησή τους. Στο όνομα του Χριστού και με προμετωπίδα το Σταυρό, άνθρωποι που υποκρίθηκαν διέπραξαν ανήκουστα εγκλήματα. Αυτό με τους «δυο χιτώνες» δεν έγινε γενικευμένη πολιτική πρακτική. Αντίθετα, στις μέρες μας, υπάρχει παγκοσμίως μια ολιγάριθμη τάξη ανθρώπων, που διαθέτουν περισσότερους «χιτώνες» από όσους έχουν χώρες ολόκληρες… Μαζί με «Χριστιανικά» κράτη ρίχνουν άλλα κράτη (όπως «καλή» ώρα) στη δυστυχία, στον εξανδραποδισμό, στη διάλυση. Για να μην αναφερθούμε στους Πολέμους…

            Πολλά χρόνια αργότερα, άλλη μια επαναστατική ιδεολογία της κοινωνικής απελευθέρωσης εμφανίστηκε στη Γη: ο Μαρξισμός. Και πάλι διωγμοί μα και καρτερία, πείσμα, μαχητικότητα. Δυστυχώς, και πάλι στρέβλωση, ενσωμάτωση, υπονόμευση από τις εξουσίες εκείνες, που ιδρύθηκαν στο όνομά του. Χώρες διαλύθηκαν, άνθρωποι κατά μάζες δυστύχησαν, μετανάστευσαν, εκπορνεύτηκαν.

            Μα τι συμβαίνει; Είμαστε «καταδικασμένοι» από τη «φύση» μας στην αδικία; Ή χρειάζεται μια ανώτερου τύπου συνειδητοποίηση, συνθετική, υπερβατική όλων των προηγούμενων;

            Ας δώσει ο καθένας τη δική του απάντηση. Ας σκεφτούμε. Ας συμβάλουμε για να ανοίξει ένας νέος δρόμος στην ανθρωπότητα.

            ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ με όλες τις έννοιες!

            Μάριος Μιχαηλίδης    

Σχόλιο

Όπως επισημάνθη, ό,τι κι αν κατασκευάσει ο άνθρωπος - θρησκείες, ιδεολογίες - στοχεύουν στην εξαπάτηση τών πολλών από τούς λίγους πονηρούς. Εν τέλει, ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΣΩΖΕΙ γιατί αγαπά περισσότερο κι από Πατέρας το -άτακτο ή και άρρωστο- παιδί του.