῾Η ῾Αγία μας ᾿Εκκλησία καθιέρωσε τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς μέ ὅλο τό κλίμα τῆς κατάνυξης καί τῆς μετανοίας γιά νά μᾶς εἰσαγάγει στήν ἀτμόσφαιρα τῆς Σταυροαναστάσιμης ἑβδομάδας.
Μέ τελικό σκοπό νά συναντήσουμε τόν Κύριο καί Θεό μας. Τόν Λυτρωτή μας.
Αὐτόν, πού ἔγινε ἄνθρωπος γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους.
Αὐτόν, πού ἦλθε καί ἐνηνθρώπησε γιά νά μετέχουμε κι ἐμεῖς πλέον ὡς ἀνθρώπινο γένος στήν ῾Αγία Τριάδα.
Αὐτόν, πού θά φθάσει, κι ἔφθασε, ὥς τό ἔσχατο σημεῖο τῆς ἀνθρώπινης ταπείνωσης, αὐτή τή Σταύρωση, γιά νά καταργήσει τόν θάνατο καί τόν ῞Αδη.
Αὐτόν πού τόλμησε ἡ ᾿Εκκλησία καί Τόν ὀνόμασε «Νυμφίο», δηλαδή γαμπρό! Γιατί ἀκριβῶς θέλει νά τονίσει ὅτι ἡ προσέγγισή Του δέν μπορεῖ νά γίνει μέ τή λογική. Οὔτε μέ τό συναίσθημα.
῞Ενας δρόμος ὑπάρχει μόνο· ῾Ο δρόμος τῆς ὁλοπρόθυμης καί ὁλόθερμης πίστης!
Καί μακαρίζει ὁ ὑμνωδός αὐτόν τόν δοῦλο πού θά τόν βρεῖ γρηγοροῦντα.
Καί λέγει τή λέξη «δοῦλος», γιατί στήν ῾Αγία Γραφή αὐτή ἡ λέξη δέν ἔχει τό νόημα μιᾶς ὑποδούλωσης, οὔτε μιᾶς ἄκριτης ὑπακοῆς. Δέν ἔχει τό νόημα τοῦ ἀνθρώπου πού ὑποδουλώνεται γιατί φοβᾶται, ἀλλά αὐτοῦ πού ἠθελημένα ὑπακούει στό θέλημα τοῦ ᾿Ηγαπημένου.
Αὐτός εἶναι ὁ «δοῦλος». Εἶναι αὐτός πού μέ τή θέλησή του, μέ ἀπόλυτη ἐλευθερία, λέγει «ναί» σ’ αὐτόν πού ἀγαπᾶ. Καί ἔτσι γίνεται αὐτός, ὁ ἀγαπώμενος, κύριος τῆς ζωῆς.
Κι ὅλοι γνωρίζουμε τί σημαίνει νά ἀγαπᾶς.
῞Οταν ἀγαπᾶς, θέλεις τό δικό σου θέλημα νά μπορεῖ νά ὑποτάσσεται στό θέλημα αὐτοῦ πού ἀγαπᾶς.
῞Οταν ἀγαπᾶς, θέλεις νά γνωρίσεις περισσότερο τόν ἀγαπώμενο.
῞Οταν ἀγαπᾶς, θέλεις ὅ,τι κάνεις στή ζωή σου νά ἔχει σχέση μ’ αὐτό πού ἀγαπᾶς.
Γι’ αὐτό εἶναι Νυμφίος ὁ Κύριος. Γιατί θέλει κοντά Του αὐτούς πού ἀληθινά Τόν ἀγαποῦν.
Καί ποιός εἶναι ὁ δοῦλος πού γρηγορεῖ;
Εἶναι αὐτός ἀκριβῶς πού ἔχει ἀκλόνητη πίστη κι ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο.
Μόνο μέ τήν πίστη καί τήν ἐμπιστοσύνη μποροῦμε νά Τόν προσεγγίσουμε καί νά βαδίσουμε μαζί Του τοῦτες τίς ἡμέρες.
Μόνο αὐτός ὁ δρόμος ὑπάρχει γιά μᾶς τούς πιστούς μέσα στήν ᾿Εκκλησία.
Πιστεύω τόν Κύριο, σημαίνει Τόν ἐμπιστεύομαι. ῎Εχω πλήρη ἐπίγνωση ὅτι εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Τό δεύτερο πρόσωπο τῆς ῾Αγίας Τριάδος. ῾Ο Σωτήρας καί Λυτρωτής μου.
Πιστεύω τόν Κύριο, σημαίνει ὅτι αὐτή ἡ πίστη μου εἶναι μιά ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη, μιά ἀπόλυτη ἀγάπη καί ταύτιση μαζί Του.
Καί τότε ἡ ψυχή γρηγορεῖ. Τότε ἡ ψυχή προσεύχεται. Αὐτός πού ἀγαπᾶ, θέλει νά ὁμιλεῖ μέ τόν ἠγαπημένο.
῎Ετσι εἶναι καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. ῞Οταν ἀγαπήσει τόν Κύριο, δέν μπορεῖ παρά νά ἔχει ζωντανή προσευχή, σάν ἀναπνοή. ῞Οπως ἀναπνέουμε γιά νά ζήσουμε, κι αὐτό γίνεται αὐθόρμητα χωρίς κἄν νά τό καταλαβαίνουμε, ἔτσι καί ἡ ψυχή πού ἀγαπᾶ τόν Νυμφίο Χριστό προσεύχεται διαρκῶς.
῾Η κάθε σκέψη, τό κάθε βῆμα, ἡ κάθε ἀπόφαση, ἡ κάθε κίνηση, τό κάθε σκίρτημα τῆς ψυχῆς εἶναι μιά ζωντανή προσευχή.
Καί στούς ῾Αγίους γίνεται ἡ εὐχή τοῦ ᾿Ιησοῦ ἡ προσευχή τῆς ζωῆς. Τό «Κύριε ἐλέησον» εἶναι γιά μᾶς τό πιό μικρό, μά καί τό πιό μεγάλο· εἶναι αὐτό μέ τό ὁποῖο ἐπικαλούμεθα τόν Κύριό μας. Καί ἀρκεῖ νά τό ποῦμε μέ τήν καρδιά μας καί μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καί γίνεται ἡ πιό δυνατή προσευχή!
«Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό».
῾Η φράση αὐτή ἀρκεῖ γιά νά εἶναι ἡ προσευχή μας ζωντανή καί νά ἔρθει νά προστεθεῖ στούς ὕμνους καί τίς δοξολογίες τῆς ῾Αγίας μας ᾿Εκκλησίας.
῾Η ἀγαπῶσα ψυχή εἶναι ἡ ψυχή τῆς προσευχῆς.
Καί βρίσκει αὐτή ἡ προσευχή τήν ὁλοκλήρωσή της στήν ἕνωση μέ τόν Κύριο. ᾿Εκεῖ ὅπου συντελεῖται τό μυστήριο τῶν μυστηρίων. Αὐτό γιά τό ὁποῖο ἑτοιμαζόμαστε σέ τούτη τήν τελική εὐθεία αὐτῶν τῶν ἡμερῶν, τή Θεία Κοινωνία.
Εἶναι ὁ δρόμος, πού περνάει μέσα ἀπό τήν μετάνοια.
Εἶναι ὁ δρόμος, πού ἔχει τό μονοπάτι τῆς αὐτογνωσίας.
Εἶναι ὁ δρόμος, πού μᾶς ὁδηγεῖ νά καταλάβουμε ποιοί πραγματικά εἴμαστε καί μέσα ἀπ’ αὐτή τήν κατανόηση καί τήν ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ νά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες μας.
Μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς Μετανοίας, τῆς ᾿Εξομολογήσεως, φθάνουμε στό μυστήριο ὅπου ὁ Θεός ὁ ῎Ιδιος γίνεται ἕνα μαζί μας. ῾Ο Κύριος μᾶς τό παρέδωσε ἐκεῖ στό Μυστικό Δεῖπνο, πρίν φθάσει στό Γολγοθᾶ καί στήν ᾿Ανάσταση.
Γίνεται γιά μᾶς, τό ψωμί καί τό κρασί, ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος, τό δικό Του Σῶμα καί τό δικό Του Αἷμα, γιά νά ἑνωθοῦμε παντοτινά μαζί Του.
Νά γευθοῦμε τήν αἰωνιότητα.
Νά λυτρωθοῦμε.
Νά νικήσουμε τό θάνατο.
Νά κερδίσουμε τή ζωή, γιά τήν ὁποία μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός - Δημιουργός μας.
Νά, λοιπόν, τί σημαίνει νά γρηγορῶ. Τί σημαίνει νά ἔχω ἑτοιμότητα στή ζωή μου!
῎Οχι μόνο τοῦτες τίς ἡμέρες, ἀλλά κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μου, τό «γρηγορῶ» σημαίνει ὅτι ἔχω ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς μου, τόν Κύριό μου ᾿Ιησοῦ Χριστό.
Νά εἶναι ἡ ζωντανή προσευχή μου ἕνα διαρκές βίωμα καί νά εἶμαι δοῦλος Του ἀληθινός καί μετέχοντας στά μυστήρια τῆς ᾿Εκκλησίας μας, νά γεύομαι αὐτή τή χαρά πού μέ περιμένει τήν ἡμέρα τήν μεγάλη καί τρανή, τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα.
῾Ο Νυμφίος μᾶς κοιτάζει καί μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀγαπήσουμε μέ τήν καρδιά μας. Νά εἶναι προσευχή τά λόγια πού σ’ Αυτόν θ’ ἀπευθύνουμε ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες στίς ᾿Ακολουθίες καί στή συμπόρευση μέ Αὐτόν, γιά νἄρθει ἡ εὐλογημένη στιγμή πού θά γίνουμε ἕνα μαζί Του.
Αὐτό εἶναι τό μυστήριο τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Καί τούτη τήν κρίσιμη ἐποχή, πού ὅλα συνταράσσονται, πού ὅλα φαίνονται νά χάνονται ἀπό τή μιά στιγμή στήν ἄλλη, πού οἱ ἄνθρωποι ψάχνουν σ’ ὅλο τόν κόσμο νά βροῦν τόν ἑαυτό τους, ἐμεῖς ἔχουμε τόν δικό μας θησαυρό.
᾿Εμεῖς ξέρουμε ποῦ ἀνήκουμε.
᾿Εμεῖς ξέρουμε τί εἴμαστε.
Ξέρουμε ἀπό ποῦ ἐρχόμαστε καί ποῦ πορευόμαστε.
Ξέρουμε ποιός εἶναι ὁ δικός μας Σωτήρας.
Ξέρουμε ποιός μᾶς ἑνώνει.
Ξέρουμε τί σημαίνει ἀγάπη καί ἀδελφοσύνη, ἀλληλεγγύη καί ἔλεος.
Ξέρουμε τί σημαίνει αἰωνιότητα.
᾿Εμεῖς νικᾶμε τόν θάνατο, γιατί πορευόμαστε μαζί Του.
᾿Εμεῖς δέν φοβόμαστε τίποτα, γιατί εἶναι Αὐτός μαζί μας.
᾿Εμεῖς γνωρίζουμε ὅτι μετά ἀπό τόν Γολγοθᾶ ὑπάρχει πάντοτε ἡ ᾿Ανάσταση.
᾿Αρκεῖ νά βαδίσουμε μέ πίστη, μέ προσευχή καί μέ ἀγάπη, γιά νά ζήσουμε τήν αἰωνιότητα μαζί Του καί νά γιορτάσουμε τό ῞Αγιο Πάσχα.
Από το βιβλίο «Ὁ Χριστός πού σταυρώνουμε» τῶν ἐκδόσεων ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου