Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, Ἀποστ. Ἑβρ. 9, 11-14
Ὁ Χριστός, ἀδελφοί, μᾶς ὑπόσχεται πολλὰ ἀγαθά, ὅμως αὐτὰ δὲν εἶναι τοῦ «παρόντος αἰῶνος», ἀλλὰ εἶναι ἀγαθὰ θεῖα, οὐράνια καὶ πνευματικά. Καὶ ἀκριβῶς, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχη πλάνη σὲ μᾶς ὡς πρὸς τὴν προσδοκία καὶ τὴν ἀναζήτηση τῶν ἀγαθῶν αὐτῶν ἔρχεται σήμερα ὁ μακάριος Παῦλος καὶ ξεκαθαρίζει τὸ θέμα: «Ὁ Χριστός, μᾶς πληροφορεῖ, εἶναι Ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν». Δηλαδὴ ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο ὡς ταπεινὸς καὶ ἄσημος ἄνθρωπος, ἔπαθε, σταυρώθηκε, ἀναδείχθηκε αἰώνιος μεσίτης καὶ Ἀρχιερέας πρὸς τὸν Θεὸν Πατέρα χάριν τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων, καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ ἐξασφαλίση καὶ χορηγήση σὲ μᾶς τὰ μέλλοντα ἀγαθά, ἀγαθὰ ποὺ «ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α΄ Κορ. 2, 9)
Ἀγαθὰ ποὺ οὔτε ἀνθρώπινο μάτι τὰ εἶδε, οὔτε τὰ ἄκουσε ἀνθρώπινο αὐτί, οὔτε τὰ ἐπεθύμησε ἤ τὰ πόθησε ἀνθρώπου καρδιά. Καὶ γιὰ τοῦτο «οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β΄ Κορ. 12-4) Μᾶς προσκαλεῖ λοιπὸν ὁ Χριστὸς «ὁ Ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν» στὴν αἰώνιο ζωή, στὴν αἰώνιο δόξα καὶ χαρά, τὴν ἀτελείωτη εὐφροσύνη. Καὶ τὴν σωτηρία μας καὶ τὴν κληρονομία τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν μᾶς τὴν χαρίζει ὁ Ἰησοῦς μὲ τὴν σταυρικὴ θυσία Του. Μόνο «τὸ Αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. 1-7) Ἐμπρὸς λοιπὸν μὲ πίστη θερμή, μὲ βαθειὰ εὐλάβεια καὶ κυρίως μὲ μετάνοια ἂς προσέλθουμε πρὸς τὸν Αἰώνιο Ἀρχιερέα καὶ Μεσίτη, τὸν Κύριο Ἰησοῦ. Οἱ ἡμέρες ποὺ διερχόμαστε, ἡ Μεγάλη Σαρακοστή, μᾶς προτρέπει. Δέστε ἱερεῖς τὸν Ἀρχιερέα σας. Δέστε παρθένοι τὸν Νυμφίο σας. Δέστε ὀρφανοὶ τὸν Πατέρα σας. Δέστε πονεμένοι τὸν Ὁδηγὸ σας, δέστε ἀσθενεῖς τὸν Γιατρό σας, δέστε ἁμαρτωλοὶ τὸν Σωτῆρα σας.
Ἀδελφοί, σήμερα, Ε΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, γιορτάζουμε τὴν γιορτὴ τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Ἐπιβεβαιώνεται στὸ πρόσωπό της ὅτι σὰν ἁμαρτωλὴ στράφηκε πρὸς τὸν Σωτῆρα Ἰησοῦ καὶ ὅτι καὶ στὴν περίπτωσή της «ἐθαυματούργησε τοῦ Σταυροῦ ἡ δύναμις, ἀφοῦ καὶ ἡ πρώην πόρνη ἀσκητικὸν ἀγῶνα ἠγωνίσατο» (Δοξ. Ἑσπερ. Ε΄ Ἑβδ.) καὶ ἀναδείχθηκε «ὑπόδειγμα μετανοίας», ἀφοῦ «πάντα τὰ σκιρτήματα τῆς σαρκὸς χαλινώσασα πόνοις ἀσκητικοῖς ἀπέδειξεν ἀνδρεῖον τῆς ψυχῆς της τὸ φρόνημα». Γιορτάζουμε δέ, φίλοι μου, τὴν γιορτὴ τῆς ὁσίας Μαρίας τώρα, τὴν Μεγάλη Σαρακοστή, ἐπειδὴ εἶναι μία περίοδος κατ’ ἐξοχὴν μετανοίας καὶ συντριβῆς καὶ ἐπειδὴ ἡ ὁσία Μαρία ὑπάρχει ὑπόδειγμα ἀληθινῆς καὶ ἐμπράκτου μετανοίας. Ἄφησε ὁριστικὰ τὴν ζωὴ τῆς ἁμαρτίας, τὴν ὁποία ἄρχισε ἀπὸ 12 χρόνων παιδάκι, διέκοψε κάθε δεσμὸ μὲ τὰ πρόσωπα ποὺ ἁμάρτανε, ἐγκατέλειψε τὰ κέντρα τῆς διαφθορᾶς καὶ ἐξαχρειώσεως, ἔφυγε στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη καὶ ἐκεῖ ἀφοσιώθηκε στὸν Θεὸ καὶ ἔζησε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς της μὲ δάκρυα μετανοίας καὶ στεναγμοὺς ἐνοχῆς γιὰ τὰ παλιά της ἁμαρτήματα ἀλλὰ μὲ τὴν ἐλπίδα στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θυσία Ἐκείνου.
Ἀδελφοί μου, καὶ ἐμεῖς ἁμαρτωλοὶ εἴμαστε. Δὲν διαφέρουμε ἀπὸ τὴν ἑορταζόμενη Ὁσία. Δὲν θεωρῶ ἀπαραίτητο ὅμως νὰ φύγουμε στὴν ἔρημο. Πιστεύω ὅμως πὼς εἶναι ἀπαραίτητη ἡ μετάνοιά μας καὶ ἡ προσφυγή μας, ἡ καταφυγή μας στὸ πετραχήλι ἔμπειρου πνευματικοῦ. Καὶ τότε αὐτὸ ποὺ εὐχόμεθα, «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα, καὶ τῆς σωτηρίας εὔθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε», θὰ εἶναι μία πραγματικότητα. Γένοιτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου