Ο Απόστολος της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών παρουσιάζει έναν αρχιερέα. Είναι ο Μέγας Αρχιερέας, ασύγκριτα ανώτερος από κάθε άλλον αρχιερέα. Ο αρχιερέας αυτός είναι ο Χριστός. Ο Χριστός, πριν να ’ρθει στη γη και να γίνει άνθρωπος για μας, ήταν ο προαιώνιος Θεός, ο Υιός και Λόγος του Θεού. Η εξουσία του ήταν παγκόσμια. Όπως ψάλλουμε σε κάθε θεία λειτουργία, ο Χριστός είναι «συνδοξαζόμενος τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι».
Ο Χριστός που ενανθρώπησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, Σαν Θεάνθρωπος πλέον Λυτρωτής του κόσμου, έχει τριπλό αξίωμα: Του Διδασκάλου, του Αρχιερέα και του Βασιλιά.
Ο Χριστός είναι Διδάσκαλος, όχι απλώς Διδάσκαλος, αλλά ο Διδάσκαλος, ο μοναδικός Διδάσκαλος του κόσμου. Υπήρξαν βέβαια στον κόσμο και πριν και μετά από το Χριστό και άλλοι Δάσκαλοι και σοφοί. Αυτοί, όμως, σε σύγκριση με το Χριστό, είναι μικρά, ασθενικά φωτάκια, είναι πυγολαμπίδες που το φως τους τρεμοσβήνει κοντά στον πανέκλαμπρο Ήλιον Χριστό, που ατενίζοντάς τον θαμπώνονται οι αιώνες.
Σε δύο πράγματα διαφέρει ασύγκριτα ο Διδάσκαλος Χριστός από τους δασκάλους του κόσμου˙ το πρώτο: είναι αυτόφωτος ο Χριστός˙ δεν παίρνει από άλλον φως. Είναι ο ίδιος πηγή φωτός. Ο Χριστός δεν διδάχτηκε ποτέ του. Δεν χρημάτισε ποτέ μαθητής . Δεν φοίτησε ποτέ σε σχολείο.
Όταν κάποτε οι συγχωριανοί του τον είδαν να διδάσκει και άκουσαν από το στόμα του καταπληκτικά πράγματα, εξεπλάγησαν και είπαν «πόθεν τούτω η σοφία αυτή και αι δυνάμεις; Ούχ ούτος εστίν ο του τέκτονος υιός; πόθεν ουν τούτω ταύτα πάντα» (Ματθ. 13, 54-56). Και κάποτε άλλοτε, όταν δίδασκε στο Ναό του Σολομώντος, οι Ιουδαίοι ρώτησαν: «Της ούτοι γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς;» (Ιωαν. 7,15). Ασύγκριτος Διδάσκαλος λοιπόν ο Χριστός.
Είναι η πηγή της σοφίας και της γνώσεως. Οι άνθρωποι και οι πιο σοφοί, δεν μπόρεσαν να ανακαλύψουν και να πουν μια θεωρία, μια διδασκαλία, ανώτερη από τη διδασκαλία του Χριστού. Ό,τι ωραίο υπάρχει στο χώρο των ιδεών, είναι κλεμμένο από το Ευαγγέλιο του Χριστού. Όλα τα μεγάλα συνθήματα, που συνεγείρουν τις πλατειές μάζες και συγκλονίζουν τους λαούς, ειρήνη, δικαιοσύνη, ελευθερία, κοινωκτημοσύνη, ισότητα, αγάπη, όλα είναι δανεισμένα από το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Διδάσκαλος ο Χριστός. Όχι απλώς ο μεγαλύτερος απ’ όλους τους διδασκάλους, αλλά ο τέλειος Διδάσκαλος «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος» (Ιωαν. 7, 46).
Το άλλο αξίωμα του Χριστού είναι το Βασιλεύς. Είναι βασιλιάς ο Χριστός. Όχι βέβαια σαν τους επίγειους βασιλιάδες, που, οι περισσότεροι πεθαίνουν εκθρονισμένοι και εξόριστοι. Αλλά και αν δεν τους εκθρονίσουν άνθρωποι, έρχεται οπωσδήποτε κάποιος άλλος βασιλιάς, ισχυρότερος απ’ αυτούς, και τους εκθρονίζει. Και ο ισχυρότερος αυτός βασιλιάς, που τον τρέμουν όλοι οι άρχοντες του κόσμου τούτου, είναι ο θάνατος. Ένας μόνον βασιλιάς υπάρχει, που ο θάνατος δεν μπόρεσε να τον κρατήσει αιχμάλωτο. Ένας μονάχα βασιλιάς υπάρχει, που δάμασε το θάνατο και τον καταπάτησε: Ο Ιησούς Χριστός. Με την ένδοξη ανάστασή του αναδείχτηκε θριαμβευτής βασιλιάς. «Και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος». Αυτόν τον βασιλιά υποδεχώμαστε σε κάθε θεία Λειτουργία: «ως τον βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι…».
Στο αποστολικό ανάγνωσμα βλέπουμε το Χριστό κυρίως σαν Αρχιερέα. «Χριστός παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών…». Αλλά γιατί λέγεται ο Χριστός Αρχιερεύς; Διότι κάθεται σε δεσποτικό θρόνο, όπως συνήθως κάθονται οι αρχιερείς; Όχι. Ο Χριστός στον ουρανό σαν βασιλιάς του ουρανού κάθεται στο θρόνο της θεότητος. Μα όταν ήταν στη γη, σαν Αρχιερέας δεν κάθησε σε θρόνους. Ο θρόνος που κάθησε, ή μάλλον καθηλώθηκε ο Χριστός Αρχιερέας , είναι ο ξύλινος Σταυρός του. Αυτός είναι ο αρχιερατικός του θρόνος. Αυτόν τον σταυρικό του θρόνο έδειξε και στους δύο μαθητές του, που του ζήτησαν επίγεια δόξα, να καθίσουν ο ένας στα δεξιά του και ο άλλος στα αριστερά του. Μπορείτε, τους ρώτησε, να σηκώσετε και εσείς σταυρό; Μπορείτε να διακονίσετε τον κόσμο; Μπορείτε να πιήτε το ποτήρι της θλίψης που θα πιω εγώ; Μπορείτε να θυσιαστείτε; Τότε θα είστε γνήσιοι μαθηταί μου. Και τότε, κάποια μέρα, θα δοξαστείτε στον ουρανό.
Ο Χριστός λοιπόν, σε αρχιερατικό θρόνο δεν καθόταν, σχέση με τους Ιουδαίους αρχιερείς της εποχής του δεν είχε. Ονομάζεται όμως Αρχιερέας διότι πρόσφερε θυσίες. Θυσίες βέβαια πρόσφεραν και οι Ιουδαίοι αρχιερείς. Σφάζανε τράγους και καίγανε δαμάλια. Και έπαιρνε ο αρχιερέας τη σκόνη – τη στάχτη – απ’ τα δαμάλια και την εκσφεδόνιζε γύρω. Και έπαιρνε και το αίμα των ταύρων και τράγων και μ’ αυτό ράντιζε όλο τον τόπο και όλους τους ανθρώπους. Γιατί το ’κανε αυτό; για να καθαρίζονται οι άνθρωποι. Καθαρίζονταν πραγματικά; Ασφαλώς όχι. Η θυσία αυτή ήταν συμβολική, όπως συμβολικά ήταν και τόσα άλλα πράγματα στην Παλαιά Διαθήκη. Η θυσία εκείνη συμβόλιζε κάποια άλλη θυσία˙ θυσία πραγματική, θυσία λυτρωτική, θυσία καθαρκτική, θυσία ανυπέρβλητή. Και η θυσία αυτή είναι του Γολγοθά, η θυσία του Κυρίου, όχι το αίμα τράγων, και ταύρων, ή άλλων ζώων, όχι το αίμα κάποιου ανθρώπου κοινού, όχι το αίμα κάποιου αγίου ανθρώπου, το αίμα του Ιησού Χριστού, αυτό το αίμα προσφέρθηκε κατά τη θυσία του Γολγοθά, αυτό το αίμα ράντισε τα βράχια του Γολγοθά. Αυτό το αίμα ράντισε και εξακολουθεί να ραντίζει την αμαρτωλή ανθρωπότητα.
Αυτή η θυσία του Γολγοθά είναι η ύψιστη θυσία, που ανέδειξε το Χριστό Αρχιερέα μοναδικό. Στη θυσία αυτή ο Χριστός πρόσφερε τον εαυτό του θυσία στο Θεό. Και εδώ είναι το καταπληκτικό. Στη θυσία του Γολγοθά ο Χριστός είναι συγχρόνως και θύμα και θύτης. Είναι ο «προσφέρων και ο προσφερόμενος».
Το αίμα του Χριστού που χύθηκε στο Γολγοθά έχει μοναδική λυτρωτική δύναμη γιατί είναι το αίμα του αναμαρτήτου, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτό το αίμα τού Χριστού μας καθαρίζει όλους. Καθαρίζει τη συνείδησή μας. «Καθαρίει την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων…»
Το αίμα του Χριστού προσφέρεται σε κάθε θεία λειτουργία. Το αίμα του Χριστού μας περιμένει «πίετε εξ αυτού πάντες».
Εκείνο που πρέπει να κάνουμε οι πιστοί είναι να πλησιάσουμε στο εξομολογητήριο και να δείξουμε τις πληγές μας, τις αμαρτίες μας. Θα γιατρευτούμε με το αίμα του Χριστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου