Η Γέννηση του Χριστού, η σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, και η εξ ύψους επίσκεψή του στον κόσμο εορτάζεται και πάλι φέτος, εν έτει 2011, κατά την τελευταία Κυριακή του απολήγοντος έτους. Το χαρμόσυνο μήνυμα της κοσμοσωτηρίου και αγίας ημέρας διαδίδεται μέσα από την ιερή υμνολογία και την θεολογία των απαράμιλλου κάλλους ύμνων της εορτής. Η σοφία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας ορίζει να αναγινώσκεται κατά την θεία Λειτουργία της παρούσας ημέρας το βραχύλογο τμήμα από την προς Γαλάτας επιστολή του αποστόλου Παύλου που αναφέρεται ιστορικώς στην κοσμοχαρμόσυνη στιγμή της «εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου» ενανθρωπήσεως του Κυρίου Ιησού.
Το πλήρωμα του χρόνου, η στιγμή κατά την οποία ο ερχομός του Χριστού «κατατέμνει» την ανθρώπινη ιστορία, κατά τον λόγο του αγίου Μαξίμου του ομολογητού, και χωρίζει τον ρού της σε προς αυτού και μετά αυτόν. Η αναμονή των προφητών, η προσδοκία των εθνών, η αγωνία του χορού των πιστών ανθρώπων της Παλαιάς Διαθήκης τώρα εκπληρώνεται. Το περίσσευμα της άπειρης αγάπης του Θεού και Πατέρα διαχέεται σήμερα σε ολόκληρη την κτίση. Έρχεται ο Χριστός, και δεν είναι ο ερχομός του όμοιος, ούτε η Γέννησή του παρεμφερής με κανενός άλλου παιδιού στην ιστορία αυτού του κόσμου. Έρχεται για να πάθει, έρχεται για να σταυρωθεί. Γεννάται κατ’ άνθρωπο ο προαιώνιος και άναρχος Θεός για να σώσει τον ταλαίπωρο άνθρωπο από την δουλεία του εχθρού. Δεν είναι ο ερχομός του μια συγκινητική, λίγο μελοδραματική υπόθεση και ιστορία, αλλά γέννηση τού προορισμένου προ καταβολής κόσμου να αναρτηθεί στον Σταυρό και να πάθει ως αθάνατος μέν, αλλά παθητός, χάριν των δολοφόνων του και όσων συνεχίζουν να τον σταυρώνουν συνεχώς.
Τα δώρα των Μάγων προδηλώνουν και αναγνωρίζουν την προσκύνηση που του πρέπει. Το χρυσάφι ως βασιλέως, το λιβάνι ως Θεού και η σμύρνα ως τριήμερου νεκρού άμεση λοιπόν η συνάρτηση της παρούσας εορτής με τα συγκλονιστικά γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας μέσα στο λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας. «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου ο δρακί την πάσαν έχων κτίσιν», και πάλιν, «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γης κρεμάσας». Αυτό το «σήμερον» δηλώνει την μόνιμη παρουσία του Θεού στον κόσμο, ο οποίος ποτέ δεν τον εγκατέλειψε, ούτε και πρόκειται να τον εγκαταλείψει. Είναι το «σήμερον» της βιώσεως όλων των γεγονότων της σωτηρίας μας σε κάθε θεία Λειτουργία, σε κάθε μετάληψη του γεννημένου, εσταυρωμένου και αναστημένου σώματος του Χριστού από τους πιστούς.
Η δυτική παράδοση, τόσο στην εκκλησιαστική τέχνη της ζωγραφικής όσο και στην ευρύτερη θεολογική της θεώρηση, έχει εμβάλει τον χριστιανικό κόσμο σε έναν τρόπο εορτασμού της Γεννήσεως του Χριστού πολύ γαιώδη, πολύ εξαρτημένο από το συναίσθημα της στιγμής, πολύ ευάλωτο και ως εκ τούτου θνησιγενή, καθώς σβήνει μαζί με τους πολυτελείς και φανταχτερούς στολισμούς οικιών και καταστημάτων, λεωφόρων και πόλεων. Η κατ’ Ανατολάς ορθόδοξη παράδοση έχοντας και προτείνοντας εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό συνδέει όλες τις εορτές της θείας οικονομίας, καθώς τις εμβαπτίζει στην προοπτική πού εκπηγάζει από την θυσιαστική παρουσία του Χριστού και την αναστάσιμη προσδοκία που αυτή απλόχερα χορηγεί στον κόσμο. Δεν καλλιεργεί τον ανθρωπομορφισμό στην σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, για τούτο δεν μας καλεί να επισκεφθούμε το Σπήλαιο της Βηθλεέμ για να χαϊδέψουμε τον νεογέννητο Χριστό, ούτε και να παίξουμε μαζί του, ούτε και αύριο να προσκυνήσουμε με απέραντη κα βαθιά θλίψη και απελπισία τον σταυρό του Χριστού. Κρατεί πάντοτε υψωμένο στο κέντρο της λατρείας της το λάβαρο της Αναστάσεως και μας καλεί ανά πάσα στιγμή να στρέφουμε το βλέμμα και την εργασία μας προς τα εκεί. Ο Χριστός γεννιέται όχι για να γιορτάσουμε οι χριστιανοί την Γέννησή του ανεόρταστα, χωρίς δηλαδή το αναστάσιμο φώς. Ο Χριστός γεννιέται για να κηρύξει ότι πλαστήκαμε για να ζήσουμε, ότι ζούμε μόνο όταν είμαστε μαζί του και ότι, όσο κι αν αισθανόμαστε νεκροί λόγω των παθών μας, μπορούμε να ξαναγεννηθούμε μέσα στο άγιο Σώμα του, την Εκκλησία Του. Αμήν.
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου