Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ
Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη
Εἶναι τὸ στεφάνωμα τῆς ἐν Χριστῷ τελεσθείσης σωτηρίας μας. Εἶναι ἡ τελεία ἐξαφάνισις τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἐπάνοδος τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν ἀρχαίαν μακαριότητα.
Εἶναι ἡ ἐπάνοδός μας εἰς τὴν πρὸ τῆς παρακοῆς κατάστασιν καὶ ἡ μετοχή μας εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Εἶναι τὸ ἀληθινὸν Πάσχα.
Ὅπως οἱ δοῦλοι Ἰσραηλῖται ἔφυγαν ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν τοῦ Φαραώ, ἔτσι καὶ ἐμᾶς τώρα ὁ Ἀναστὰς Κύριος μᾶς ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν τοῦ νοητοῦ Φαραώ, τοῦ Διαβόλου καὶ ἐφύγαμεν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον τῶν παθῶν εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας, εἰς τὴν ἀληθινὴν ζωὴν ἐν Χριστῷ.
Ἀπὸ τὸν θάνατον τῆς ἁμαρτίας μετέβημεν εἰς τὴν ἀληθινὴν ζωὴν καὶ ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ Ἅδου εἰς τὸν οὐρανὸν τῆς ἀφθαρσίας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Ὁ Ἀναστὰς Κύριος μᾶς ἔδωσε τὴν ἐξουσίαν νὰ γίνωμεν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἐνῶ προηγουμένως εἴμεθα παιδιὰ τῆς ἁμαρτίας, τέκνα τοῦ Διαβόλου, τέκνα τοῦ σκότους, υἱοὶ τῆς ἀπωλείας. Τὴν σωτηρίαν μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, τὴν υἱοθεσίαν ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τὴν μετοχὴν τοῦ πληρώματος τῆς χάριτος καὶ τῆς ἀληθείας, ποὺ μᾶς ἐχάρισεν ὁ Κύριος, ἔχομεν τὴν βεβαίαν ἐλπίδα ὅτι ἀπολαμβάνομεν, διότι εἴδομεν αὐτὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν,νικήσαντα τὸν θάνατον, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε τὸ ὀψώνιον τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἐξωτερικὴ ἐκδήλωσις, διότι ἡμαρτήσαμεν.
Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριός μας διὰ τῆς Ἀναστάσεώς του ἐνίκησε τὸν θάνατον εἶναι ἀπόδειξις, ὅτι ἐνίκησε τὴν ἁμαρτίαν, τῆς ὁποίας ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ θάνατος.Καθὼς ὁ Ἀδάμ, λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὅταν ἡμάρτανε ἐξεπροσώπει ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα καὶ δι’αὐτοῦ ἡμάρτανε ὅλη ἡ ἀνθρωπότης καὶ κατεδικάζετο ν’ἀποθνήσκη, ἔτσι καὶ ὁΧριστὸς νικῶν τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἀνιστάμενος ἐκ νεκρῶν ἐξεπροσώπει ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα. «Ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται (Α´ Κορ. ιε´ 22).
Διὰ τοῦτο βλέποντες εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου τὴν νίκην κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ἕν ὀφείλομεν νὰ πράττωμεν. Νὰ ἑορτάζωμεν τὴν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ὡς ἡμέρα τῆς ἰδικῆς μας νίκης κατὰ τῆς ἁμαρτίας, τὴν ἰδικὴν μας ἀνάστασιν.
* * *
Ἐνικήσαμεν τὴν ἁμαρτίαν διὰ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.Καὶ ποία ἄλλη ἑορτὴ δύναται νὰ εἶναι προσφιλεστέρα δι’ ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἡμέραν τῆς νίκης κατὰ τῆς ἁμαρτίας; Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ αἰτία ὅλης τῆς δυστυχίας μας.
Ἡ τύψις τῆς συνειδήσεως, ὅλαι αἱ λῦπαι, ἱδρῶτες, στεναγμοί, πόνοι, ἀσθένειαι, στερήσεις, ἀπογοητεύσεις, θάνατοι, κάθε κακόν, μίση καὶ πόλεμοι, πηγὴν ἔχουν τὴν ἁμαρτίαν. Αὐτὴ μᾶς ἔβγαλε ἔξω ἀπὸ τὸν προορισμόν μας, ποὺ ἐπλάσθημεν.
Αὐτὴ μᾶς ἐστέρησε τὴν ἐπικοινωνίαν μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὴν κατ’ αὐτὴν μακαριότητα· ἀπὸ τὴν συνεχῆ χαράν, διὰ τὴν ὁποίαν ἐπλάσθημεν.
Καὶ τόσον ἐπέσαμεν χαμηλὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ὥστε ἐχρειάσθη νὰ ἔλθη ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς Λόγος καὶ νὰ μᾶς σηκώση διὰ τῆς σταυρικῆς του θυσίας καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του «θανάτῳ θάνατον πατήσας». Διὰ τοῦτο ἡ Ἐκκλησία ὥρισεν ὄχι μόνον κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα νὰ πανηγυρίζωμεν τὴν ἁγίαν Ἀνάστασιν, ἀλλὰ καὶ μετ’ αὐτὴν ἐπὶ σαράντα ἡμέρας συνεχῶς καὶ κάθε Κυριακὴν τοῦ ἔτους. Ἡ Ἀνάστασις εἶναι ἡ ἀφετηρία ὄχι μόνον τοῦ θριάμβου κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ πρὸς κατόρθωσιν τῆς ἀρετῆς.
Ἡ Ἀνάστασις ἐπὶ πλέον εἶναι ἐγγύησις καὶ τῆς ἰδικῆς μας ἀναστάσεως ἀπὸ τοῦ αἰωνίου θανάτου κατὰ τὴν δευτέραν καὶ ἔνδοξον τοῦ Κυρίου παρουσίαν, ὁπότε θὰ βασιλεύσωμεν ἐν Οὐρανοῖς μετ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου.
Διὰ νὰ γίνουν ὅμως αὐτὰ καὶ πραγματικότης εἰς τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ἀνάγκη κάθε πιστὸς χριστιανὸς νὰ ἀφήσῃ τὸν διάβολον καὶ τὰ ἔργα τὰ διαβολικὰ καὶ νὰ ζήσῃ τὴν καινούργια ζωή, ποὺ μᾶς ἐχάρισεν ὁ Ἀναστὰς Κύριος.
Νὰ ἀφήσῃ τὴν ἁμαρτίαν, ποὺ εἶναι παρὰ φύσιν καὶ νὰ ἀγωνισθῇ διὰ τὴν κατόρθωσιν τῆς ἀρετῆς, ποὺ εἶναι κατὰ φύσιν. Νὰ μισήσῃ τὴν κακίαν, ὅπως ὁ Δαβίδ, ποὺ ἔλεγε «ἀδικίαν ἐμίσησα καὶ ἐβδελυξάμην» καὶ ἀντιθέτως νὰ ἀγαπήσῃ τὸ καλόν, ὥστε νὰ λέγῃ πάλιν μὲ τὸν Προφητάνακτα «τὸν δὲ νόμον σου ἠγάπησα» καὶ «διὰ τοῦτο ἠγάπησα τὰς ἐντολάς σου ὑπὲρ χρυσίον καὶ τοπάζιον».
Ἀλλὰ σήμερα ἐδιαβάσαμε καὶ μίαν περικοπὴν ἀπὸ τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον καὶ μάλιστα σὲ πολλὲς γλῶσσες, ποὺ μᾶς ὁμιλεῖ διὰ τὴν ἐμφάνισιν τοῦ Κυρίου εἰς τοὺς μαθητὰς μετὰ τὴν ἐκ νεκρῶν ἁγίαν Του Ἀνάστασιν.
Εἴδαμε ὅτι ὁ Κύριος παρουσιάζεται ὄχι ὡς καταδιωκόμενος ἄνθρωπος, ἀλλ’ ὡς Βασιλεύς, ἀποστέλλων τοὺς μαθητάς του, διὰ νὰ συνεχίσουν τὸ κοσμοσωτήριον ἔργον Του. Ἀφοῦ δὲ τοὺς μετέδωσε Πνεῦμα Ἅγιον, δίδει καὶ τὴν ἐξουσίαν, διὰ νὰ συγχωροῦν ἢ ὄχι τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Εἴδαμε τέλος ὅτι ὁ τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου Θωμᾶς, δὲν ἦτο εἰς τὴν πρώτην αὐτοῦ ἐμφάνισιν καὶ δυσπιστεῖ περὶ τῆς ἀληθείας καὶ ἀναστάσεως αὐτοῦ. Ἐπιμένει δὲ νὰ ψηλαφήση τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν τοῦ Κυρίου.
Ἔτσι ἡ δυσπιστία τοῦ Θωμᾶ μεταβάλλεται εἰς «καλὴν ἀπιστίαν», διότι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι «οὐ σεσοφισμένοις μύθοις», δηλαδὴ δὲν μᾶς εἶπαν παραμύθια διὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ «ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος».
* * *
Πρῶται εἶδαν τὸν Κύριον ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία καὶ ἡ ἄλλη Μαρία, ποὺ εἶναι ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ ἄλλαι μυροφόροι. Δεύτερος εἶδε τὸν Κύριον ὁ Ἀπ. Πέτρος, τὸ τρίτον ἐφανερώθη εἰς τὸν Κλεόπαν καὶ τὸν Λουκᾶν εἰς τὴν πορείαν πρὸς Ἐμμαούς.
Ἡ δὲ ἐμφάνισις αὐτὴ εἶναι ἡ τετάρτη. Ἐνῶ λοιπὸν ἦτο ὀψία, ἤτοι ἑσπέρα τῆς ἡμέρας ἐκείνης τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἦτο ἡ μία, ἡ πρώτη ἡμέρα τῶν σαββάτων (δηλ. ἡ Κυριακὴ) καὶ ἦσαν κλεισταὶ αἱ θύραι τοῦ οἴκου, ποὺ ἦσαν κρυμμένοι οἱ μαθηταὶ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς, ἐστάθη ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ ἐχαιρέτισεν αὐτοὺς λέγων: Εἰρήνη ὑμῖν.
Εὐθὺς ἀμέσως τοὺς ἔδειξε τὶς τρύπες τῶν καρφιῶν, ποὺ εἶχε εἰς τὰς χεῖρας Του, καθὼς καὶ τὴν νυγεῖσαν πλευράν, διὰ νὰ τοὺς βεβαιώση ὅτι ἦτο αὐτὸς ὁ ἴδιος.
Ἐχάρησαν οἱ μαθηταί, διότι εἶδαν τὸν Κύριον. Καὶ πάλιν ὁ Κύριος ἐπανέλαβε τὸ «εἰρήνη ὑμῖν», τὸ ὁποῖον δὲν ἦτο πλέον χαιρετισμός, ἀλλὰ ἐφανέρωνε ὅτι μετὰ τὸν σταυρικὸν θάνατον καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασίν Του ἀποκατεστάθη ἡ εἰρήνη μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.
Μετὰ τὴν διαβεβαίωσιν αὐτὴν τοὺς λέγει: Καθὼς ἀπέστειλε Ἐκεῖνον ὁ Πατὴρ εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ ἀποκαταστήση τὴν εἰρήνην μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, διὰ νὰ συμφιλιώση τοὺς ἀνθρώπους μετὰ τοῦ Κυρίου, ἔτσι καὶ Ἐκεῖνος τώρα στέλνει αὐτούς, διὰ νὰ κηρύξουν αὐτὴν τὴν εἰρήνην εἰς ὅλον τὸν κόσμον.
Ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοὺς Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετει- λάμην ὑμῖν».
* * *
Κατόπιν ἐνεφύσησε καὶ εἶπεν εἰς αὐτούς: Λάβετε τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δυνάμει δὲ τῆς χάριτος ταύτης θὰ συχγωροῦνται μὲν αἱ ἁμαρτίαι ἐκείνων, τοὺς ὁποίους ἐσεῖς θὰ συγχωρῆτε, δὲν θὰ συγχωροῦνται δὲ ἐκείνων, τοὺς ὁποίους ἐσεῖς δὲν θὰ συγχωρῆτε.
* * *
Ὁ Θωμᾶς δέ, ἕνας ἐκ τῶν δώδεκα, ποὺ ἐκαλεῖτο ἑλληνιστὶ Δίδυμος δὲν ἦτο μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους. Ἔλεγον εἰς αὐτὸν οἱ ἄλλοι δέκα μαθηταὶ (Ὁ Ἰούδας εἶχε ἀπαγχονισθῆ), ὅταν ἐπέστρεψε: εἴδαμεν τὸν Κύριον, ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν.
Ὁ Θωμᾶς ὅμως εἶπε, ἐὰν δὲν ἰδῶ διὰ τῶν ὀφθαλμῶν μου εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ τὸν τύπον, τὰ ἴχνη, τὰ ὁποῖα ἀφῆκαν οἱ ἧλοι, τὰ καρφιά, ἐὰν δὲν βάλω τὸν δάκτυλόν μου ἐπὶ τοῦ τύπου τούτου, ἐὰν δὲν βάλω τὴν ἰδικήν μου χεῖρα εἰς τὴν νυγεῖσαν πλευρὰν αὐτοῦ, δὲν θὰ πιστεύσω.
Ἀργότερα θὰ λέγουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι «ὅ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς….. ἀπαγγέλλομεν ἡμῖν» (Α´ Πετρ. α´ 1-3).
Νὰ λοιπὸν ποῖοι ὑπῆρξαν οἱ πρῶτοι καὶ μεγάλοι καὶ πραγματικοὶ εἰρηνοποιοί. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι «καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ, κἀγὼ πέμπω ἡμᾶς» εἰς πάντα τὰ ἔθνη. Οἰκουμενικὴ ἀποστολή. Μαθητεύσατε τὸ ἅγιον βάπτισμα. Διδάξατε τὰς ἁγίας ἐντολάς Του. Τὴν ἐν Χριστῷ ζωήν. Πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν.
Ὄχι ὅ,τι μᾶς ἀρέσει. Πάντα. Ὄχι ἐθελοθρησκεία. Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας. Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ. Ὅπως διεβεβαίωσε τοὺς προφήτας Μωυσῆ, Ἰερεμίαν, ἔτσι καὶ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους· οὔτε μία ἡμέρα θὰ μείνουν χωρὶς τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου μέχρι συντελείας, ὅπου ἡ αἰώνιος χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1974, 3 Μαΐου 2013
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9799.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου