H ειρήνη στο Ισραήλ είναι ο χειρότερος εφιάλτης του κατεστημένου.
σ.σ. Με την σημερινή έντονη παρουσία του ισλαμικού στοιχείου στην ευρωπαϊκή ήπειρο, οι καταστάσεις που περιγράφει το εμπνευσμένο άρθρο που ακολουθεί έχουνε «ωριμάσει» για πολύ χειρότερα πράγματα από αυτά που έχουμε έως τώρα συνηθίσει. Ο Θεός να βάλει το χέρι Του.
του Tony Cartalucci
10 Νοεμβρίου, 2012.
Το Ισραήλ είναι ένα πρόσχημα, ένας πληρεξούσιος, ένα διαρκές casus belli, ένα ιδεολογικό αλλά και κυριολεκτικό προγεφύρωμα στη Μέση Ανατολή. Δημιουργήθηκε και στηρίχτηκε από τη Δύση, ιδίως τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, και έχει χρησιμεύσει ως το μέσο από το οποίο ρέει η Δυτική εξωτερική πολιτική μέσα και έξω από τον Αραβικό, και κατ’ επέκταση τον Μουσουλμανικό κόσμο.
Μέσα από μια προσεκτικά καλλιεργημένη στρατηγική έντασης διατηρείται αυτό το συνεχές casus belli. Χωρίς την διαιώνιση μιας φοβικής αντίληψης που αφορά την εξαφάνιση του Ισραήλ και την «ηθική επιταγή» αποτροπής αυτού του σεναρίου, πραγματικού ή φανταστικού, η Δύση θα ήταν δύσκολο να δικαιολογήσει την ανάμειξή της σε κράτη που αλλιώς δεν θέτουν αισθητή απειλή για την Αμερική ή την Ευρώπη. Η «σύγκρουση των πολιτισμών» έχει επίσης δημιουργηθεί μέσα στη Δύση για να ενισχύσει αυτό το σκεπτικό, αλλά δεν έχει «ωριμάσει» ακόμα και εξακολουθεί να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την Αραβο-Ισραηλινή ένταση για τη διαιώνισή της.
[Εικόνα: Το Ισραήλ δεν ισοπεδώνει σπίτια επειδή πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο σταδιακά θα εξαλείψει τους εχθρούς του. Για να διατηρήσει μια συνεχόμενη στρατηγική έντασης, για να δικαιολογήσει την ασταμάτητη ανάμειξη των νεο-αποικιοκρατών στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ ισοπεδώνει τα σπίτια ακριβώς επειδή θέλει να δημιουργήσει περισσότερους εχθρούς. Για να σκεφτεί κάποιος διαφορετικά, θα πρέπει να κάνει την λανθασμένη υπόθεση ότι η σημερινή ηγεσία του Ισραήλ είναι ταγμένη στην αυτοσυντήρηση του Έθνους-Κράτους. Δεν είναι.]
Είναι σαφώς προς το συμφέρον των Δυτικών εταιρειών-χρηματοδοτών που επιθυμούν την εξακολούθηση της ανάμειξή τους στη Μέση Ανατολή και την επαναβεβαίωση της ηγεμονίας τους πάνω στην περιοχή, να κρατήσουν αυτήν τη στρατηγική της έντασης όσο το δυνατόν πιο ζωντανή και θερμή. Οι πολιτικές του Ισραήλ είναι τόσο προκλητικά ωμές, που προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν την αλήθεια από πίσω τους – ότι η καταπιεστική επιθετικότητα του Ισραήλ είναι μια υπολογισμένη απόφαση για να κρατήσει την ένταση όσο πιο ψηλά γίνεται. Για ποιο άλλο λόγο θα ήθελε ένα Έθνος-Κράτος να ισοπεδώνει σκόπιμα, σιγά-σιγά, και συστηματικά τα σπίτια των φτωχών ανδρών, γυναικών και παιδιών Αυτο-συντήρηση με την εξάλειψη των εχθρών; Ή συνεχής δημιουργία νέων εχθρών;
Δεν είναι απλά μια θεωρία ότι η Δύση και το Ισραήλ σκόπιμα καλλιεργούν και εκμεταλλεύονται το μίσος που προκύπτει από τις υπολογισμένες και κραυγαλέα προκλητικές πολιτικές τους.
Όπως ένα φράγμα που στέκεται σε ένα ποτάμι, η δύναμη της έντασης κατά του φράγματος παράγει ενέργεια από την οποία επωφελούνται εκείνοι που το κατασκεύασαν. Το μίσος, ο φόβος, η βία που διαιωνίζεται μεταξύ του Εβραϊκού λαού και των υποτιθέμενων εχθρών του, έχει γίνει μια σημαντική κινητήριος δύναμη πίσω από την Γουόλ Στριτ και την πολυετή εκστρατεία (ενός αιώνα) του Λονδίνου, για την εισβολή, κατοχή, ανατροπή, και εκμετάλλευση όλου του Μουσουλμανικού κόσμου.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα αυτού ήταν η χρήση του γενικού μίσους προς το Ισραήλ για την εφαρμογή των προκαταρκτικών φάσεων λειτουργίας της ενορχηστρωμένης από τις ΗΠΑ «Αραβικής Άνοιξης». Επειδή οποιοδήποτε καθεστώς που λαμβάνει την προσποιητή υποστήριξη του Ισραήλ θα δηλητηριαστεί αμέσως από ένα πολιτικό «άγγιγμα θανάτου», το Ισραήλ ανοιχτά και αδέξια πρόσφερε την προσποιητή υποστήριξη του στον Πρόεδρο της Αιγύπτου, Χόσνι Μουμπάρακ, ισχυριζόμενο ότι είχε στείλει όπλα και εξοπλισμό ελέγχου ταραχών για να βοηθήσει την κυβέρνησή του στην καταστολή των «αντι-Αμερικανών/αντι-Ισραηλινών» διαδηλωτών. Στην πραγματικότητα, οι διαμαρτυρίες στους δρόμους της Αιγύπτου είχαν προγραμματιστεί χρόνια πριν, ξεκινώντας ήδη από το 2008 στη Νέα Υόρκη στις συνδιασκέψεις που είχαν διοργανωθεί από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Στην ουσία, η Δύση και το Ισραήλ έπαιξαν τις συναισθηματικές πεποιθήσεις των ανθρώπων σαν τις χορδές ενός βιολιού, και εκτέλεσαν τις πιο βαθυστόχαστες γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην πρόσφατη ιστορία.
Το ίδιο τέχνασμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά του ηγέτη της Λιβύης, Μουαμάρ Καντάφι. Ο Καντάφι είχε κατηγορηθεί ότι είναι «Εβραίος», ότι είχε προσλάβει Ισραηλινούς μισθοφόρους, ότι χρησιμοποιούσε όπλα του Ισραήλ, και με κάθε άλλο πιθανό σύνδεσμο που μπορεί να φανταστεί κανείς για να προκαλέσουν παρομοίως στον ίδιο αυτό το «άγγιγμα του θανάτου» που προκύπτει από την στρατηγική της έντασης. Και ίσως το πιο παράλογο παράδειγμα όλων ήταν οι πρώτες απόπειρες να χρησιμοποιηθεί η ίδια τακτική κατά της Συρίας, γεγονός που επιβεβαιώνεται καλλίτερα με ένα άρθρο της Εβραϊκής Χααρέτζ με τίτλο: «Ο πιο Αγαπημένος Άραβας Δικτάτορας του Ισραήλ Είναι ο Άσαντ».
Κανένα από αυτά τα τεχνάσματα δεν θα είχε πιάσει τόπο αν το Ισραήλ και οι Δυτικοί-χορηγοί του δεν συντηρούσαν αυτό το κοχλάζον μίσος εναντίον τους σε όλο τον κόσμο.
ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΝ;
Τώρα ας φανταστούμε ένα Ισραήλ με επικεφαλής μια κυβέρνηση η οποία ανησυχεί πραγματικά όχι μόνο για την αυτοσυντήρηση του Ισραήλ, αλλά και τη σταθερότητά του, την ειρήνη και την ευημερία. Θα ισοπέδωνε μια τέτοια κυβέρνηση τα σπίτια των άπορων οικογενειών αφήνοντάς τους να κάθονται πάνω στα ερείπια για να τους καταγράψουν οι κάμερες του διεθνούς τύπου; Ένα τέτοιο Κράτος θα κατηχούσε τον πληθυσμό του να συντηρεί ένα παράλογο μίσος το οποίο τροφοδοτεί μια καταστροφική σύγκρουση που εκμεταλλεύεται και δαπανά το άθροισμα του ταλέντου των Ισραηλινών πολιτών, την οικονομική τους δραστηριότητα, το χρόνο τους, την ενέργειά τους και την προσοχή τους;
[Εικόνα: Το Ισραήλ υποφέρει επίσης από διαμαρτυρίες κατά των οικονομικών δεινών και της κοινωνικής αδικίας – δημιουργηθέντα από την κατάχρηση των Iσραηλινών πόρων τόσο των ανθρώπινων όσο και των οικονομικών. Το Κράτος θα μπορούσε εύκολα να ανακατευθύνει τον τεράστιο στρατιωτικό προϋπολογισμό του σε πραγματική οικονομική ανάπτυξη και πρόοδο – αν θα μπορούσε να εκδιώξει τους ηγέτες που προσπαθούν να διατηρήσουν το Ισραήλ ως ένα προγεφύρωμα για την ηγεμονία της Δύσης αντί να το αναπτύξουν σε ένα αυτοτροφοδοτούμενο Έθνος-Κράτος.]
Η απάντηση είναι σίγουρα όχι. Ένα πυρηνικά εξοπλισμένο Ισραήλ το οποίο δεν αντιμετωπίζει σοβαρές υπαρξιακές εξωτερικές απειλές, που στρέφεται μακριά από αυτήν την Αραβο-Ισραηλινή στρατηγική της έντασης, θα οδηγήσει την περιοχή να μοιάζει πολύ με την Νοτιοανατολική Ασία, εκεί όπου οι βαθιές πολιτιστικές διαφορές μεταξύ των γειτόνων, έχουν παραμεριστεί σε μεγάλο βαθμό διότι το κάθε Κράτος είναι πολύ απασχολημένο με τη δική του ανάπτυξη. Το Ισραήλ θα επωφεληθεί, οι γειτονικές χώρες θα επωφεληθούν. Οι εξτρεμιστές και στις δύο πλευρές θα βρεθούν με συρρικνωμένους υποστηρικτές.
Οι μόνοι χαμένοι θα είναι οι φορείς χάραξης πολιτικής από τα think-tanks, όπως το Ίδρυμα Μπρούκινγκς, και τα εταιρικά-χρηματοδοτικά συμφέροντα που τους προωθούν. Παραδέχονται ότι χώρες όπως το Ιράν και η Συρία δεν συνιστούν απειλή για την εθνική ασφάλεια του Ισραήλ και της Αμερικής, και μάλιστα δηλώνουν ότι για να παρασύρουν τέτοια Κράτη σε πόλεμο πρέπει να τους προκαλέσουν. Χωρίς την Αραβο-Ισραηλινή στρατηγική της έντασης, χωρίς Άραβες και Ισραηλινούς να πεθαίνουν κάθε μήνα, χρόνο με το χρόνο, αυτές οι προκλήσεις και οι πόλεμοι που επιδιώκουν να ξεκινήσουν, θα είναι πολύ πιο δύσκολο (αν όχι σχεδόν αδύνατο) να δικαιολογηθούν ή να ‘χωνευτούν’ από το κοινό..
Ένα μέλλον όπου το Ισραήλ ζει σε ειρήνη με τους γείτονές του είναι εφικτό. Η απάντηση δεν βρίσκεται στην διεξαγωγή πολέμου εναντίον των γειτόνων του, οι οποίοι ούτε το επιθυμούν, ούτε θα επωφεληθούν από μια σύγκρουση με ένα υποστηριζόμενο από τη Δύση στρατιωτικό Κράτος που είναι εξοπλισμένο με πυρηνικά όπλα, αλλά με την αναγνώριση της ίδιας της σημερινής Iσραηλινής κυβέρνησης ως την πιο άμεση υπαρξιακή απειλή που αντιμετωπίζει το Ισραήλ και οι πολίτες του. Με την απομάκρυνση και την αντικατάστασή της με ανθρώπους που πραγματικά επενδύουν στο «Ισραήλ το Έθνος-Κράτος», αντί του «Ισραήλ το προγεφύρωμα», μπορεί να θεμελιωθεί και να αρχίσει ένα αληθινό μονοπάτι προς την ειρήνη και την ευημερία.
Παραπομπές:
Σύγκρουση Πολιτισμών. Ισλαμοφοβία. (στα αγγλικά)
Αραβική Άνοιξη. Ο Ισραηλινός παράγοντας. (στα αγγλικά)
2011. Το έτος της απάτης. (στα αγγλικά)
«Ο πιο Αγαπημένος Άραβας Δικτάτορας του Ισραήλ Είναι ο Άσαντ». (το άρθρο της Χααρέτζ στα αγγλικά)
Η Σιωνιστική οργάνωση της Αμερικής επιχειρεί να χειραγωγήσει τις παγκόσμιες κοινότητες των Εβραίων. (στα αγγλικά)
Ορισμένοι θρησκευόμενοι Εβραίοι συν διαδηλώνουν για την ακρίβεια (στα αγγλικά)
Ονοματίζοντας ονόματα. Η πραγματική κυβέρνησή σου. (στα αγγλικά)
Στα Ελληνικά σε δύο μέρη: Πρώτο μέρος και Δεύτερο μέρος.
Ισραήλ και ΗΠΑ, συνέταιροι στο διεθνές έγκλημα (στα αγγλικά)
ΠΗΓΗ: Land Destroyer Report
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε μεταφρασμένο στο ιστολόγιο Αβέρωφ το Νοέμβριο του 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου