Η ελληνική γλώσσα δεν διδάσκεται με κείμενα επιστημόνων αλλά με κείμενα της καθημερινής ζωή. Έτσι και η λεγόμενη αρχαία ελληνική πρέπει να διδάσκεται με κείμενα σατυρικά, ιστορικά, πεζά ξεκινώντας οι μικρές τάξεις από τα ελληνιστικά και προοδευτικά στις μεγαλύτερες τάξεις τα παλαιότερα π.χ. ποίηση, Όμηρο.
Ξεκινώντας από τα κείμενα της Καινής Διαθήκης στις πρώτες τάξεις γυμνασίου-και γιατί όχι από τις τελευταίες του δημοτικού, βοηθάμε το παιδί να αντιληφθεί την ενότητα της μιάς γλώσσας που του ανήκει κληρονομικά, την Ελληνική. Πολύ κοντά στην σημερινή γλώσσα είναι και τα κείμενα των Πλουτάρχου, Λουκιανού και Παυσανία. Από τους κλασσικούς ο Ξενοφών. Γιατί να πιαστούμε με τον Επιτάφιο του Περικλή που αναφέρεται σε ενήλικες πολίτες της κλασσικής Αθήνας; Ναι, είναι σημαντικό κείμενο, αλλά όχι για παιδιά γυμνασίου.
Και το συντακτικό, η γραμματική… πρώτα μαθαίνει το παιδί να μιλά την γλώσσα του και μετά να χαρακτηρίζει τον λόγο. Και εδώ ανάποδα πάμε. Ας μην συγχέουμε επί τέλους τα νοήματα των κειμένων και την μάθηση της γλώσσας με τον χαρακτηρισμό και την ονοματοδοσία . Πρώτα την γλώσσα και τα νοήματα. Αυτό το ανακάτεμα, η πίεση – γλώσσα και γραμματική και νόημα και καλολογικά στοιχεία και συντακτικό - μόνο μπούκωμα φέρνει στα παιδιά. Και θεωρώ ότι εξίσου σημαντικό είναι να δοθεί χρόνος ώστε πρώτα να παρουσιαστεί στα παιδιά το νόημα των κειμένων του συγγραφέα που θα μελετήσουν, και μετά να ασχοληθούν με την γλώσσα του.
Από μικρά παιδιά μιλάμε την ίδια γλώσσα που μιλούσαν πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Στις προσευχές μας, στην θεία Λατρεία. Το Πάτερ ημών και το Κύριε ελέησον διατηρούνται αναλλοίωτα εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια και περισσότερο. Γι αυτό παραμένουμε Έλληνες, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι χριστιανοί. Γι αυτό και θα παραμείνουμε Ορθόδοξοι Έλληνες – ελληνοορθόδοξοι.
Ι.Βρανάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου