Εἶναι συνηθισμένο στίς ἀνθρώπινες σχέσεις νά μᾶς κατατρώει ὁ λογισμός σέ βάρος τοῦ συνανθρώπου μας. Ὁ λογισμός ἐμφανίζεται ὅταν δέν ἱκανοποιεῖται ἡ ἐπιθυμία μας ὁ ἄλλος νά εἶναι ὅπως τόν θέλουμε, νά μᾶς φέρεται ὅπως θέλουμε, νά ὑποχωρεῖ γιά νά εἶναι ἡ σχέση μας ὅπως τή θέλουμε ἤ νά ὑποκύπτει στό δικό μας θέλημα. Δέν ταιριάζουμε βεβαίως οἱ ἄνθρωποι μέ ὅλους. Καί δέν εἶναι κακό αὐτό. Εἴμαστε διαφορετικοί. Μέσα στή διαφορετικότητά μας δέν μποροῦμε νά ἀναπτύξουμε αὐθεντική κοινωνία μαζί τους, ὅσο κι ἄν τό ἐπιθυμοῦμε. Ἀπουσιάζει ἡ ἀμοιβαιότητα. Ὁ λογισμός καλλιεργεῖται ὅταν τό βλέπουμε αὐτό. Ἔτσι μέσα μας δρᾶ ἡ ἰδέα ὅτι οἱ ἄλλοι ὄχι μόνο μᾶς ὑποτιμοῦν καί μᾶς ἀπορρίπτουν, ἀλλά κάποτε καί μᾶς καταδιώκουν. Ἄν μάλιστα μία τέτοια σκέψη ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τήν πραγματικότητα, διότι οἱ ἄνθρωποι συχνά ἐκφράζουμε, ξεκάθαρα ἤ μέ ὑπονοούμενα τήν ἄποψή μας γιά τούς ἄλλους, τότε οἱ λογισμοί θεριεύουν.
Ἡ συγχώρηση ὡς μίμηση Θεοῦ
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας στούς Ρωμαίους, μεταφράζει τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ γιά τήν ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς ὡς ἑξῆς: «Νά προσ - εύχεστε γιά τό καλό τῶν διωκτῶν σας, νά ζητᾶτε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτούς καί νά μήν τούς καταριέστε» (Ρωμ. 12,14). Νά ἀφήσουμε κατά μέρος τήν ἀντιπάθεια πού γεννᾶ ὁ λογισμός, νά μήν τοῦ ἐπιτρέπουμε νά κυριεύει τήν καρδιά μας καί νά προσευχόμαστε στόν Θεό γιά ὅσους μᾶς καταδιώκουν. Ἀντί νά ζητοῦμε τήν προστασία τοῦ Θεοῦ, νά τόν παρακαλοῦμε νά δείξει τήν ἀγάπη του γιά τούς ἐχθρούς μας, φωτίζοντάς τους νά μετανοήσουν καί νά καταλάβουν τί ζητᾶ ὁ Θεός καί ἀπό ἐκείνους καί ἀπό ἐμᾶς. Ἀντί γιά κατάρα, πού εἶναι μία μορφή ἐκδίκησης, νά προτιμοῦμε τή συγγνώμη καί τήν ἀγάπη. Παράδοξη ἡ στάση αὐτή. Μίμηση ὅμως τῆς στάσης τοῦ Θεοῦ ἔναντι τῶν ἀνθρώπων, τῆς συγχώρησης πού μᾶς παρεῖχε ὅταν τόν σταυρώναμε.
Τό δίκαιο γιά τήν ἐποχή μας
Τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μᾶς προτρέπει πρός τό ἀντίθετο, ἰδίως ὅταν πιστεύουμε πώς ἔχουμε δίκιο. Ὁ λογισμός γιά τόν πλησίον διαμορφώνεται ἀπό τό τί θεωροῦμε δίκαιο γιά ἐμᾶς, καί αὐτό συχνά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Δίκαιο εἶναι νά χαιρόμαστε τή ζωή μέ τόν λιγότερο δυνατό κόπο, ἄρα μέ τήν ὑποχρέωση τῶν ἄλλων νά μᾶς διακονοῦν. Δίκαιο εἶναι μέν νά ἔχουν ὅλοι ἴσες εὐκαιρίες, ἀλλά ἄν μποροῦμε νά δημιουργήσουμε δική μας εὐκαιρία, χωρίς νά ἐξετάζουμε ἄν πρέπει ἤ δέν πρέπει, χωρίς νά ἐνδιαφερόμαστε γιά τούς ἄλλους. Δίκαιο εἶναι νά μποροῦμε νά ἀπολαύσουμε ὅ,τι ἐπιθυμοῦμε καί ἡ ἀπαίτηση ὁ κόσμος καί ἡ κοινωνία νά συνηγορήσουν. Δίκαιο εἶναι αὐτό πού ἐμεῖς ἔχουμε στό μυαλό μας, τό δικό μας ὄνειρο, ἡ δική μας διαχείριση τῆς κατάστασης καί τῶν συναισθημάτων. Αὐτή ἡ νοοτροπία τῆς ἐποχῆς μας δέν ἀφήνει περιθώρια οὔτε γιά ἀγάπη, οὔτε γιά συγχώρεση καί μεταποιεῖ τόν Θεό σέ ὑπηρέτη τῶν δικῶν μας συμφερόντων καί ἀντιλήψεων.
Νίκη κατά τῆς ταραχῆς
Ὁ διάβολος παίζει μέ τούς λογισμούς μας. Μᾶς θολώνει τόν νοῦ καί τόν αἰχμαλωτίζει μέ τήν αἴσθηση αὐτοῦ τοῦ δικαίου. Καί ἡ ἐποχή μας ὑποτάσσεται στό πνεῦμα τοῦ πονηροῦ. Ὡστόσο, ὁ λογισμός δέν μᾶς ἀφήνει νά ἡσυχάσουμε. Καί ἡ καρδιά μας παραμένει ταραγμένη, ὅσο κι ἄν οἱ ἐπιθυμίες μας ἱκανοποιοῦνται, ὅσο κι ἄν φαίνεται ὅτι ἀνακουφιζόμαστε, ὅταν ἐκτονωνόμαστε σέ βάρος τῶν ἄλλων. Ὁ Χριστός ὅμως νίκησε καί νικᾶ μέ τήν ἀγάπη καί τή συγχώρηση. Τό μήνυμα αὐτό, ἄν τό ἐφαρμόσουμε προσωπικά καί τό ζήσουμε στήν Ἐκκλησία, στό πλαίσιο τῆς συνάντησης τῶν προσώπων καί τῆς ἐνοριακῆς κοινότητας, τότε ὑπάρχει ἐλπίδα νά ἀνάψει ἕνα κερί στό σκοτάδι. Ἄς ἀφήσουμε, λοιπόν, τούς κακούς λογισμούς κατά μέρος. Ὁ Θεός δείχνει τό δίκαιο καί τό ἄδικο, μέσα ἀπό τήν ὁδό τῆς ἀγάπης. Αὐτό εἶναι καί τό αὐθεντικό νόημα τῆς πίστης. Καί ἄς μή λυγίσουμε στίς φωνές πού ἀπαιτοῦν ὁ τρόπος τοῦ κόσμου νά εἶναι καί ὁ δικός μας τρόπος. Ἐμπιστευόμενοι τόν Θεό, θά ἀντέξουμε. Καί δείχνοντας καί ζώντας παραδειγματικά αὐτόν τόν δρόμο, θά δείξουμε, ὅπως οἱ Ἅγιοι, ὅτι εἶναι ἐφικτός. Καί ἄς εἴμαστε οἱ λίγοι.
π. Θ.Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/31_2021(3557).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου