«Ο Άγιος Πορφύριος και οι «έγκυροι» ερμηνευτές του».

Posted on 13 Μαΐου, 2022

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Αναμφίβολα, στον σημερινό καιρό της επιστήμης, απέναντι στον ουμανισμό των ημερών μας και, το κυριότερο, έναντι του πειρασμού-αιρέσεως του οικουμενισμού, ο Χριστός ανέδειξε άγιες μορφές, πνευματικά ρυάκια, που πότισαν το Ορθόδοξο εκκλησιαστικό έδαφος της πατρίδος μας. Άγιος Πορφύριος, Άγιος Παΐσιος και Άγιος Ιάκωβος ο εν Ευβοία, μετέδωσαν στον διψασμένο κόσμο το ζωντανό νερό της Ορθοδοξίας και της Ασκήσεως.

Αυτοί οι ταπεινοί – θαυματουργοί διάκονοι του Λόγου, πράγματι σποριάδες του πνεύματος, ουδέποτε τοποθετήθηκαν υπέρ του οικουμενισμού. Αντίθετα, τον έχουν αποδοκιμάσει.

Η αντι-οικουμενιστική θέση τους αποσιωπάται από πολλούς (σημερινούς) μεγαλόσχημους κληρικούς και «έγκυρους» θεολόγους – ιεροκήρυκες, οι οποίοι όντως συμβιβασμένοι με το οικουμενιστικό εκκλησιαστικό σύστημα, προσπαθούν να «γεφυρώσουν» τις οικουμενιστικές δοξασίες τους με τους αναφερόμενους αγίους, ιδίως με τον άγιο Πορφύριο.

Εντυπωσιακά αποτυπώνονται οι αντι-οικουμενιστικές θέσεις του αγίου Πορφυρίου σε ειδική μελέτη της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, από το Γραφείο της επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών.

Παραθέτει μάλιστα και ηχογραφημένο ντοκουμέντο του αγίου Πορφυρίου. Την απομαγνητοφωνημένη αυτή ομιλία του αγ. Πορφυρίου μπορούμε να την μελετήσουμε στη σχετική διαδικτυακή ανάρτησή της.

Παράδειγμα διαστρεβλωτικού ερμηνευτικού σχήματος των λόγων του Αγ. Πορφυρίου είναι και το εξής, εξ αφορμής προφορικής διδασκαλίας του (δεν την αμφισβητούμε) προς πνευματικά τέκνα του, που καταγράφεται στο βιβλίο «Ανθολόγιο Συμβουλών» – Έκδοση Ι. Μεταμορφώσεως Σωτήρος – Μήλεσι Αττικής. Δεν αμφισβητούμε τη σοφή διδασκαλία του Αγ. Πορφυρίου. Μένουμε, όμως, έκπληκτοι από την «ανήμπορη» οικουμενιστική σκέψη να αντιπαρατεθεί επί του αναπεπταμένου εκκλησιολογικού πεδίου της διαχρονικής Ορθοδοξίας. Σε κάποιο τοπικό ενοριακό έντυπο, ο συγγραφέας γράφει τους λόγους του Αγ. Πορφυρίου, χωρίς όμως την διαλεκτική εμβέλεια του εκκλησιαστικού λόγου, που διακρίνει τους Πατέρες της Εκκλησίας. Στο ενοριακό έντυπο διαβάζουμε τους εξής λόγους του Αγ. Πορφυρίου:

1η Διδαχή: «Ο θαυματουργός άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης σεβόταν τα εκκλησιαστικά πρόσωπα και την Εκκλησιαστική Ιεραρχία. Έλεγε: αν τα χαλάσω με τον Επίσκοπο, αν ο Επίσκοπος είναι πικραμένος και λυπημένος μαζί μου, η προσευχή μου δεν ανεβαίνει στον ουρανό» (Σελ. 14).

2η Διδαχή: «Ο Γέροντας (Πορφύριος) ήταν εκκλησιοκεντρικός. Η εκκλησία ήταν η βάση της όλης ζωής και δραστηριότητός του. Μάλιστα τον είχα δει πολλές φορές, όταν μιλούσε για την Εκκλησία, να αναλύεται εις δάκρυα. Έτρεφε απόλυτο σεβασμό στην επίσημη Εκκλησία. Ο Επίσκοπος ήταν εις τύπον και εις τόπον Χριστού. Τον στενοχωρούσε αφάνταστα όταν έβλεπε να κατηγορούν Επισκόπους. Να γράφουν εναντίον των Επισκόπων. Ό,τι και να είναι ο Επίσκοπος είναι η κεφαλή. Είναι εις τύπον και εις τόπον Χριστού. Αυτό είναι ιερή υπόθεση για τον Γέροντα (Πορφύριο) (Σελ. 164).

Οι οικουμενιστές χρησιμοποιούν τις σοφές διδαχές του Αγ. Πορφυρίου ως «σύστημα εκκλησιολογικού διαχωρισμού», ως μια εκκλησιαστική πολιτική που δεν «νομιμοποιεί» τους υγιείς ορθοδόξους (ως προς την πίστη) να εφαρμόζουν την Πατερική πρακτική έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού, έναντι των αιρετικών επισκόπων.

Η ορθόδοξη ορθολογικότητα βλέπει, στα διάφορα ενοριακά έντυπα, την προσπάθεια «προαγωγής» της ψυχολογίας των απλών πιστών στο να δεχθεί την πλήρη εγκαθίδρυση του οικουμενισμού στο όνομα, φεύ, των Αγίων! Στη συνέχεια θα υποστηρίξουμε ένα επιβεβλημένο πλήθος σχολίων, διότι κατά τον Μ. Βασίλειο: «Ουδείς απλώς, ουδέ ανεξετάστως από των υποκρινομένων την αλήθειαν συναρπάζεσθαι» (Μ. Βασίλειος, όροι ηθικ. ΚΗ΄, 1).

Ερμηνεία: «Κανείς επιπολαίως και χωρίς ακριβή εξέτασιν να μη παρασύρεται από εκείνους οι οποίοι υποκρίνονται, ότι κηρύσσουν την αλήθειαν».

Σχόλιο 1ο: Είναι προφανές, ότι ο Αγ. Πορφύριος πήρε αφορμή από τη στάση – συμπεριφορά ορισμένων με εχθρική ψυχολογία προς τους ποιμένες της Εκκλησίας. Δεν στηλιτεύει τον επαινετό έλεγχο έναντι της αιρέσεως αλλά τους αποτρέπει από την κακοήθεια της ιεροκατηγορίας. Άλλωστε οι Πατέρες τονίζουν:

Α) Ι. Χρυσόστομος: α) «Ει μεν γαρ δόγμα έχει διεστραμμένον, καν άγγελος ή, μη πείθου (εις τον επίσκοπον) ει δε ορθά διδάσκει, μη τω βίω πρόσεχε (όπως οι ιεροκατήγοροι), αλλά της ρήμασι» (Λόγος προς Τιμόθεον Β΄, P.G. 62, 610).

β) «Το μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε, περί βίου εστίν, ου περί πίστεως» (Εις την προς Εβραίους – Ομιλία λδ΄, P.G. 63, 232).

Β) Μ. Βασίλειος: «Φόνος γαρ εστι ψυχής ψευδοδοξίας παραδοχή» (Εις τον προφήτην Ησαΐαν, P.G. 30, 525 C).

Γ) Αποστολικαί Διαταγαί 1, 19: «Να φεύγετε τους ποιμένες που διαφθείρουν και να μη λέγετε ότι εγώ είμαι πρόβατο και όχι ποιμένας».

Σχόλιο 2: Ο Αγ. Πορφύριος δεν γνώριζε (προφητικά) περί της εκκλησιολογικής απορρυθμίσεως που ενεργεί, σήμερα, στο εκκλησιαστικό σώμα η ψευδοσύνοδος της Κρήτης. Ούτε αντικαθιστούσε Ι. Κανόνες της Εκκλησίας με αρχές – συμβουλές του, διότι γνώριζε ότι ουδείς κινείται στο πεδίο του αλαθήτου.

Ουδέποτε ο Άγιος μείωσε την εκκλησιολογική βαρύτητα του 15ου Κανόνα της Α-Β συνόδου (επί Μ. Φωτίου) περί της απομακρύνσεως – αποτειχίσεως των πιστών από αιρετικό επίσκοπο.

Σχόλιο 3: Χρησιμοποιούν οι οικουμενιστές «ερμηνευτές» του Αγ. Πορφυρίου και την εξής συμβουλή του (Σελ. 195):

«ο αγ. Πορφύριος έλεγε, ότι ποτέ δεν θα έφευγε από την Εκκλησία, οτιδήποτε και αν συνέβαινε και συμβούλευε μερικούς κληρικούς, που είχανε διαφορές με την επίσημη Εκκλησία, να κάνουν το παν, για να γεφυρώσουν την διαφορά και να επιστρέψουν στην Εκκλησία. Έλεγε μάλιστα «προτιμώ να πλανώμαι μέσα στην Εκκλησία, παρά να φύγω από την Εκκλησία. Κι έλεγε, ότι δεν θα ήθελε να σωθεί μόνος του, δίχως την Εκκλησία κι ότι δεν θα εγκατέλειπε το πλοίο της Εκκλησίας, γιατί έπαθε ρωγμή ή γιατί κινδύνευε». Στη διδασκαλία αυτή ο Άγιος αναφέρεται μόνο σε πλάνη ιάσιμη και όχι στην αίρεση.

Στα λόγια του Αγίου, οι οικουμενιστές «θεωρητικοί» προσπαθούν να πετύχουν μια ενοποίηση πλάνης και αιρέσεως, εξυπηρετικής του εργαλειακού και επικοινωνιακού λόγου τους.

Με τους «όρους» που θέτουν οι οικουμενιστές ιεροκήρυκες, τότε γεννάται το εξής ερώτημα:

Οι Άγιοι Μάξιμος Ομολογητής, Άγιος Θεοφύλακτος Επίσκοπος Νικομηδείας, ο Άγιος Μιχαήλ Επίσκοπος Συνάδων, ο Άγιος Αιμιλιανός Επίσκοπος Κυζίκου, ο Άγιος Ευθύμιος επίσκοπος Σάρδεων, ο όσιος Θεοφάνης ηγούμενος Μονής Μεγάλου Αγρού, ο Άγιος Στέφανος ηγούμενος Τρίγλιας, ο Άγιος Μακάριος ηγούμενος Πελεκητής, ο Άγιος Ιωάννης ηγούμενος Καθαρών, ο όσιος Νικήτας ηγούμενος Μηδικίου, ο όσιος Πέτρος Ατρώας, οι Άγιοι Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί, ο όσιος Πλάτων Στουδίτης, ο Άγιος Ιωσήφ αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο όσιος Νικόλαος Στουδίτης, ο όσιος Ναυκράτιος Στουδίτης, ο όσιος Θαδδαίος Στουδίτης, ο όσιος Θεόδωρος Στουδίτης, οι 74 Αγιορείτες Πατέρες επί λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκκου, ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς που διέκοψε (και αυτός) το μνημόσυνο του αιρετικού Πατριάρχη, ο Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός, ο Αγ. Παΐσιος ο Αγιορείτης που διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα, ο Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο Αγ. Γρηγόριος Θεολόγος κ.λ.π. όλοι αυτοί (και πολλοί άλλοι), που «λύπησαν» τους αιρετικούς Πατριάρχες – Επισκόπους τους διακόπτοντες την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους, που τους εορτάζουμε, ήταν εκτός Εκκλησίας; Άπαγε της βλασφημίας. Αυτοί πράγματι ήταν εντός της Εκκλησίας. Ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς είναι σαφής: «Γιατί αυτοί που ανήκουν στην Εκκλησία του Χριστού είναι της αλήθειας και αυτοί που δεν ανήκουν στην αλήθεια δεν είναι ούτε της Εκκλησίας του Χριστού, και τόσο περισσότερο, όσο πλανώνται μόνοι τους, ονομάζοντας τους εαυτούς τους και ο ένας τον άλλον ποιμένες και αρχιποιμένες ιερούς. Πράγματι εμείς δεν διδαχθήκαμε ότι ο Χριστιανισμός χαρακτηρίζεται από πρόσωπα αλλά από την αλήθεια και από την ακρίβεια της πίστεως» (Προς Ιγνάτιο Αντιοχείας, Ε.Π.Ε. 3, 608).