Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε σέ περίοπτη θέση στή ζωή μας τήν ἐργασία. Μᾶς ἐξασφαλίζει «τό ζῆν» καί «τό εὖ ζῆν». Μᾶς δίνει κύρος. Μᾶς κάνει νά αἰσθανόμαστε χρήσιμοι στή ζωή μας. Κανείς δέν θέλει τήν ἀνεργία. Ὅποιος κοπιάζει, γίνεται ἄνθρωπος, ἀποκτᾶ ποιότητα ψυχῆς καί ζωῆς, διότι ὁ ράθυμος δέν μπορεῖ νά ἐκτιμήσει ὅ,τι ἔχει καί ὅ,τι τοῦ δίνεται, ἀλλά ξέρει μόνο νά ἀπαιτεῖ.
Ἡ πνευματική ἐργασία
Ὑπάρχει ὅμως καί μιά ἄλλη ἐργασία, ἡ πνευματική. Ἡ ὕπαρξή μας ζητᾶ τόν Θεό. Ἐργάζεται γιά νά γνωρίσει τό θέλημά του. Παλεύει νά ἀλλάξει στοιχεῖα τοῦ χαρακτήρα μας, τά ὁποῖα βασανίζονται ἀπό τά πάθη, στοχεύει στό ἀγαθό καί λαμβάνει ἀπό τόν Θεό «δόξα, τιμή καί εἰρήνη» (Ρωμ. 2,10). Δέν ἀρκεῖ νά κάνουμε τό καλό. Χρειάζεται νά γίνουμε καί οὐσιαστικά καλοί. Εὔκολα οἱ καλές πράξεις γίνονται γιά νά μᾶς δοξάζουν οἱ ἄνθρωποι, ἐνῶ μᾶς δίνουν ἕνα αἴσθημα ὅτι δέν χρειαζόμαστε κάτι ἄλλο, ἀφοῦ εἴμαστε καλοί ἄνθρωποι. Κι ἔτσι νομίζουμε ὅτι δέν μᾶς χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία, οὔτε ἔχουμε κάτι πού βαραίνει τή συνείδησή μας, ἀπό τή στιγμή πού κάνουμε τό καλό.
Ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης
Ἐργάζομαι τό ἀγαθό ὅμως σημαίνει ὅτι ἐργάζομαι τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἡ κύρια ἐντολή εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου συνίσταται στήν ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί στήν ἄρνηση νά εἶναι ἡ ἀγάπη τό κριτήριο πού καθορίζει τή σχέση μας μέ τούς συν - ανθρώπους μας. Ἁμαρτία εἶναι ἡ ἐπιλογή μας νά ἔχουμε ὡς κριτήριο τόν ἑαυτό μας, τίς ἀπόψεις, τά συμφέροντα, τίς ἐπιθυμίες μας. Ἔτσι βλέπουμε τόν ἄλλο ὡς ἀντικείμενο. Βλέπουμε τόν κόσμο ὡς πηγή ἐκμετάλλευσης γιά νά μποροῦμε νά περνᾶμε καλά, ἀκόμη καί καταστρέφον - τάς τον. Ἀνταλλάσσουμε τό ἀγαθό μέ τή στιγμή τῆς εὐχαρίστησης, προτιμοῦμε τό «ἐδῶ καί τώρα», ἀντί γιά τή χαρά πού πηγάζει ἀπό τήν ἀγάπη, ἡ ὁποία, παρότι ἔχει κόπο, κρατᾶ. Παρασυρμένοι ἀπό τόν πονηρό, τόν διάβολο, μιμούμαστε τό κακό. Ἔτσι ὁδηγούμαστε σ᾽ ἕναν πνευματικό θάνατο. Ἄς ξαναδοῦμε, λοιπόν, τό νόημα τῆς ἀγάπης πού ξεκινᾶ ἀπό τόν Θεό.
Τρία ἀντιχαρίσματα
Ὅταν κάνουμε τό καλό πιστεύοντας στόν Θεό, ὅταν χαιρόμαστε νά βλέπουμε στόν ἄλλο τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τότε δοξάζουμε ἀληθινά τόν Θεό. Καί τότε ἔρχονται τά τρία στοιχεῖα πού μᾶς καταξιώνουν. Ἡ δόξα ὡς ἀντίδωρο τοῦ Θεοῦ σέ ἐμᾶς, ὡς ἀποδοχή ἀπό τόν Θεό τοῦ κόπου μας καί ὡς βεβαιότητα στήν καρδιά μας ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ. Ἡ τιμή, κι αὐτή ὡς ἀντίδωρο τοῦ Θεοῦ. Θαυμαστώνει ὁ Θεός ὅσους τόν ἀγαποῦν καί κάνει καί τούς ἄλλους νά χαίρονται μαζί τους. Καί τούς τιμοῦν. Ἀπολαμβάνουν τή συντροφιά, τήν πείρα, τή σοφία, τήν ἀγάπη, τήν ἁπλότητά τους. Καί τήν ἴδια στιγμή τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Αὐτός πού εἶναι χαρούμενος ἐντός του καί χαίρονται καί οἱ ἄλλοι μαζί του, εἶναι εἰρηνικός. Διότι δέν ἔχει κάτι πού νά βασανίζει τήν ὕπαρξή του, καθώς νιώθει τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐμπιστοσύνη σ’ αὐτόν νά ὀμορφαίνει τή ζωή του. Ἀκόμη καί οἱ περιστάσεις τῆς ζωῆς δέν τόν κλονίζουν. Παίρνει βαθιά ἀνάσα, προσεύχεται καί προχωρᾶ μέ θάρρος στήν ὁδό πού ὁ Θεός ὁρίζει. Τίποτε δέν τόν χωρίζει οὔτε ἀπό τόν Θεό οὔτε ἀπό τόν συνάνθρωπο. Ἀκόμη κι αὐτούς πού κατά ἄνθρωπον τόν πικραίνουν, τούς συγχωρεῖ καί παλεύει γι’ αὐτούς. Καί εἶναι ἕτοιμος νά μεταδώσει τήν εἰρήνη καί στόν πλησίον του.
Ἡ ἐργασία τοῦ ἀγαθοῦ, ἡ καλοσύνη, μᾶς καθιστᾶ ἀγαθούς ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἄλλο καλός ἄνθρωπος καί ἄλλο καλός χριστιανός. Ὁ καλός ἄνθρωπος μένει στόν παρόντα κόσμο. Ὁ καλός χριστιανός ζεῖ τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητας, διότι ἔχει τήν ἀναφορά του στόν Θεό. Καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μᾶς κάνει νά βλέπουμε τί μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο καί τί μᾶς ἑνώνει. Δέν μᾶς ἀφήνει στή διόρθωση τῆς συμπεριφορᾶς μας, ἀλλά μᾶς ὠθεῖ στήν ἀλλαγή τῆς καρδιᾶς μας. Γι’ αὐτό καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἔρχεται ἡ σωτηρία, τήν ὁποία ἄς ἐπιδιώκουμε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις.
π. Θ.Μ
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/27_2021(3553).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου