ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

            Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, ο Χριστός κάνει λόγο για το δείπνο που έκανε κάποιος άνθρωπος και κάλεσε πολύ κόσμο. Όμως, πράγμα παράδοξο, τήν ώρα τήν συγκεκριμένη τής προσέλευσης στό δείπνο, άρχισαν όλοι («πάντες») να παραιτούνται, χρησιμοποιώντας δικαιολογίες. Ο πρώτος γιατί αγόρασε αγρό και έπρεπε να πάει να τον δεί από κοντά, ο δεύτερος ήθελε να πάει να δοκιμάσει τα πέντε καινούρια ζευγάρια βοδιών που είχε μόλις αποκτήσει, ο τρίτος επειδή παντρεύτηκε, λές και ο γάμος ήταν εμπόδιο. Δίκαια αγανάκτησε τότε ο οικοδεσπότης και είπε στόν υπηρέτη του να βγεί γρήγορα στούς δρόμους και τίς πλατείες τής πόλης και να φέρει στό δείπνο όλους τούς πτωχούς και σωματικά, άρα και ψυχικά, αναγκεμένους. Ο υπηρέτης έπραξε αυτό ακριβώς και είπε στόν κύριό του ότι περισσεύει ακόμη χώρος. Τον ξαναστέλνει να φωνάξει με τήν βία κι άλλους, μέχρις ότου γεμίσει το σπίτι του. Τελικά ο οικοδεσπότης κάνει τήν αυστηρή διαπίστωση ότι κανείς από τούς αρχικά προσκεκλημένους δεν θα λάβει μέρος στό δείπνο, διότι ενώ προσκλήθηκαν, λησμόνησαν τήν τιμή που τούς έγινε. Παρέμειναν κλητοί, χωρίς να αξιοποιήσουν τήν πρόσκληση.

            Όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί είμαστε δια τού Βαπτίσματος και τού Χρίσματος εμβολιασμένοι στήν Εκκλησία, το Σώμα τού Χριστού. Μετέχοντας συνειδητά στήν θεία Λειτουργία, μετέχουμε στην Βασιλεία τού Θεού, γευόμαστε τον Παράδεισο. Βρισκόμαστε με την χάρη τού Θεού στα έσχατα, τα οποία ήδη και όχι ακόμη καταυγάζουν τήν ζωή μας. Στό λυκόφως τών ειδώλων και όλων τών φασμάτων τής πραγματικότητας που κινδυνέψαμε και κινδυνεύουμε να πιστέψουμε, ανατέλλει το φώς τής Βασιλείας και μεθυστικά μας καλεί.

            Εμπόδια σε αυτήν τήν αγωνιστική πορεία αποτελούν οι βιοτικές μέριμνες, οι οποίες υποδηλώνονται με τον αγρό, ο τρυφηλός βίος τών πέντε αισθήσεων που υποδηλώνεται από τα πέντε ζευγάρια βοδιών και που αποκτηνώνει τον άνθρωπο κάνοντάς τον να ψάχνει αλήθεια, αγάπη κι ελευθερία εκεί που δεν υπάρχουν. Αυτός ο τρόπος ζωής επηρεάζει και τήν συζυγική ζωή. Έτσι, ένα γάμος τέτοιων προδιαγραφών αποτελεί σοβαρότατο εμπόδιο στήν πνευματική ζωή, που σημαίνει συνάντηση με τον Χριστό.

            Στα προβληματικά ζευγάρια τών καιρών μας, ο προσεκτικός μελετητής τής σημερινής παραβολής θα ανακαλύψει ένα επίσης προβληματικό υπέδαφος τρυφηλού βίου και πλεονεξίας που από-ανθρωποποιούν τον άνθρωπο, και τον αποκλείουν από τό Δείπνο τής Βασιλείας. Έτσι, ο σύντροφος-σύζυγος καταλήγει σε αντικείμενο χρήσης, αντί να είναι και να γίνεται ολοένα και περισσότερο πρόσωπο αγάπης.

            Ο Χριστός, το βράδυ τής Μεγάλης Πέμπτης μας παρέδωσε τα φρικτά μυστήρια, με τήν προστακτική υπόδειξη «τούτο ποιείτε εις τήν εμήν ανάμνησιν». Επομένως δεν χωράει φιλοσοφία τού στυλ «μένω στο σπίτι μου και προσεύχομαι και προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος». Αυτή δεν είναι παρά μια θεολογία ιδιωτικού τύπου, ξένη προς τό εκκλησιαστικό γεγονός. Ο άνθρωπος που έτσι ζεί αυτό-αφορίζεται, δηλαδή βγαίνει εκτός ορίων. Γνωρίζουμε όμως όλοι ότι έξω από τήν Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία. Ο Χριστός τόνισε κατηγορηματικά ότι αυτός που δεν θα φάει το σώμα Του και δεν θα πιεί το αίμα Του δεν έχει ζωή μέσα του. Γι αυτό και οι Πατέρες μας ονομάζουν τήν θεία Κοινωνία «φάρμακο αθανασίας». Τρώγοντας και πίνοντας τον Θεό μας θεοποιούμαστε κατά χάρη.

            Είναι μια δωρεά και ένα χάρισμα που δεν απόλαυσαν ούτε οι επιφανέστεροι δίκαιοι τής Παλαιάς Διαθήκης. Εκεί ό άσαρκος Λόγος φανερωνόταν, τούς παρηγορούσε, τούς φώτιζε, τούς μιλούσε, τούς έθαλπε και παρηγορούσε. Έλειπε όμως ο τόπος σύναξης. Κάνοντας στούς έσχατους καιρούς είσοδο στόν κόσμο ο Υιός και Λόγος τού Θεού συνάζει τα πλήθη, όπως η όρνις τα εαυτής νοσσία, στό σώμα Του. Μέσα στήν Εκκλησία, όχι απλώς πλησιάζουμε, αγκαλιάζουμε και φιλούμε τον Χριστό, αλλά σύμφωνα με τον ι. Χρυσόστομο βάζουμε τα δόντια μας στό Σώμα Του και πίνουμε το Αίμα Του.

            Στον Χριστό πηγαίνουμε κοντά χωρίς προϋποθέσεις. Αφηνόμαστε στόν Χριστό με έναν τρόπο υπέρλογο, όχι παράλογο, χωρίς να μιλάμε με τήν λογική μας όπου δεν χρειάζεται. Τολμάμε να τού απευθύνουμε λόγο σαλό: «Κύριε, θέλω δεν θέλω, σώσε με»! Σαν να γυρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του από τήν ανάποδη, τόσο διαφορετικά λειτουργεί σε σχέση με αυτό που αποκαλείται «κοσμικό φρόνημα». Ο Νίκος Πεντζίκης, ένας χαριτωμένος άνθρωπος τού Θεού, λίγο παράδοξος και παιδικός, συμβουλεύει και παρωθεί σε αυτόν τον υπέρλογο τρόπο ζωής λέγοντάς μας να αφηνόμαστε «στό θαλασσινό μαβί τών λάμδα και τών μί» δηλαδή να μην εμπιστευόμαστε πολύ τον λογισμό μας και να ταπεινωνόμαστε σε εμπειρότερους.

            Με τον τρόπο αυτό δείχνουμε στόν Κύριο τήν προαίρεσή μας να καθαρθούμε. Πάνω στήν θέλησή μας αυτήν χτίζει ο Θεός τίς επεμβάσεις του στήν ζωή μας. Μπαίνει κανείς σε μια περιπέτεια φανέρωσης τού Χριστού στήν ζωή του. Γεύεται τόσο τούς γλυκασμούς και τίς επιπνεύσεις τής θείας χάρης, όσο και τήν πικρία τών δαιμόνων. Γίνεται φωτοδέγμων και φωτοπάροχος, χαρίεις και ζωοπάροχος, σημείο τού Θεού ανά μέσον τού λαού του, ζωντανή μαρτυρία μετοχής στό Δείπνο τής Βασιλείας, οδοδείκτης και για τα υπόλοιπα μέλη τής Εκκλησίας τού Χριστού.

Αρχιμ. Ε.Τ.