Posted on 13 Φεβρουαρίου, 2025
2η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Αναγνώστης
«Εις ενδόξους ημέρας της Εκκλησίας, κατά τας οποίας ο ευσεβής λαός συνηγωνίζετο μετά των ποιμένων του, έδιδε την μαρτυρία της Πίστεώς του ζωηρώς. Με ισχυράς φωνάς – και μόνον με φωνάς ; – εξεδίωκεν εκ του Ναού τους επιβουλευομένους την Πίστιν του, τους προβατόσχημους λύκους, τους υπό το ένδυμα του Ορθοδόξου κληρικού λαλούντος σκολιά και διεστραμμένα.»
Αγαπητοί, πλήρης ιεράς αγανάκτησης, αλλά και βαθιάς θλίψης για τα πράγματα της Εκκλησίας που βαίνουν προς τον γκρεμό του «Κοιν(οτικ)ού Πάσχα» απευθύνουμε προς τον ευσεβή λαό του Θεού· λόγο παρήγορο, λόγο εκκλησιαστικό· λόγο αγάπης για τον Εσταυρωμένο Χριστό που πηγάζει· από πηγή καθαρή, θερμή, αγνή και άδολη· από στόματος Αυγουστίνου Καντιώτη «που ‘χε του αετού τη νιώτη».
Συγκινούμαστε και τι να πούμε για τον π. Μάξιμο Καραβά (μονάκριβο πνευματικό τέκνο του π. Αυγουστίνου) που στα ενενήντα του ζητά «μολύβι και χαρτί», «χαρτί και καλαμάρι» για χάρη του Εσταυρωμένου αλλά και όλων των Πιστών που αγωνίζονται υπέρ Αυτού ένεκεν της του Περιστερίου παράνομης απόφασης.
Μας συγκινεί και η σταυροαναστάσιμη γλυκιά φωνή του πάγκαλου π. Αθανασίου Μυτιληναίου, «π’ έμεινε εν τη γη σε ψηφιακή μορφή»,
«Ο Κύριος δεν έχει ανάγκη από υπεράσπιση. Εμείς χανόμαστε όταν δεν υπερασπιζόμαστε τον Κύριο. Γιατί λέγει ο Κύριος: «Εκείνος που θα Με αρνηθεί, θα τον αρνηθώ». Γι’ αυτό τον λόγο δεν πρέπει να αρνούμεθα τον Κύριο, να μην αφήνουμε μόνο τον Κύριο. Γιατί στην τελευταία ανάλυση, εμάς συμφέρει, εμάς συμφέρει, για να μας αναγνωρίσει! Ω αγαπητοί μου! Ας τον ακολουθήσουμε τον Κύριο όπου αν υπάγει, όπως λέγει το Βιβλίον της Αποκαλύψεως, είτε στο
μαρτύριον είτε στην Ανάσταση. Αυτοί που αληθινά αγαπούν τον Κύριο, πάντα και παντού τον ακολουθούν»[1].Τέλος, μας συγκινεί η 336η «Σπίθα» του Καντιώτη (1970) προς Οικουμενιστάς και (δημοσιογράφους) Δημαγωγούς· η φωνή του η τόσο επίκαιρη και αγωνιστική, ο τόσο αφυπνιστικός και επαναστατικός λόγος του, ο θερμός και κατά πάντα Θείος. Ένας αυτός μέσα στους πολλούς, ως άλλος Μάρκος, ευγενικός μα και «τρελός» που δίδασκε (ενώπιον ημών των Φλωρινιωτών, Πτολεμαϊδιωτών και άλλων ουρανοπολιτών) με λόγια και έργα τα μεγαλεία του Θεού και των ανθρώπων Του. Π.χ.:
«Όταν ήμουν ιεροκήρυκας εδώ (στην Αθήνα), κάτω στην Πάτρα ‘κάναν καρναβάλι, καρναβάλι. Κανείς ιεροκήρυκας δεν μιλούσε… Και αντιστάθηκα και δημοσίευσα φυλλάδια και τέλος απεφάσισα να πάω να διαμαρτυρηθώ εντόνως… (Αλλά) Τώρα έχουμε κανόνα συμπεριφοράς, προσέχουμε πως θα μιλήσουμε και τι θα πούμε. Και στον άγγελο καλημέρα, και στον Διάβολο καλημέρα. Παντού, παντού! (Αυτό) Είναι καθωσπρεπισμός. Έτσι βαδίζομεν, να μην θίξουν κανέναν. Μπροστά τους να δουν το φοβερότερο έγκλημα, την μεγαλύτερη αμαρτία, τίποτα… «Εγώ, δεν είναι δουλειά μου αυτή, δεν κάνω τέτοιο πράγμα»!
Ενώ αυτοί οι άλλοι (οι δια Χριστόν σαλοί) είχαν μία τραχεία γλώσσα , τραχεία, τραχύτατη γλώσσα. Κι έκαναν μερικά πράγματα τα οποία ενώ ήσαν εκδηλώσεις μιας ιεράς αγανακτήσεως, ο κόσμος τα εκλάμβανε ως είδος παραφροσύνης… Και πολλοί όμως έχουν σωθεί, διότι λέγανε: – Αυτά που δεν μας λέει ο Δεσπότης, αυτά που δεν μας λέγουν οι Ιεροκήρυκες, που μας χαϊδεύουν, μας χαϊδεύουν, αυτοί με το φραγγέλιον της γλώσσης μάς κάνουν να ξυπνήσουμε, αφαιρούν τη μάσκα και μας λένε τι παλιάνθρωποι είμεθα. Αφαιρούν την μάσκα μας και μας δείχνουν τι είμεθα» [2].
1. «Κατά την θείαν Λειτουργίαν…» (=Κατά το θείο Κήρυγμα)
Συνεχίζοντας τη μελέτη και αντιγράφοντας τον λόγο αλλά και ει δυνατόν το πνεύμα του 36ου Ψαλμού του π. Αυγουστίνου (από το βιβλίο των συνολικά «103 Ψαλμών» αυτού, όπου οι ισάριθμες «Χριστιανικές Σπίθες» από το 1967 έως 1972), συναπαντούμε μία ακόμη «καλή» και «ευλογημένη» πρακτική που αφορά κυρίως «βοσκούς» και «τσοπανόσκυλα», δηλαδή κληρικούς και λαϊκούς (όχι «τσέλιγκες») που επαγρυπνούν… κυρίως εν ώρα (Αρχιερατικής) Θείας Λειτουργίας αλλά και Εσπερινού… Κυρίως την ώρα του Κηρύγματος!
Ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΕΙΣ «ΒΟΣΚΟΥΣ» ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΕΝ ΩΡΑ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ… ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣΥΓΓΕΛΟΣ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ ΤΟ «ΕΚ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΗΡΥΓΜΑ»… Τι απαντούν ο π. Αυγουστίνος και ο π. Αθανάσιος;
«Άμα κήρυγμα, άμα Εκκλησία· άμα Εκκλησία, άμα κήρυγμα» (π. Αυγουστίνος)
Αγαπητοί, οι αιρετικοί του «Καιρού» μας, οι Οικουμενιστές, πονηρά σκεπτόμενοι περί τους τρόπους διασπάσεως της ενότητας ημών των ορθοδόξων Χριστιανών είπαν (ως άφρονες «εν τη καρδία» αυτών): Πώς θα μπορέσουμε να βεβηλώσουμε – αλλοιώσουμε τον «Ορθόδοξο Τύπο» της Λατρείας του Τριαδικού Θεού και ει δυνατόν να καταργήσουμε Αυτήν;
√‘’Ιδού, έχουμε ζωντανό παράδειγμα’’, είπε ο πρώτος· Η προτεσταντική «Εκκλησία» έχει σχεδόν καταργήσει τα λατρεία και κάνει όλο κήρυγμα».
√’’Ιδού, έχουμε κι άλλο ζωντανό παράδειγμα’’, είπε ο δεύτερος· Ο Χριστός, όταν βγήκε στη δημόσια δράση, το πρώτο που έκανε ήταν το κήρυγμα. Άρχισε να κηρύττει και να καλεί τους ανθρώπους σε μετάνοια. Λοιπόν, να κηρύττουμε το κήρυγμα χωρίς να καλούμε τους ανθρώπους σε μετάνοια αλλά μάλλον σε «ΚΠΠΟ+», δηλαδή σε κοινωνικές, πολιτιστικές, περιβαλλοντικές, οικολογικές και άλλες «Κοινές δράσεις».
√’’Ιδού, κι άλλο ζωντανό παράδειγμα’’, είπε ο τρίτος· Στους αποστόλους του (ο Χριστός) έδωσε εντολή να πορευτούν σε όλο τον κόσμο και να κηρύττουν το Ευαγγέλιο και να διδάσκουν όλα όσα Αυτός τους παρήγγειλε. Μάλιστα σε κάποια Σύνοδο που έκαμαν πήραν απόφαση να παραδώσουν στα χέρια ικανών (=γεμάτων με άγιο Πνεύμα) ανδρών της λεγόμενες «Αγάπες». Λοιπόν, να πείσουμε τους Δεσποτάδες (=επόμενοι των Αποστόλων) να ασχολούνται με τις «Αγάπες» και όχι με το κήρυγμα· Με τραπέζια, με «Βασιλόπιτες» και «πολυέλαιους», με «τσιπουροκατανύξεις», με «παιδικές γιορτές»(=καρναβάλια), με βραβεύσεις συνταξιούχων… και τα όμοια.
√’’Ιδού’’, είπε ο τέταρτος! Μην ξεχνάτε ότι η ίδρυση της πρώτης Εκκλησίας του Χριστού συνδέεται με το κήρυγμα. Λοιπόν, το κήρυγμα θα είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του Δεσπότη. Οι ιερείς θα αναγγέλλουν αποκλειστικά ό,τι αυτός γράφει και όχι «όλα όσα Αυτός τους παρήγγειλε». Κι αν δεν έχει χρόνο να συγγράψει, ας ψάξει, κι ας βρει επτά άξιους «Διακόνους» του Λόγου που όμως θα γράφουν αποκλειστικά «Λόγια αγάπης» τύπου Ζηζιούλα και Καζαντζάκη. Ας μην ξεχνούμε, κατέληξε, ότι ο απόστολος Πέτρος, την ημέρα της Πεντηκοστής, με το κήρυγμα έφερε στην Εκκλησία τρεις χιλιάδες νέα μέλη… Λοιπόν, μ’ αυτήν την μέθοδο και οι πιστοί θα γίνουν σιγά – σιγά Οικουμενιστές, αλλά και οι (Οικουμενιστές) αιρετικοί και αλλόθρησκοι θα μείνουν όπως έχουν εφόσον δεν θα ακούγεται πουθενά (εν τη τηλεοράσει) ο αληθινά Ανατολικός Ορθόδοξος λόγος γι’ Αυτόν που είναι η «εικών» του Θεού, όπως έλεγε και ο Μέγας Αθανάσιος («Αφού ο Θεός είναι ένας, μία είναι και η εικών του, δηλαδή ο Υιός»).
Λοιπόν, ιδού η πρώτη απάντηση του π. Αυγουστίνου, του ενός επισκόπου της μίας πάλαι ποτέ αληθινά «ελευθέρας και ζώσας» Εκκλησίας, εννοείται της Μητροπόλεως Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας:
«Αλλ’ οι άνθρωποι αυτοί πέφτουν έξω. Το κήρυγμα δεν είναι μια καινοτομία. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Το κήρυγμα υπήρχεν ανέκαθεν. Μπορούμε να πούμε, πως η ιστορία του κηρύγματος αρχίζει με την ιστορία της Εκκλησίας. Άμα κήρυγμα, άμα Εκκλησία· άμα Εκκλησία, άμα κήρυγμα. Αυτό το βλέπουμε καθαρά, αν ανοίξουμε την Καινή Διαθήκη. Βλέπουμε πως ο Χριστός, όταν βγήκε στη δημόσια δράσι, το πρώτο που έκανε ήταν το κήρυγμα. Άρχισε να κηρύττη και να καλή τους ανθρώπους σε μετάνοια (Ματθ. 4,17·Μαρκ. 1, 15)…
Το κήρυγμα ήταν το πρώτο και κύριο έργο του Χριστού. Στους αποστόλους του δε, έδωκε εντολή να πορευθούν σ’ όλο τον κόσμο, να κηρύττουν το Ευαγγέλιο και να διδάσκουν όλα όσα αυτός παρήγγειλε…
Το πρώτο κήρυγμα που έκαναν οι Απόστολοι ήταν το κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου (Πραξ. 2. 14-36). Το έκανε την ημέρα της Πεντηκοστής. Ύστερα από την επιφοίτιση του Αγίου Πνεύματος… Τρείς χιλιάδες ψυχές πίστεψαν στον Χριστό. Έτσι η ίδρυσις της πρώτης Εκκλησίας του Χριστού (στα Ιεροσόλυμα) συνδέεται με το κήρυγμα.»,
[Χωρίς υπερβολή, ή ίδρυση της πρώτης «ελευθέρας και ζώσης Εκκλησίας» εν τω 20ο Αιώνι εις Φλώρινα, Αμύνταιο και Πτολεμαΐδα συνδέεται με το κήρυγμα του Καντιώτη… «Με το πατέρα Αυγουστίνο συνηθίσαμε σε πρωτιές ύψους! Ενώ τώρα με τον νέο Δεσπότη σε πρωτιές βάθους, όπως για παράδειγμα το πρώτο καρναβάλι στην πόλη της Πτολεμαΐδας» (π. Μάξιμος Καραβάς)]
«Καμμιά Εκκλησία (συνεχίζει ο π. Αυγουστίνος) δεν ιδρύθηκε χωρίς το θείο κήρυγμα. Αλλά και καμμιά Εκκλησία δεν προόδευσε», κ.κ. Ειρηναίε Λαφτσή, «και δεν αύξησε τα μέλη της χωρίς (σ.σ. Ορθόδοξο) κήρυγμα. Μέσα στις σπηλιές, όπου τους χρόνους των διωγμών κατέφευγαν οι χριστιανοί, στις υπόγειες στοές, τις περίφημες κατακόμβες. Όταν τελούσαν τη Θ. Λειτουργία ποτέ δεν έλειπε το (σ.σ. Ορθόδοξο Ανατολικό) κήρυγμα» [3].
Συμπέρασμα πρώτον: Άμα (ορθόδοξο) κήρυγμα, άμα Εκκλησία· άμα Εκκλησία, άμα (ορθόδοξο) κήρυγμα. Όπου ορθόδοξο κήρυγμα πηγαίνω και μένω· χάρη της εαυτού ασφαλείας.
Συμπέρασμα δεύτερον: Άμα κηρύττει ορθόδοξα ο Επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία, άμα κηρύττει ορθόδοξα ο επίσκοπος εκεί και ο Χριστός.
[Χρωστούμε μία απάντηση στον π. Θεόφιλο, ιερέα της πόλεως Πτολεμαΐδας… που είπε εν μέσω Εκκλησίας και ενώπιον του Επισκόπου μας προς τον λαό του Θεού: «Όπου επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία, όπου επίσκοπος εκεί και ο Χριστός. Αυτό να το γνωρίζεται καλά.» [4], δίνοντας μαρτυρία της του Δεσπότου «Ορθοφωνίας» και Ορθοπραξίας. Λοιπόν…
Κάθε ρήση αγίου, όπως αυτή του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου [«όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί και η καθολική Εκκλησία»], χρήζει μελέτης και φυσικά ορθοδόξου ερμηνείας… Δηλαδή;
ΟΠΟΥ (ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΚΕΙ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΠΟΥ (ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΚΕΙ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
ΟΠΟΥ (ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΚΕΙ ΚΑΙ Η (ΑΙΡΕΤΙΚΗ) «ΕΚΚΛΗΣΙΑ», ΟΠΟΥ (ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΚΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (όπως σαφώς σαφέστατα διδάσκει ο π. Αθανάσιος)]…
Ακούσαμε τον π. Αυγουστίνο… και ήλθε η ώρα του π. Αθανασίου Μυτιληναίου. [Ήλθε και η ώρα του «κοινού εορτασμού» της δήθεν χριστιανικής κοινότητας του ΠΣΕ, στην Νίκαια της Βιθυνίας…Έφτασαν και τα μαντάτα ότι ένας ακόμη υψηλόβαθμος κληρικός – μοναχός και προϊστάμενος Ιερού Ναού (στην Πτολεμαΐδα) μετατόπισε τον πίσω ακριβώς από την Αγία Τράπεζα Εσταυρωμένο [5], περίπου τρία μέτρα πιο πίσω και λίγο πιο πάνω από το Σύνθρονο, δηλαδή ψηλά πίσω ακριβώς από την πλάτη του Δεσπότη μας, εκεί όπου λόγω Τέμπλου δεν δύναται κανείς να Τον αντικρίζει…]
Αγαπητοί, μία σύντομη αναφορά, σε δύο «Δημόσια» κηρύγματα του νυν Φλωρίνης Ειρηναίου περί «χριστιανικής κοινότητας» και «Αναστημένου Χριστού» κρίνονται αναγκαία α) για να πληροφορήσουμε «την διακονία μας» για τα του Δεσπότη (αιρετικά -οικουμενιστικά και άκρως επικίνδυνα) φρονήματα, και β) για να προσέξουμε με πολύ πολύ μεγάλη προσοχή τα όσα καταθέτει ο πάγκαλος Αθανάσιος. Γιατί πράγματι ο κίνδυνος είναι αφάνταστος!
Από το στόμα του Επισκόπου μας βγήκαν λοιπόν τα παρακάτω λόγια (=δημοσιευμένα και στην ιστοσελίδα της Μητρόπολής μας):
«Στον χριστιανικό ναό, όμως, ο άνθρωπος εισέρχεται σε αυτόν, καθώς δεν είναι η απρόσιτη κατοικία τού Θεού, αλλά το σημείο συνάντησης του Θεού με τον θεωμένο άνθρωπο (σ.σ. δηλαδή τον Επίσκοπο;)· το σημείο συνάντησης τού ουρανού με τη γη, όπου οι πιστοί ως κοινότητα λατρεύουν τον Θεό και ενωμένοι συμμετέχουν στο ύψιστο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. [Τέλος, παραλλήλισε τα ονόματα «Αχιλλεύς» και «Αχίλλειος», τονίζοντας το αναστάσιμο μήνυμα·] πλέον ο άνθρωπος δεν διαθέτει αχίλλειο πτέρνα, δεν είναι τρωτός και έρμαιο της φθοράς και του θανάτου, αλλά άτρωτος, αθάνατος και αιώνιος, καθώς φορά το αναστημένο σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, πορευόμενος στα έσχατα, τη Βασιλεία των Ουρανών.»[6]. ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ:
«Αρχικά, καλούμαστε ως ποιμένες και πατέρες, αγαπητέ κ. Λυκούδη, να καταθέσουμε υγιή και ισχυρή μαρτυρία, να αγωνιστούμε, με κόπο και προσευχή, υπομονή, κατανόηση και διακριτικότητα, ώστε να γνωρίσουμε σε όλες και όλους την ενορία και την εκκλησία ως κοινότητα.» (Επίσκοπος Φλωρίνης Ειρηναίος) [7].
Αδελφοί, αντιλαμβανόμαστε τι λέγει ο «Ευλογημένος» εν ονόματι του Εαυτού του; Ό,τι φανερά διδάσκει η Παπική Εκκλησία, ό,τι διδάσκει ο κρυφοοικουμενιστής και «αξιολύπητος» Περιστερίου, ό,τι ακριβώς διαβάζουμε στο άρθρο με τίτλο: «Μόνοι ή σε “Κοινωνία”; Η Εκκλησία ως Κοινότητα -“Κοινωνία Προσώπων” του σεβ. Ιωάννη Σπιτέρη»:
«Η [των Παπικών] Β΄ Σύνοδος του Βατικανού έφερε μια μεγάλη αλλαγή, όσον αφορά τη σύλληψη της Εκκλησίας. Ενώ πρώτα, η Εκκλησία θεωρούταν κυρίως ως «θεσμός», ως «ιεραρχική δομή», τώρα, πρώτα απ’ όλα θεωρείται ως «Μυστήριο Κοινωνίας» (Φως των Εθνών, Lumen Gentium, 1)…». Και καταλήγει ως εξής: «Η χριστιανική κοινότητα είναι η κατ’ εξοχήν «κοινότητα – κοινωνία». Ο τελικός σκοπός της χριστιανικής ύπαρξης είναι η κοινωνία. Δηλαδή η βαθιά διαπροσωπική σχέση, η αμοιβαία ενότητα αγάπης. Ο χριστιανός έχει ως σκοπό της ύπαρξης του την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα»[8].
[Θέλετε ένα σχετικό παράδειγμα; Ιδού τι είπε στον επίλογό του[*] ο Πτολεμαϊδιώτης κ. Ραφαήλ Καραβασιλειάδης (10/2024) με «φωνή Καζαντζάκη»: «Ενδεχομένως εάν τελείωνα την ομιλία αυτή χωρίς τον επίλογο θα αναρωτιόσασταν και σεις μαζί με μένα: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. Τι είναι όμως αγάπη, που ζητά ο καθένας μας με την κραυγή του «Άνθρωπον ουκ έχω»; ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ! Επέλεξα όμως να μας απαντήσει, ένας σπουδαιότατος άνθρωπος του πνεύματος, της ζωής και της αναζήτησης, και του Θεού, και του προσώπου, και της αγάπης, και όχι του ηθικισμού αλλά της ζωής, της εν Χριστώ ζωής και της ζωής γενικότερα. Ένας άνθρωπος ανοιχτός και απέραντος ο οποίος ερμηνεύει την πίστη και το Αναστάσιμο βίωμα της Εκκλησίας, και είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. «Τι είναι αγάπη; Δεν είναι συμπόνια, μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι πάλι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ και το εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι»»! (Ο κ. Καραβασιλειάδης εργάζεται στα γραφεία της Μητρόπολής μας από (στρατιωτικής) θητείας, έως και σήμερα…]
Ο Πατήρ Αθανάσιος λέγει λοιπόν πως ο κάθε ένας πιστός, «Πρέπει να ξέρει τις βάσεις της ευσεβείας, της πνευματικής ζωής, και όταν κάποτε μπορεί οι Πρεσβύτεροι, Επίσκοποι ή Πατριάρχαι να κινούνται κατά αιρετικόν τρόπον να αποδοκιμαστούν από τον λαό του Θεού. Ή ο λαός του Θεού να λάβει τα μέτρα του και να προσέξει διότι θα προσκυνήσει έναν αντίχριστο, αντί να τιμήσει τον Επίσκοπό του ή τον Αρχιεπίσκοπό του και τον Πατριάρχη του. Είναι αποκαρδιωτικό»
Πώς στάθηκαν πρόδρομοι του Αντιχρίστου, να μπουν μέσα στον Ναόν του Θεού, οι διάφοροι Πατριάρχαι ή Ιερείς που στάθηκαν αιρετικοί! Ο Άρειος πρεσβύτερος ήταν. Οι Μακεδόνιοι, οι Σαβέλιοι, κλπ., επίσκοποι ήσαν! Υπήρξαν όχι λίγοι οι Πατριάρχαι, Κωνσταντινουπόλεως μάλιστα· όχι λίγοι Πατριάρχαι υπήρξαν αιρετικοί! Αυτοί απλώς έδειξαν ότι μπορεί να καθίσει ο Αντίχριστος μέσα στον Χριστιανικόν Ναόν. Αλλά το φαντάζεσθε αυτό, ότι το πνεύμα του Αντιχρίστου μπορεί να καλοκάθεται μέσα στο ναό του Θεού; Εδώ εφιστώ την προσοχή σας. Εφιστώ την προσοχή σας! Γι’ αυτό ο λαός του Θεού θα πρέπει να έχει γνώση, πρέπει να γνωρίζει καλά τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας του, δηλαδή το περιεχόμενο της Πίστεως. Να το ξέρει καλά, όσο μπορεί. Πρέπει να ξέρει τις βάσεις της Ευσεβείας, της πνευματικής ζωής, και όταν κάποτε…»,
Και καταλήγει, ο «φύλακας άγγελός» μας: «Δεν θέλω μ’ αυτό να σας πω να αρχίσετε να ελέγχετε τους κληρικούς, να τους πείτε: «Ποιος είσαι;». Προσοχή, μη πάρει κανείς τα πράγματα λίγο τραβηγμένα, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε όμως τι μας διδάσκουν εκείνοι οι οποίοι είναι εντεταλμένοι να μας πουν την Αλήθεια. Κι αν ο λαός καταρτίζεται, και πρέπει να καταρτίζεται, αναμφισβήτητα θα μπορεί να φυλαχθεί.» [9].
2.«Κατά την θείαν Λειτουργίαν δεν επιτρέπεται διακοπή. Αλλ’ εάν…»
‘’Τὸν Μάιο τοῦ 1970, στὸ ὑπ. Ἀριθ. 336 Φύλλο τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας» φιλοξενεῖται ἄρθρο τοῦ Συντάκτη (ἐνν. τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη) μὲ τίτλο: «ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ – ΔΗΜΑΓΩΓΟΙ;», ἕνα ἄρθρο σχετικὸ κατὰ πάντα μὲ τὸν πάλαι ποτὲ πνευματικὸ πατέρα τοῦ νῦν Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τὸν Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνα.’’
Ιδού και πάλι η φωνή του Καντιώτη· φωνή κατά του καρναβάλου και κατά των αιρέσεων! Μία ακόμη «σπινθηροβόλος απάντηση» (του τότε ‘’αποτειχισμένου’’ επισκόπου Αυγουστίνου) περί μίας αγίας, παλαιάς-παραδοσιακής και δι’ αυτό ευλογημένης πρακτικής:
«Κατά την θείαν Λειτουργίαν δεν επιτρέπεται διακοπή. Αλλ’ εάν υπάρχη μία περίπτωσις, κατά την οποίαν όχι μόνον επιτρέπεται, αλλά και επιβάλλεται διακοπή και διαμαρτυρία, είνε η ανωτέρω περίπτωσις. Μόλις ηκούσθησαν αι πρώτες λέξεις υπέρ του καρναβαλικού αίσχους ή των αιρέσεων, όλος ο εκκλησιαζόμενος λαός έπρεπε, με όλην την δύναμιν των πνευμόνων του, να άρη φωνήν διαμαρτυρίας και να είπη· Ανάξιος! Αίσχος! Κάτω!… Εις τοιαύτας περιπτώσεις, καθ’ ας το κινδυνευόμενον είναι η Ορθοδοξία ως κανών πίστεως και ηθικής, ευγένεια και σιωπή δεν επιτρέπονται. Ο Κύριος δεν ύψωσεν επί ματαίω το φραγγέλλιον, ότε είδε την βεβήλωσιν του ιερού Ναού. Και ο ευσεβής λαός, ο υπέρ πάντα και υπέρ πάντας αγαπών τον Κύριον και την αγίαν αυτού Εκκλησίαν, όταν ακούη και βλέπη βεβήλωσιν των ιερών και των οσίων, ας υψώνη αντί του φραγγελλίου την φωνή του. Είνε και η αυστηρά φωνή είδος φραγγελλίου. Αι φωναί αποδοκιμασίας εκ μέρους λαού πλήττουν τους ενόχους σφοδρότερον φραγγελλίου. Είνε ως ισχυραί φωναί ποιμένων και ποιμενικών κυνών, αι οποίαι τρέπουν εις φυγήν τους λύκους.»,
«Έχω πει κι άλλη φορά, μαντρόσκυλα ο Θεός δεν θέλει.» (Επίσκοπος Ειρηναίος)
«Εις ενδόξους ημέρας της Εκκλησίας (καταλήγει ο π. Αυγουστίνος), κατά τας οποίας ο ευσεβής λαός συνηγωνίζετο μετά των ποιμένων του, έδιδε την μαρτυρία της Πίστεώς του ζωηρώς. Με ισχυράς φωνάς – και μόνον με φωνάς ; – εξεδίωκεν εκ του Ναού τους επιβουλευομένους την Πίστιν του, τους προβατόσχημους λύκους, τους υπό το ένδυμα του Ορθοδόξου κληρικού λαλούντος σκολιά και διεστραμμένα. Η φωνή «Μ α ρ ά ν α θ ά», φωνή οργής και καθάρσεως, ηκούετο βροντώδης. Δεν ήσαν οι χριστιανοί εκείνοι άνθρωποι από την Λαοδίκειαν. Δεν ήσαν χλιαροί. Ήσαν θερμοί, «τω Πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες», και ουχί τω κόσμω.»!
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Φωνὴ υπὲρ του καρναβάλου. Φωνὴ υπὲρ των αιρέσεων. Ηκούσθη που; Στην ηρωικότερη Μητρόπολη της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εκ στόματος ποίου; (Μονάρχη κήρυκα του θείου Λόγου) Επισκόπου Ειρηναίου Λαφτσή του κρυφοοικουμενιστή, θαυμαστή και συνοδοιπόρου του (Κοσμοπολίτη) Οικουμενικού μας Πατριάρχη. Και ηκούσθη πότε; Απὸ τότε που κάθισε στον Θρόνο Αυγουστίνου Καντιώτη! Από τότε που στον Εσπερινό της Αγίας Μαρίνης στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού Πτολεμαΐδας αποκάλεσε την αποτείχιση ως νέο είδος σχίσματος – αίρεσης. Από όταν άκουγε σιωπών τον συντοπίτη μας Περιστερίου να ονομάζει την Αγία Παρασκευή την Επιβατική, κοσμοπολίτισσα! Απ’ όταν χαρακτήρισε τον π. Μάξιμο «σεβαστό» αλλά και προβατόσχημο λύκο…και ομολόγησε ότι θα δράσει «χειρουργικά» (προμελετημένα, πονηρότροπα) για να καταπατήσει την Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου.
«Εἰ τίς οὐ φιλεῖ τὸν (Ἐσταυρωμένο και Ανεστημένο) Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα» (Α΄ Κορ. 16, 22).
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Αναγνώστης
Πτολεμαΐδα 30 Ιανουαρίου 2025, Εορτή των Τριών Ιεραρχών
Σημειώσεις:
[1] https://www.youtube.com/watch?v=MpNe9H_oJrQ
[2] https://www.youtube.com/watch?v=SDzRDNsNaC0
[3] «ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ». ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΤΕΥΧΟΣ Α’, ΕΣΔΟΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ, «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», ΑΘΗΝΑΙ 1989, Σελ. 286-288
[4] https://emmadimitris.blogspot.com/2025/01/blog-post_89.html
[5]https://www.youtube.com/watch?v=s_J_BdUq9Xs
[6] https://imflorinas.gr/eorti-agiou-achilliou-prespes-florinas-2024/
[7] https://imflorinas.gr/sinenteuxi-mitropoliti-kivotos-orthodoxias/
[*] https://www.youtube.com/watch?v=dRLqhRffjko&t=1s].
[8] https://cen.gr.
[9] https://www.youtube.com/watch?v=kiwUZZX303o
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου